"Μη βάζετε πια σημάδια σε λέξεις Σε σπίτια ερειπωμένα ή σε τραγούδια παλιά Πάντα θα βρίσκετε το δρόμο σας Και πάντα θα τον χάνετε Αναζητώντας κάθε τόσο καινούργιους θεούς..."
"Οι γυναίκες δοκιμάζουν μπροστά στους καθρέπτες θερινά καπέλα, έχουν συχνά πονοκέφαλο, τρώνε μεγάλα σταφύλια, μια ρώγα πέφτει στο πάτωμα: - μη τη πατήσεις: το ποίημα"
Θυμάμαι τα παλιά προάστια και τα ηλιοτρόπια που σα μικροί αρχάγγελοι παράστεκαν τους κήπους θυμάμαι τις μικρές απόμερες κάμαρες όπου πέθανα για πράγματα που δε θα γνώριζα ποτέ θυμάμαι τις γυναίκες που αποκοιμήθηκα πάνω στο στήθος τους ενώ τα μακρινά σφυρίγματα των τραίνων μ' έπαιρναν μαζί θυμάμαι τα μεγάλα πλήθη στους δρόμους να τραγουδάνε τη Διεθνή.
Έξαλλου δε ζητήσαμε τη νίκη - μονάχα λίγη μουσική...
6 σχόλια:
"Ὢ ἀλάνθαστο σῶμα
πόσα καὶ πόσα λάθη
μ᾿ ἕνα μικρὸ διαβατικὸ φεγγάρι
στὰ γυμνὰ δέντρα τοῦ πεζοδρομίου
ἀδειοῦχοι στρατιῶτες καπνίζουν
κάτω ἀπ᾿ τὸ ὑπόστεγο
βρέχει ὅλη μέρα
ἀκούω τὸ νερὸ νὰ κυλάει ἀτέλειωτο
ἀπ᾿ τὰ λούκια στὸ δρόμο
παρότι τὸ ξέρω
αὐτὸ τὸ εἰσιτήριο
εἶναι ἐκπρόθεσμο πιά"Γ.Ρ
Κάτω απο κάθε λέξη σέρνεται μια άλλη λέξη ..
Καλημέρα !
"Μη βάζετε πια σημάδια σε λέξεις
Σε σπίτια ερειπωμένα ή σε τραγούδια παλιά
Πάντα θα βρίσκετε το δρόμο σας
Και πάντα θα τον χάνετε
Αναζητώντας κάθε τόσο καινούργιους θεούς..."
"Οι γυναίκες δοκιμάζουν μπροστά στους καθρέπτες θερινά καπέλα,
έχουν συχνά πονοκέφαλο, τρώνε μεγάλα σταφύλια,
μια ρώγα πέφτει στο πάτωμα: - μη τη πατήσεις: το ποίημα"
Διακοπές, ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΆΣΕΙΣ,Γ.Ρίτσος
Γενέθλια
Εσπούδασε πολλά, μα δεν θυμάται
τώρα πια γιατί έγινεν ο ντόρος.
Σε άλλων τα γραπτά αποκοιμάται
και ονειρεύεται δικά του· ο σπόρος
της έμπνευσης εθλίβη, έγινε ζύθος·
ο Βάγκνερ του είν’ ένας σερβιτόρος.
Κυλήσανε τα χρόνια ως συνήθως:
τις Κυριακές ξανάκουγε τη μπάντα·
τις νύχτες, με αμιλλητήριον ήθος,
τρία βιβλία έβαλε στην πάντα
(να τά’ χει στη Δευτέρα Παρουσία)·
και έκλεινε απόψε τα τριάντα
(αργύρια για κάποια προδοσία).
Γιώργος Κοροπούλης
mitos, για σένα
Θυμάμαι τα παλιά προάστια και τα ηλιοτρόπια που σα μικροί αρχάγγελοι
παράστεκαν τους κήπους
θυμάμαι τις μικρές απόμερες κάμαρες όπου πέθανα για πράγματα
που δε θα γνώριζα ποτέ
θυμάμαι τις γυναίκες που αποκοιμήθηκα πάνω στο στήθος τους ενώ τα μακρινά
σφυρίγματα των τραίνων μ' έπαιρναν μαζί
θυμάμαι τα μεγάλα πλήθη στους δρόμους να τραγουδάνε τη Διεθνή.
Έξαλλου δε ζητήσαμε τη νίκη -
μονάχα λίγη μουσική...
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ, ΜΙΚΡΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΑ ΟΝΕΙΡΑ
@ nyxterino
Δημοσίευση σχολίου