Τα μάγουλά της βαμμένα
και το κορμί της μαραμένο στο φυσικό του χρόνο.
Την αγκάλιασα όπως το καμένο σπίτι
που ο μαραγκός δεν ήξερε από που να αρχίσει.
Κάθισα ξύπνιος ύστερα -και την κοίταζα.
Το πρόσωπο της μισό
είχε κάτι από όλους αυτούς που την κατοίκησαν.
Γυναίκα μεταιχμιακής ηλικίας.
Έπιπλα που κουβαλούσαν από τη γέννηση τους την ερημιά του μάστορα.
Γώργος Μαρκόπουλος
7 σχόλια:
"Ξεροί καημοί και νερό θαλασσινό
το σώμα σου κόλλησε στο σώμα μου
με τον πανσέληνο πόνο του χειμώνα.
Ακούς νερά που χύνονται στα μέσα των ποδιών σου;
Ανάμεσα στα όνειρα σπαράζει η ζωή μας,
ανάμεσα στα όστρακα παφλάζει η καρδιά μας.
Άγιος ο Έρωτας, άγιος καημός
δικός μου και ο Αύγουστος
με τις μεγάλες μνήμες.
λέω μάτια μου κι αστράφτει κεραυνός
θέλω θάλασσα κι ανοίγει ουρανός.
Πάνω από την θάλασσα, στη μεριά του ανέμου
στα μαύρα ντύνεσαι κι ανοίγεις το σκοτάδι
σηκώνεις τα άστρα σε χορό
και το κορμί μου σ' άγριο ποτάμι.
Άγιος ο Έρωτας, άγιος καημός
δικός μου και ο Αύγουστος
με τις μεγάλες μνήμες.
λέω μάτια μου κι αστράφτει κεραυνός
θέλω θάλασσα κι ανοίγει ουρανός."
Modigliani, I love it.
I actually cannot understand what you were writting, but I love this painting by Modigliani!!!!!!!
"μια γυναίκα ξεγυμνώνεται
μέσα σ' ένα θόρυβο
από κροταλίες
και σπέρνει τα μάτια της
και σπέρνει τα βυζιά της
κάνει τις μανάδες να κλαιν
κάνει τ' άλογα να χλιμιντρούν
σταματά τα ρολόγια
νεκρώνει τους ουρανούς
σέρνει τα βίντσια του κορσέ της
βάφει μεταφυσικά τη λειψανοθήκη του ωραίου πυγμάχου
ορκίζεται στην απώλεια του έρωτος
και η αύριον;
τίποτε: δεν υπάρχει νύχτα χωρίς τα χαλάζια της."
"Η θέση σου είναι στην Αθήνα, Πρίγκιπα
Το όψιμο φθινόπωρο στους κήπους της έπαυλης σε ξεγελά
και οι πικροδάφνες σου φυλλορροούν στο πέτρινο κλιμακοστάσιο, σε ξενίζουν
ακούς τα παραδείσια πουλιά μες στις λακκούβες του νερού
χτυπάει εντός σου η μηχανική καρδιά της πόλης
Λες αύριο θα εκφωνήσω τον επικήδειο των ποιητών - και το αναβάλλεις
μικρές θαλάσσιες εκδρομές και τα βραδάκια λικνίζεσαι στις δισκοθήκες
η καρβουνόσκονη μόλις αγγίζει τα παιδιά της δυτικής ακτής
σήμαντρα δειλινού και άνθη λεμονιάς
μες τους δασώδεις λόφους της Αιώνιας Πόλης
Κι όμως η θέση σου είναι στην Αθήνα, Άρχοντα
μόλις ακούγεσαι μες στα παράσιτα και τους πομπούς
σ' άκουσα χθες με άλλη μουσική να θρηνωδείς
η φωνή σου δεν άλλαξε, την ξέρω απ' τον καιρό της διαδοχής
η νύχτα πέφτει."
"θαν την τσακίσω εγώ
τη νοσταλγία σου
θα μαχαιρώσω
τη μυστική σου
χαρά
με τ' άσπρα μου
πουλιά
που ζουν
και φτερουγίζουν
μέσα
στα
μάτια σου"
"οι νεοσύλλεκτοι μήνες του Φθινοπώρου
ορκίζονται στο σύνταγμα της νύχτας
σε στάση προσευχής"
@ τσογλάνι του νότου
"Τελευταία η νύχτα έγινε πιο τρυφερή
γνώριμη των νερών και παίζει
και βγάζει φωνούλες μουσικές
κατεβαίνει πιο βαθιά και δε φοβάμαι
τ’ άνθη μου μετρώ τα μόνα
και λογαριάζω τον καιρό
που θέλω να σου δείξω
Ανεβαίνεις στις λέξεις κάποτε και ξεκινάς
μικρή και πεινασμένη νύχτα
φεγγάρι πικρό και μυστικό
με πληγώνεις πιο βαθιά και σ’ αγαπάω
μόνο περιμένω τ’ άστρα
που ανασαίνεις σαν πουλιά
και πάντα σε δροσίζουν
Βεατρίκη"
@ οβρηοπούλα
Δημοσίευση σχολίου