(Ν. Εγγονόπουλου, Μην ομιλείτε εις τον οδηγόν, Ι)
η Ελεωνορα η χρυση κορη
επαιζε
αρπα με τα ωραια λευκα της χερια
απο την αρπα ομως δεν ακουγοτανε ηχος κανεις
ολη η μουσικη
ητανε μεσα στα εμορφα της ματια
αναμεσα στα πρασινα της τα μαλλια
από την άρπα
όμως
βγήκαν
το ένα κατόπι του άλλου
ένα πουλί
μια πλάκα πράσινο σαπούνι
κι ένα
σίδερο
του σιδερώματος
από
τα κοινότατα
αυτά ακριβώς
που οι Ζυγιώται
ονομάζουν
εν ώρα καταιγίδος
Ars amantis
