"Εδώ και σαράντα χρόνια
ο θάνατος στέκει πλάι μου
είναι μι ασπροντυμένη κοπέλα
κάθε μέρα μου ζυμώνει το ψωμί
μαντάρει τις κάλτσες
που και που ρίχνει μια κρυφή ματιά
και με κοιτάζει.
Κι εγώ γράφω κόκκινους στίχους
χτίζω γκρεμίζω πύργους
στην Ισπανία
και περνάνε χρόνια και χρόνια
ασπρίζουν τα μαλλιά της κοπέλας
ασπρίζουν τα μαλλιά του θανάτου
κάθε μέρα μου ζυμώνει το ψωμί
μαντάρει τις κάλτσες
κι όλο ρίχνει κλεφτές ματιές
ματιές απορημένες
σε μένα
που ατάραχος πάντα χτίζω
γκρεμίζω πύργους
στην Ισπανία"
2 σχόλια:
«μετρώ στα δάχτυλα των κομμένων χεριών μου τις ώρες που πλανιέμαι στα δώματα αυτά τ' ανέμου / δεν έχω άλλα χέρια αγάπη μου κι οι πόρτες δε θέλουνε να κλείσουν κι οι σκύλοι είναι ανένδοτοι».
"...Ἐγὼ ἔκλαιγα, ἔκλαιγα γοερά...
Κι αὐτή: Μὴ κλαῖς, ὁ καθένας μας μὲ τὴ σειρά του. "
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
Δημοσίευση σχολίου