"Το επεισόδιο έληξε". Η βάρκα του έρωτα συντρίφτηκε πάνω στην καθημερινότητα. Έχω ξοφλήσει τους λογαριασμούς μου με τη ζωή. Προς τι, λοιπόν, η απαρίθμηση των αμοιβαίων πόνων, των συμφορών και των προσβολών; Να 'στε ευτυχισμένοι.»
14 σχόλια:
ένα ωραίο οκτώ
είπε...
"όταν κάποιος σας δει σας ερωτεύεται.. όταν σας ερωτευτεί πού μπορεί να σας βρει;"
Ωραίος απ’ τη θύελλα της βιομηχανίας αεροπόρος των ηλιόλουστων ημερών μεγάλο δάκρυ που κατεβαίνει ως τα χείλη για να καίει τις αθάνατες Μαρίες ο Βλαντιμίρ. Ίσως έπρεπε πριν απ’ την ένδοξη ταφή να φωτίζεται με προβολείς ο νεκρός του. Ίσως αξίζει να τον βλέπουμε σαν καταρράκτη ανάμεσα στην ορμή τ’ ουρανού και στα δάση. Ίσως έπρεπε να διευθύνει κοσμοδρόμια. Πάντως μ’ αρέσει που έπιασε την παλιά Ρωσία απ’ τα μαλλιά και την έστειλε στο διάβολο θρυμματίζοντας μια κιθάρα στο κεφάλι της. Μ’ αρέσει που δεν θα πεθάνει ποτέ γιατί δεν ξεχώρισε τη συμφορά και την ποίηση. Μ’ αρέσει γιατί στάθηκε στο ύψος του ο Βλαντιμίρ. Αυτός είναι που έδινε στον Κουτούζωφ τη μυστηριώδη δύναμη. Αυτός είναι που σκύλιαζε πραγματικά για το μέλλον. Αυτός έλαμπε στην κατάλευκη ορμή του Ουλιάνωφ. Απ’ την άγνωστη χαραυγή μας, απ’ τα σπήλαια, έτσι δείχνουν τα πράγματα. Η ζωή θα πρέπει να προσχωρήσει μαζί του ολάκερη καθώς τη χάρισε στην καρδιά των δικαίων. Η ζωή θα χρειαστεί και πάλι τους χαρταετούς. Απ’ το βαρύ του φέρετρο πετάγονταν πυροτεχνήματα ψηλά στη νύχτα κι απ’ τη βαθειά ειρήνη της σιωπής του έβγαινε ο καπνός της μέσα μάχης. Ας είναι λοιπόν… Ας είναι κι ο Βλαντιμίρ ένα σύμβολο ανοιχτό στην ευτυχία. Δεν ξέρω, βέβαια, τι είναι ευτυχία. Γνωρίζω όμως τον αγώνα για δαύτη. Δεν ξέρω τι κρύβει ο έρωτας. Γνωρίζω μονάχα πως είναι οι εξήντα τέσσερες άνεμοι. Γνωρίζω πως είναι όλες οι ανατολές του ήλιου – τέτοια τύχη τέτοια τύχη!
(Δημοσιεύτηκε στην «Επιθεώρηση Τέχνης», τ. 146, Φλεβάρης 1967, σελ. 133)
"Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μετς. Κάνουν ό,τι λάχει. Πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν ερήμους διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος επαγγελματίες επαναστάτες παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται. Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα στις ταράτσες παλιών σπιτιών Εξάρχεια Βικτώρια Κουκάκι Γκύζη. Πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια τις ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες απειλητικές σιωπές κολπίτιδες ερωτεύονται ομοφυλόφιλους τριχομονάδες καθυστέρηση το τηλέφωνο το τηλέφωνο το τηλέφωνο σπασμένα γυαλιά το ασθενοφόρο κανείς. Κάνουν ό,τι λάχει. Ταξιδεύουν οι φίλοι μου γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή. Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα γιατί η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει. Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα στα χέρια σας. Στο λαιμό σας. Οι φίλοι μου."
"στίχος ποιήματος πόλη που εκρήγνυται" @ έρωτες του ωραίο οκτώ καιτο σύννεφο - Ναταλία @ Βολόντια πού θυμήθηκε το Μαγιακόφσκι των Εξαρχείων και το πληγωμένο τρυγόνι της Ερεσού ως θυμίαμα αινέσεως.
σας ερωτεύεται.. αεροπόρος των ηλιόλουστων ημερών θρυμματίζοντας μια κιθάρα στο κεφάλι ανάμεσα στην ορμή τ’ ουρανού και στα δάση. Δεν ξέρω τι κρύβει ο έρωτας. τέτοια τύχη που κατεβαίνει ως τα χείλη απειλητικές σιωπές κολπίτιδες στα χέρια σας. Στο λαιμό σας. Ως θυμίαμα αινέσεως στο παρεκκλήσι της καρδιάς μου εν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στην ψυχή μου. Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά μεγάλο δάκρυ. Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο
δεν υπάρχει έλεος στον ύπνο του αθώου παιδιού γύρω στο πρόσωπό του βουίζουν οι σφήκες που σήκωσε ο ζεστός αέρας κι η μυρωδιά του σάπιου νερού εξάλλου για ποια αιώρα να μιλήσουμε η πόλη κρέμεται στο κενό μ’ ένα χοντρό σκοινί δεμένο στο λαιμό της εις μάτην δε ο ποιητής Οδυσσέας Ελύτης άνοιξε βεντάλιες τα βαλσαμωμένα χελιδόνια για ν’ αλαφρώνουν τα όνειρά μας στη λάβρα του καλοκαιριού
"Θα ήταν καλό μέσα σ’ αυτή την τραχιά ζωή να υπήρχε πότε πότε μια εκεχειρία, μια ανακωχή μεταξύ των φύλων, μια λίμνη από τραγούδια, ένα είδος μαγεμένου καρναβαλιού! Ενα είδος σεληνιακής παρέμβασης, σαν τη σελήνη που μας απαλλάσσει από την πραγματικότητά μας και δίνει στον καθένα από μας μια ελαφρότητα και μια αγαλλίαση φαντασμάτων."
14 σχόλια:
"όταν κάποιος σας δει
σας ερωτεύεται..
όταν σας ερωτευτεί
πού μπορεί να σας βρει;"
"Εγώ δεν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στην ψυχή μου
κι ουδέ σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας..."
Ν. Καρούζος
Μαγιακόφσκι
Ωραίος απ’ τη θύελλα της βιομηχανίας
αεροπόρος των ηλιόλουστων ημερών
μεγάλο δάκρυ
που κατεβαίνει ως τα χείλη
για να καίει τις αθάνατες Μαρίες
ο Βλαντιμίρ.
Ίσως έπρεπε πριν απ’ την ένδοξη ταφή
να φωτίζεται με προβολείς ο νεκρός του.
Ίσως αξίζει να τον βλέπουμε σαν καταρράκτη
ανάμεσα στην ορμή τ’ ουρανού και στα δάση.
Ίσως έπρεπε να διευθύνει κοσμοδρόμια.
Πάντως
μ’ αρέσει που έπιασε την παλιά Ρωσία απ’ τα μαλλιά
και την έστειλε στο διάβολο
θρυμματίζοντας μια κιθάρα στο κεφάλι της.
Μ’ αρέσει που δεν θα πεθάνει ποτέ
γιατί δεν ξεχώρισε τη συμφορά και την ποίηση.
Μ’ αρέσει γιατί στάθηκε στο ύψος του
ο Βλαντιμίρ.
Αυτός είναι που έδινε στον Κουτούζωφ
τη μυστηριώδη δύναμη.
Αυτός είναι που σκύλιαζε πραγματικά
για το μέλλον. Αυτός
έλαμπε στην κατάλευκη ορμή του Ουλιάνωφ.
Απ’ την άγνωστη χαραυγή μας, απ’ τα σπήλαια,
έτσι δείχνουν τα πράγματα.
Η ζωή θα πρέπει να προσχωρήσει μαζί του
ολάκερη καθώς τη χάρισε στην καρδιά των δικαίων.
Η ζωή θα χρειαστεί και πάλι τους χαρταετούς.
Απ’ το βαρύ του φέρετρο πετάγονταν
πυροτεχνήματα ψηλά στη νύχτα
κι απ’ τη βαθειά ειρήνη της σιωπής του
έβγαινε ο καπνός της μέσα μάχης. Ας είναι λοιπόν…
Ας είναι κι ο Βλαντιμίρ ένα σύμβολο
ανοιχτό στην ευτυχία.
Δεν ξέρω, βέβαια, τι είναι ευτυχία.
Γνωρίζω όμως τον αγώνα για δαύτη.
Δεν ξέρω τι κρύβει ο έρωτας.
Γνωρίζω μονάχα
πως είναι οι εξήντα τέσσερες άνεμοι.
Γνωρίζω πως είναι όλες οι ανατολές του ήλιου –
τέτοια τύχη
τέτοια τύχη!
(Δημοσιεύτηκε στην «Επιθεώρηση Τέχνης», τ. 146, Φλεβάρης 1967, σελ. 133)
"Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μετς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών
φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν ερήμους
διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
επαγγελματίες επαναστάτες
παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται.
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια Βικτώρια Κουκάκι Γκύζη.
Πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια
τις ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια
σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες
απειλητικές σιωπές κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες καθυστέρηση
το τηλέφωνο το τηλέφωνο το τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά το ασθενοφόρο κανείς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή.
Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα
γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο
γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα
γιατί η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει.
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα
στα χέρια σας. Στο λαιμό σας.
Οι φίλοι μου."
"Μητέρα
δεν μπορώ πια να τραγουδήσω,
στο παρεκκλήσι της καρδιάς μου
όλα τα ψαλτήρια καίγονται."
"στίχος ποιήματος
πόλη που εκρήγνυται"
@ έρωτες του ωραίο οκτώ καιτο σύννεφο - Ναταλία
@ Βολόντια πού θυμήθηκε το Μαγιακόφσκι των Εξαρχείων και το πληγωμένο τρυγόνι της Ερεσού ως θυμίαμα αινέσεως.
"το τρυγόνι όταν πονεί,
φαίνεται από τη φωνή"..
.. ευρύτερης νησιωτικής χώρας.
http://www.youtube.com/watch?v=Ytp4_Kdm7WY
σας ερωτεύεται..
αεροπόρος των ηλιόλουστων ημερών
θρυμματίζοντας μια κιθάρα στο κεφάλι
ανάμεσα στην ορμή τ’ ουρανού και στα δάση.
Δεν ξέρω τι κρύβει ο έρωτας.
τέτοια τύχη
που κατεβαίνει ως τα χείλη
απειλητικές σιωπές κολπίτιδες
στα χέρια σας. Στο λαιμό σας.
Ως θυμίαμα αινέσεως
στο παρεκκλήσι της καρδιάς μου
εν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στην ψυχή μου.
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
μεγάλο δάκρυ.
Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα
γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο
Μας κουφάνατε σ` αυτο το μπλογκ . Τιποτε άλλο θα διαβάσουμε;
summertime blues
δεν υπάρχει έλεος στον ύπνο του αθώου παιδιού
γύρω στο πρόσωπό του βουίζουν οι σφήκες
που σήκωσε ο ζεστός αέρας
κι η μυρωδιά του σάπιου νερού
εξάλλου για ποια αιώρα να μιλήσουμε
η πόλη κρέμεται στο κενό
μ’ ένα χοντρό σκοινί δεμένο στο λαιμό της
εις μάτην δε ο ποιητής Οδυσσέας Ελύτης
άνοιξε βεντάλιες τα βαλσαμωμένα χελιδόνια
για ν’ αλαφρώνουν τα όνειρά μας
στη λάβρα του καλοκαιριού
"Θα ήταν καλό μέσα σ’ αυτή την τραχιά ζωή να υπήρχε πότε πότε μια εκεχειρία, μια ανακωχή μεταξύ των φύλων, μια λίμνη από τραγούδια, ένα είδος μαγεμένου καρναβαλιού! Ενα είδος σεληνιακής παρέμβασης, σαν τη σελήνη που μας απαλλάσσει από την πραγματικότητά μας και δίνει στον καθένα από μας μια ελαφρότητα και μια αγαλλίαση φαντασμάτων."
(Πωλ Κλωντέλ)
Καλά εσείς δεν θα συμμετέχετε στα αποκαλυπτήρια; Θα είστε στην κονίστρα ή με την κουνίστρα;
..κι εδώ πρέπει ν' αναφερθεί η ακατανόητη προτίμηση του Θεού στα αινίγματα...
Δημοσίευση σχολίου