Διονύσης Καρατζάς, Κόκκινη νύχτα
Χορεύεις και σκίζετ' η νύχτα
Μισό φεγγάρι στο λαιμό σου τινάζει τα όνειρα
και το άλλο μισό βυθίζει φως στο σκοτεινό κορμί μου.
Κι όταν τη μέση σου τσακίζεις σαν τόξο τ' ουρανού
αρχίζουν θάλασσες κι η σιωπή.
Κι όπως τα χέρια σου σηκώνουν τους ανέμους
ακίνητον με περιφέρεις στη φωτιά σου,
το θαύμα τούτων των χρωμάτων
που λάμπουνε στο χάσμα που άνοιξες στο μαύρο.
Από τη συλλογή Στα νερά βαθαίνει ο ουρανός (2001)
18 σχόλια:
"Σιχάθηκα τους στίχους τα βοερά σκάνδαλα των λέξεων.
Εσύ δεν είσαι ο νυμφίος της διάνοιας ο προικοθήρας
(του όντος η εξεύρεση)
κάτι ορέγεσαι εσύ να απαστράπτει κρεμάμενος
απάνω απ’ τους λαίμαργους κρημνούς της ορατότητας
την έμμονη σκια σου γυρεύοντας από χάμω ναν την ξεριζώσεις
οπουδήποτε στην κίνηση ή στην ευλάβεια δίχως εκκλησία:
τη θρυμματίζουσα τον εαυτό της ακινησία".
http://www.youtube.com/watch?v=-v-c3ZjEENA
"Θα μαραθούν πολλά φεγγάρια
για να γυρίσ' η θάλασσα σε λόγο,
να λάμψει ο βράχος στο χάσμα της καρδιάς,
το κύμα να ντυθείς σαν ζώνη στο κορμί σου
και να κεράσεις απ' το μέλι των ματιών σου
ναυαγούς κι απαρνημένους.
Θα μαραθούν πολλά φεγγάρια
για να μου μαθ' η νύχτα το τραγούδι,
να γίνει ο μύθος κουβέντα τρυφερή,
τον όρκο ν' αρνηθείς που έκανες στην τύχη
και να φωτίσεις απ' την άκρη της ψυχής σου
ναυαγούς κι απαρνημένους."
ούτε τη σκιά μου τότε.
http://www.youtube.com/watch?v=bpmmieoWHiI
στους λάτρεις του είδους.
( 2; 2 σε 1;)
"ΤΟ ΚΑΦΕ είναι σχεδόν γεμάτο, ανάμεσα στα τραπέζια ελίσσονται οι κροκόδειλοι. Απ' τα τεράστια στόματά τους στάζουν όλες οι σαλιωμένες σοφίες της Γης. Συζητά, συμμετέχει, αστειεύεται. Κινείται: σαν να πετά. Θεσπίζει τη θλίψη. Ο δίσκος στο χέρι της κάνει το δικό του παιχνίδι. Πέφτει. Με συγχωρείτε. Η ζωή έχει άλλη εντύπωση.
Από το όνομά της λείπουν γράμματα. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Το ένα άλφα το κρατάω εγώ. Το πρώτο του αλφαβήτου. Το άλλο εκείνη. Αυτό του τέλους, της γραμματικής κατάληξης.
Η πραγματικότητα δεν υπάρχει. Δημιουργώ άλλη, παράπλευρη. Εγώ: ένας ένοχος αθωότητας. Αυτή: κάποια που δεν ήθελε να είναι. Μια βασίλισσα χωρίς θρόνο. Φοράει μαύρα. Τα δικά μου μαύρα είναι πιο μαύρα. Με το πένθος δεν παίζει κανείς.
Θα προτιμούσα να σας αγκαλιάσω. Πληθυντικός αριθμός. Να ζήσουμε στο μέλλον. Θέλετε κάτι ακόμα; Οχι, όχι. Δεν έχω άλλο στήθος."
(Σταύρος Σταυρόπουλος)
ξέχασα την αφιέρωση!
-στην γκαρσόνα του μύλου
"Εγώ στο κελί μου
Την ώρα της εκτέλεσης
Ιδρύω φεγγίτες."
-αφιερωμένο,ξέρει αυτός!
"Κι όπως έβρεχε ασταμάτητα
Όλη νύχτα ίδιος σκοπός
Άνοιξα το σώμα σου
Για να ζεσταθώ
Μπήκα
Όμως εκεί
Έβρεχε περισσότερο"
@ ΓΚΑΡΣΟΝΑ ΤΟΥ ΜΥΛΟΥ
"Δεν έχω τίποτε άλλο
Μία σονάτα σιωπής
Κάποιες λάθος σταγόνες
Λίγη ναφθαλίνη για τον έρωτα"
"ΕΧΩΣΑ τη γλώσσα μου τόσο βαθιά που ήταν σαν να έγλειφα το παρελθόν της. Όπως βυθίζεις ένα μπισκότο στο γάλα. Το αιδοίο της τεντώθηκε σαν καλώδιο και άνοιξε εντελώς. Η μήτρα της αναποδογύρισε. Έλιωσε σαν καραμέλα στο στόμα μου. Το στρίφωμα της σάρκας της άρχισε να υποχωρεί. Τα σωθικά της γκρεμίστηκαν απ’ τη θέση τους και πλημμύρισαν το πρόσωπό μου, τον απέναντι δρόμο, τον κόσμο όλο.
Ήταν σαν να είχε σπάσει κάποιος κεντρικός αγωγός, ένας γιγαντιαίος σωλήνας, η υδροροή ενός μπαλκονιού. Και έβρεχε, έβρεχε, έβρεχε. Στη πραγματικότητα, είχαμε σπάσει εμείς. Για την ακρίβεια : είχαμε γίνει κομμάτια."
-στη γκαρσόνα του μύλου
" Δεν με νοιάζει το παρελθόν στην αιδοιολειχία. Ζω το παρόν μέσα στη μήτρα της που λικνίζεται στους ρυθμούς της επιγλωττίδας της όταν και κείνη στο πιο σκοτεινό και αθέατο μέρος του μπαρ ξαπλώνει για να γευτεί τους χυμούς από το μόριο μου. Όταν λυσσασμένη με ξεβρακώνει και μου τον πετάει έξω σαν σφυρί.
Έτσι παιρνόμαστε σε ώρες ατέλειωτης κάβλας σαν λιγοστέψει ο κόσμος ή σαν έρθει η ώρα που καθένας από τους θαμώνες χαμουριάζεται με τη γκόμενα ή τον γκόμενο στις ανήλιαγες και μουχλιασμένες κόχες του μπαρ που μυρίζουν σπέρμα και υγρά από κόλπους που ιδρώνουν"
Μενέλαος Λαμπράκης: Τα ενδότερα, Μεταίχμιο, 2006
Αποψε στο μύλο στις 8 και 30...Έχω τα γεννέθλιά μου!σας περιμένω...
"Με πήρε τηλέφωνο πρωί πρωί την ώρα της μεγαλύτερης σηκωμάρας μου να με καλέσει...Της είπα πως ξέρει που δουλεύω και να `ρθει να τις πάρω και τις δυο μαζί στο σχόλασμα εκεί στο μπαράκι των Αμπελοκήπων. Κάβλωσε αμέσως και τη ρώτησα αν έπαιζε το αιδοίο της ή της ρόγες την ώρα που μου μιλούσε...
Ξαφνιάστηκε. Με ρώτησε πώς το κατάλαβα και τότε της θύμησα πώς μου τον είχε πάρει πίσω από το γκισέ με την ταμειακή μηχανή πριν 4 μήνες που δούλευε μαζί μου γκαρσόνα.
Τον είχα βουτήζει σε βοτκα και της έδωσα να μου γλείψει τη βάλανο. Τρελάθηκε από πάθος. Τον πήρε και τον έτριβε πάνω στις ρόγες της. Ήθελε να χύσω εκεί σαν τρελή. Άρχισε να το γλείφει ασταμάτητα. Έχωσα το χέρι κάτω από την κοντή της φούστα και αγγιξα απαλά το κυλοτάκι της. Έχωσα από την άκρη το ένα μου δάχτυλο στο μουσκεμένο αιδοίο και το γύρισα από μέσα σαν αγκίστρι. Την έτριβα και τριβόταν και κείνη παθιασμένη. Τότε έχωσα και το δεύτερο δάχτυλο και σαν τρελή άρχισε να μου δαγκώνει απαλά τη βάλανο.
Βογγούσε την ξάπλωσα κάτω.Έβαλε τα χέρια της και κατέβασε το μαυρόασπρο μποξεράκι μου και παρθήκαμε. Δεν θυμάμαι πόσην ώρα χτυπιόταν τα κορμιά μας στη μοκέτα μέχρι να χύσουμε κι οι δυό. Η μήτρα της λες και είχε κλειδώσει τη βάλανό μου,ενώ χτυπιόταν ρυθμικά. Έχυσα πάνω στα στήθια της...
Τα θυμήθηκε όλα τελικά και γω μούσκεψα τα σεντόνια πρωί πρωί με τα χύσια μου ,μα μου υποσχέθηκε να ρθει απόψε στο γνωστό μπαράκι των Αμπελοκήπων με τη φίλη της να το κάνουμε τρικάβαλο".
Μενέλαος Λαμπράκης: Τα ενδότερα, Μεταίχμιο, 2006
Πού μπορώ να προμηθευτώ το ωραίο αυτό βιβλίο που μου άρεσε πολύ. Έχει φοβερή γλαφυρότητα.
" Έκλεισα το τηλέφωνο καβλωμενοςκαι από τους μηρούς τρέχαν ακόμα τα χύσια μου."Δεν γαμιέται είπα θα κάνω μπανιο αργότερα και θα αλλάξω σεντόνια".
Σε λίγο με πήρε πάλι ο ύπνος,αλλά κάπου την είδα πάλι ανάμεσα ύπνου και ξύπνου. Την είχα στριμώξει σε μια γωνιά στο κωλόμπαρο που δουλεύαμε και ανταλλάσαμε γλωσσόφιλα. Δεν ήθελε να το κάνουμε εκεί. Ντρεπόταν αλλά φαινόταν τρελά καβλωμένη.
Σχολάσαμε και την πήρα να φύγουμε με τη μηχανή. Στο αυτί μου ψυθίρισε το δρομολόγιο. Κάβλωσα περισσότερο. Το μόριο μου ήταν έτοιμο να σπάσει το φερμουαρ απο το μπλου τζήν μου.
Στο δρομο κάθε λίγο και λιγάκι φρέναρα επίτηδες για να τριβει το αιδοιο της πιο άγρια στη σέλλα και τα βυζιά της στην πλάτη μου. Κάποια στιγμή μάλιστα έβαλε το χέρι της μου κατέβασε το φερμουαρ έχω το χέρι της στο σλιπάκι μου,τον έβγαλε έξω και μου τον έπαιζε και γω όλο καβλα γκαζωνα και γκάζωνα...Κάπου κατάλαβα πως κάποιος με μηχανή ερχόταν συνεχώς πίσω μας. " Στ` αρχίδια μου" είπα.
Στριψαμε σε ένα σοκκάκι
θεοσκοτεινο της συμφοράς. Κατεβήκαμε και μου δειξε κάτι χαμηλά μπαλκόνια σε έναν ημιόροφο."Εδώ μου" είπε. " Εδώ μου πήραν κάποτε ο,τι πολυτιμοτερο είχα... Το νοικιάζει ένας φίλος που λείπει και μου δωσε τα κλειδιά. Εδώ θέλω να το κάνω μαζί σου και να γίνω για πάντα δική σου".
Ανεβήκαμε. Ανάψαμε το φως και ξεκινήσαμε ένα τρελό γαμήσι στο όρθιο μπροστά στη μπαλκονόπορτα με την αραχνουφαντη κουρτίνα.
Ο τύπος είχε παρκαρει κι αυτός κάτω από το μπαλκόνι. Λες και ήξερε...Άναψε τον αναπτήρα και είδε τις σκάλες στην απέναντι νεοανεγειρόμενη πολυκατοικία. Ανέβηκε στην πλάκα του μεσοπατώματος ,έβγαλε τον πούτσο και τον έπαιζε καθώς μας έβλεπε. Δεν ξέρω πια πόση ώρα πηδιομασταν . Και φυσικά όχι μόνο στα όρθια. Κάποια στιγμή άρχισε να χαράζει. Ντυθήκαμε και κατεβήκαμε. Μια σκία κρύφτηκε πίσω από μια μεγάλη μπετονιέρα.Εκείνη εκνευρισμένη πέταξε προς το μέρος της το άδειο πακέτο των τσιγάρων που μέσα είχαμε χώσει τα χρησιμοποιημένα προφυλακτικά. "Στα μούτρα του" την ακουσα να μουρμουρίζει μα δεν έδωσα σημασια.
Άλλαξα απότομα πλευρο αηδιασμένος. Πω πω! Όνειρο ήταν όλο αυτο! Πάλι γεμάτος χύσια αλλού ξεραμένα και αλλού νωπά ακόμη. Μπήκα στο μπάνιο . Επιασα τον πούτσο μου και του είπα : " Μάγκα μου θα σε κάνω σένιο γιατί απόψε στο κωλόμπαρο θα χαρείς το γαμήσι της ζωής σου. Ναι ! Απόψε..."
Συνέχεια του έργου τα στοιχεία του οποίου αναφέρονται σε προηγούμενα σχόλια.
http://www.youtube.com/watch?v=XHlrzlFm0dY&feature=related
είμαι μια αρμενισσα γκαρσόνα που από την ανεργία κατάντησα καθαρίστρια και μ` αρεσει η σελιδα σας,γιατί ειναι υπερ των αναξιοπαθουντων.
Δεν ξέρω άλλα ελληνικά για να συνεχίσω παρακάτω. Σας φιλώ.
Δημοσίευση σχολίου