eidenai

Του Κώστα Βαξεβάνη


Ο Τεό και ο Σουτάι είναι φίλοι μου και συνεταίροι. Ο ένας Έλληνας και ο άλλος Τούρκος. Είναι ιδιοκτήτες ενός από τα πιο όμορφα εστιατόρια στο Βερολίνο. Φτωχοί μετανάστες και οι δύο στη Γερμανία πριν από χρόνια, κατάφεραν να επιβιώσουν στο σκληρό περιβάλλον της δουλειάς και των προκαταλήψεων. Στη Γερμανία δεν είχε ιδιαίτερη σημασία ποιoς είναι Έλληνας και ποιoς Τούρκος. Ήταν και οι δύο μετανάστες και για κακή τους τύχη, το ίδιο σκούροι. Στο εστιατόριο τους σήμερα, όλοι οι σερβιτόροι είναι παιδιά από διάφορες χώρες του κόσμου. "Multi culti” λέει ο Τεό γελώντας. Όταν πάω στο "Barist"(έτσι λέγεται το εστιατόριο) νοιώθω πολίτης του κόσμου. Ένας άνθρωπος ανάμεσα σε ανθρώπους. Και απολαμβάνω τις συζητήσεις με τον Σουτάι, που αναλύει πάρα πολύ καλά, πώς οι σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας χτίστηκαν έντεχνα πάνω στην ένταση και την αντιπαράθεση.

Το περιβάλλον και ο πολιτισμός του "Barist" είναι το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό αυτές τις μέρες, παρακολουθώντας κάποιους να στήνουν το σκηνικό της έντασης με τους μετανάστες. Να οικοδομούν πάνω στον αόριστο φόβο συγκεκριμένες αντιδράσεις.

Εδώ και μέρες κάποιοι ακονίζουν τα αντανακλαστικά του φόβου και τα ζωώδη ένστικτα. Ολόκληρη χώρα θα σύρει το χορό. Οι πάντες θα μπουν σε αυτόν. Ο μικροαστός, ως μαιτρέσα του φασισμού γιατί φοβάται για να υπάρχει.
Ο άνεργος για να μην του πάρουν τη δουλειά οι ξένοι, ενώ τα κοράκια αφεντικά είναι έλληνες. Ο φασίστας γιατί θέλει να είναι καθαρός μέσα στη βρωμιά του μυαλού του. Ο ανόητος γιατί ηδονίζεται να ανακαλύπτει χειρότερους απ αυτόν.

Φασισμός δεν είναι να συνστοιχίζεσαι με μια συγκεκριμένη ιδεολογία μόνο. Είναι να εγκαταλείπεις τη σκέψη για να ντυθείς με σχήματα και αφορισμούς. Μόνο που κάποια στιγμή επιστρέφουν. Και θα επιστρέψουν γιατί είμαστε όλοι μετανάστες. Και εμείς οι έλληνες, δυστυχώς στη χώρα μας...
www.koutipandoras.gr