"αν έχω αριστερότητα εκεί κάτω στους βουβώνες

είναι που ο μέγας μονομάχος πολιορκημένος

κάνει έξοδο

έχοντας μεταλάβει των αχράντων φωνηέντων"

Έκτωρ Κακναβάτος, Κως, Ιούνης 1994

Νοσταλγία

 Νostalghia,  Andrei Tarkovsky

Μεσ' από το βάθος των καλών καιρών

οι αγάπες μας πικρά μάς χαιρετάνε.

Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες.

κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις

που δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα,

δεν αγαπάς και δεν θυμάσαι, ας κλαις.

Ξάφνου θα ιδείς δυο μάτια γαλανά

- πόσος καιρός! - τα χάιδεψες μια νύχτα·

και σα ν' ακούς εντός σου να σαλεύει

μια συφορά παλιά και να ξυπνά.

Θα στήσουνε μακάβριο το χορό

οι θύμησες στα περασμένα γύρω·

και θ' ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε

και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.

Τα μάτια που κρεμούν - ήλιοι χλωμοί -

το φως στο χιόνι της καρδιάς και λιώνει,

οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες

οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί...


-Κώστας Καρυωτάκης-

Καὶ πῶς τοῦ παραδίνονταν λὲς καὶ τὰ μαύλισε

τὰ πράγματα Ρίχνανε στα πόδια τους τὶς

νικημένες τους σημαῖες τὰ ὅπλα τους τὰ

διάσημα τῆς ἀρχοντιᾶς τους κι ἀκόμα τοὺς

“Που είναι μια φλόγα
 να μας χαρίσει
την ησυχία της τέφρας!”,

ἀδένες τους ποὺ ἐκκρίνανε τὶς σημασίες

ἐκεῖνες τὶς ἀνείπωτες ποὺ ξεσηκώναν

τὰ αἰδοῖα τῶν Βακχῶν τὸσο ποὺ πιὰ δὲν ἔπαιρνε

ἄλλο κ´ ἔκανε πανιὰ γιὰ τὴν ἀλάλητη γιὰ τὴ  γυμνὴ βερυκοκιὰ νὰ τὴν κοιτάζει ἔφηβος

Ἀντίνοος τῶν βοστρύχων

Στράφι στράφι οἱ νίκες

Μὰ τὸ ποτάμι τὸν ἀκολουθοῦσε

τὸν περίμενε ὅλο ρουφῆχτρες

Κι αὐτὸς ἀνύποπτος τί ἀνισόπεδος

τί μὲ τὸ πλάσμα τῆς βαρύτητας σημαδεμένος

τί ἐραστὴς κατάνακρος μὲς στὴν ἀστροφεγγιὰ

στὴν ἀγγελοκρουσία

Τί μὲ τὸν ἄμωμο ἀγέρα ἀχόρταγος

τί μόνος μόνος καταμόναχος

γιὰ πάντα.

Κ´ οἱ φρόνιμοι: Ποιός εἶναι τοῦτος ὁ

πορφυρογέννητος τῆς ἐρημιᾶς καὶ τῆς ἀντάρας;

Ὁ δρόμος του χαράχτηκε περνάει ἀπ´ τὶς

ἀστραπὲς Ποὺ ὄχι μονάχα δὲ φυλάχτηκε ὁ

ἄμυαλος μὰ ποὺ τραβοῦσε κατεπάνω τους ὁ

μαυλισμένος δρομολόγιο τῆς κόλασης Κὶ πῶς

νὰ εἶναι ἡ θάλασσα ἀσπρόρουχο; μὰ τί λέει

ὁ τρελός; Πῶς τ´ ἄπαρτο ἁδόφραγμα ξέστηθος

ἥλιος; Καὶ ποῦ μαθὲς τὸ βρῆκε νά ´ναι τὸ

κάθε ἁλώνι μας τοῦ Χάρου καὶ τοῦ Διγενῆ; Τί

λέει ἐτοῦτος; Κι ἄν εἴτανε ὡς τό ´πε σμίλη

δὲν θά ´γλυφε τὴν πέτρα νὰ βγάλει ἄνεμο; Μὴν

κάποτε δὲν ρώτησε μιὰ θαλασσοσπηλιὰ ἄν εἶναι

κόρη μέλισσας; Κ´ ἐκείνη παραλοϊσμένη:

ἄχ νά ´σουνα ὁ καλός μου Κι ὅμως τῆς γύρισε

τὶς πλάτες κ´ ἔφυγε Τί νὰ ζητοῦσε; Τώρα

πάλι κοπάδι ἐλάφια ἡ λύπη του: ἡ ἀστρομάτα

ποὺ τὸν μάτιασε μιὰ παναγιὰ λαφίνα

τοῦ τό ´ταξε νὰ τόνε κάνει τοῦ θολοῦ νεροῦ

γιὰ πάντα



Ὅταν μετὰ αἰῶνες οἱ σκαπάνες

σ´ ἀρχαῖο τάφο βρίσκοντας τὰ ὀστά μου

θὰ δοῦνε πάνω τους νὰ φωσφορίζει τ´ ὄνομά σου

ἄραγε θὰ ξαφνιαστοῦν;

θὰ καταλάβουν;

θά ´ναι ὥς τότε ἀκόμα ὁ ἔρωτας

πνοὴ πρωιοῦ ἀπάνω στὸ τριφύλλι;

θὰ βλασταίνει ἀκόμα τοῦτο στὸν πλανήτη

ὅταν οἱ σκαπάνες;

Έκτωρ Κακναβάτος

.''Λοιπόν, σαν εστεμμένος να μου μέλλεται άραγες

να πεθάνω ή για κάποια Ελένη:

Σελώνοντας οι τρικυμίες, τα κύματα,

υποψήφιος είμαι φαίνεται και για τα δυο,

για του σύμπαντος τον θρόνο

και για τις χειροπέδες. ''

VLADIMIR MAIAKOVSKI

..