 |
| Νostalghia, Andrei Tarkovsky |
Μεσ' από το βάθος των καλών καιρών
οι αγάπες μας πικρά μάς χαιρετάνε.
κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις
που δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα,
δεν αγαπάς και δεν θυμάσαι, ας κλαις.
Ξάφνου θα ιδείς δυο μάτια γαλανά
- πόσος καιρός! - τα χάιδεψες μια νύχτα·
και σα ν' ακούς εντός σου να σαλεύει
μια συφορά παλιά και να ξυπνά.
Θα στήσουνε μακάβριο το χορό
οι θύμησες στα περασμένα γύρω·
και θ' ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε
και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.
Τα μάτια που κρεμούν - ήλιοι χλωμοί -
το φως στο χιόνι της καρδιάς και λιώνει,
οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες
οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί...
-Κώστας Καρυωτάκης-
6 σχόλια:
ΑΓΑΠΗ
Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι./
Και με είδε μιά αχτίδα.
Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της/
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι./
Πώς μ΄έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,/
πως εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!/
Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι/
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,/
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,/
εγώ που μ' είχε πέτρα κάνει ο πόνος./
Κ.Γ.Καρυωτάκης
"Ρόδο της μοίρας, γύρευες να βρεις να μας πληγώσεις
μα έσκυβες σαν το μυστικό που πάει να λυτρωθεί
κι ήταν ωραίο το πρόσταγμα που δέχτηκες να δώσεις
κι ήταν το χαμογέλιο σου σαν έτοιμο σπαθί.
Του κύκλου σου το ανέβασμα ζωντάνευε τη χτίση
από τ' αγκάθι σου έφευγε το δρόμου ο στοχασμός
η ορμή μας γλυκοχάραζε γυμνή να σ' αποχτήσει
ο κόσμος ήταν εύκολος. Ένας απλός παλμός."
"Κι ο ποιητής αργοπορεί κοιτάζοντας τις πέτρες κι αναρωτιέται
υπάρχουν άραγε
ανάμεσα στις χαλασμένες τούτες γραμμές τις ακμές τις αιχμές τα κοίλα και τις καμπύλες
υπάρχουν άραγε
εδώ που συναντιέται το πέρασμα της βροχής του αγέρα και της φθοράς
υπάρχουν, η κίνηση του προσώπου το σχήμα της στοργής
εκείνων που λιγόστεψαν τόσο παράξενα μες στη ζωή μας
αυτών που απόμειναν σκιές κυμάτων και στοχασμοί με την απεραντοσύνη του πελάγου
ή μήπως όχι δεν απομένει τίποτε παρά μόνο το βάρος
η νοσταλγία του βάρους μιας ύπαρξης ζωντανής
εκεί που μένουμε τώρα ανυπόστατοι λυγίζοντας
σαν τα κλωνάρια της φριχτής ιτιάς σωριασμένα μέσα στη διάρκεια της απελπισίας
ενώ το ρέμα κίτρινο κατεβάζει αργά βούρλα ξεριζωμένα μες στο βούρκο
εικόνα μορφής που μαρμάρωσε με την απόφαση μιας πίκρας παντοτινής.
Ο ποιητής ένα κενό."
http://www.youtube.com/watch?v=ZuhVIjxMN6M
"Το μόνο που γνωρίζεις για το μπλε χορτάρι είναι η Αικατερίνη η Μεγάλη στους στάβλους και πάλι. Οταν η πρώην σύζυγός σου δεν στερεώνει τη σέλα, τότε η κόκκινη λάσπη ομοιοκαταληκτεί με το άλογό σου"
http://www.youtube.com/watch?v=1Pp5aOQK8ZM&feature=related
στο Στράτη Θαλασσινό
Δημοσίευση σχολίου