eidenai

"Όλο και περισσότερο κλεισμένη στον εαυτό σου


Όλο και λιγότερο ελευθερωμένη

από τους μαύρους ίσκιους του ύπνου

Σ’ άλλους μιλάς για αισθήματα που δεν τ’ αναγνωρίζουν

Εμένα, που ξέρω, δε με ρωτάς

Ερημωμένη

πέτρινος περιστεριώνας το πρωί που λείπουν τα μικρά

περιμένεις το κακό μου χέρι

να σου ξεριζώσει τα στήθια

Μην το αφήσεις να τραβήξει και τ’ απομεινάρια μιας

σπουδαίας καρδιάς

Πέταξε

πριν η αδυναμία της χτυπημένης σου φτερούγας

κουράσει τον ρυθμό που κρατάς στις αποστάσεις των ηπείρων

όταν πετάγεσαι στον ύπνο σου με την ψυχή στο στόμα

και επιδίδεσαι στην κίνηση της αναγνώρισής μου

ψάχνοντας στο άδειο μαξιλάρι



Πετάω κι εγώ, αλλά πιο χαμηλά

Και το μικρό κτίσμα που μας στεγάζει

-οστεοφυλάκιο από ίνες ερώτων και θυμώματα καλοήθη-

κι αυτό, στη μεταφυσική σου έγκειται

και στη φουντωτή ουρά του παγωνιού

που μας παρακολουθεί σκαρφαλωμένο στο δέντρο

Τίποτα δε βρήκες διασκεδαστικό

Κανείς άνθρωπος που χώνει τα χέρια του

δε σε πτοεί πλέον

Ούτε οι επιγενόμενες σιωπές σου

ούτε οι αντισταθμιστικές μου φλυαρίες

Και το πρόσωπό σου

-μάσκα βενετσιάνικη με το μεγάλο λευκό μέτωπο-

δεν είναι άραγε το μοναδικό σου κατάλυμα;

(Αν βέβαια εξακολουθήσεις να μεταμφιέζεσαι στον

PIERROT ASSASSIN DE SA FEMME

της παντομίμας)"

Γ. Βέλτσος