μιλάω, τρέχω, ερωτεύομαι, κάνω έρωτα, αγαπώ, μισώ, νιώθω,όλα γίνονται, όλα λέγονται-κι ας ακυρώνονται την ίδια στιγμή, δε δίνω δεκάρα-και θ' αφήσω να μου χαϊδέψουν το κεφάλι όταν γίνω 90!
"Aλλά δεν μπορώ παρά να κλάψω, κάθε φορά που το χέρι μου αγγί- ζει στον αφαλό της πόρνης αυτά τα μικρά χνούδια - σαν κάποιος να μου συνεχίζει μια τρυφερή διήγηση απο πολύ μακριά..."
Ολόκληρη η πόλη δωμάτιο αναμονής. Μένει (επιτέλους;) μόνος ακομπλάριστος και πενθεί τις κάποτε επιθέσεις αβρής Εστιάδας˙ Έχει αγκαλιάσει τώρα πια τα μαξιλάρια˙ γύρω του μόνον φίλοι και συγγενείς, κάποιοι δακρυσμένοι απότομα. Φαίνεται ανεπαρκής (για άλλα). Κάποιος του πλασάρει πολλά υποσχόμενα -από την κάρτα SIM˙ επετηρίδα διαρκής: στους ώμους νάνοι (ή γίγαντες;). Το υπόλοιπο δεν επαρκεί. «Σ’ το είχα πει, θα βγεις οφ-σάιντ». Έπαιζε σε λάθος γήπεδο. Είπαν άλλοι: «Τι γύρευες εσύ στα σαλόνια, ένας παρίας; Δεν πρόλαβες καν να μάθεις πώς βάζουνε τα πηρούνια οι Γάλλοι.»
Κατέβαλε (για «εγγραφή») πολλά ευρώ τη μέρα, μα: έφυγε ρέστος από το κλαμπ της κυρίας.
Ανέστης Γ. Δειλινός, από τις μεταγενέστερες προσθήκες στην Η αλλαγή της φούστας, 2007
το πλοίο μου στο λιμάνι
11 σχόλια:
μιλάω, τρέχω, ερωτεύομαι, κάνω έρωτα, αγαπώ, μισώ, νιώθω,όλα γίνονται, όλα λέγονται-κι ας ακυρώνονται την ίδια στιγμή, δε δίνω δεκάρα-και θ' αφήσω να μου χαϊδέψουν το κεφάλι όταν γίνω 90!
...αφού η ομορφιά είναι το πιό συλλογισμένο απ' τα πένθη μας...
..κι οι πραγματικές ιστορίες έγιναν σπάνιες.
"Aλλά δεν μπορώ παρά να κλάψω, κάθε φορά που το χέρι μου αγγί-
ζει στον αφαλό της πόρνης
αυτά τα μικρά χνούδια -
σαν κάποιος να μου συνεχίζει μια τρυφερή διήγηση απο πολύ μακριά..."
...κι ύστερα ξανά μονάχος μ'ένα ωραίο παράθυρο στο χέρι, που το
είχα βρεί μες στ' όνειρο...
"Αν δεν θυσιαστεί η αδυναμία,δεν δοξάζεται η υπεροχή."
δημοκρατικό μπλογκ έχεις φίλε.
να το χαίρεσαι.
α, και που' σαι:άστο κεφράλι άμα είσαι μάγκας, όχι μου το διορθώνεις και σβήνεις και το σχόλιο.
την υπεροχή μου μέσα!
...υπεροψίαν και μέθην·
υπεροψίαν και μέθην θα είχεν ο Δαρείος.
h poihsh den einai toixos na kryvomaste piso tou.
Κάρτα (επετείου)
Ολόκληρη η πόλη δωμάτιο αναμονής.
Μένει (επιτέλους;) μόνος ακομπλάριστος
και πενθεί τις κάποτε επιθέσεις
αβρής Εστιάδας˙
Έχει αγκαλιάσει τώρα πια τα μαξιλάρια˙
γύρω του μόνον φίλοι και συγγενείς,
κάποιοι δακρυσμένοι απότομα.
Φαίνεται ανεπαρκής (για άλλα).
Κάποιος του πλασάρει πολλά υποσχόμενα
-από την κάρτα SIM˙ επετηρίδα διαρκής: στους ώμους
νάνοι (ή γίγαντες;). Το υπόλοιπο δεν επαρκεί. «Σ’ το είχα πει, θα βγεις οφ-σάιντ».
Έπαιζε σε λάθος γήπεδο. Είπαν άλλοι:
«Τι γύρευες εσύ στα σαλόνια, ένας παρίας;
Δεν πρόλαβες καν να μάθεις πώς
βάζουνε τα πηρούνια οι Γάλλοι.»
Κατέβαλε (για «εγγραφή») πολλά ευρώ τη μέρα,
μα: έφυγε ρέστος από το κλαμπ της κυρίας.
Ανέστης Γ. Δειλινός, από τις μεταγενέστερες προσθήκες στην Η αλλαγή της φούστας, 2007
Ευχαριστώ για την αφιέρωση mitos....
(στη σελίδα μου)
καλημέρα...........
Δημοσίευση σχολίου