tag:blogger.com,1999:blog-621827388312249469.post7683362659271477491..comments2023-11-05T14:47:29.538+02:00Comments on eidenai: mitoshttp://www.blogger.com/profile/13185465051748164834noreply@blogger.comBlogger6125tag:blogger.com,1999:blog-621827388312249469.post-63506606192208532772009-02-24T20:28:00.000+02:002009-02-24T20:28:00.000+02:00Άνοιξα το συρτάρι μου με τα παλιά τεφτέριακι απ' τ...Άνοιξα το συρτάρι μου με τα παλιά τεφτέρια<BR/>κι απ' τα πολλά τα χρέη σου, μου κάηκαν τα χέρια<BR/><BR/>Άνοιξα και την πόρτα μου, σαν ν' άνοιγα σε σένα<BR/>κι ήταν αγέρας και βροχή και φύλλα σκορπισμένα<BR/><BR/>Τα χρόνια μου τα βρήκανε σαν πεταμένα ζάρια<BR/>κι ήσουν εσύ που μ' έπαιξες και μ' έχασες δυο βράδια...<BR/><BR/>Ελευθερίου Μάνος<BR/><BR/>...άσχετο,αλλά κι αν σχετικό ήτανε τι μ' αυτό;...nikitashttps://www.blogger.com/profile/06083417499037022220noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-621827388312249469.post-46394987839647915972009-02-24T19:01:00.000+02:002009-02-24T19:01:00.000+02:00Είχα μια αγάπη μια φορά Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκ...Είχα μια αγάπη μια φορά <BR/><BR/>Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης<BR/>Μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης<BR/>Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Λιδάκης<BR/><BR/>Είχα μια αγάπη μια φορά που' μοιαζε λίγο<BR/>στη θλίψη μόνο με τη φτωχογειτονιά<BR/>εκεί που η σκέψη ακροπατεί σαν το φονιά<BR/>για να τη δει απ' τη γωνιά<BR/>πώς να ξεφύγω.<BR/><BR/>Μοιάζουν οι δρόμοι μας σπαθιά που συναντιούνται<BR/>μέσα στη νύχτα και ραΐζουν τη σιωπή<BR/>αίμα στ' αχείλι και στο βλέμμα αστραπή<BR/>πες μου ποιο στόμα να τα πει<BR/>και πώς ξεχνιούνται.<BR/><BR/>Τ' όνειρο μικρή σαν χαθώ νωρίς<BR/>κάμε φυλαχτό για να το φορείς<BR/>ράψε δυο πουλιά με κλωστή χρυσή<BR/>το 'να να 'μαι εγώ, τ' άλλο να 'σαι εσύ.<BR/><BR/>Πέρασε κόσμε κι η παράσταση θ' αρχίσει<BR/>και θα τα πούμε σαν δυο φίλοι γκαρδιακοί<BR/>που σμίξανε κάποια θλιμμένη Κυριακή<BR/>σε μια ταβέρνα ερημική<BR/>κι έχουν μεθύσει.<BR/><BR/>Άσπρο πουκάμισο θα βάλω απόψε πάλι<BR/>να πέσει απάνω του σαν ταύρος ο καιρός<BR/>δώσε μου μάνα την ευχή να βγω γερός<BR/>πόλεμος είναι και χορός<BR/>και παραζάλη.<BR/><BR/>Τ' όνειρο μικρή σαν χαθώ νωρίς<BR/>κάμε φυλαχτό για να το φορείς<BR/>ράψε δυο πουλιά με κλωστή χρυσή<BR/>το 'να να 'μαι εγώ, τ' άλλο να 'σαι εσύ.<BR/><BR/><BR/><BR/>[όχι πως είναι .. δύσκολο να το βρεις...]Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-621827388312249469.post-8712264646705007522009-02-24T17:30:00.000+02:002009-02-24T17:30:00.000+02:00"Άσπρο πουκάμισο θα βάλω απόψε πάλινα πέσει απάνω ..."Άσπρο πουκάμισο θα βάλω απόψε πάλι<BR/>να πέσει απάνω του σαν ταύρος ο καιρός<BR/>δώσε μου μάνα την ευχή να βγω γερός<BR/>πόλεμος είναι και χορός<BR/>και παραζάλη."<BR/><BR/>-μήπως έχεις αυτό το τραγούδι των Χαινηδων με τον Λυδάκη?δεν το ξέρω ολόκληρο...Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-621827388312249469.post-76267606946137782722009-02-23T20:07:00.000+02:002009-02-23T20:07:00.000+02:00Κυρίες και κύριοι αυτή είναι η τελευταία λέξη μας...Κυρίες και κύριοι <BR/> αυτή είναι η τελευταία λέξη μας <BR/>-η πρώτη και τελευταία λέξη μας- <BR/>Οι ποιητές κατεβήκανε απ’ τον Ολυμπο.<BR/>Για τους παλιότερους <BR/>η ποίηση ήταν ένα είδος πολυτέλειας <BR/>Για μας ωστόσο πρώτης ανάγκης είδος είναι: <BR/>αδύνατο χωρίς αυτή να ζήσουμε.<BR/>Σ’ αντίθεση με τους παλιότερους <BR/>-κι αυτό το λέω με σέβας- <BR/>εμείς υποστηρίζουμε <BR/>ότι ο ποιητής δεν είναι αλχημιστής Ο ποιητής είν’ ένας άνθρωπος κι αυτός <BR/>ένας χτίστης που χτίζει τον τοίχο του: <BR/>ένας κατασκευαστής θυρών και παραθύρων. <BR/>Εμείς κουβεντιάζουμε <BR/>σε γλώσσα καθημερινή <BR/>Σύμβολα καβαλιστικά δεν θέλουμε. <BR/>[...] Δεν πιστεύουμε σε νύμφες ή τρίτωνες.<BR/>Η ποίηση πρέπει να είν’ αυτό:<BR/> μια κοπελιά ανάμεσα στα στάχυα <BR/>ή να μην είναι τίποτε».<BR/><BR/>Στον ανέσπερο για τα εσπερινάmitoshttps://www.blogger.com/profile/13185465051748164834noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-621827388312249469.post-7774914269184634762009-02-23T18:27:00.000+02:002009-02-23T18:27:00.000+02:00Τραγωδία, Θωμάς ΓκόρπαςΚανείς δεν σκέφτηκε να κλεί...Τραγωδία, Θωμάς Γκόρπας<BR/><BR/>Κανείς δεν σκέφτηκε να κλείσει φεύγοντας την πόρτα<BR/>κανείς δεν σκέφτηκε τον άνεμο που θα ‘ρχονταν σε λίγο<BR/>κανείς δεν σκέφτηκε τι άφηνε και τι έπαιρνε κοντά του<BR/>φύλλα μαχαίρια βλέμματα ή τα τελευταία λόγια<BR/>που θα ‘διναν στην παρεξήγηση ένα τέλος.<BR/>Θέλω να σ’ αγαπήσω μα δε γίνεται έχω αργήσει<BR/>θέλω να σ’ αγαπήσω όσο δε μ’ αγάπησε κανένας<BR/>να σκιστώ για σένα ν’ αλλάξω γειτονιά ν’ αλλάξω στέκια.<BR/>Τώρα πελώρια άγνωστα χέρια ασυνείδητα με δέρνουν<BR/>τώρα ξαφνικά νερά μου έκλεισαν όλους τους δρόμους<BR/>τώρα παλιά τραγούδια λαϊκά βαραίνουν τον αέρα…<BR/>Αν θα σε ξαναβρώ δεν ξέρω που θα σε τρακάρω πάλι<BR/>σε πόλη ολοκαίνουργια με εναέριους δρόμους<BR/>ή σε μοντέρνα ερημιά ή μες το τελευταίο σκοτάδι…<BR/>Και θα ‘χω άραγε ακόμα την παλιά καρδιά;Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-621827388312249469.post-19456780773435604892009-02-23T16:04:00.000+02:002009-02-23T16:04:00.000+02:00Το ελικόπτερο«Βρώμικη μηχανή, μητέρα των σπιούνων ...Το ελικόπτερο<BR/><BR/>«Βρώμικη μηχανή, μητέρα των σπιούνων κορανιών/ Δεν υπάρχει άβυσσος συγκρίσιμη μ' αυτή την έρημη πατρίδα,/ Με αυτό το κάρβουνο του ουρανού,/ Με αυτό το κάρβουνο του αέρα/ μολυσμένου από το βούισμα του φόβου...»<BR/><BR/>(Νικάνορ Πάρα)Anonymousnoreply@blogger.com