FERNANDO PESSOA
QUANDO ESTOU SÓ RECONHECO
Quando estou só reconheçoSe por momentos me esqueçoQue existo entre outros que sãoComo eu sós, salvo que estãoAlheados desde o começo.E se sinto quanto estouVerdadeiramente só,Sinto-me livre mas triste.Vou livre para onde vou,Mas onde vou nada existe.Creio contudo que a vidaDevidamente entendidaÉ toda assim, toda assim.Por isso passo por mimComo por cousa esquecida.
8 σχόλια:
"Μεσ' στη φοβερή ερημία του πλήθους",Ένα απ' τα πολλά πρόσωπα του Πεσόα κι αυτό.
Oι θεοί είναι οι ίδιοι,
Πάντοτε λαμπεροί και γαλήνιοι,
Γεμάτοι από αιωνιότητα
Kαι περιφρόνηση για μας,
Φέρνοντας τη μέρα και την νύχτα
Kαι τις χρυσαφένιες σοδειές
Oχι για να μας δώσουν
Tη μέρα και την νύχτα και το στάρι
Mα για άλλον και θείο
Tυχαίο σκοπό.
Φερνάντο Πεσσόα
Δεν εμπιστεύομαι το εκκρεμές
ολοένα κινείται.
Δεν εμπιστεύομαι το χρόνο.
Ολοένα ακινητεί.
.............................
Εγγαστρίμυθος θα' ταν ο μύστης των παθών.
Όταν σε νέα μάτια θα γεννιέται ο κόσμος πάντα
κι εσύ στα σταυροδρόμια του πάντα θα βρίσκεις ενεός
μια δεύτερη Σφίγγα,
που ,αθέατη,ψιθυριστά μέσ' απ΄την πρώτη θα ρωτάει
-φτάνει να δεις το αίνιγμα αντεστραμμένο.
Η... φίλη σας ως φαίνεται προτιμά ..κάτι πιο...ώριμο από τις προηγούμενες επιλογές της.
.........................
Εσείς πάλι αφήσατε τους μίτους-ποιος να βγαίνει τώρα απ' το λαβύρινθο,καλά είναι εκεί μέσα,μεγαλύτερη ασφάλεια-και υιοθετήσατε Low Frequency style.
Γιατί όχι;
Ο ετερώνυμος ξαναχτύπησε...
Πάντα όμως από Lisboa μεριά...
Το " ούτις" όμως σε πόσες στοές λαβύρινθου παραμπέμπει?
Η ετερωνυμία είναι προσόν πολλών όπως φαίνεται.Διαφορετική από την ανωνυμία(εκτός αν χρησιμοποιείται τιτλικά οπότε ..συγχωρείται).
.............................
Σε πόσες στοές;Σε όσες θα μπαίνει ο έντρομος Θησέας φοβούμενος μην πιάσει κατά λάθος το..μίτο.
.............................
"και τρεις φορές τον κέρασε
κι αστόχαστα τρεις ήπιε"
ΟΥΤΙΣ του Σ. Σαράντη
"Πολύφημε,
δεν ξέρω αν θα 'χε κάποιο νόημα
να ζητήσω — τώρα! — τη συγνώμη σου
όμως δυο λόγια μου — πικρά —
θα 'θελα να τ' ακούσεις:
Αν ήταν να σε ξαναβρώ στο δρόμο μου
—«έτσι σοφός που έγινα», με τόση πείρα—
μπορεί να σ' άφηνα να μ' εμποδίσεις
—με το μοναδικό σου τρόπο —
να φτάσω στην Ιθάκη μου
κι ακόμα
θέλω να ξέρεις πως
εκείνο το «Κανένας»
δεν ήτανε, Πολύφημε, και τόσο ψέμα
τόσα χρόνια — στεριά και θάλασσα — σαν τ' αγρίμια
αίμα στο αίμα και κατατρεγμός
από θεούς κι ανθρώπους
ο φόβος, σύντροφος πιστός
πίσω απ' την κάθε κίνησή σου
—όποιος πρόλαβε σκότωσε, όποιος δεν πρόλαβε πεθαίνει—
μπορεί και να μην ήμουν πια
Πολύφημε
Κανένας
όταν έκρινες πως
θα 'πρεπε να 'χω κάποιο όνομα
για να φαγωθώ."
το νόστο; το θάνατο;την Πηνελόπη;
Συνδυαστικά;
Δημοσίευση σχολίου