Αυτοσυγκέντρωση πριν την ¨ποιμενική"
Η φίλη του ιστολογίου μετά την δημόσια διαβούλευση και τα τριάντα σχόλια που δέχτηκε
Владимир Владимирович МАЯКОВСКИЙИ
з улицы в улицуУ-лица.ЛицаУдоговгодоврез-че.Черезжелезных конейс окон бегущих домовпрыгнули первые кубы.Лебеди шей колокольныхгнитесь в силках проводов!В небе жирафий рисунок готоввыпестрить ржавые чубы.Пестер, как форель,сынбезузорной пашни.Фокусникрельсытянет из пасти трамвая,скрыт циферблатами башни.Мы завоеваны!Ванны.Души.Лифт.Лиф души расстегнули!Тело жгут руки.Кричи не кричи:"я не хотела!" -резокжгутмуки.Ветер колючийтрубевырываетдымчатой шерсти клок.Лысый фонарьсладострастно снимаетс улицычерный чулок..
Из улицы в улицуУ-лица.ЛицаУдоговгодоврез-че.Черезжелезных конейс окон бегущих домовпрыгнули первые кубы.Лебеди шей колокольныхгнитесь в силках проводов!В небе жирафий рисунок готоввыпестрить ржавые чубы.Пестер, как форель,сынбезузорной пашни.Фокусникрельсытянет из пасти трамвая,скрыт циферблатами башни.Мы завоеваны!Ванны.Души.Лифт.Лиф души расстегнули!Тело жгут руки.Кричи не кричи:"я не хотела!" -резокжгутмуки.Ветер колючийтрубевырываетдымчатой шерсти клок.Лысый фонарьсладострастно снимаетс улицычерный чулок.1913
76 σχόλια:
Из улицы в улицу
У-
лица.
Лица
У
догов
годов
рез-
че.
Че
рез
железных коней
с окон бегущих домов
прыгнули первые кубы.
Лебеди шей колокольных
гнитесь в силках проводов!
В небе жирафий рисунок готов
выпестрить ржавые чубы.
Пестер, как форель,
сын
безузорной пашни.
Фокусник
рельсы
тянет из пасти трамвая,
скрыт циферблатами башни.
Мы завоеваны!
Ванны.
Души.
Лифт.
Лиф души расстегнули!
Тело жгут руки.
Кричи не кричи:
"я не хотела!" -
резок
жгут
муки.
Ветер колючий
трубе
вырывает
дымчатой шерсти клок.
Лысый фонарь
сладострастно снимает
с улицы
черный чулок.
1913
The boule-
vard.
Bull-
dogs
of years
your faces
grow steely.
Steel horses
steal the first cubes
jumping from the windows
of fleeting houses.
Swan-necked belfries
bend in electric-wire nooses!
The giraffe-hide sky unlooses
motley carrot-top bangs.
The son
of patternless fields
is dappled like trout.
Concealed by clocktower faces,
a magician
pulls
rails from the muzzle of a tram.
We are enslaved!
Baths.
Showers.
Elevators
elevate
the soul's bodice.
Hands
burn
the body.
Cry all you may:
"I didn't want it!" -
a rope-
burn
of torment.
From the chimney
a whipping wind tears
a gray tuft of wool.
A balding lamppost
lustfully strips off
the street's
black stocking.
είναι άξιο θαυμασμού πόσες γλωσσομαθείς φίλες διαθέτει η ιστοσελίδα.Και μάλιστα τύπου "μοντέλου-κούκλας".
Όσοι στερούμαστε γνώσεων επ' αυτών των γλωσσών, αδυνατούμε να αντιληφθούμε.
(Η μεταφραστική μηχανή του διαδικτύου είναι για κλάματα).
Ομολογώ αδυναμία σχολιασμού μιας και δεν κατανοώ το νόημα των … μετά την 7η γραμμή στίχων…
Μπορώ αντ’ αυτού να σχολιάσω τη … προμετωπίδα της ανάρτησης;….
Δίμετρη, καλλίπυγος, μαυρομάλλα – πάντα- σιτόχρους.. ματιά διεισδυτική, κι’ αυτή η μύτη…. Δεν είναι γαλλική αλλά έχει κάτι το ερωτικό.. (ούτε της Κλεοπάτρας είναι) σώμα ποθητό και στάση ετοιμότητας, σκέτη κίνηση παρά την ακινησία…
Και το φόντο… ναι παίζει το φόντο….
Μπορείς να μας την συστήσεις ;
Α και τι διάβολο ρούσικα πίσω, πίσω; Ελλάς – Ρωσία συμμαχία; (α ρε Βλαδίμηρε επιτυχίες – Πούτιν όχι ο άλλος…)
to nikitas:Οι εν λόγω κυρίες συνδέονται, φαίνεται, με κάποιον τρόπο,γνωστό στο mitos, με ποιητές όπως ο Πεσόα ή ο Μαγιακόφσκι.
Ίσως πάλι συνδέονται με τον ίδιο τον blogger και αποτελούν την ποιητική του έμπνευση.
ενδιαφέρουσα σκέψη!!....
λες να αποτελούν την ... μούσα του mitos;...
Μούσες μελαχρινές
η προτιμησή του;
εγώ προτιμώ μελαχροινές μούσες....
Εσύ μελαχρινές
Για το mitos δεν ξέρουμε,μόνο υποθέτουμε και σίγουρα θα μας αναιρέσει τις υποθέσεις(αν και του αρέσουν)
του αρέσουν οι μελαχρινές;
ή του αρέσουν οι αναιρέσεις των υποθέσεων;
(για το δεύτερο ναμαι σίγουρος…)
Δεν απαντά ο mitos….. τηρεί σιγήν ιχθύος….
Λες να ταξιδεύει σε θάλασσες και σε νησιά;….
Για τις μελαχρινές..που να ξέρω..ό τι πουν τα χαρτιά..
Για τις αναιρέσεις ,είμαι βέβαιη.
Αν ταξιδεύει;Με κάποια έννοια σίγουρα.
Πρόσεχε,mitos,..πολλά μποφόρ
μποφόρ στις θάλασσες...
μποφόρ και στα μυαλά....
αυτό βέβαιο.
Η στήλη απευθύνεται σε υψηλού επιπέδου γλωσσομαθείς.Δε μας αφορά, ως φαίνεται.
Πώς να συναγωνιστούμε , άλλωστε, την κυρία Μαρκόνι και άλλες παρομοίου τύπου κυρίες..
Ο ένας να μιλάει για ένα Μάρτυρα
κι ο άλλος ν' απαντάει για έναν ποντικό
Ο ένας να μιλάει για έναν Άγιο
κι ο άλλος ν' απαντάει για ένα σκύλο
και είναι τότε που μέσα στη μαυρίλα
είδα τον Ποιητή ο λ ο μ ό ν α χ ο
και γύρω του ν α λ ά μ π ε ι
το κ ε ν ό
Μίλτος Σαχτούρης
από τη συλλογή Το σκεύος, 1971
Αγαπητέ nikitas έξοχη η Εμπειρίκος ανατομική προσέγγισή σας αν και το δίμετρη παραπέμπει στον γνωστό ευτραφή εισαγγελέα.
Αγαπητή lolita κάλλιον εμού γνωρίζετε τη σχέση των ποιητών με τις μούσες τους έστω και τύπου Πεσόα, αν και εν προκειμένω η καλλίπυγος κορασίς ουδέν πέραν ενός ξενιστή...
Απογοητευτικό αυτό, αγαπητέ mitos.
Αγαπητέ(η) κινεζογράφοντα (ουσα)
"Savoir Faire
…είναι να βρίσκεσαι σε στύση
και η κυρία να μη βρίσκει
που
να ακουμπήσει την ομπρέλα της."
Γιάννης Γκούμας
"Ωραία γυναίκα του Μιλάνου με πολύ βαμμένα μάτια, με βαμένα χείλη
και νύχια
μ΄εντελώς άβαφτα γόνατα
Κι αυτός, γονατισμένος,
να ζωγραφίζει στο ΄να γόνατό της ένα φίδι
και στ άλλο΄ ένα μικρό παράθυρο να την κοιτάζει μέσα "
ΙΙΙ
Οι άνθρωποι το πιο συχνά
Δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους
Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους
Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες
Ή - το χειρότερο - τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε
Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα
Ένα σωρό ποιήματα άγραφα
Αργύρης Χιόνης
από τη συλλογή Λεκτικά τοπία, 1983
"Αν τραγουδούσες
όσο έπρεπε
όπως έπρεπε
θα ταν τα μαλιά σου πιο μακριά
και τα νύχια σου κοντύτερα"
8.XII.77/ΚΑΠΟΤΕ Γ. Ριτσος
"Είχε φεγγάρι
η υπνοβάτις αέρινη
άφησε στη στέγη
τη νυχτικίά της
πέρασε απ τον καπνοδόχο
πήρε τ άδειο ποτήρι
γονάτισε μπροστά στον άντρα
του τό δωσε."
"Κόψε τα νύχια σου
τράβα την κουρτίνα
κλείσε τα μάτια
και συχώρα"
Αγαπητέ mitos…..
εισαγγελέας…. τι συνειρμός;
φέρνει σε αποπλάνηση ανηλίκου…
και ευτραφής!!! Μάλιστα, ως αποκρουστικός...
Ξενιστής ως προσβληθείς… ή ως πειραματόζωο;…..(ερώτηση)
Το γήρασμα του σώματος και της μορφής μου
είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι.
Δεν έχω εγκαρτέρησι καμιά.
Εις σε προστρέχω Τέχνη της Ποιήσεως,
που κάπως ξέρεις από φάρμακα·
νάρκης του άλγους δοκιμές, εν Φαντασία και Λόγω.
Είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι.-
Τα φάρμακα σου φέρε Τέχνη της Ποιήσεως,
που κάμνουνε - για λίγο - να μη νοιώθεται η πληγή.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
"Tρις απαρνήσαι μοι"
Ξενιστής ως φιλοξενούμενος, υποθέτω
Η διορία του Νέρωνος
Δεν ανησύχησεν ο Νέρων όταν άκουσε
του Δελφικού Μαντείου τον χρησμό.
«Τα εβδομήντα τρία χρόνια να φοβάται».
Είχε καιρόν ακόμη να χαρεί.
Τριάντα χρονώ είναι. Πολύ αρκετή
είν' η διορία που ο θεός τον δίδει
για να φροντίσει για τους μέλλοντας κινδύνους.
Τώρα στη Ρώμη θα επιστρέψει κουρασμένος λίγο,
αλλά εξαίσια κουρασμένος από το ταξείδι αυτό,
που ήταν όλο μέρες απολαύσεως-
στα θέατρα, στους κήπους, στα γυμνάσια...
Των πόλεων της Αχαϊας εσπέρες...
Α των γυμνών σωμάτων η ηδονή προ πάντων...
Αυτά ο Νέρων. Και στην Ισπανία ο Γάλβας
κρυφά το στράτευμά του συναθροίζει και το ασκεί,
ο γέροντας ο εβδομήντα τριώ χρονώ.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Σωστά μάντεψε
ο μέγας μάντης -
δεν είπε τίποτα.
Γ. Ριτσος
Αναμενόμενο.Σιγά τη μαντική του.
Έλεγε ψέματα
τον πίστευαν.
Έλεγε αλήθεια
φεύγαν.¨
Έμαθε πιά
να πλέκει κάλτες.
29.I.78/ΚΑΛΑΜΟΣ Γ. Ριτσος
Αγαπητέ mitos,
Το σκίτσο, εκ πρώτης όψεως, δείχνει ατελές…
Λάθος μετά την καλλονή τη διμερη κλπ, κλπ…..
Βέβαια η προοπτική του σκιτσογράφου…..
Αλλά να, ένα πόδι που ξέφυγε, λες και βαρέθηκε στην αναμονή κι έκοψε δρόμο… το χέρι, ναι το χέρι παράταιρα αφημένο, κούτσουρο, τι σηματοδοτεί; Απώλεια;
Κορμός συστραμένος έτσι που δείχνει το ακατόρθωτο…Η θέση στήθους, κοιλίας και γλουτών τέτοια που αμφιβάλλω αν θα το κατάφερνε μικρά κινεζούλα – λάστιχο, απ’ αυτές που καμαρώνουμε στο τσίρκο….
Εν τέλει προτιμητέα η προτέρα ….
Και οι αποχρώσεις… τι αποχρώσεις… μουτζουρέ και μπλε, …..μπλε;
Να υποθέσω ότι ατύχησε η διαβούλευσις; Ή μήπως υποκρύπτεται στόχος απόδειξης της ματαιότητος της διαβούλευσις;….
Κι έστεκε η Μυρτώ σαν ένα ωραίο οκτώ.
Την βρίσκω πιο ερωτική, ίσως λόγω των διεγερτικών σχολίων.(βλ.ποίηση Γκούμα)
Επάνω σε χρυσό σινί η Σαλώμη φέρνει
την κεφαλή του Ιωάννη Βαπτιστή
στον νέον Έλληνα τον σοφιστή
που από τον έρωτα με αδιαφορία γέρνει.
«Σαλώμη την δική σου» απαντάει ο νέος
«ήθελα να με φέρουνε την κεφαλή».
Αστειευόμενος έτσι ομιλεί.
Και την επαύριον ένας δούλος της δρομαίος
της Ερωμένης έρχεται την κεφαλή βαστώντας
ολόξανθη επάνω σε χρυσό σινί.
Πλην την επιθυμία του την χθεσινή
ο σοφιστής είχε ξεχάσει μελετώντας.
Τα αίματα 'που στάζουνε βλέπει κι' αηδιάζει.
Το αιματωμένο πράγμα αυτό να σηκωθή
προστάζει από εμπροστά του, κ' εξακολουθεί
του Πλάτονος τους διαλόγους να διαβάζη.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Διαβούλευση;Γιατί μου θυμίζει το "διαπόμπευση";
Έτσι αισθάνεστε για τη μούσα σας, αγαπητέ mitos;
Αγαπητ(η) έ ανώνυμε η ανάρτησή σου δεν φαίνεται , παρακαλώ επανέλαβε.
nikitas με αιφνιδιάζεις με την ύστερη κριτική σου...
Κάλυψε τον πίνακα από την μέση και πάνω και ξαναδές τι είναι αυτό που καλύπτει την γραφή ή αναδύεται μέσα από τον λόγο.( Περί μουσών το θέμα μας…)
Σε παραπέμπω στην σχετική ταινία του Αλμοντοβάρ με το ανθρωπάκι που χάνεται στο γυναικείο αιδοίο.
Αγαπητή lolita συμφωνώ μαζί μου για το ερωτική ,καμία σχέση όμως με τον Γ. Γκούμα.
Η ανάρτηση αλλού φαίνεται, αλλού όχι.
Εξαρτάται από τα γυαλιά ηλίου
Ας μη συνφωνείτε σε όλα.Δεν πειράζει.
«Θεοί μεν γαρ μελλόντων, άνθρωποι δε γιγνομένων,
σοφοί δε προσιόντων αισθάνονται.»
H EΠΙΣΚΕΨΗ
Χτύπησε το κουδούνι της πόρτας.
Με καρδιά προβαρισμένη για τον ήχο,
βάδισα μέσα από πέπλα μνήμης
και άνοιξα την πόρτα σ’ έναν τέταρτο αιώνα
απουσίας, είκοσι-πέντε χρόνια ανακωχής
με πλάτη και μήκη.
Δακρυσμένοι πέσαμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.
Φιληθήκαμε, λες και φιλούσαμε εικόνα.
Σταθήκαμε μετά λίγο πίσω να δούμε πόσο νωχελικά
μεγάλωσαν τα χρόνια προς το τώρα.
Αυτό ήταν πράξη πρώτη. Πράξη δεύτερη θα μπορούσε να ’ταν
μια πρόβα τζενεράλε γδυσίματος, εάν το ρόλο που κάποτε παίζαμε
δεν τον σερβίραμε ως κρασί στα ποτήρια μας.
γ.γκούμας
...ανταμώσαμε, ανταλλάξαμε χειραψία
ίσως ναι, ίσως όχι,
το όνομά σου είν' αυτό και τ' όνομά μου είναι εκείνο,
και ανεβήκαμε για ένα ποτό πριν κλείσει η βραδιά
πέντε σειρές σκαλιά κοντύτερα σε μια πανσέληνο,
ότι ο αφρώδης οίνος στα ποτήρια μας
έβρεχε κατευναστικά ανάποδα
και θα 'λεγες μάλλον "αρκεί".
εκεί που μια παλίρροια ανέβαινε μέσα μου
ενώ ο μύχιος εαυτός σου έμενε παράμερα
τη στιγμή που αποκάλυψα την κορφή μόλις της αλήθειας
γυρεύοντας καθένας το δικό μου βάλσαμο
το ότι τα παιδιά σου και τα παιδιά μου
είναι ροή του χεριού
και το θαύμα μέσα σου
πρέπει να το βαραίνει το χάρισμα της ομορφιάς
ότι αν δεν ανταμώναμε ποτέ
θα 'μουν πιο ήρεμος
και θα 'νιωθα την ώρα να περνά πιο σύντομα,
το ότι όταν βγούμε έξω στο δρόμο
και βυθιστώ σε σκοτεινότερες οργιές
δε θα 'χω επιβάλει τα χείλη σου στο δόλωμά μου,
το ότι τίποτα του εαυτού μου δεν προκαλεί την περιέργεια
ούτε ο αριθμός του τηλεφώνου μου
και ότι ο ευφημισμός μιας καληνύχτας ή "θα τα ξαναπούμε"
θα έχει λεηλατήσει το άλλο μισό
του πόνου που έχω ανάγκη
και μόνος πάλι, βαραίνοντας απάνθρωπα πάνω στη νύχτα,
θα εξακολουθώ να ψάχνω για ένα μήλο που θα το δαγκώνω
ανάμεσα σε πεύκα, πλατάνια και ιτιές.
(Το ότι)
η ρόγα της πρόθυμη μα τα χείλη αντιστέκονται στο δόλωμά μου...
(ανάμνηση αυριανού ονείρου)
Μα από το οργανικό σκοτάδι ξάφνου,
απ' την ενδόμυχη πηγή βαθιά σου
αρχίσαν να αναβλύζουν δάκρυα,δάκρυα-
απ' όλες τις απώλειες και τους νόστους
αποσταγμένος θρήνος ,δάκρυα, δάκρυα-
το διάλυμα όλης της ζωής σου, δάκρυα:
η Ευρυδίκη στα άλση της Εκάτης-
..................................
τελικά η ανάρτηση σου, αγαπητέ mitos,... προβλημάτισε.... και διατηρεί ενδιαφέρον..
τοσα σχόλια... δεν το περίμενα...
χαιρετισμούς στους ομοτάξιδους απ' το nikitas, απ' τα "ψηλά βουνά" και τη δροσιά του έλατου
Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν
και τάκλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,
με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά --
έτσ' οι επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν
χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν' αξιωθεί καμιά
της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
"Ο χρόνος συνέχεια με μετατρέπει
από κάποιον σε κανένα.
Η ζωή είναι στα γράμματα ζωή.
Όμως τούτο το καρούμπαλο τ΄απέκτησα
στο ταβάνι της αιωνιότητας"
γ.γκούμας
Προσπάθησα να παρατείνω το ηλιοβασίλεμα με λόγια,
αλλά ήχος για τ΄αυτί του δεν υπάρχει.
Ένα παράξενο αντίο μου θαμποφέγγει
από την Μπετόβεν κώφωσή του.
Είμαι πρόθεμα και πρόσφυμα της ζωής μου.
Το μόνο που ζητώ είναι το δώρο που θα λάβω..
Ποτέ την αλήθεια.
to mitos:Μετά από τόσα σχόλια μας οφείλετε μια ελληνική μετάφραση του Μαγιακόφσκι.
Αγαπητέ mitos, σχετικά με του γκούμα τη γραφή….
Και ο γκούμας θύμα θάλεγα της πλάνης έννοιας χρόνος….
Μιας πλάνης που ανήγαγαν σε ανεξάρτητη μεταβλητή και όλα αναφέρουν σε συνάρτηση μ’ αυτόν…. Η αιτία – λέει – που κινεί τα σύμπαντα και τις μεταβολές επιβάλλει….
Μια πλάνη που εγκλώβισε τη σκέψη… ένας μεσαίωνας χειρότερος από τον άλλον….
Κι’ όμως ο χρόνος καθορίζεται από τις μεταβολές, δες άλλωστε πως τον μετράμε…
Άρα λοιπόν, ας επανέλθουμε στου γκούμα τη γραφή, η μετατροπή του «κάποιου» σε «κανέναν» είναι που ορίζει τον αντίστοιχο χρόνο και όχι το αντίθετο…
Και μάλιστα, κι’ είναι σημαντικό, αν θεωρήσουμε δύο γεγονότα «κάποιος» και «κανένας» και διαπιστώσουμε ότι το «κάποιος» προηγείται του «κανένας», πρόσεξε τι συμβαίνει:
Πρέπει να ‘δω’ πρώτα το «κάποιος» και μετά το «κανένας», η αντίληψη του «κάποιος» ανακαλείται, κατά κάποιο τρόπο στην αντίληψη του «κανένας». Είναι οι αντιλήψεις της χρονικής διάταξης.
Κι’ αν το πας ακόμα παραπέρα βλέπεις πως η έννοια «κανένας» ‘τινι τρόπω’, προσδιορίζεται από το «κάποιος»…. Και λες μήπως ο συγκεκριμένος κάποιος ήταν ήδη κανένας;
Όσο για την αιωνιότητα, άλλη κακόπαθη έννοια….
Πάντως είναι τόσο ελαστική, μα τόσο ελαστική, που αποκλείεται καρούμπαλα να φέρει… μάλλον χάδι…
Όσο για την ανάρτηση βρίσκω ακρως ενδιαφέροντα τον εμπλουτισμό με τις «συμβολικές» εικόνες…. Χρειάζεται ένα σχόλιο….
to nikitas:Σε βασανίζει η ανάλυση των δυο όρων:Κοίτα τι λέει ο ποιητής:
Η θάλασσα στα βάθη της πήρ' έναν ναύτη.--
Η μάνα του, ανήξερη, πιαίνει κι ανάφτει
στην Παναγία μπροστά ένα υψηλό κερί
για να επιστρέψει γρήγορα και νάν' καλοί καιροί --
και όλο προς τον άνεμο στήνει τ' αυτί.
Αλλά ενώ προσεύχεται και δέεται αυτή,
η εικών ακούει, σοβαρή και λυπημένη,
ξεύροντας πως δεν θάλθει πια ο υιός που περιμένει.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Κάντε έρωτα, όχι σχόλια
Η διπλή ανάρτηση δεν σημαίνει τίποτα ή ο mitos πρέπει να δει τη μηχανή του ή εγώ πρέπει να τιμωρήσω τον Αμπουλάφια..
To ariadnebelledujour: ο Καβάφης αναφέρεται στη ματαιότητα της συγκεκριμένης «ΔΕΗΣΙΣ». Σε μια εποχή που τα μαντάτα καθυστερούνε να φτάσουνε και ίσως στο υπόλοιπο του βίου της μάνας δεν θα φτάσουνε, θα περιμένει το παιδί της… δεν μπορεί να κάνει άλλο τι.
Το δικό μου μέγα πρόβλημα είναι να συνειδητοποιήσουμε την στρεβλή εικόνα του «πανδαμάτωρα» χρόνου και να την αποβάλουμε…να απελευθερωθούμε…
Όσο για το κάποιος – κανένας… (και γενικότερα τα δύο γεγονότα) αν δεχτούμε την αιτία – αποτέλεσμα κάπου εκεί δεν μας οδηγεί; Μπορεί κάποιος να γίνει κανένας; Δεν πρέπει να εμπεριέχει σπέρμα αυτής της αρνητικής εικόνας;
σχετικά με το σχόλιο του/της ανώνυμος " κάντε έρωτα, όχι σχόλια": μπορούμε να κάνουμε και έρωτα και σχόλια αρκεί τα σχόλια να μην τα κάνουμε κατα τη διάρκεια του ... έρωτα....
Αγαπητέ nikitas, δες σε δεύτερη ανάγνωση στο "Δέησις" την έννοια του χρόνου..δεν είναι απλά "το τραγικό" που τη συνοδεύει:είναι τα γεγονότα που τον καθορίζουν.
Και όμως:θα επιμείνω!Κάντε έρωτα ,όχι σχόλια.
(Εννοείται ότι ταυτοχρόνως είναι αποτυχία)
φίλε/η ανώνυμος η επιμονή,να φανταστω σηματοδοτεί κάτι που εσύ γνωρίζεις...
Διαλέγουμε:τη φαντασίωση ή τη δράση.
MAHMOUD DARWISH
Ψαλμός 9
Ρόδο ανέγγιχτο απ’ τον χρόνο
και τις αισθήσεις μου• φιλί τυλιγμένο
στις μπόλιες των ανέμων
Ελάτε ξάφνου στ’ όνειρό μου
γιατί θα σας αφήσει
η τρέλα μου, θα φύγει.
*
Φεύγοντας
για να ’ρθω κοντά σου,
ανακάλυψα τον χρόνο.
*
Φτάνοντάς σε
για να φύγω,
ανακάλυψα τις αισθήσεις μου.
*
Ανάμεσα στον ερχομό και στη φυγή
υπάρχει μια πέτρα σε μέγεθος ονείρου.
Δεν πλησιάζει
Δεν φεύγει.
*
Είσαι η χώρα μου
Δεν είμαι πέτρα εγώ
γι’ αυτό δεν μου αρέσει ν’ αντικρίζω
τον ουρανό ούτε θα πεθάνω ένα με τη γη.
Ένας ξένος είμαι• πάντα ένας ξένος.
Οι προσεγγίσεις της αγάπης και του φιλιού
Σταματά στην όχθη των ρυακιών Τραγουδά
Τρέχει Βγάζει μια κραυγή διαρκείας προς τον ουρανό
Το φουστάνι της είναι ανοιχτό πάνω στον παράδεισο
Είναι απόλυτα γοητευτική
Ταρακουνά ένα κλαδί πάνω από τα κυματάκια
Περνά με βραδύτητα το λευκό της χέρι στο καθαρό της μέτωπο
Ανάμεσα στα πόδια της τρέχουν οι νυφίτσες
Μες στο καπέλο της κάθεται το κυανό.
Γεωγραφικές καταβολές
Κάθετος βράχος,- όλη μέρα να πίνει το λιοπύρι,
να το κρατάει στα σπλάχνα του κατάντικρυ στο πέλαγο,
κι εσύ με την πλάτη ακουμπισμένη στο βράχο,με το στήθος
ολάνοιχτο στη θάλασσα, - μισός φωτιά,μισός δροσιά,
κομμένος εγκάρσια,διπλός, σ΄έναν αγώνα μόνο
να σμίξεις το νερό με τήν πέτρα.
Στα μαλλιά σου κιόλας
η φτέρη φυτρωμένη,καμένη απ τόν ήλιο.Ενα πουλί
στάθηκε εκεί -κάτι είπε διφορούμενο.Στίς θηλές σου
το μέγα δροσερό χέρι της θάλασσας.Α, ηδονή
του δύο και του ένα,ανεπαρκής αυτάρκεια.Στίς τσουκνίδες
βρήκα την παιδική σφεντόνα και το κουπί του αργοναύτη.
Κι ύστερα η νύχτα,η πιό μεγάλη,αγιασμένη απ τ΄άστρα.
Καρλόβασι 75
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
Περί χρόνου/ΑΥΓΗ 17 ΑΥΓ
του Κ. Καναβούρη
Δεν ξέρω τι γίνεται αλλού, το πώς κυλάει ο χρόνος σε άλλα μήκη και πλάτη αυτής της θεσπέσιας δυνατότητας του υπάρχειν και του μη υπάρχειν που λέγεται κόσμος, δεν μπορώ να γνωρίζω πώς ενσαρκώνεται αλλού η υπέροχη ματαιότητα του χρόνου, ωστόσο θεωρώ πως εδώ, σ' αυτό το σημείο του χώρου, το καλοκαίρι μάς προσφέρει μια μοναδική (μοναδική κάθε φορά, ώστε αενάως επαναλαμβανόμενη μοναδικά) ευκαιρία περίσκεψης πάνω στη θνητότητα όχι τη δική μας, αλλά του ίδιου του χρόνου. Του χρόνου που δεν ανακυκλώνεται, δεν επιστρέφει και ίσως δεν προχωρά παρά μόνο ως φαντασία μέσα στην τελευταία κλασική τέχνη που είναι η επιστήμη της φυσικής. Το καλοκαίρι, λοιπόν. Το ελληνικό καλοκαίρι. Όχι βέβαια υπό τη βαρβαρότητα, την απίστευτη χυδαιότητα του ελληνικού τουρισμού. Έτσι κι αλλιώς, ο ελληνικός τουρισμός είναι φονικός. Προς Θεού, δεν εννοώ τους νεκρούς του ελληνικού τουρισμού εν σώματι. Προς Θεού, μην τυχόν και θίξουμε αυτό το ξωτικό, το αιρετικό ξωτικό που παριστάνει τον υπουργό (ποιου πλανήτη, άραγε) και λέει διάφορα ακατάληπτα, αποκαλύπτοντας και αυτός την εξαχρείωση του πληθυσμού που εκλέγει τέτοιες γελοιότητες τύπου Άρη Σπηλιωτόπουλου. Προς Θεού, δεν εννοώ αυτόν τον βούρκο που ονομάζεται διοίκηση (με μια κυβέρνηση είτε υποταγμένη στη διοίκηση είτε εξαχρειώνοντας έτι περαιτέρω τη διοίκηση) της χώρας. Εδώ σταματώ προς το παρόν και ζητώ συγγνώμη από τον (δυνητικό) αναγνώστη. Ποιος εξέλεξε αυτό το παρδαλό σκατό; Ποιος είδε σ' αυτή τη φλούδα τον εκπρόσωπο της προσωπικότητάς του; Κι από την άλλη, πώς πρέπει να κριθεί ο πρωθυπουργός (η επιτομή της ασημαντότητας, που γίνεται εγκληματικά καταστροφική για τη χώρα όταν έχει το κορυφαίο πολιτικό αξίωμα) όταν αναθέτει στη φαιδρά σπουδαιοφάνεια ρόλο ταγού; Θέλω να πω ότι αυτή η χώρα δεν υφίσταται πλέον επειδή, πέραν των άλλων βασάνων, είχε πάντοτε έναν πληθυσμό πρόθυμο στην εξαχρείωση. Μέγα μέρος του πληθυσμού. Και ακριβώς σ' αυτή την προθυμία επένδυσαν και κέρδισαν όλες οι καταστάσεις εδώ και έναν αιώνα. Τουλάχιστον. Τα περιττώματα που παριστάνουν την κυβέρνηση σήμερα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα ακόμη στάδιο στην "ιστορική" συνέχεια της απουσίας διανοητικής προσπάθειας μέσα στα στενά περιθώρια του απέραντου χρόνου.
Εξ ου και έννοιες όπως ο πατριωτισμός, η εθνοπατρία, η γλυκασμένη προοδευτικότητα περί την αντίληψη του τόπου και του λαού της προσλαμβάνονται και αναλύονται ακόμα ως αδιατάρακτες έννοιες. Υπάρχει μεν, από τους προοδευτικούς ας πούμε, πατριωτισμός των ξεχασμένων λέξεων, η πατριδογνωσία του πένθους και του θυσιαστικού φωτός ως αντιγενόμενου σκότους και ως χορού μπροστά στις πύλες του αοράτου. Υπάρχει η Ηχώ και η Βυζαντινή αντιφώνηση. Πέραν τούτου όμως, ουδεμία σκέψις. Ουδεμία νοητική διεργασία στα σπλάχνα αυτής της γλώσσας που είναι ο λαός της (ας μην το ξεχνάμε αυτό) και που μέσα από την καθολική του πράξη, όχι μόνο την ακραία, αλλά κυρίως από τη συλλογική του ομιλούσα καθημερινότητα ιδρύει την ιστορική του συνθήκη μέσα στον χρόνο και στον τόπο όπου ζει.
Ας το παραδεχτούμε. Ο τόπος είναι πολιτισμικά νεκρός. Τελειωμένος. Διατηρείται χάριν των αποτελεσμάτων της θεωρίας των παιγνίων. Γι' αυτό και τρεκλίζει μπροστά στον καθρέφτη, γι' αυτό και υποκλίνεται σε παρελάσεις νεκρών που δεν είναι δικοί του. Γι' αυτό και θεωρεί ελληνικό καλοκαίρι τη γαλανόλευκη βαρβαρότητα των εμπόρων και δέχεται την υποταγή σ' ένα χρόνο ανερμάτιστο, τυχαίο, τυχάρπαστο και ασφυκτικά τρέχοντα. Λες και ο χρόνος οφείλεται στην Ελλάδα. Σ' αυτό που ονομάζεται Ελλάδα. Λες και 3.000 χρόνια ιστορίας δεν είναι και το ότι απλώς 3.000 φορές μαζέψαμε τα στάχυα μας και κάναμε ψωμί. Λες και ποτέ σ' αυτή τη "συχροψία" και την "αειφόρο ανάπτυξη" της μεταμοντέρνας πολιτικής βαρβαρότητας προλάβαμε να αντιληφθούμε όχι το ύψος αλλά το βάθος των καταστάσεων.
Έτσι, λοιπόν, πιστεύω ότι ο χρόνος που λέγεται ελληνικό καλοκαίρι είναι χρόνος που περνάει ανυπόληπτα. Μια εξαχρείωση. Χωρίς καμιά νοητική διεργασία που θα δημιουργούσε αληθινές συγκρούσεις αναψύξεως του μυαλού και του σώματος.
Οπότε, γιατί όχι η καταστροφή του χρόνου σ' αυτό τον τόπο; Γιατί όχι η καταστροφή της χώρας; Η χώρα έχει καμένο μυαλό και καμένη ψυχή. Δηλαδή ο χρόνος της έχει καεί. Πώς είναι δυνατόν να μείνουν αλώβητα τα δάση; Πώς είναι δυνατόν να σκεφτούμε τον θερισμό, το αλώνισμα, την πυρά, τη στωικότητα, απ' όπου ξεκινά η συνεννόηση που φτιάχνει πόλη και εκστρατεία ποιήσεως, δηλαδή αιματοβαμμένη πορεία εκπόρθησης των νοημάτων. Τίποτα. Δεν απέμεινε πρόσωπο του τόπου και του χρόνου.
Και δεν θα το συζητούσαμε αν δεν υπήρχε τόσος τζάμπα πόθος για μια κατάσταση πατρίδας που δεν υφίσταται και τόσος γλυκασμός που δίνει δουλειά σε φονιάδες αφού πρώτα τους έχει δημιουργήσει. Φονιάδες κάθε μορφής και υφής. Δίνει δουλειά σε μπράβους της δημοκρατίας που λέγονται βουλευτές. Μπράβος της δημοκρατίας είναι αυτός ο Μανώλης κι αυτός που τον αντικατέστησε κι ύστερα φύγανε ο ένας με τον άλλον ξανά στη θέση τους, φουσκωτοί στην πόρτα της δημοκρατίας. Κι ο λαός, επειδή είναι καλοκαίρι της δημοκρατίας, το γλεντάει. Περιμένει στην ουρά μπας και πληρώσει και περάσει στον παράδεισο. Στο χοροπηδηχτάδικο του Βουλγαράκη. Στο ελληνικό καλοκαίρι.
Σ' αυτόν τον χρόνο όπου 3.000 φορές θερίσαμε τα στάχυα
αγαπητή lolita η ελληνική μετάφραση αναμένεται από ελληνόφωση ρωσίδα φίλη του ιστολογίου.
Αγαπητέ nikitas λιαν ενδειαφέρουσες οι αναφορές σου στον τύρανο χρόνο , ο Γκούμας όμως τι φταίει?
Χαιρετώ από τους Σκάρους πανσέληνες απουσίες
Εξαιρετικός ο λόγος του Καναβούρη ,χωρίς ίχνος μελοδραματισμού περιγράφει το ήδη
"τελειωμένο" αυτής της υπέροχης χώρας, της τόσο τέλειας σε ύψος και βάθος.Στην πυρά λοιπόν, χωρίς καμιά προσδοκία περί αναγεννήσεως εκ της στάχτης .
to mitos:επειδή αναρτήσατε και σεις εις την ρωσικήν, υποθέσαμε ότι είστε γνώστης.Αναμένουμε ..τη φίλη σας λοιπόν.( εξάλλου όλες είναι χάρμα οφθαλμών)
Σκάροι:ο ρ ε ι ν ή ,φυσικού κάλλους περιοχή με "ποιμενικές" αναφορές(;;)
Ν' αγαπάς,
σημαίνει να σπαρταράς σε σεντόνια
ξεσκισμένα απ την αϋπνία
Γιατί αγάπη
δεν ειν ένας τρυφερός παράδεισος
μα η βίαιη επίθεση
της λαίλαπας νερού και φωτιάς
Μαγιακόφσκι
«Τη βάρκα του έρωτα την τσακίζει η ζωή»
Μαγιακόφσκι, Εαρινή Συμφωνία
Στην αγαπητή Λολίτα, που φαίνεται να της αρέσει ο Μαγιακόφσκι...
Ο χρόνος είναι κάτι απίθανα μακρύ
Υπήρξαν χρόνοι πάει περάσαν μυθικοί
Ούτε μπιλίνες ούτε έπη ούτε εποποιίες πια
Σαν τηλεγράφημα η στροφή πετά
Με φλογισμένα χείλη πιες γονατιστός
Απ’ το ποτάμι που το λένε γεγονός
Είν’ ο καιρός Που όλος βομβίσει σε τηλέγραφου χορδή
Είναι η καρδιά με την αλήθεια ίδιο μαζί
Μαγιακόφσκι
Απιστία
Πολλά άρα Ομήρου επαινούντες, αλλά τούτο
ουκ επαινεσόμεθα... ουδέ Αισχύλου, όταν φη η
Θέτις τον Απόλλω εν τοις αυτής γάμοις άδοντα
«ενδατείσθαι τας εάς ευπαιδίας,
νόσων τ' απείρους και μακραίωνας βίους.
Ξύμπαντά τ' ειπών θεοφιλείς εμάς τύχας
παιών' επευφήμησεν, ευθυμών εμέ.
Καγώ το Φοίβου θείον αψευδές στόμα
ήλπιζον είναι, μαντική βρύον τέχνη:
Ο δ', αυτός υμνών,...
... αυτός εστιν ο κτανών
τον παίδα τον εμόν».
Πλάτων, Πολιτείας, II
Σαν πάντρευαν την Θέτιδα με τον Πηλέα
σηκώθηκε ο Απόλλων στο λαμπρό τραπέζι
του γάμου, και μακάρισε τους νεονύμφους
για τον βλαστό που θάβγαινε απ' την ένωσί των.
Είπε· Ποτέ αυτόν αρρώστια δεν θαγγίξει
και θάχει μακρυνή ζωή. -Αυτά σαν είπε, η Θέτις
χάρηκε πολύ, γιατί τα λόγια
του Απόλλωνος που γνώριζε από προφητείες
την φάνηκαν εγγύησις για το παιδί της.
Κι όταν μεγάλωνεν ο Αχιλλεύς, και ήταν
της Θεσσαλίας έπαινος η εμορφιά του,
η Θέτις του θεού τα λόγια ενθυμούνταν.
Αλλά μια μέρα ήλθαν γέροι με ειδήσεις,
κ' είπαν τον σκοτωμό του Αχιλλέως στην Τροία.
Κ' η Θέτις ξέσχιζε τα πορφυρά της ρούχα,
κ' έβγαζεν από πάνω της και ξεπετούσε
στο χώμα τα βραχιόλια και τα δαχτυλίδια.
Και μες στον οδυρμό της τα παληά θυμήθη·
και ρώτησε τι έκαμνε ο σοφός Απόλλων,
που γύριζεν ο ποιητής που στα τραπέζια
έξοχα ομιλεί, που γύριζε ο προφήτης
όταν τον υιό της σκότωναν στα πρώτα νειάτα.
Κ' οι γέροι την απήντησαν πως ο Απόλλων
αυτός ο ίδιος εκατέβηκε στην Τροία,
και με τους Τρώας σκότωσε τον Αχιλλέα.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Στον αγαπητό ανώνυμο:Δεν υφίσταται γεγονός χωρίς τη δική μας συναίνεση.
Εδώ που έχω καταφύγει
σωριάζονται μια-μια οι εποχές
βαριές σαν πέτρες.
Ορθός στη μέση της ζωής
τίποτα δε ζυγιάζω.
Ξέρξης κι Αθήνα δεν υπάρχουν πια.
Προδότης είμαι για τη Σπάρτη για τους είλωτες είμαι σπαρτιάτης.
Με το σπαθί χαράζω
στα στεγνωμένα χείλη
το χαμογελό μου.
Επιστροφή
"
Όταν λείπαμε
κάποιο δέντρο περπάτησε
μέσα στο σπίτι
βρήκαμε πέντε φύλλα
στο χαλί της εισόδου
δυό στο τραπέζι
ένα μεγάλο κίτρινο
στο κρεβάτι -
δεν κοιμηθήκαμε
περιμέναμε"
Γ.Ρ. "καποτε" 9.X. 77
Στήν lolita τ΄αυγούστου
Έλα μαζέψου
μάζεψε τα μέλη σου
γίνου -
θόρυβος είναι η δόξα
και φυγή
μια δυσαναλογία ανταποκρίσεων
του ποταμού με τις όχθες του
'Όπως αργεί τ' ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο μαχαίρι
έτσι αργούν κι οι λέξεις ν' ακονιστούν σε λόγο.
Στο μεταξύ
όσο δουλεύεις στον τροχό
πρόσεχε μην παρασυρθείς μην ξιπαστείς
απ' τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.
Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι.
Τι συμβαίνει αγαπητέ mitos;Τραβήξατε τη φαλτσέτα και θερίζετε;
"Θα σε βρω.
Όπου πατάς
πέφτουν πράσινα φύλλα".
Α.Α.
Έτσι για το καλωσόρισμα και την ευχή καλό χινόπωρο νάχουμε …
Τέρμα των διακοπών η ανεμελιά…Επιστροφή…..στα τετριμμένα..
Ευτυχώς υπάρχει το φεγγάρι, οδηγητής και γητευτής….
Στις 27 του μήνα, ο Άρης ζήλωσε του φεγγαριού τη δόξα και πρόβα υφαρπαγής θα κάνει, εκβιασμό στους Ολύμπιους… μα δεν θα του περάσει…όλοι εμείς ψηφίζουμε Σελήνη…
Φίλε mitos: Πόσο άσχημο, αλήθεια, επιστρέφοντας να βρίσκεις φύλλα πεταμένα…
Γιατί τάχα το «δέντρο» να…περπατήσει αποφάσισε, στο διάβα του σκορπίζοντας κομμάτια απ’ τις …σάρκες του;
Και πώς να κοιμηθείς όταν στο διάβα, στη πορεία αντίκρισες δέντρα και δέντρα, γεύτηκες τη δροσιά τους και το χάδι τους, κάτω απ’ τον παχύ ίσκιο τους κοιμήθηκες και επιστρέφοντας βλέπεις το δικό σου δέντρο… ρημαγμένο…
Τι άραγε να περιμένεις… πότε τα φύλλα που πέφτουνε θα ’ναι πράσινα άραγε;
Βρες την τομή των χωροχρονικών καμπύλων τη σχέση του εδώ – τώρα και αλλού στο χωρόχρονο……..
Αγαπητή Lolita: πολύ θετικό το βρίσκω "Θα σε βρω. Όπου πατάς πέφτουν πράσινα φύλλα".
"Φίλε ή αντίπαλε
μην τ’ αναγγείλεις πουθενά
Δεσμώτης τήδε ίσταμαι
τοις ένδον ρήμασι πειθόμενος"
Αγαπητέ mitos, σας αρέσει και εσάς ο Άρης Αλεξάνδρου;
Ακούστε τότε τη δουλειά του Μιχάλη Λουκοβίκα.
Τον έχεις εσύ γραμμένο το θάνατο
στα παλιά σου μάτια
Δημοσίευση σχολίου