Kαι στη νύχτα μέσα των αφρόνων μ' ένα μικρό τριζόνι
κατακυρώνει πάλι το νόμιμο του Aνέλπιστου."
5 σχόλια:
Ηλιοπότης
είπε...
"Προδόθηκα κι απόμεινα στον κάμπο μόνος Πάρθηκα και πατήθηκα σαν κάστρο μόνος Είπα: Δεν θα 'ναι μαχαιριά βαθύτερη από την κραυγή Και είπα: δε θα 'ναι το Άδικο τιμιότερο απ' το αίμα
Ο Έρωτας δεν είναι μόνο κερατάς, είναι και καριόλης. Σε βυθίζει στα σκατά ως πάνω να μην μπορείς να πάρεις ανάσα! Κι αν πάλι σε έχει πιάσει απ' τον γιακά τότε στριψ' του το λαιμό και πνιξ' τον. Αυτή είναι η μόνη λύση, η μόνη σου σωτηρία. Και να θυμάσαι πως ψάχνει πάντα για ανθρώπους - κορόιδα μεν, Ανθρώπους δε.
μέχρι τότε όμως θα τρώω το σώμα μου ανακατεμένο με υγρά του κόλπου σου και σπασμένα θερμόμετρα έτσι αν έρθει κάποιος να μου πει τι κάνεις εδώ όρθιος θα σηκωθώ να του δείξω τον αφαλό μου που θα 'χει φυτρώσει μια ουρά παγονιού και πάνω της θα κλαίνε τ' άγουρα μανταρινάκια
5 σχόλια:
"Προδόθηκα κι απόμεινα στον κάμπο μόνος
Πάρθηκα και πατήθηκα σαν κάστρο μόνος
Είπα: Δεν θα 'ναι μαχαιριά βαθύτερη από την κραυγή
Και είπα: δε θα 'ναι το Άδικο τιμιότερο απ' το αίμα
Μόνος απέλπισα το θάνατο."
Καρπενησι
οι χιονονυφάδες οργιάζουν
και οι νυφάδες του ρόδου
στο eidenai οργάζουν.
Το αγκάθι σε φύλο συκής
και χίμαιρα το ανέλπιστο.
Αλέξανδρος Χουλιαράς
Ο Έρωτας δεν είναι μόνο κερατάς, είναι και καριόλης. Σε βυθίζει στα σκατά ως πάνω να μην μπορείς να πάρεις ανάσα! Κι αν πάλι σε έχει πιάσει απ' τον γιακά
τότε στριψ' του το λαιμό και πνιξ' τον. Αυτή είναι η μόνη λύση, η μόνη σου σωτηρία. Και να θυμάσαι πως ψάχνει πάντα για ανθρώπους - κορόιδα μεν, Ανθρώπους δε.
Πρέπει να ξεμεθύσεις
για να νιώσεις τον Έρωτα.
Μα απ' την άλλη, δεν πρέπει...
το ξέρω δε θα μπορέσω
ποτέ να πω αυτό που θέλω
μέχρι τότε όμως θα τρώω το
σώμα μου ανακατεμένο με υγρά
του κόλπου σου και σπασμένα θερμόμετρα
έτσι αν έρθει κάποιος να μου πει
τι κάνεις εδώ
όρθιος θα σηκωθώ να του δείξω
τον αφαλό μου που θα 'χει φυτρώσει
μια ουρά παγονιού και πάνω της
θα κλαίνε τ' άγουρα μανταρινάκια
τ΄άγρια μανταρινάκια
τ΄άγρια μανταρινάκια
τ΄άγρια μανταρινάκια
"Ἀπὸ τότε ζῶ μόνος
καμιὰ εὐγενικὴ γυναίκα δὲ μὲ φροντίζει.
Ζεσταίνω τὸ τσάι μου μόνος·
σηκώνω τὸ κερὶ καὶ διαβάζω
ὄχι ποιήματα ὄχι
τὸν πράσινο ἀχνὸ τῶν δέντρων ἔξω ἀπ’ τὸ παράθυρό μου.
Θυμᾶμαι ὡστόσο δυὸ στίχους ἀπὸ μία συλλογὴ τοῦ Σουντὸ Μόρι:
«Ζέστη ἀπὸ τὸν κόρφο θαυμάσιου κοριτσιοῦ». "
Δημοσίευση σχολίου