eidenai

Μακεδονία ξακουστή
Με το μακεδονικό και πάλι σε επικαιρότητα δεν μπορούσε παρά να εμφανιστούν όλα τα συμπτώματα που παραδοσιακά ακολουθούν το θέμα κατά πόδας. Μεταξύ αυτών και ο συνήθης Γιάννης Μαρίνος με τη συνήθη εμμενή ξινίλα. Βρήκε τον τρόπο να επιτεθεί εκ νέου στην αριστερά - με σειρά πονημάτων από το Βήμα- θυμίζοντας τον αενάως εθνοπροδοτικό της ρόλο. Και πιο ειδικά, επισημαίνοντας, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι, την ανθελληνική της στάση στο μεσοπόλεμο αναφορικά με το μακεδονικό.

Από τα παλιά χρόνια είναι γνωστό πως ο πατριωτικός κομφορμισμός κερδίζει μόνο γκάλοπ, δεν δίνει την ηγεμονία στην αριστερά. Την ηγεμονία τη δίνει η επαναφορά στο σωστό προσανατολισμό που είχαν οι πρώτοι Έλληνες κομμουνιστές , όταν αντιλαμβάνονταν το σφαγείο, για το οποίο ήταν "ξακουστή" η Μακεδονία στην αρχή του 20ου αιώνα, όταν σωστά θεωρούσαν "κακούργα λύση" την ανταλλαγή των πληθυσμών και προσπαθούσαν να βρουν τρόπους για να σώσουν τους ανθρώπους - και κυρίως τους δικούς τους "μικρούς" ανθρώπους που σάπισαν για δεκαετίες σε πολέμους και καταστροφές, ενώ οι αξιωματικοί τους τη βγάζανε ζάχαρη. Οι τοτινοί μας σύντροφοι ξέραν πολύ καλά τι λέγανε όταν τραγουδούσαν τη Διεθνή:

"εμάς η μόνη μας ελπίδα/

είν' η σφιγμένη μας γροθιά/

κάτω οι πόλεμοι και η πατρίδα/

ζήτω η παγκόσμια εργατιά".

Λέγεται συχνά, από καλόπιστους επικριτές, ότι η άποψη πως θα έπρεπε η αριστερά να υποστηρίξει στο ζήτημα του ονόματος της γείτονος χώρας το δικαίωμά της στη συνταγματική ονομασία δεν είναι παρά μηχανιστικός διεθνισμός που δεν αντιλαμβάνεται την πολυπλοκότητα του ζητήματος. Ξέρετε: ο απέναντι εθνικισμός, αλυτρωτισμοί ποικίλοι, αμερικάνικοι σχεδιασμοί. Ισχυρίζομαι αντίθετα πως ο "αδιάλλακτος" αντιεθνικισμός, που υποδηλώνει η προηγούμενη τοποθέτηση, είναι η μόνη στάση που μπορεί να κινηθεί πολιτικά με αποτελεσματικό τρόπο μέσα στη δεδομένη πολυπλοκότητα της παραδοσιακής βαλκανικής σαλάτας. Ωραία: πάρα πολλοί Φυρομίτες και Φυρομίτισσες λένε διάφορες μπούρδες περί αρχαίων φύλων, κενοταφίων και κοκάλων. Ίσως αρκετοί να ονειρεύονται δικές τους "κόκκινες μηλιές". Σε τι ωφελεί την πολιτική της αριστεράς στο εσωτερικό της δικής μας χώρας να τα κάνουμε κύριο θέμα; Αποκαθιστά καλύτερες σχέσεις; Απομακρύνει τις περιπέτειες που τόσες φορές διέλυσαν κόσμο και κατέστρεψαν ανθρώπινες ζωές; Μήπως δεν είναι παρά τζάμπα μαγκιά, δηλαδή σκέτος κομφορμισμός; Ας το θέσω λίγο διαφορετικά, μήπως και γίνει διαυγέστερο αυτό που θέλω να πω. Τι θα περιμέναμε από τους συντρόφους μας της αριστεράς στην άλλη πλευρά των συνόρων; Να λένε για τον Άνθιμο, τον Ζουράρι και τον Ζορό; Να επισημαίνουν διαρκώς πόσο κάποιοι -και εκσυγχρονιστές- κυβερνώντες μας μιας πρόσφατης εποχής θέλανε σύνορα με τη Σερβία; Να δηλητηριάζουν το κλίμα περισσότερο και από τους VMRO - ίτες; Όχι, από τους συντρόφους μας εκεί θέλουμε να γελοιοποιούν το δικό τους εθνικισμό, να αντιστέκονται στα δικά τους νευρικά πατριωτάκια. Να μιλούν αυτοί, όχι εμείς, για τις δίκαιες ίσως ευαισθησίες της ελληνικής πλευράς. Αυτοί, όχι εμείς. Εμείς έχουμε δουλειά δική μας: να γελοιοποιούμε τον ελληνικό εθνικισμό, να μη νιώθουμε πατριώτες ούτε τόσο δα, να πείθουμε τους εργαζόμενους όλο και περισσότερο πως η μόνη πατρίδα για τους εκμεταλλευόμενους είναι η γη ολόκληρη χωρίς σύνορα και στρατούς (αφέλειες;). Και κυρίως να μη δίνουμε λόγο στους αντιπάλους μας. Έτσι κι αλλιώς κι αυτοί το ξέρουν πως όποτε παρουσιαστεί αληθινή ανάγκη αντίστασης σε αληθινούς κατακτητές η αριστερά θα είναι και πάλι πρώτη. ΧΡ. ΛΑΣΚΟΣ, Η ΑΥΓΗ 23-3-2008