"Τον είδε τον ωραίο ληστή
την ώρα που πηδούσε
απ το παράθυρο.
Έκτοτε
αφήνει την πόρτα της
ολάνοιχτη.
τα υπόλοιπα κοσμήματά της
σε θέση προσιτή
Δεν ξανάρθε.¨
ΕΙΔΕΝΑΙ "Μόνη μου πατρίδα ο χρόνος"
Κυριακή, Δεκεμβρίου 15
Πέμπτη, Δεκεμβρίου 12
Παρασκευή, Νοεμβρίου 15
ΗΛΙΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ 10 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
Ηλία Πετρόπουλου, Σώμα
με δύο πίνακες
του Παύλου Μοσχίδη
Τί τα θέλετε μια γυναίκα γυμνή είναι θλιβερόν θέαμα.
Δυστυχώς δεν παρεφρόνησα εισέτι.
Η τέχνη έχει τη δική της ηθική.
Η ομορφιά νομιμότης της φύσεως.
Μπρός στο γυμνό γυναικείο σώμα τα μικρά παιδιά απορούν
και τρομάζουν οι τρυφεροί γνήσιοι άνδρες.
Ένα γυναικείο γυμνό κορμί υποβάλλει μια συζήτηση περί προσωπικότητος.
Σώμα γλυκύτατο ολέθριο περίβλημα.
Της ημέρας σώμα και του μεσονυκτίου, σώμα της παρηγοριάς.
Δεν είναι φρόνιμο να βλέπουνόλοι οι άνθρωποι γυμνές τις ωραίες,
μη ρίπτετε τα άγια τοις κυσί και τους μαργαρίτας τοις χοίροις.
Έχω στημένον πόλεμο βαθιά μου.
Θέα σημαίνει ιδεατή κατοχή.
Η ζωή είναι βουβή είναι. Όνειρα απαιτώ.
Η θλίψη μου αποτελεί την ευτυχία μου.
Σώμα εσύ 'σαι η ψυχή.
Ω αοίδιμον αιδοίον, ω σχισμή αμφίστομη με την αργυρή υγρασία.
Δια του μίσους δεν λησμονούν μιαν αγάπη.
Το μίσος μοιραία έρχεται σαν επιβραύευση του έρωτος.
Είναι ηθικόν ό,τι μου αρέσει.
Η ηδονή περιορίζει τη ρήξη με τον εαυτό μου.
Γυναίκα σε ανάκλιντρο, ένα θηρίο ξαπλωμένο μοιάζει,
και η ρέμβη το θρέφει.
Κάθε πτώμα είναι άρνηση ενός σώματος.
Κυρία μου, κοίταξέ με στα μάτια κι άκου το επιτύμβιο που εζήτησες
ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΤΑΙ
Η ΩΡΑΙΑ ΕΚΕΙΝΗ
ΠΟΥ ΠΙΑ ΕΦΥΓΕ ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΤΙΣ ΛΥΠΕς ΜΟΥ.
Όπου τελειώνει ο έρως αρχίζει η συγκατάβαση τελειώνει όπου.
Σήμερα η ερωτική πράξη θεωρείται άσκηση.
Η κάθε μέρα που σβήνει, η κάθε αυγή που έρχεται,
δυναμώνει την ασέβειά μου.
Τα άσχημα σώματα είναι χαρακτηριστικά.
Ας τεθεί, επιτέλους, και η γυναικεία ωραιότης υπό απαγόρευσιν.
Δια της ηδονής ο έρως απαλλάσσεται της θλίψεως.
Η συνουσία κορύφωση του εγωϊσμού η.
Δεν γνωρίζω κάτι πιο μελαγχολικό από ένα ολόγυμνο γυναικείο σώμα.
Ω αιδοίον, ορφανών ωδείον, κέρας της Αμαλθείας,
θηκάρι μου, Σκύλλα και Χάριβδη.
Όχι το σώμα σου, αλλά τα αισθήματά μου ανατέμνω.
Έκαστον σώμα κι ένας κωδ'ίκελος.
Στέφανός σου το μίσος σου.
Μόνον ιστορίες θανάτων αφηγείται το σώμα.
Η ηδονή η ηχώ των ποτέ.
Σιωπάς εσύ, αλλά δε σε ανακαλύπτω.
οι αληθινές μας στιγμές είναι οι στιγμές της μοναξιάς.
Καθώς τα λουλούδια, κάθε γυναικείο σώμα έχει το άρωμά του.
Ο θάνατος αποτελεί την μόνη αξιοπρεπή πράξη του σώματος.
Αγνοώ που ανήκω που.
Ο άνδρας με τη βέβηλη καρδιά δεν χαίρεται την ωραιότητα
του γυναικείου σώματος την ομορφιά.
Ηδονή χαμόγελο τελείας πράξεως.
Πλαγιασμένη γυμνή, με το περιδέραιο των δακρύων του στα στήθια της,
σκέφτεται πως η ωραιότης παέχεται από τη φύση σαν ελεημοσύνη.
Έσο επιεικής με τις παρορμήσεις του σώματος.
Είμαι ανεύθυνος για το κακό που πράττω.
Ελάχιστα πιστευω στη διανοητικότητα των γυναικών.
Στον έρωτα όλοι είμαστε αυτοδίδακτοι.
Ο έρως δεν είναι σκοπός.
Οι άνδρες παραμένουν πιστοί μόνον προς την εργασία.
Οι άνδρες θεωρούν το έρωτα αλληγορικό διάλειμμα.
Η λήθη ο ανήθικος αυτός μηχανισμός η λήθη.
Η ωραία νεκρή μάλλον είναι αδύνατο να νιώθει υπερηφάνια.
Και την πατρίδα λησμονώ μπρος σ' ένα γυμνό νεανικό γυναικείο σώμα.
Η παρουσία της γυναίκας επιβάλλει την περισυλλογή.
Ναι, είναι ένας μύθος η δήθεν πλήρωση που προσφέρει ο έρως.
Ονομάζουν ζήλεια την αμοιβή του ερωτευμένου προς τη σύνευνόν του.
Η φιλολογία στον καιρό μας διέβρωσε και την σεξουαλική πράξη.
Ο έρως δεν εζήτησε την έγκρισί μας.
Οι άνθρωποι της Ανατολής εκ παραδόσεως και επί χιλιετίες,
είχανε το ατριότερο σύστημα ιδιοκτησίας γυναικείων σωμάτων.
Το σώμα της γυναίκας είναι ένα οπτικό φαινόμενο,
που ορμητικά τείνει να γίνει ένα γεγονός αφής.
Η συνουσία είναι πάλη. Μόνο στο σκοτάδι δεν φοβάμαι.
Ρόγχος η συνουσία.
Ω, ιερόν αιδοίον και αηδές, ω, φιδομάνα και φιδότρυπα και φιδοφωλιά,
ω, αντι-ψωραίον αιδοίον, προπύλαια της πλήξεως,
ω, γλυκιά μου τιμωρία.
Οι άνδρες, ενώπιον μιας γυμνής γυναίκας, είναι περισσότερο
ντροπάλοί απ' όσον υποθέτετε.
Αγκαλιασέ με και πνίξεμε, η αισχρότης το καύχημά μου.
Για το χατίρι της αγαπημένης γίνομαι Λερναία Ύδρα.
Η δραματικότης της ανθρώπινης ψυχής, ερίδεται στην υποχρεωτική
συγχώρηση που παρέχει ο καθείς εις εαυτόν για την ανηθικότητά του.
Μίσος έρως μάυρος.
Η ιδεώδης ερωτική πράξη με δάκρυα λήγει.
Στου φιλώ τα μάτια, γιατί κι εσυ νιώθεις ότι ο έρως
αποτελεί το απαράδεκτον λάθος της φύσεως.
Δύο εραστές δύο συνένοχοι δύο.
Όποιος επαφίεται στη μοίρα ζει στην αλήθια.
Όμως και τα αισθήματα αποταμιεύονται.
Τώρα σ' αγαπώ, και τώρα νιώθω σα νάχω βγάλει φύλλα.
Με γιαεμιά στολίζω τις μουχλιασμένες σου μασχάλες.
( Είναι φορεύς συνειδήσεως ο ερωτευμένος; )
Κάτι τι ζωώδες ενυπάρχει στην λατρεία της γυναικείας ομορφιάς.
Το κάλλος η φιλοδοξία της νεότητος.
Ω, αιδοίον, χοάνη του διαβόλου: ω, αιδοίον, δοξασμένε νεροχύτη,
ω, αιδοιον, Μέκκα των λογισμών μου,ω, μακεδονικέ ουρανέ.
Εκπορεύεται από την αγάπη η μελαγχολία,
αλλά και συντρίβει την αγάπη η μελαγχολία.
Η ηδονή απωτάτη εκδίκιση του χρόνου
Μισανθρώπους, αποκαλούν τους φίλους της οικουμένης οι μισάνθρωποι.
Η γραμματική των φιλιών εξάλλου απαραίτητη
με τη γραμματική των λέξεων.
Κακή νίκη η των σωμάτων συνουσία.
Το μέλλον θα καταδείξει αν έρως σημαίνει εξαγρίωση
ηθών και αισθημάτων.
Αυτά και κάποια άλλα που με τρομάζουν και που δεν γράφονται
σκέφτομαι σαν βλέπω τις γυμνές γυναίκες του Παύλου Μοσχίδη.
Τί τα θέλετε μια γυναίκα γυμνή είναι θλιβερόν θέαμα.
Δυστυχώς δεν παρεφρόνησα εισέτι.
Η τέχνη έχει τη δική της ηθική.
Η ομορφιά νομιμότης της φύσεως.
Μπρός στο γυμνό γυναικείο σώμα τα μικρά παιδιά απορούν
και τρομάζουν οι τρυφεροί γνήσιοι άνδρες.
Ένα γυναικείο γυμνό κορμί υποβάλλει μια συζήτηση περί προσωπικότητος.
Σώμα γλυκύτατο ολέθριο περίβλημα.
Της ημέρας σώμα και του μεσονυκτίου, σώμα της παρηγοριάς.
Δεν είναι φρόνιμο να βλέπουνόλοι οι άνθρωποι γυμνές τις ωραίες,
μη ρίπτετε τα άγια τοις κυσί και τους μαργαρίτας τοις χοίροις.
Έχω στημένον πόλεμο βαθιά μου.
Θέα σημαίνει ιδεατή κατοχή.
Η ζωή είναι βουβή είναι. Όνειρα απαιτώ.
Η θλίψη μου αποτελεί την ευτυχία μου.
Σώμα εσύ 'σαι η ψυχή.
Ω αοίδιμον αιδοίον, ω σχισμή αμφίστομη με την αργυρή υγρασία.
Δια του μίσους δεν λησμονούν μιαν αγάπη.
Το μίσος μοιραία έρχεται σαν επιβραύευση του έρωτος.
Είναι ηθικόν ό,τι μου αρέσει.
Η ηδονή περιορίζει τη ρήξη με τον εαυτό μου.
Γυναίκα σε ανάκλιντρο, ένα θηρίο ξαπλωμένο μοιάζει,
και η ρέμβη το θρέφει.
Κάθε πτώμα είναι άρνηση ενός σώματος.
Κυρία μου, κοίταξέ με στα μάτια κι άκου το επιτύμβιο που εζήτησες
ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΤΑΙ
Η ΩΡΑΙΑ ΕΚΕΙΝΗ
ΠΟΥ ΠΙΑ ΕΦΥΓΕ ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΤΙΣ ΛΥΠΕς ΜΟΥ.
Όπου τελειώνει ο έρως αρχίζει η συγκατάβαση τελειώνει όπου.
Σήμερα η ερωτική πράξη θεωρείται άσκηση.
Η κάθε μέρα που σβήνει, η κάθε αυγή που έρχεται,
δυναμώνει την ασέβειά μου.
Τα άσχημα σώματα είναι χαρακτηριστικά.
Ας τεθεί, επιτέλους, και η γυναικεία ωραιότης υπό απαγόρευσιν.
Δια της ηδονής ο έρως απαλλάσσεται της θλίψεως.
Η συνουσία κορύφωση του εγωϊσμού η.
Δεν γνωρίζω κάτι πιο μελαγχολικό από ένα ολόγυμνο γυναικείο σώμα.
Ω αιδοίον, ορφανών ωδείον, κέρας της Αμαλθείας,
θηκάρι μου, Σκύλλα και Χάριβδη.
Όχι το σώμα σου, αλλά τα αισθήματά μου ανατέμνω.
Έκαστον σώμα κι ένας κωδ'ίκελος.
Στέφανός σου το μίσος σου.
Μόνον ιστορίες θανάτων αφηγείται το σώμα.
Η ηδονή η ηχώ των ποτέ.
Σιωπάς εσύ, αλλά δε σε ανακαλύπτω.
οι αληθινές μας στιγμές είναι οι στιγμές της μοναξιάς.
Καθώς τα λουλούδια, κάθε γυναικείο σώμα έχει το άρωμά του.
Ο θάνατος αποτελεί την μόνη αξιοπρεπή πράξη του σώματος.
Αγνοώ που ανήκω που.
Ο άνδρας με τη βέβηλη καρδιά δεν χαίρεται την ωραιότητα
του γυναικείου σώματος την ομορφιά.
Ηδονή χαμόγελο τελείας πράξεως.
Πλαγιασμένη γυμνή, με το περιδέραιο των δακρύων του στα στήθια της,
σκέφτεται πως η ωραιότης παέχεται από τη φύση σαν ελεημοσύνη.
Έσο επιεικής με τις παρορμήσεις του σώματος.
Είμαι ανεύθυνος για το κακό που πράττω.
Ελάχιστα πιστευω στη διανοητικότητα των γυναικών.
Στον έρωτα όλοι είμαστε αυτοδίδακτοι.
Ο έρως δεν είναι σκοπός.
Οι άνδρες παραμένουν πιστοί μόνον προς την εργασία.
Οι άνδρες θεωρούν το έρωτα αλληγορικό διάλειμμα.
Η λήθη ο ανήθικος αυτός μηχανισμός η λήθη.
Η ωραία νεκρή μάλλον είναι αδύνατο να νιώθει υπερηφάνια.
Και την πατρίδα λησμονώ μπρος σ' ένα γυμνό νεανικό γυναικείο σώμα.
Η παρουσία της γυναίκας επιβάλλει την περισυλλογή.
Ναι, είναι ένας μύθος η δήθεν πλήρωση που προσφέρει ο έρως.
Ονομάζουν ζήλεια την αμοιβή του ερωτευμένου προς τη σύνευνόν του.
Η φιλολογία στον καιρό μας διέβρωσε και την σεξουαλική πράξη.
Ο έρως δεν εζήτησε την έγκρισί μας.
Οι άνθρωποι της Ανατολής εκ παραδόσεως και επί χιλιετίες,
είχανε το ατριότερο σύστημα ιδιοκτησίας γυναικείων σωμάτων.
Το σώμα της γυναίκας είναι ένα οπτικό φαινόμενο,
που ορμητικά τείνει να γίνει ένα γεγονός αφής.
Η συνουσία είναι πάλη. Μόνο στο σκοτάδι δεν φοβάμαι.
Ρόγχος η συνουσία.
Ω, ιερόν αιδοίον και αηδές, ω, φιδομάνα και φιδότρυπα και φιδοφωλιά,
ω, αντι-ψωραίον αιδοίον, προπύλαια της πλήξεως,
ω, γλυκιά μου τιμωρία.
Οι άνδρες, ενώπιον μιας γυμνής γυναίκας, είναι περισσότερο
ντροπάλοί απ' όσον υποθέτετε.
Αγκαλιασέ με και πνίξεμε, η αισχρότης το καύχημά μου.
Για το χατίρι της αγαπημένης γίνομαι Λερναία Ύδρα.
Η δραματικότης της ανθρώπινης ψυχής, ερίδεται στην υποχρεωτική
συγχώρηση που παρέχει ο καθείς εις εαυτόν για την ανηθικότητά του.
Μίσος έρως μάυρος.
Η ιδεώδης ερωτική πράξη με δάκρυα λήγει.
Στου φιλώ τα μάτια, γιατί κι εσυ νιώθεις ότι ο έρως
αποτελεί το απαράδεκτον λάθος της φύσεως.
Δύο εραστές δύο συνένοχοι δύο.
Όποιος επαφίεται στη μοίρα ζει στην αλήθια.
Όμως και τα αισθήματα αποταμιεύονται.
Τώρα σ' αγαπώ, και τώρα νιώθω σα νάχω βγάλει φύλλα.
Με γιαεμιά στολίζω τις μουχλιασμένες σου μασχάλες.
( Είναι φορεύς συνειδήσεως ο ερωτευμένος; )
Κάτι τι ζωώδες ενυπάρχει στην λατρεία της γυναικείας ομορφιάς.
Το κάλλος η φιλοδοξία της νεότητος.
Ω, αιδοίον, χοάνη του διαβόλου: ω, αιδοίον, δοξασμένε νεροχύτη,
ω, αιδοιον, Μέκκα των λογισμών μου,ω, μακεδονικέ ουρανέ.
Εκπορεύεται από την αγάπη η μελαγχολία,
αλλά και συντρίβει την αγάπη η μελαγχολία.
Η ηδονή απωτάτη εκδίκιση του χρόνου
Μισανθρώπους, αποκαλούν τους φίλους της οικουμένης οι μισάνθρωποι.
Η γραμματική των φιλιών εξάλλου απαραίτητη
με τη γραμματική των λέξεων.
Κακή νίκη η των σωμάτων συνουσία.
Το μέλλον θα καταδείξει αν έρως σημαίνει εξαγρίωση
ηθών και αισθημάτων.
Αυτά και κάποια άλλα που με τρομάζουν και που δεν γράφονται
σκέφτομαι σαν βλέπω τις γυμνές γυναίκες του Παύλου Μοσχίδη.
Υ.Γ. Το Σώμα, για το οποίο καταδικάστηκε σε φυλάκιση ο Ηλίας Πετρόπουλος είναι εδώ.
Οι δικαστές του, λήθη.
Υ.Γ.2 Στη Μαίρη Κουκουλέ, που από απροσανατολισμένη αστούλα
ανήλθε στο ύψος γυναικός του πένθους.
Οι δικαστές του, λήθη.
Υ.Γ.2 Στη Μαίρη Κουκουλέ, που από απροσανατολισμένη αστούλα
ανήλθε στο ύψος γυναικός του πένθους.
Τετάρτη, Ιουλίου 31
Τρίτη, Απριλίου 9
ΜΕΛΛΟΖΩΝΤΑΝΟΣ
"Αρνήθηκα να παραδοθώ
Να σηκώσω ψηλά τα χέρια
Σε αυτό που λένε ζωή
Να σηκώσω ψηλά τα χέρια
Σε αυτό που λένε ζωή
Δεν άφησα να πέσει κάτω
Ούτε μια λέξη
Έτοιμος πάντοτε για καβγά
Όπλιζα τα κοντόκαννα λόγια μου
Μήπως κάποτε σημαδέψουν σωστά
Ούτε μια λέξη
Έτοιμος πάντοτε για καβγά
Όπλιζα τα κοντόκαννα λόγια μου
Μήπως κάποτε σημαδέψουν σωστά
Όμως τα λόγια ποτέ δε βρίσκουν στόχο
Ξώφαλτσα περνάνε απ’ τις ψυχές
Οι πράξεις είναι που σκοτώνουν
Αυτές δεν ξέρουν από γράμματα
Όμως ποτέ δεν κάνουν λάθος πτώση
Οι πράξεις είναι πάντα ευθύβολες
Αρκεί να πέσουν σε χέρια αποφασισμένα
Ξώφαλτσα περνάνε απ’ τις ψυχές
Οι πράξεις είναι που σκοτώνουν
Αυτές δεν ξέρουν από γράμματα
Όμως ποτέ δεν κάνουν λάθος πτώση
Οι πράξεις είναι πάντα ευθύβολες
Αρκεί να πέσουν σε χέρια αποφασισμένα
Εσύ όμως περίμενες
Άλλοι να ανοίξουν πυρ
Απροετοίμαστος συλλαμβάνεσαι
Με κατάλοιπα πυρίτιδας στα δάχτυλα
Άλλοι να ανοίξουν πυρ
Απροετοίμαστος συλλαμβάνεσαι
Με κατάλοιπα πυρίτιδας στα δάχτυλα
Ίχνη μιας γραφής που στράφηκε εναντίον σου
Που δε θα πυροδοτήσει ποτέ
Μια κατά ριπάς πραγματικότητα
Που δε θα πυροδοτήσει ποτέ
Μια κατά ριπάς πραγματικότητα
Λίγο να διστάσεις
Και συνεχίζεις να ζεις
Διάτρητος από λάθη
Μελλοζώντανος
Που παρακαλεί να του δοθεί
Η χάρη να πεθάνει"
Και συνεχίζεις να ζεις
Διάτρητος από λάθη
Μελλοζώντανος
Που παρακαλεί να του δοθεί
Η χάρη να πεθάνει"
Ιπποκράτους 15, Ιωάννου
Δευτέρα, Απριλίου 1
Μόνο οι γυναίκες
Από του Βάρναλη τις μέρες ώς τα μερόνυχτα του Γκόρπα πολλά αλλάξανε της γης οι κολασμένοι δεν βρυχώνται, η καβαλίνα κι η ροδακινιά εξοστρακίσθηκαν και το κρασί δεν είναι άρωμα και πτήσις και αφρός μόνο οι γυναίκες, α, οι γυναίκες, δύστυχε Θωμά, όσο περνούν τα χρόνια γίνονται πιο όμορφες και πιο φασίστρες και πράμα φυσικό μάς βασανίζουν περισσότερο.
Χρίστος Ρουμελιωτάκης, "Ξένος ειμί"
Από του Βάρναλη τις μέρες ώς τα μερόνυχτα του Γκόρπα πολλά αλλάξανε της γης οι κολασμένοι δεν βρυχώνται, η καβαλίνα κι η ροδακινιά εξοστρακίσθηκαν και το κρασί δεν είναι άρωμα και πτήσις και αφρός μόνο οι γυναίκες, α, οι γυναίκες, δύστυχε Θωμά, όσο περνούν τα χρόνια γίνονται πιο όμορφες και πιο φασίστρες και πράμα φυσικό μάς βασανίζουν περισσότερο.
Χρίστος Ρουμελιωτάκης, "Ξένος ειμί"
Δευτέρα, Δεκεμβρίου 3
Την Πέμπτη το βράδυ αγαπημένε μας
Βαγγέλη δεν πρόκειται, όπως
συνήθως, να συναντηθούμε.
Το λέω, πίστεψέ με, λιγότερο με λύπη και περισσότερο με αμηχανία.
«Όλες οι πόρτες της πόλης είναι
πεσμένες -
Από πού να βγούμε ?»
Όμως
να ξέρεις τα βράδια οι φίλοι σου θα σ αναζητούν στο καφενείο κι ένα ποτήρι θα αδειάζει σιγά σιγά από μόνο του, με τ αυτί του τεντωμένο στην άγνωστη λέξη.
«O καημός του θανάτου τόσο με πυρπόλησε, που η λάμψη
μου επέστρεψε στον ήλιο.
Kείνος με πέμπει τώρα μέσα στην τέλεια σύνταξη της
πέτρας και του αιθέρος,
Λοιπόν, αυτός που γύρευα, ε ί μ α ι.
Ω λινό καλοκαίρι, συνετό φθινόπωρο,
Xειμώνα ελάχιστε,
H ζωή καταβάλλει τον οβολό του φύλλου της ελιάς
Kαι στη νύχτα μέσα των αφρόνων μ' ένα μικρό τριζόνι
κατακυρώνει πάλι το νόμιμο του Aνέλπιστου.»
Καλό ταξίδι φίλε στης ζωής την άλλη μεριά.
O καημός του θανάτου τόσο με πυρπόλησε, που η λάμψη
μου επέστρεψε στον ήλιο.
Kείνος με πέμπει τώρα μέσα στην τέλεια σύνταξη της
πέτρας και του αιθέρος,
Λοιπόν, αυτός που γύρευα, ε ί μ α ι.
Ω λινό καλοκαίρι, συνετό φθινόπωρο,
Xειμώνα ελάχιστε,
H ζωή καταβάλλει τον οβολό του φύλλου της ελιάς
Kαι στη νύχτα μέσα των αφρόνων μ' ένα μικρό τριζόνι
κατακυρώνει πάλι το νόμιμο του Aνέλπιστου.
Καλό ταξιδι Βαγγέλη
Δευτέρα, Οκτωβρίου 29
Τρίτη, Ιουλίου 24
Πλήθος κόσμου "ανέβηκε" στον Αλέξανδρο για να παρακολουθήσει τις εκδηλώσεις.
Εχθές Σάββατο 21 Ιουλίου πραγματοποιήθηκε η πρώτη μέρα των διήμερων εκδηλώσεων που διοργανώνει ο Σύλλογος φίλων Αλεξάνδρου "Φηγός" στην πλατεία του Αλέξανδρου. Κατάμεστη για ακόμα μια φορά η πλατεία του μικρού χωριού. Η βραδιά κύλησε βάσει του προγράμματος με θέμα "Ορεινή Λευκάδα και βιωσιμότητα. Δυνατότητες και προοπτικές". Ομιλητές ήταν ο κ. Γιώργος Θερμός, Χημικός Μηχανικός, ο κ. Γιάννης Κολυβάς, Γεωπόνος - Διευθυντής Γραφείου ΠΑΣΕΓΕΣ Βρυξελλών και ο κ. Άρης Κοκοτσής, Οικονομολόγος - Συλλέκτης Βοτάνων. Τη ροή συντόνισε ο μουσικοσυνθέτης και τέως Διευθυντής της Ελληνικής Υπηρεσίας BBC, κ. Χρήστος Πήττας. Τη βραδιά έκλεισε ο νεαρός πιανίστας Δημήτρης Φαρμάκης εντυπωσιάζοντας το κοινό, το οποίο τον καταχειροκρότησε.
Σήμερα δεύτερη και τελευταία μέρα το κεντρικό θέμα είναι "Ζει ο Αλέξανδρος;". Την βραδιά θα ανοίξει η κ. Πηνελόπη Κουγιανού, αρχιτέκτων, με θέμα " Μια διαφορετική πρόταση βιωσιμότητας ενός μικρού οικισμού". Θα ακολουθήσει προβολή της βραβευμένης ταινίας του Βασίλη Παναγιωτακόπουλου "Το Παλατάκι των Αορίων" και συζήτηση με συμμετοχή του κοινού και των τοπικών φορέων. Το διήμερο προβληματισμού και διαλόγου θα κλείσει εορταστικά, με ζωντανή ελληνική μουσική, χορό και παραδοσιακά εδέσματα. Στο χώρο της εκδήλωσης λειτουργεί έκθεση παλαιών φωτογραφιών.
Αναλυτικό ρεπορτάζ για τις εκδηλώσεις μετά την ολοκλήρωση του διημέρου.
Ειρήνη Βονιτσάνου
Από τη
συλλογή του Τάσου Πορφύρη, Το
εγκαταλειμμένο σπίτι, ποιήματα (Θεσμός, Αθήνα 1968)
"Το
σπίτι"
Εκείνο το εγκαταλειμένο σπίτι
Μένει ξάγρυπνο τις νύχτες και τραγουδάει.
Έντομα και ερπετά το κατοικούν και πληθαίνουν
Εξασφαλίζοντάς του μια μοναξιά μεγάλη
Σαν τη λευτεριά ή την αγάπη σ άλλους καιρούς.
Την ημέρα οργανώνει την άμυνά του
Γνωρίζοντας πως όπου νάναι θα φανεί ο ξένος.
Πρώτα τα σκαλοπάτια θα ξυπνήσουν τρομαγμένα
Τα παράθυρα ,
οι πόρτες θα σφαλίσουν αθόρυβα
Κι όταν φτάσει η στιγμή μια ανάσα πριν απ τη νίκη
Θα σωριασθεί με πάταγο ,
παρασέρνοντάς τον.Παρασκευή, Μαΐου 18
Τετάρτη, Απριλίου 11
«Εδώ απ το ίσιωμα
σας βλέπουμε και σας πονάμε
χρόνια και χρόνια ν ανεβαίνετε.
Κι όσο ανεβαίνετε
τόσο από το σταυρό
η απόστασή σας μεγαλώνει
μα κι η χαρά
για την ακόμα πιο σκληρή δοκιμασία
Εκεί απ' την ανηφόρα
... ούτε μας βλέπετε ούτε μας πονάτε/
που ανεβαίνουμε
σχεδόν γενναίοι
στο πιο απόκρημνο ίσιωμα
δίχως σταυρό/ και δίχως λόφο».
Γολγοθάς, ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ
σας βλέπουμε και σας πονάμε
χρόνια και χρόνια ν ανεβαίνετε.
Κι όσο ανεβαίνετε
τόσο από το σταυρό
η απόστασή σας μεγαλώνει
μα κι η χαρά
για την ακόμα πιο σκληρή δοκιμασία
Εκεί απ' την ανηφόρα
... ούτε μας βλέπετε ούτε μας πονάτε/
που ανεβαίνουμε
σχεδόν γενναίοι
στο πιο απόκρημνο ίσιωμα
δίχως σταυρό/ και δίχως λόφο».
Γολγοθάς, ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ
Δευτέρα, Απριλίου 2
Καθώς πλησιάζει η ώρα
Λένε πως πλησιάζει η ώρα
κι ίσως να ‘ναι αλήθεια.
Ποιος όμως πρέπει να κριθεί;
Μήπως κι εμείς που ζήσαμε
μόνο με το άκουσμα των πρώτων Σου θαυμάτων;
Εκείνους μόνο γιάτρεψες
για να πιστέψει τώρα ο κόσμος
των υγειών σε Σένα.
Εκείνους μόνο
γιατί εμείς που ακολουθήσαμε
στρατιές στρατιών
ανάπηροι της Ιστορίας
ζήσαμε
άλλοι μέσα στις μάταιες προσευχές
κι άλλοι μέσα στον πόνο απεγνωσμένοι.
Ουδέτερος ελεήμων σαν ελπίδα ωχρή
μας άφησες να σε αντικαταστήσουμε:
Είμαστε προ της κρίσεως υπερήφανοι
γιατί το θαύμα ήταν πως ζήσαμε
χωρίς το θαύμα.
Γ> Βαρβέρης
Λένε πως πλησιάζει η ώρα
κι ίσως να ‘ναι αλήθεια.
Ποιος όμως πρέπει να κριθεί;
Μήπως κι εμείς που ζήσαμε
μόνο με το άκουσμα των πρώτων Σου θαυμάτων;
Εκείνους μόνο γιάτρεψες
για να πιστέψει τώρα ο κόσμος
των υγειών σε Σένα.
Εκείνους μόνο
γιατί εμείς που ακολουθήσαμε
στρατιές στρατιών
ανάπηροι της Ιστορίας
ζήσαμε
άλλοι μέσα στις μάταιες προσευχές
κι άλλοι μέσα στον πόνο απεγνωσμένοι.
Ουδέτερος ελεήμων σαν ελπίδα ωχρή
μας άφησες να σε αντικαταστήσουμε:
Είμαστε προ της κρίσεως υπερήφανοι
γιατί το θαύμα ήταν πως ζήσαμε
χωρίς το θαύμα.
Γ> Βαρβέρης
Πέμπτη, Φεβρουαρίου 23
Όταν απομένω δύστυχος και μόνος
αναπολώντας έρωτες τιμωρημένους
ή
μαβιά στο ηλιοβασίλεμα εννοιολογία
τότε πιάνω δουλειά στη μηχανή μου
χτυπώντας τα πλήχτρα με μουσικότητα
σχεδόν ανέστιος από φωνήεντα κι άστεγος
από σύμφωνα
γνωρίζοντας εξοντωτικά τη ματαιότητα
συγχωρώντας απίθανες γυναίκες
οπού χαίρονται την άσπιλη απουσία μου
χαρισμένες ηλίθια σε χαμαι-συνείδητους.
Εντούτοις εγώ διαλάμπω και τυφλώνω ορατά
την αμφίστομη μνήμη τους·
άμεση δράση το ποίημα. Όμως άλις έχω
του δυστυχείν.
Επομένως ηχογραφώ το άπειρο.
Από την ποιητική συλλογή «Ερυθρογράφος» (1988).
Από το βιβλίο: Νίκος Καρούζος, «Τα ποιήματα», τ. Β΄ (1979-1991), Ίκαρος Εκδοτική Εταιρία, Αθήνα 1994, σελ. 513.
Τετάρτη, Φεβρουαρίου 1
Πέμπτη, Δεκεμβρίου 29
Τρίτη, Δεκεμβρίου 27
Τετάρτη, Οκτωβρίου 26
Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 22
ΤΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝΑ*
Ο ασκητής παρακολουθούσε την ομιλία του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη. Έξω, στην παραλία, ένα εκατομμύριο τηλεοπτικές οθόνες μετέδιδαν απευθείας τον ανασκολοπισμό του ενός εκατομμυρίου δημοσίων υπαλλήλων. Τόσους είχε μετρήσει ο της Υγείας. Το ότι είχε κάνει λάθος στο μέτρημα, σκέφτηκε ο ασκητής, μικρό το κακό. Απλώς είχαν προστεθεί άλλοι 230.000 ανασκολοπισμοί, έστω και εικονικοί. Σημασία έχει το μήνυμα, είπε ο ασκητής, σκύβοντας να μαζέψει τα δάκρυα του πρωθυπουργού για τους χιλιάδες απολυμένους του ιδιωτικού τομέα. Απολύθηκαν από τον Θεό, σκέφτηκε ο ασκητής και αποχώρησε από την αίθουσα. Βγήκε στους δρόμους, πέρασε από τα σιδερόφρακτα τείχη που προστάτευαν τον πρωθυπουργό από την μανιασμένη αγάπη του λαού του και μπήκε ανάμεσα στους διαδηλωτές. Φορούσε ένα τρίχινο ράσο και πέδιλα από σκοινί. Στο χέρι του κρατούσε ένα παλιό ενθύμιο από τα χρόνια τα φοιτητικά. Έβλεπε ήδη το αύριο. Τους καθεστωτικούς τίτλους, τις "αναλύσεις" για τη χρεωκοπία, τα νέα μέτρα. Έβλεπε τους άστεγους να πληθαίνουν, τους ανέργους να γίνονται ποτάμι, τους φτωχούς να ρημάζουν ό,τι έβλεπαν μπροστά τους. Αυτά είναι τα έργα του, ψιθύρισε, αυτά είναι τα έργα τους και κοίταξε προς το Βελλίδειο. Ήξερε, εκεί μέσα βρισκόντουσαν όσοι άθλιοι ρήμαξαν την χώρα.
Θυμόταν παλιές φωτογραφίες και παλιές συγκινήσεις. Θυμόταν τους έρωτες των φοιτητικών χρόνων, και σήμερα πια, χρόνια πολλά μετά από τότε, έβλεπε την έρημο να απλώνεται πάνω στην πόλη. Έβλεπε τους ενόχους να πανηγυρίζουν, έβλεπε τους πλιατσικολόγους να ετοιμάζονται να ορμήσουν, διψώντας για αίμα. Το βλέμμα του στάθηκε πάνω σε μια γυναίκα. Όμορφη, μελαχρινή, με μια θαυμάσια μελαγχολία στα μεγάλα της μάτια. Ένοιωσε εντός του μια ταραχή, κάτι που είχε χρόνια πολλά να αισθανθεί. Από τότε που, συντριμμένος από έναν έρωτα χαμένο, είχε αποφασίσει πως δεν έχει γι' αυτόν άλλο πλοίο, άλλη οδό. Μα τώρα πάλι στα μάτια αυτής της γυναίκας, χαμένος μέσα στη βοή της διαδήλωσης, ένοιωθε λίγο να σπάει το πνεύμα το ασκητικό.
Απόδιωξε αυτές τις σκέψεις και στράφηκε πάλι προς εκεί που οι εξουσιαστές ετοίμαζαν τη νέα βαρβαρότητα. Τους έβλεπε με τα σιδερένια χαμόγελα και τις καθώς πρέπει χειραψίες. Τους έβλεπε να προσπαθούν, με κάθε τρόπο και κάθε μέσο, να αποφύγουν οποιαδήποτε επαφή με τον λαό τους. Τους ήταν άχρηστος και βάρος. Μόνο στις εκλογές τον θεωρούσαν αναγκαίο κακό. Ο ασκητής ήταν βέβαιος πως ακόμη και οι εκλογές ήταν γι' αυτούς ένα αναγκαίο κακό. Αλλά να το ένοιωθε. Ήταν η πρώτη φορά που εκτός από αλαζονεία άρχισε να βλέπει και ίχνη φόβου μέσα στα μάτια τους. Ήταν η πρώτη φορά που αυτοί ένοιωθαν πως οι εκλογές δεν θα ήταν ένα κακοπαιγμένο θέατρο σκιών, γι' αυτό ο φόβος άρχισε να τους κεντά αργά και επίμονα, άρχισε να τσιμπολογά αυτές τις θλιβερές υπάρξεις του τίποτε. Η γυναίκα τον πλησίασε και του έπιασε το χέρι. Έτσι απλά, χωρίς να πει τίποτε. Περπάτησαν μαζί για λίγα μέτρα κι αυτή άρχισε να τραγουδά ένα παλιό ασίκικο τραγούδι. Η έρημος έχει φως, έχει νερό, σκέφτηκε ο ασκητής, και αφέθηκε στο άγγιγμα και στο τραγούδι της γυναίκας. Μέσα του είχε αρχίσει να αισθάνεται θυμό, οργή, πράγματα ξένα, εδώ και χρόνια, για τον εσωτερικό του κόσμο. Όλα θα μπορούσαν να ήταν αλλιώς, όλα μπορούν να γίνουν αλλιώς. Θα το πιστέψουν άραγε ότι μπορούν γίνουν αλλιώς; Οι φτωχοί, οι άνεργοι, οι απολυμένοι, οι άστεγοι, όλοι αυτοί θα το πιστέψουν ή θα πέσουν πάλι στην ίδια μονότονη, παλιά παγίδα, να θέλει να βγάλει ο ένας το μάτι του άλλου; Η γυναίκα, λες και κατάλαβε την αγωνία του, έσκυψε και τον φίλησε. Μη φοβάσαι του είπε, όλα τώρα θα γίνουν αλλιώς. Φοβούνται, τους βλέπεις; Αγοράκια του τίποτε, τρέμουν. Αγοράκια που γνωρίζουν για πρώτη φορά τον πραγματικό φόβο. Αυτή είναι η δική μας σημερινή νίκη. Αύριο θα φοβηθούν περισσότερο. Αύριο η έρημος θα είναι δική τους, θα είναι το δικό τους κελί.
Ο ασκητής τράβηξε την γυναίκα στην Πάνω Πόλη. Εκεί στα πικραμένα κάστρα. Πίσω από τις κουρτίνες της θλιβερής και φάλτσας πρωθυπουργικής συνοδείας, πίσω από τις καρικατούρες των εξουσιαστών, ένιωθε πως ναι, κάτι καινούριο μπορεί να γεννηθεί.
Ο ασκητής παρακολουθούσε την ομιλία του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη. Έξω, στην παραλία, ένα εκατομμύριο τηλεοπτικές οθόνες μετέδιδαν απευθείας τον ανασκολοπισμό του ενός εκατομμυρίου δημοσίων υπαλλήλων. Τόσους είχε μετρήσει ο της Υγείας. Το ότι είχε κάνει λάθος στο μέτρημα, σκέφτηκε ο ασκητής, μικρό το κακό. Απλώς είχαν προστεθεί άλλοι 230.000 ανασκολοπισμοί, έστω και εικονικοί. Σημασία έχει το μήνυμα, είπε ο ασκητής, σκύβοντας να μαζέψει τα δάκρυα του πρωθυπουργού για τους χιλιάδες απολυμένους του ιδιωτικού τομέα. Απολύθηκαν από τον Θεό, σκέφτηκε ο ασκητής και αποχώρησε από την αίθουσα. Βγήκε στους δρόμους, πέρασε από τα σιδερόφρακτα τείχη που προστάτευαν τον πρωθυπουργό από την μανιασμένη αγάπη του λαού του και μπήκε ανάμεσα στους διαδηλωτές. Φορούσε ένα τρίχινο ράσο και πέδιλα από σκοινί. Στο χέρι του κρατούσε ένα παλιό ενθύμιο από τα χρόνια τα φοιτητικά. Έβλεπε ήδη το αύριο. Τους καθεστωτικούς τίτλους, τις "αναλύσεις" για τη χρεωκοπία, τα νέα μέτρα. Έβλεπε τους άστεγους να πληθαίνουν, τους ανέργους να γίνονται ποτάμι, τους φτωχούς να ρημάζουν ό,τι έβλεπαν μπροστά τους. Αυτά είναι τα έργα του, ψιθύρισε, αυτά είναι τα έργα τους και κοίταξε προς το Βελλίδειο. Ήξερε, εκεί μέσα βρισκόντουσαν όσοι άθλιοι ρήμαξαν την χώρα.
Θυμόταν παλιές φωτογραφίες και παλιές συγκινήσεις. Θυμόταν τους έρωτες των φοιτητικών χρόνων, και σήμερα πια, χρόνια πολλά μετά από τότε, έβλεπε την έρημο να απλώνεται πάνω στην πόλη. Έβλεπε τους ενόχους να πανηγυρίζουν, έβλεπε τους πλιατσικολόγους να ετοιμάζονται να ορμήσουν, διψώντας για αίμα. Το βλέμμα του στάθηκε πάνω σε μια γυναίκα. Όμορφη, μελαχρινή, με μια θαυμάσια μελαγχολία στα μεγάλα της μάτια. Ένοιωσε εντός του μια ταραχή, κάτι που είχε χρόνια πολλά να αισθανθεί. Από τότε που, συντριμμένος από έναν έρωτα χαμένο, είχε αποφασίσει πως δεν έχει γι' αυτόν άλλο πλοίο, άλλη οδό. Μα τώρα πάλι στα μάτια αυτής της γυναίκας, χαμένος μέσα στη βοή της διαδήλωσης, ένοιωθε λίγο να σπάει το πνεύμα το ασκητικό.
Απόδιωξε αυτές τις σκέψεις και στράφηκε πάλι προς εκεί που οι εξουσιαστές ετοίμαζαν τη νέα βαρβαρότητα. Τους έβλεπε με τα σιδερένια χαμόγελα και τις καθώς πρέπει χειραψίες. Τους έβλεπε να προσπαθούν, με κάθε τρόπο και κάθε μέσο, να αποφύγουν οποιαδήποτε επαφή με τον λαό τους. Τους ήταν άχρηστος και βάρος. Μόνο στις εκλογές τον θεωρούσαν αναγκαίο κακό. Ο ασκητής ήταν βέβαιος πως ακόμη και οι εκλογές ήταν γι' αυτούς ένα αναγκαίο κακό. Αλλά να το ένοιωθε. Ήταν η πρώτη φορά που εκτός από αλαζονεία άρχισε να βλέπει και ίχνη φόβου μέσα στα μάτια τους. Ήταν η πρώτη φορά που αυτοί ένοιωθαν πως οι εκλογές δεν θα ήταν ένα κακοπαιγμένο θέατρο σκιών, γι' αυτό ο φόβος άρχισε να τους κεντά αργά και επίμονα, άρχισε να τσιμπολογά αυτές τις θλιβερές υπάρξεις του τίποτε. Η γυναίκα τον πλησίασε και του έπιασε το χέρι. Έτσι απλά, χωρίς να πει τίποτε. Περπάτησαν μαζί για λίγα μέτρα κι αυτή άρχισε να τραγουδά ένα παλιό ασίκικο τραγούδι. Η έρημος έχει φως, έχει νερό, σκέφτηκε ο ασκητής, και αφέθηκε στο άγγιγμα και στο τραγούδι της γυναίκας. Μέσα του είχε αρχίσει να αισθάνεται θυμό, οργή, πράγματα ξένα, εδώ και χρόνια, για τον εσωτερικό του κόσμο. Όλα θα μπορούσαν να ήταν αλλιώς, όλα μπορούν να γίνουν αλλιώς. Θα το πιστέψουν άραγε ότι μπορούν γίνουν αλλιώς; Οι φτωχοί, οι άνεργοι, οι απολυμένοι, οι άστεγοι, όλοι αυτοί θα το πιστέψουν ή θα πέσουν πάλι στην ίδια μονότονη, παλιά παγίδα, να θέλει να βγάλει ο ένας το μάτι του άλλου; Η γυναίκα, λες και κατάλαβε την αγωνία του, έσκυψε και τον φίλησε. Μη φοβάσαι του είπε, όλα τώρα θα γίνουν αλλιώς. Φοβούνται, τους βλέπεις; Αγοράκια του τίποτε, τρέμουν. Αγοράκια που γνωρίζουν για πρώτη φορά τον πραγματικό φόβο. Αυτή είναι η δική μας σημερινή νίκη. Αύριο θα φοβηθούν περισσότερο. Αύριο η έρημος θα είναι δική τους, θα είναι το δικό τους κελί.
Ο ασκητής τράβηξε την γυναίκα στην Πάνω Πόλη. Εκεί στα πικραμένα κάστρα. Πίσω από τις κουρτίνες της θλιβερής και φάλτσας πρωθυπουργικής συνοδείας, πίσω από τις καρικατούρες των εξουσιαστών, ένιωθε πως ναι, κάτι καινούριο μπορεί να γεννηθεί.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)