Μια σπάνια πρόσκληση από την «ιέρεια του θλιμμένου σώματος» στο θέατρο της Επιδαύρου
Η χορογραφημένη όπερα (opéra dansé) Ορφέας και η Ευρυδίκη της Πίνα Μπάους, αντιπροσωπευτική της πρώτης περιόδου της διάσημης επιγόνου του εκφραστικού χορού στη Γερμανία, δίνει σάρκα και οστά στο δραματικό τοπίο της όπερας του Γκλουκ μέσα από μια σκηνοθεσία όπου χορός και τραγούδι συμβάλλουν ισότιμα σε ένα διάλογο που καλεί όλες τις αισθήσεις σε εγρήγορση. Η τραγική ιστορία του Ορφέα τροφοδοτεί την έμπνευση της χορογράφου, που από τα πρώτα της βήματα δεν φοβήθηκε να φέρει στη σκηνή τους φόβους, την κατάθλιψη, την απελπισία και την οδύνη. Μέσα από τοιχογραφίες συνόλων πένθιμες, μεγάλης πλαστικής δύναμης, που εναλλάσσονται με ντουέτα και σόλο πυκνής ενέργειας, ο χορός της είναι μια γλώσσα ζωντανή και εκφραστική, με την αλήθεια και την καθαρότητα μιας κίνησης που αντλεί από βαθιά.Μια σπάνια πρόσκληση από την «ιέρεια του θλιμμένου σώματος» στο κοίλον της Επιδαύρου, σε μια ευτυχή σύμπραξη με το Μουσικό Σύνολο και τη Χορωδία Μπαλτάζαρ Νόυμαν και τους υπέροχους χορευτές του Μπαλέτου της Όπερας του Παρισιού, στο οποίο κατ’ αποκλειστικότητα εμπιστεύτηκε η χορογράφος το κλασικό της αριστούργημα.
10 σχόλια:
"Γύρισε όμως πίσω να τη δει κι αυτή χάθηκε για πάντα"
«Ιδού τα σύννεφα του Εγγονόπουλου!»-
αλλά αυτά –πραγματικά-
δεν είσανε τα σύννεφα του Εγγονόπουλου
είταν μαχαίρια
λεπίδες
ακονισμένες κάμες και χατζάρια
που πάνω στις γαλάζιες τους εσθήτες
εκρατάγανε
οι σκληρότατες της Θράκης οι παρθένες
Ν. Εγγονόπουλος, “Ο Ορφέας”.
Να και κάποιος που νίκησε τις σειρήνες (του) και κομματιάστηκε
απ' τον έρωτα.
Μήπως όμως κομματιάστηκε γιατί νίκησε τις σειρήνες (του)?
Καθένας μέσα του χωρεί την δικιά του Ανθεμόεσσα...
Πάνω κει στήνει τις σειρήνες του....
Είναι μπορετό να νικήσεις τις σειρήνες σου;
Λένε οι Αργοναύτες. ο Ιάσονας, πρώτος τις νίκησε, μα είναι ψέμα...Χρησιμοποίησε του θείου Ορφέα το τραγούδι και κάλυψε εκείνο των σειρήνων... ουσιαστικά πως να νικήσεις κάτι που δεν ακούς..
Λένε ακόμα ο Οδυσσέας, πανούργος, πολυμήχανος τις νίκησε, με το κερί στα αυτιά των συντρόφων του κιαυτός δεμένος στο κατάρτι… μα πάλι τι νικάς άμα δεν το ακούς; κι ο ίδιος ο παμπόνηρος δεμένος σαν ήταν ... νίκη το λες αυτό;
κανένας δε νίκησε τις σειρήνες του κι ούτε πρέπει...
Καθένας μέσα του χωρεί την δικιά του Ανθεμόεσσα...
Πάνω κει στήνει τις σειρήνες του....
Είναι μπορετό να νικήσεις τις σειρήνες σου;
Λένε οι Αργοναύτες. ο Ιάσονας, πρώτος τις νίκησε, μα είναι ψέμα...Χρησιμοποίησε του θείου Ορφέα το τραγούδι και κάλυψε εκείνο των σειρήνων... ουσιαστικά πως να νικήσεις κάτι που δεν ακούς..
Λένε ακόμα ο Οδυσσέας, πανούργος, πολυμήχανος τις νίκησε, με το κερί στα αυτιά των συντρόφων του κιαυτός δεμένος στο κατάρτι… μα πάλι τι νικάς άμα δεν το ακούς; κι ο ίδιος ο παμπόνηρος δεμένος σαν ήταν ... νίκη το λες αυτό;
κανένας δε νίκησε τις σειρήνες του κι ούτε πρέπει...
Koντά στην Σικελία...
٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭
ΑΝΘΕΜΟΕΣΣΑ
Του έρωτα και του νερού Ναϊάδες του πελάγους
δεμένες με τον Σείριο, θεές και του θανάτου
σμίγει ο Αχελώος με ορμή της Μνημοσύνης κόρη
οχτώ Σειρήνες γέννησε η μούσα Τερψιχόρη.
Η Δήμητρα τους έδωσε, φτερά πτηνού και σώμα
όταν την κόρη έψαχνε στου Άδη τα υπόγεια.
Βράχο χαϊδεύει μυθικό ο αγέρας της Μεσσήνης
τραγούδι φέρνει μακρινό με την ορμή της δίνης.
Μαγεύει η γλυκιά ωδή και κόβει την ανάσα
της Περσεφόνης συνοδοί στη νήσο Ανθεμόεσσα
σε ξεγελούν και μπαίνουνε και στην καρδιά σου μέσα.
Χέρια απλώνει ολόλευκα η Λευκωσία η πρώτη
η Θελξιέπεια είχε γλυκό το λόγο ταξιδιώτη
όμορφα σε παρέσερνε η νύμφη Αγλαόπη
μια μελωδία έστελνε κι η τέταρτη η Μόλπη.
Πιο καθαρά ακουγότανε η πέμπτη η Λιγεία
η Θελξηόπη εύκολα ασκούσε γοητεία
η Θελξινόη έδινε στο νου μια ομορφιά
η Πεισηνόη με πειθώ σ’ έδενε νοητά.
Και χάνανε πλησιάζοντας οι ναύτες προορισμό
για πάντα τους παγίδευαν ξεχνούσαν γυρισμό.
Σε καταστρέφει, σε πονά, σ’ ελκύει, σ’ ακουμπά
ν’ αντισταθείς Ιάσονα η Ήρα σου ζητά.
Αέρινα τα δάχτυλα χρυσές χορδές της λύρας
παίξε Ορφέα θεϊκέ πανιά ν’ αλλάξεις μοίρας
οι Αργοναύτες να ξεχνούν τις ψεύτικες ελπίδες
η υπερκόσμια μουσική σκεπάζει τις Σειρήνες.
٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭
Πώς να νικήσεις κάτι που δε βλέπεις και δεν ακούς;
Η φοβερή τόλμη μιας στιγμής παραδομού.
κατάφερε να μαγέψει τον Άδη....
...του απάλυνε, λέει, τη καρδιά!!! - αλήθεια εχει καρδιά ο Άδης;
μα δεν κατάφερε να κρατήσει την υποσχεσή του....
το μάταιον της αναστάσεως...
κιαυτός απαρνήθηκε των γυναικών τον έρωτα και μόνον άντρες εραστές επέλεγε, λες και (να) του φταίγαν οι γυναίκες...(;)
κι αφού τον σκότωσαν οι Μαινάδες, το κεφάλι του με τη λύρα, θρηνητικά τραγούδια λέγοντας, δες... η θάλασσα σε Λεσβιακό ακρογιάλι το ανάπαψε....
Τις νύχτες
μαχαιροβγάλτες μπαίνουνε στο σπίτι μου
μου κόβουν το λαιμό
Αίμα αόρατο κυλάει παντού
στο λόγια, στη φωνή μου
ουρλιάζω και κανένας δεν ακούει
δεν καταλαβαίνει τίποτα.
Την άλλη μέρα
ξυπνάω άλλη, άγνωστη μες στους καθρέφτες μου
ακόμα και στην ίδια εμένα.
Με χαιρετούν καθώς περνώ
«Πώς είσθε; Καλημέρα !»
κανείς δεν βλέπει τα σημάδια της σφαγής
Αγανακτώ, φοβάμαι κι αμπαρώνομαι
στον εαυτό μου - όμως εκείνοι μπαίνουν
κάθε φορά και από διαφορετική μεριά
κάθε φορά κρατώντας διαφορετικό μαχαίρι.
κι αν λέγεται πόνος, μνήμη, μοναξιά
απαυδημός, έρωτας, χαμένη ελπίδα
το ίδιο σφάζουν, το ίδιο θανατώνουν.
Λένα Παππά
δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πάροδος,
τεύχ. 19, Απρίλιος 2008
Δημοσίευση σχολίου