tag:blogger.com,1999:blog-621827388312249469.post1430900361383052864..comments2023-11-05T14:47:29.538+02:00Comments on eidenai: mitoshttp://www.blogger.com/profile/13185465051748164834noreply@blogger.comBlogger5125tag:blogger.com,1999:blog-621827388312249469.post-61598791720471275052011-02-07T22:19:48.384+02:002011-02-07T22:19:48.384+02:00Όταν ακούς «τάξη»
...Όταν ακούς «τάξη»<br /><br /> ανθρωπινό κρέας μυρίζειAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-621827388312249469.post-11780883824347857062011-02-02T21:37:05.120+02:002011-02-02T21:37:05.120+02:00Ήταν άνθρωποι
μιας αβέβαιης χαραυγής
Τους ποδοπάτη...Ήταν άνθρωποι<br />μιας αβέβαιης χαραυγής<br />Τους ποδοπάτησαν άγρια μίση<br />σοφές πλεκτάνες όργανα μίσθαρνα<br />τους δολοφόνησαν<br />εν μέση οδώ<br /><br />Προδομένη απ' το χρόνο<br />πλανάται η παρείσακτη μνήμη τους<br />σε μετοχικά κεφάλαια<br />τουριστικές επιχειρήσεις<br />και σ' επενδύσεις κατεξοχήν επωφελείς<br />των ευελίκτων επιγόνων.<br /><br />Κλείτος Κύρου - "Η καμπήουτιςnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-621827388312249469.post-35455645593225712732011-02-02T21:23:19.597+02:002011-02-02T21:23:19.597+02:00Την ώρα που αεροκοπανάνε οι άρχοντες περί δημοκρατ...Την ώρα που αεροκοπανάνε οι άρχοντες περί δημοκρατικής τάξης,<br />ανάμεσά μας οι αμίλητοι ζούνε.<br />Κι όσο σαν δούλοι εμείς μένουμε σιωπηλοί,<br />οι ηγεμόνες δυναμώνουν, <br />ξεσκίζουν, βιάζουν, ληστεύουν,<br />των ανυπόταχτων τα μούτρα τσαλακώνουν.<br />Ετούτων των αμίλητων το πετσί,<br />περίεργα θα ’λεγες είναι φτιαγμένο.<br />Τους φτύνουνε καταπρόσωπο <br />κι αυτοί σκουπίζουνε σιωπηλά το πρόσωπο το φτυμένο.<br />Να αγριέψουνε δεν το λέει η ψυχούλα τους,<br />και που το παράπονό τους να πούνε;<br />Απ’ του μισθού τα ψίχουλα,<br />πώς να αποχωριστούνε;<br />Μισή ώρα, κι αν, βαστάει το κόχλασμά τους,<br />μετά αρχινάνε το τρεμούλιασμά τους.<br />Ει! Ξυπνήστε κοιμισμένοι!<br />Από την κορυφή ως τα νύχια ξεσκεπάστε τους,<br />άλλο δε μας μένει. <br /><br />μαγιακόφσκι β.mitosnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-621827388312249469.post-4128849817456563832011-01-28T12:09:57.479+02:002011-01-28T12:09:57.479+02:00"Την έβλεπε συχνά στον ύπνο του, (εδώ και χρό..."Την έβλεπε συχνά στον ύπνο του, (εδώ και χρόνια, πεθαμένη μου μητέρα),<br /><br />και πάντα το παράξενο εκείνο όνειρο: το μισοσκότεινο δωμάτιο,<br /><br />όπως τότε, οι σιγανές κουβέντες πλάι στο φέρετρο, κι οι φλόγες των κεριών που τρέμαν<br /><br />καθώς από την ανοιγμένη πόρτα έμπαινε αθόρυβα<br /><br />η μεγάλη νύχτα. Όλα τα ίδια. Μόνο Εκείνη<br /><br />δεν ήταν η ίδια (α, μητέρα) – θέλω να πω δεν ήταν πια μονάχη, μα δίπλα της, σ’ ένα άλλο φέρετρο,<br /><br />ξανά εκείνη, το ίδιο αγαπημένο πρόσωπο<br /><br />πεθαμένο δυο φορές, τα ίδια εκείνα χέρια που όλα τα συγχωρούσαν, σταυρωμένα<br /><br />δυο φορές, δυο μητέρες όμοιες, πλαγιασμένες σε δυο φέρετρα –<br /><br />λες κι η απέραντη, πλημμυρισμένη της μητρότητα<br /><br />που την είχε κάνει να ζήσει αμέτρητες ζωές<br /><br />να μην χωρούσε τώρα μόνο<br /><br />σ’ ένα θάνατο".Anonymoushttps://www.blogger.com/profile/15226564660952109623noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-621827388312249469.post-62893703483608925512011-01-27T16:14:48.298+02:002011-01-27T16:14:48.298+02:00Και μέσ` στα χιόνια, θησαυρούς
το άρπαγο μάτι βλ...Και μέσ` στα χιόνια, θησαυρούς <br /><br />το άρπαγο μάτι βλέπει;<br /><br />ξανθέ φονιά, τι σ` έφερε <br /><br />σ` αυτήν εδώ τη στεππη;<br /><br />Μέσα στη νύχτα, φονικό <br /><br />ποιανού έστηνες καρτέρι;<br /><br />Ποιος σ` έβλαψε τόσο μακριά; <br /><br />Ποιόν ξέρεις; Ποιος σε ξέρει, <br /><br />εδώ που χρόνια εμόχθησε <br /><br />το εργατικό το χέρι<br />να χτίσει την καλύβα του <br /><br />και μια ζωή να φτιάσει;<br /><br />Νυχτερινέ διαγουμιστή, <br /><br />πως θες να σε δικάσει,<br /><br />το χέρι αυτό που του γκρεμνάς, <br /><br />ότι από χρονιά χτίζει;<br /><br />Ποια καταδίκη στο φονιά <br /><br />και στο φασίστα αξίζει;<br /><br />Τώρα φωλιάζουν στο άσαρκο <br /><br />κρανίο σου σκοτάδια,<br />κι αφ` της φυλής σου τα όνειρα, <br /><br />είναι τα στήθια σου άδεια.<br /><br /> <br /><br />Κι ίσως μια μάννα, ένα παιδί! <br /><br />κάπου να σε προσμένει,<br /><br />μα εσύ, θα μένεις πάντοτε <br /><br />ξένος σε χώρα ξένη<br /><br />κι η μνήμη σου που της ζωής <br /><br />το νόημα θα λερώνει,<br /><br />θάναι ένα στίγμα, ένας λεκές, <br /><br />μέσ` στο κατάσπρο χιόνι...Καπετάν Γιώτηςnoreply@blogger.com