Μπορεί ένας από μας ν' αγαπήσει μια γυναίκα;
Ας βγει έξω
Ας περπατήσει προς τη θάλασσα
Ας τραγουδήσει
Από τα κύματα θ' ανθίσουν γυναίκες
'Οχι μοναχά για κείνον που τραγουδά
Αλλά για όλους μας
'Ολοι θα μάθουμε ξανά τον έρωτα
Σαν να μην τον ξέραμε ποτέ
Σαν να τον είχαμε λησμονήσει
Γιατί τον είχαμε λησμονήσει
Γιώργος Σαραντάρης (19.6.1938)
Με αφορμή την κυκλοφορία των Ημερολογίων του από το " Ροδακιό"
41 σχόλια:
"Τίποτα.Όταν σας ζητάνε αγκαλιά
μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ να απαντάτε. "
Με αφορμή την ταινία "ΆΣΕ ΤΟ ΚΑΚΟ ΝΑ ΜΠΕΙ"
"Ο φίλος μου ο όμορφος αφροδισιολόγος
νεαρός, με ωραία χείλη και βοστρύχους ξανθούς
μου εξήγησε τρία απογεύματα γιατί αποφάσισε
μιαν ειδικότητα που στις μέρες μας έχει ξεπέσει.
«Τι να ελπίσω σ’ ένα δυο σταγόνες αίματος, έλεγε
σ’ ένα τοπίο όλο κόκαλα αποκαρδιωτικό.
Αυτά μπορώ και τα σκεπάζω – μένουν πάντοτε
θερμές εστίες μιας μόλυνσης τρομαχτικής
τ’ ασήμαντα θανατηφόρα έλκη"
"Πάρτε μικρό νυστέρι, έλεγε ο γιατρός. Οπλισθείτε το χέρι του αρχιτέκτονα, τη σκληράδα του μεταλλειολόγου, το μάτι του επιμελητού Μνημείων Λόγου και Τέχνης. Όχι πια οι πυρακτωμένες λέξεις μα τα ψυχρά υλικά – γυαλί, αλουμίνιο γραφίτης. Μείνετε πάντοτε ο ευγενής νοσταλγός ενός παραδείσου πετρωμάτων ή ακρωτηριασμένων έργων τέχνης. Σκεφτήκατε ποτέ την ικμάδα και το σφρίγος ενός συνταξιούχου συλλέκτη;"
παράλειψη:
το κείμενο ,απάντηση στη Δημουλά του gaspard de la nuit
Ο δικός μου φίλος είναι γιατρός. Γράφει φάρμακα που τα γνωρίζει λίγο. Για να θεραπεύσει πληγές που γνωρίζει ακόμη λιγότερο. Για ανθρώπους που δεν ξέρει καθόλου.
Και πιστεύει πως οι γυναίκες ανθίζουν στην θάλασσα.
Άνευ λόγου.
...εμπρός λοιπόν να δρέψωμεν γυναίκας - ανθούς...
τραγουδάτε, τραγουδάτε, ώστε να επωφεληθούμε και μεις
στον ανώνυμο:
να προσέχετε.
ο γιατρός σας δε μου εμπνέει καμιά εμπιστοσύνη.
"Το παράθυρο ανοίχτηκε και πάλι
Η σιωπή της νύχτας μού ξαναθύμισε
κοιμισμένα πλακόστρωτα και περιβόλια
κι αυτή τη μουσική που κάνει τη σιωπή και κλαίει
Δεν ξέρω αν τα μαλλιά σου βουρκώνουν ακόμα
όπως στις νύχτες των περασμένων ανοίξεων
αν η ψυχή σου αρωματίζει πασχαλιές στα παλιά καλντερίμια
Μα τώρα που έχω ξεμάθει να ερωτεύομαι το πνεύμα σου
τι να σε κάνω πια…"
Απρίλη,
Είναι προφανές πως δεν τον γνωρίζετε καθόλου.
Άνευ Λόγου.
μνησιπήμων ερμηνεία, ανώνυμε
"Κάποιος ήθελε σπίτια από σάρκα και αίμα
εγώ προσωπικά τα προτιμώ από πέτρα
πεισματικά αντιστέκονται μʼ όλες τους τις ρωγμές
αξιοπρεπή μέχρι την ώρα του εκσκαφέα
Μα οι πλατείες πρέπει νάναι γεμάτες αίμα
υπόγλυκο, ανεξίτηλο, κι ακόμα
να σχεδιαστούν μέσα σε ανθρώπινα καλούπια –
καθώς σιγά σιγά γερνούν νάχουν τα χρόνια
του αγοριού που βλέπει με άλλα μάτια.
Παράδειγμα η πλατεία Ναυαρίνου, είναι καινούργια
παιδιά και σιντριβάνια παίζουν στα παρτέρια
σαν σκηνικό τη νύχτα της σφαγής"
-αφιερωμένο στους... γιατρούς του blog!
«Οι ψυχικές σας μεταπτώσεις μού είναι αδιάφορες, η δικαίωση θα αργήσει πολύ αν κάποτε είναι να έρθει. Τα φωτιστικά σας ευρήματα ασταθή, η μετρική σας παμπάλαια, η στιχοποιία σας επενδύεται μια ανθοδέσμη εικόνων σχεδόν μαραμένη. Σας διαφεύγουν οι Ιδέες, τα Πράγματα, η Μεγάλη Παράδοση, τα Αυριανά Σκαλοπάτια – και το κυριότερο, ο Ανθρωπισμός δεν φαίνεται να σας διακρίνει. Δύστοκος, απελπισμένος και μονήρης θα σβήνετε καθώς θα αλαλάζουν οι μελλοθάνατοι σκύμνοι».
...to gaspard
"Το πεύκο που συνάντησα προχτές μ΄ αναγνώρισε σήμερα"
«αντί καπετάνιος του έρωτα, τελώνης να γεράσεις»
στην ευγενική παρέα του blog
Στη μέση του σπιτιού, έχω φυτέψει μια πλατεία.
Στη μέση της πλατείας, έχω φυτέψει ένα δέντρο.
Στη σκιά του ξαπλώνω τα βράδια.
Στη μέση του ύπνου, έχω φυτέψει μια ομπρέλα.
Στην αιχμή της έχω φυτέψει την δικαίωση.
Δίπλα της φυτρώνει ένα γέλιο. Αυτοφυές, αυτό.
Μνησιπήμων.
"Ο αέρας, ο αέρας τα πήρε όλα
και άφησε ένα κατακάθι μνήμης,
μια λάσπη στο μυαλό..."
-στον/στην nyxterino
ευχαριστώ,αγαπητή Ειρήνη.
επιδοθείτε στα λασπόλουτρα,κάνουν καλό.
"Κι ύστερα απ’ το χαλασμό,
η στάχτη θα κελαηδήσει σαν πουλί..."
to nyxterino,
πολύ σκληρή απάντηση!
{..}"Ἄστεγη περιφέρομαι κλειστὲς οἱ πόρτες
ἀγνώμονες οἱ ἐπιβάτες ποὺ στερέωσα
καμώνονται ὅτι δὲν εἶναι μέσα.
Μέσα εἶναι."{...}
τίποτα πιο σκληρό απ' τη μεθόδευση.
>Μονή Λαζαριστών
Μάλλον, σας πέρασα για άλλη.
Το πεύκο.
"κι αφού "κανείς" δε σου επιτέθηκε γιατί φωνάζεις;δεήσου στον πατέρα σου,ίσως αυτός σε σώσει"
στον,στην none
Διακρίνω ένταση από τη μονή Λαζαριστών μέχρι Μιχαλακοπούλου
Αντί άλλου σχολίου λοιπόν "Ουρλιάζοντας στην ύλη εισχώρησα"
Η τέχνη μας: η φριχτότερη του εγώ μεταμφίεση.
Να παίξουμε τους άνεμους
να παίξουμε γλυκά τους κολασμένους.
Τι βρέφος ηδυνόμενο το ποίημα κι ο φουκαριάρης ο Ιησούς
μ΄ ένα πορτοκαλένιο σωβρακάκι
κρεμιέται κάθε χρόνο στα έαρα.
Δεν μαρμάρωσα τίποτα.
Τίποτα πιο σκληρό από το να σε φωνάζουν δρυ και να σε κόβουν κλαρί κλαρί με τα τσεκούρια.
Εσένα, ένα πεύκο.
Έτσι κι αλλιώς, θα έχω καεί, πολύ πριν απ' το θέρος.
"πότε ἀπό τοὺς περισσότερους τοῦ ἑνὸς ποὺ εἶσαι
δόθηκε ποτὲ ὁ ἕνας στὸν ἄλλον;
Καὶ νὰ δόθηκες σιγὰ σιγὰ τὸ παίρνεις πίσω."
στη Μιχαλακοπούλου
"Έπεσες σε κενό ανθρώπου.
Προσδέσου..."
to mitos
Είμαι πολλοί.
Την ίδια κλειστή πόρτα είδαμε όλοι.
Κι ένας που μπόρεσε να μπει, τον πήρε γι άλλον.
Γύρισε πίσω.
Γιατί μόνος του, πεθαίναμε όλοι.
to nyxterino,
συγνώμη σε νόμισα για άλλον...
Καλό απόγευμα...
"Σοῦ ἔτεινα προσέγγιση
ἀλλὰ ἤδη χαιρετισμὸ μοῦ ἔστελνε τὸ χέρι σου
ἀπογειωμένο σὲ ὕψος ἀσφαλείας του
πάνω ἀπὸ δυὸ χιλιάδες πόδια ὑπολογίζω.
Ἄξιον ἀπορίας τὰ κατάφερα
τηλαισθαντικὸς ἀεροπειρατὴς νὰ μπῶ
στὸν ἐναέριο χῶρο του
καὶ σημαδεύοντάς το μὲ μακρύκανο
κυνηγενικὸν αἰφνιδιασμὸ
νὰ χάσει ὕψος τὸ ἀνάγκασα
καὶ μὲς στὸ χέρι μου νὰ προσγειωθεῖ."
στην αγία Αικατερίνη του μίτου
τελικα ολοι είμαστε ...ένας άλλος!
και εγώ είμαι εσύ
στον ανέσπερο
to mitos
Ευχαριστώ για την χώρο (που καταχράσθηκα) και τις λέξεις. Η σκληρότητα προφανώς ανήκει στους σχολιαστές.
Και προπαντός στην Βασιλική.
(Μάλλον πρέπει να βάλετε είσοδο, αγαπητέ/ή!)
Στο χέρι με το "μακρύκανο κυνηγενικὸν"
"Μάλλον ψεκάζουμε αριθμούς και πεδία λαγνείας.
Είμαστε τυφεκιοφόροι νοσούσης λογικής και κάτι -
παρατηρούμενο σημαίνει παρατηρητής και Εκάτη
σκότος το πάμφωτο και φως εν τη σκωτία η Αστάρτη
συνδαιτυμόνες δαίμονες επ΄άρτι. "
"Άγγιξες με τ'ακροδάχτυλα τον κόσμο
και αυτός βυθίστηκε στο πένθος..."
to mitos
"Έρχεται φέτος κουρασμένη
η άνοιξη
να κουβαλάει τόσα χρόνια
τα λουλούδια πάνω της
Σκοτεινοί άνθρωποι
στις γωνιές την παραμονεύουν
για να την τσακίσουν.
Αυτή όμως με κρότο
ανάβει ένα - ένα
τα λουλούδια της
στα μάτια τους τα ρίχνει
για να τους στραβώσει!"
to nyxterino
"Τι γύρευες
τόσο ψηλά
στον ουρανό
κι ανέβαινα
χιλιάδες άστρα
να σε συναντήσω;
Από τους ώμους μου
είχαν φύγει τα φτερά.
Τα 'καψε ο κύκλος
του μεσημεριού.
Πονούσε
το κορμί μου
κι όταν σ' άγγιζα
γεννούσε νύχτες.
Πρωινό αέρινο
και μήτε ν' ανασάνω
μήτε να μιλήσω
μ' άφηνες.
ανέβαινα χλωμός
απ' τη μεγάλην Άρκτο.
Δίπλα στο Σείριο
τα μαλλιά σου μύριζαν
φύκια της θάλασσας
αρμύρες του βυθού.
Ένα θαμπό
χαμόγελο
με λάβωνε
κι ένα κορμί
το απόγευμα
που γύριζε
κατά την δύση του..."
-στον ανέσπερο
"Αν φύγεις
εκεί που η θάλασσα
σμίγει
με μουσικές
και με φώτα
να θυμάσαι
κάνει κρύο
σ' αυτόν τον παράξενο
κόσμο
Δεν έχω τίποτε άλλο,
μόνο δάκρυα
που παίζουν
με το μουσκεμένο
φως του δρόμου..."
to gaspard
Στη Μαρούσκα
"Φεγγαρόφωτο προς τιμήν της Σαλώμης.
Το χιούμορ είναι βραδύτητα, δεν είναι για βιαστικούς.
Άλλ΄η σελήνη ριγηλή και διεθνής κι ανήμπορη
σκυλιάζει από ερεβώδεις ορμές -
αβρό μου φαινόμενο.
Στο κλάμα είμαι μαγευτική, δεν είμαι? -
αλαζόνευε η φωνούλα της Σαλώμης."
@ none
Αυτό το ιστολόγιο μοιάζει λίγο με το εναπομείναν τμήμα του τειχους του Βερολίνου.
Περιμένει με ευχαρίστηση το όποιο GRAFITY.
Επιτρέπονται λοιπόν κάθε είδους σκιάδια ! ή και οι κουκούλες μια και η μέρα το καλεί.
@ nikitas
Κείθε θ ανάψουμε παλαιική φωτιά για να κάψουμε συμπεράσματα και θα ΄ναι βαθιά ξεχασμένη η τηλεόραση.
@ βασιλική
Απόψε μεγαλοστομία το φεγγάρι.
πέφτει στο νυχτοπήγαδο.
@ Πρωτέα
Η αυθάδεια για λοξήν αθανασία μας εμποδίζει
να ξαναλάμψουμε στη συνήθη μας ύπαρξη
Οι μέρες μας είναι πέτρες που σωρεύονται η μια πάνω στην άλλη...
Με την δική σας γλώσσα.
Εγώ, ένας γλωσσομαθής ξένος.
"Τι θα φοράς συνεννόηση
να σε γνωρίσω
ώστε να μη χαθούμε πάλι
μες τους πολυπληθείς σωσίες σου"
(...)
"τα κόκκινά σου νύχια
σ’ αυτήν εδώ μας τη συνάντηση
-στην Givitas Dei-
του επιτροπικού μας θανάτου
κρυμμένοι πίσω από λέξεις
όλο σιωπή/ σβησμένη σιωπή
οι μικρές σου γάμπες βυθίζονται
-στο χώμα για παράδειγμα-
κι εγώ ως χρόνος
φορώντας το blue-black μαγιό μου
κατεβαίνω στον Θερμαϊκό
να καταγράψω την σιωπή
ενός τρίσεκτου έτους
ενώ τα σήμαντρα και οι κραυγές
συνεχίζουν να σιωπούν
οι λέξεις δυο τρεις κάθε μέρα
περισσότερες τη νύχτα
τα παιδιά και οι γλάροι σιωπούν
η α ν ά γ κ η• κυρίως αυτή
πολύ σείω-πει για το τίποτα_
[ας μην βλαστημούμε τη σιωπή- θα μπορούσα να ‘χα πεθάνει εδώ-
μα εγώ συνεχίζω κόλαση οικοδομώ- τα μαλλιά ασπρίζουνε- τα χείλη βρεμένα από γάλα μαύρο μητρικό- έτσι συμβαίνει-η σιωπή αντικαθιστά την ανάγκη]
( σείω το Π κάποτε θα πει: ΠΟΤΕ ξανά!)"
Δημοσίευση σχολίου