"Έχοντας ερωτευθεί και κατοικήσει αιώνες μεσ' στη θάλασσα έμαθα γραφή και ανάγνωση Ώστε τώρα να μπορώ σε μεγάλο βάθος πίσω τις γενιές απανωτές όπως αρχίζει ένα βουνό προτού τελειώσει το άλλο Να κοιτάζω. Και μπροστά πάλι το ίδιο: Το βαθύ σκούρο μπουκάλι και η νέα στο μπράτσο Ελένη με το πλάι επάνω στον ασβέστη Να γεμίζει κρασί της Παναγίας το μισό το σώμα της φευγάτο κιόλας στην Ασία την αντικρινή Και το κέντημα όλο μετατοπισμένο μεσ' στον ουρανό με τα διχαλωτά πουλιά τα κιτρινάκια και τους ήλιους."
Πως θα ρθείς απόψε που όλοι αρνούνται να σε φέρουν, άκου στο βάθος της γής το αιώνιο ποτάμι πως κυλάει το χρόνο και τον πνίγει και η θαμένη άνοιξη στους θολωτούς τάφους δεν άντεξε άλλο την υγρασία και αλλαξοεπόχησε, πώς θα ρθείς, μκρή απέραντη φυση πού σ άγγιξε το χαλάζι του ήλιου καθώς λουζόσουν στον Ηριδανό την ώρα του μεγάλου χαμού και απο τότε καίγονται τα δάχτυλα που χαιδεύουν τα μαλλιά σου...
Φωτογραφήματα…… Πρώτο: φόρεσε τις φτερούγες του, βούτηξε από ψηλά – μια καθαρή καλοκαιρινή νύχτα, φαντάζομαι - καταγράφοντας μια φωτισμένη λεκάνη λησμονιάς…. Από δω ξεκίνησε, καθώς λένε, το μεγάλο ταξίδι του ο Οδυσσέας… Δεύτερο: ένα βέλος καθοδηγεί, μονοπάτι για μαύρη σπηλιά – σπηλιά της αποκλείστρας – φωτογραφία σ’ ένα δροσερό σημείο στάσης, κόντρα στο θυμωμένο καύσωνα του αυγουστιάτικου μεσημεριού… σπηλιά της αποκλείστρας, εδώ κατέληξε το ταξίδι της ζωής του ο Οδυσσέας
Φυσάει απόψε σαν να τρομάζουν οι ψυχές σαν να γυρεύουν να μιλήσουν τα μυστικά που καίγονται στη λάμψη μιας στιγμής. Βάλε τ αστέρια στο παράθυρο λήθη την αυγή η πορφυρή άμμος θα σκορπίσει...
Ναι,μητέρα εσύ είχες το δίκιο (το μερακλίδικο πουλί ποτέ φωλιά δεν κάνει έτσι θα βασανίζεται...μέχρι που να...) ε σ ύ είχες ε γ ώ δεν ει... (αλήθεια πότε πεθαίνουν οιπροσωπικές αντωνυμίες?)
Nikitas ο καλύτερος τρόπος να ταξιδεύεις είναι να αισθάνεσαι , να αισθάνεσαι τα πάντα με όλους τους τρόπους , να αισθάνεσαι τα πάντα υπερβολικά ... ΑΝΕΣΠΕΡΕ καλώς ήρθες στα ταξίδια μας NYXTERINO πότε πεθαίνουν οι προσωπικές αντωνυμίες?
ΑΓΚΑΛΙΑ "η άγκυρα του σώματος φουνταρισμενη πολλές οργιές βαθιά σε αγαπημένο στήθος Η αγκαλιά η πλημμυρίδα των χεριών όταν ανοίγουν αγανό σκοτάδι αμασχάλης γύρω από γη παλιά που ξέχασες Η αγκαλιά η νηνεμία της ανάσας που ρέει αθόρυβη και σ’ ακουμπά σε αμοιβαία σάρκα πλήρη"
Ελπίζω να απαντήθηκε η απορία σας, αγαπητέ mitos,αν και δεξιά στα "links" σας έχετε την απάντηση ,την ποιητική.
Μόνο τα δέντρα μένουν κι αυτά όχι για πάντα με τα σχέδια του χρόνου φυλαγμένα στον σπόρο τα δέντρα κατέχουν αλλά δεν μιλούν όσο κι αν προσπαθείς τίποτα δεν γνωρίζεις...
(της Βίκυς επίσης)
-μήπως τα δέντρα τελικά γνωρίζουν πότε πεθαίνουν οι προσωπικές αντωνυμίες?
"Ο ουρανός δεν έχει άλλες ιστορίες, άλλο σκοτάδι, φως κρυφό που δεν ειπώθη, άλλη ψυχή να του χαλάμε για να κλώθει πολέμους, έρωτες, λαμπρές εκεχειρίες. "
"Σου γράφω μέσ' από παράθυρα κλειστά, εγώ που γιόρτασα πολύ με τους απέξω• κι ένα που έστειλες απόψε για να παίξω αγάπης φάντασμα, τι κόσμο συνιστά;
Σου γράφω ξέροντας, τα λόγια λιγοστά, κλεισμένα βλέφαρα, σβησμένα μάτια - έξω βραδιάζει δίχως αυτουργούς• σε τι να φταίξω, ένας σωρός θλιμμένη σάρκα και οστά;
Μαντεύω πάνω μου το σχήμα τ' ουρανού, και στο δωμάτιο πλανάται κάποιος πόνος: είναι δικός μου, είναι μήπως αλλουνού;
Πριν κοιμηθώ σε συλλαβίζω επιμόνως, Αγνή, Νάστια, Καρένινα, μαντάμ Αρνού. Ποτέ δεν έμαθα να ζω τελείως μόνος"
"Πολλά τα θραύσματα κι ανεύρετα· οι πόνοι δεν έχουν τίποτε να πουν για την πληγή· κάποιο σκοτάδι σου θα είχε διαρραγεί, για να θυμάσαι τέτοιο φως να σε σηκώνει. Και πριν τα λόγια της αγάπης γίνουν σκόνη, πως μεσιτεύουν οι σιωπές κι αυτομολείς στον ουρανό, που καθρεφτίζεται πολύς, και στον αιθέρα που παρήγορα νυχτώνει.
Κοιτάς, κι αμίλητος ο έναστρος καθρέφτης, πέρα στη νύχτα, τόσο απέραντα παρών, σε υποδέχεται βαθαίνοντας, και πέφτεις,
ο αφανής των κοσμημένων ημερών, με τη βαρύτητα της πρώτης απορίας, εδώ παράμερος, εκεί ψηλά παριάς."
"Εσύ φήμη μείνε εδώ στον ξακουστό Ερμή να μαγνητίζεις βλέμματα - περίφερέ τα στους όρθρινους μηρούς και το παφλάζον φύλο δείξε τη χαλαρή αυταρέσκεια του χεριού σαν να μαδάει η στάθμη της ανύψωσης αλλά μακριά από τον φόβο πως θα πέσει ανάσυρε τη σκίαση που σέρνεται μεταξωτή αναβολή ανάμεσα στο γόνατο και την τεμπέλα κάμψη"
"Δεν υπάρχει πια σε πεδιάδα ή λόφο η Μαργαρίτα, η Μαργαρίτα ενώθηκε με το άπειρο.
Την έθαψα στο κοιμητήρι των ερώτων λευκοντυμένη ανάμεσα στις τριανταφυλλιές και τις αλέες κατάντικρυ απο την καλύβα τής σελήνης. Ο αγέρας της χτυπάει το μετωπό μου και εγώ ενα στοίχο δεν μπορώ να γράψω αιώνιο, απλό και θείο σαν την ψυχή της..."
................................. Τώρα ξανά πρωί σε πενθώ με το νου στο γυμνό μου σκοτάδι πνίγω πνίγω τον ιδεατό σου στρόβιλο ν’ απομείνει το τίποτε πιο στυφό (Οι αστέρες οι πλανήτες στο πάτωμα) Μένω στο πένθος καταπίνω zantox πάνω στη φέτα του πρωινού τα αυγά μάτια σου με κοιτάζουν το ζαμπόν το τηγάνι
Kάποτε θα θυμηθώ κάτι τόσο ωραίο, θά 'ναι φθινόπωρο σ' εκείνη τη μικρή πάροδο με τα υαλοπωλεία, εκεί που, όταν ξεπέσαμε, ο πατέρας πουλούσε ονειροκρίτες ― από τότε δεν ξαναβγήκα απ' τ' όνειρο κι όμως κρύωνα, αλλά μπορούσα τουλάχιστο να παραδοθώ στ' ανώμαλα πάθη μου: τη μελαγχολία ή το συνωστισμό ― γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, εγώ κανέναν ποτέ δεν αγάπησα κι αυτό το τρυφερό βλέμμα μου ήταν για εντελώς ιδιωτική χρήση σαν την αθανασία
"Αλλά οι καλύτερς στιγμές μου είναι τα βράδια,όταν ανοίγω το παράθυρο κι αφήνω ελεύθερα τα ωραία ωδικά πουλιά, που εκγυμνάζω τις ατέλειωτες ώρες της αιχμαλωσίας"
Σίγουρα μιλώ με ποιητή-τρια(πιθανότερο το τελευταίο).Η τηλεπάθεια πάντα υποβοηθείται ,όπως καλά ξέρετε,και από "εξωλογικά" -"εξωκειμενικά" στοιχεία, όπως παράδειγμα ,η ανωνυμία.
................................ "Oύτε κι εσένα σε παρέσυρα στο φως να σε διακρίνω. Στάθηκα Πηνελόπη στη σκοτεινή ολιγωρία σου. Kι αν ρώτησα καμιά φορά πώς λύνεσαι, πηγή αν είσαι ή κρήνη, θα 'ταν κάποια καλοκαιριάτικη ημέρα που, Πηνελόπες και όχι, μας κυριεύει αυτός ο δαίμων του νερού για να δοξάζεται το αίνιγμα πώς μένουμε αξεδίψαστοι. Aπό τον κόσμο των γρίφων φεύγω ήσυχη. Aναμάρτητη: αξεδίψαστη. Στο αίνιγμα του θανάτου πάω ψυχωμένη."
"Δεν ωφελεί το παράπονο ιδια παντού θα είναι η ζωή με το σουραύλι των φιδιών στη χωρα των φαντασμάτων με το τραγούδι των ληστών στα δάση των αρωμάτων με το μαχαίρι ενός καημού στα μάγουλα της ελπιδας με το μαράζι μιας άνοιξης στα φυλλοκάρδια του γκιώνη"
"Στο πυρπολημένο δασος
45 σχόλια:
"Έχοντας ερωτευθεί και κατοικήσει αιώνες μεσ' στη θάλασσα έμαθα γραφή και ανάγνωση
Ώστε τώρα να μπορώ σε μεγάλο βάθος πίσω τις γενιές απανωτές όπως αρχίζει ένα βουνό προτού τελειώσει το άλλο
Να κοιτάζω. Και μπροστά πάλι το ίδιο:
Το βαθύ σκούρο μπουκάλι και η νέα στο μπράτσο Ελένη με το πλάι επάνω στον ασβέστη
Να γεμίζει κρασί της Παναγίας το μισό το σώμα της φευγάτο κιόλας στην Ασία την αντικρινή
Και το κέντημα όλο μετατοπισμένο μεσ' στον ουρανό με τα διχαλωτά πουλιά τα κιτρινάκια και τους ήλιους."
"Τοιχογραφία" Ελύτης
Πως θα ρθείς απόψε
που όλοι αρνούνται να σε φέρουν,
άκου στο βάθος της γής
το αιώνιο ποτάμι
πως κυλάει το χρόνο και τον πνίγει
και η θαμένη άνοιξη στους θολωτούς τάφους
δεν άντεξε άλλο την υγρασία και αλλαξοεπόχησε,
πώς θα ρθείς,
μκρή απέραντη φυση
πού σ άγγιξε το χαλάζι του ήλιου
καθώς λουζόσουν στον Ηριδανό
την ώρα του μεγάλου χαμού
και απο τότε
καίγονται τα δάχτυλα που χαιδεύουν τα μαλλιά σου...
ΑΝΕΣΠΕΡΟΣ
«Αρχίζω να γράφω ποιήματα όταν το παιχνίδι έχει χαθεί.
Δεν είδα ποτέ ένα ποίημα ν' αλλάζει τα πράγματα.»
Cesare Pavese
Φτωχοί λαθρεπιβάτες πάνω στις φτερούγες των πουλιών την ώρα που πέφτουν χτυπημένα...
"ΠΟΙΗΤΕΣ" ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
"Πώς εξασκεί κανείς τη μνήμη για να μάθει να ξεχνάει ;"
Το μυστικό δεν είναι να σε πάρει η λησμονιά!
Εσείς με τη μάσκα , γνωρίζετε ποιό είναι;
Τόσο εύλογο το ακατανόητο!
Ο έρωτας της ασάφειας
Φωτογραφήματα……
Πρώτο: φόρεσε τις φτερούγες του, βούτηξε από ψηλά – μια καθαρή καλοκαιρινή νύχτα, φαντάζομαι - καταγράφοντας μια φωτισμένη λεκάνη λησμονιάς….
Από δω ξεκίνησε, καθώς λένε, το μεγάλο ταξίδι του ο Οδυσσέας…
Δεύτερο: ένα βέλος καθοδηγεί, μονοπάτι για μαύρη σπηλιά – σπηλιά της αποκλείστρας – φωτογραφία σ’ ένα δροσερό σημείο στάσης, κόντρα στο θυμωμένο καύσωνα του αυγουστιάτικου μεσημεριού… σπηλιά της αποκλείστρας, εδώ κατέληξε το ταξίδι της ζωής του ο Οδυσσέας
Αρχή και τέλος λοιπόν…
Ο έρωτας της ασφάλειας
Φυσάει απόψε σαν να τρομάζουν οι ψυχές
σαν να γυρεύουν να μιλήσουν
τα μυστικά που καίγονται στη λάμψη μιας στιγμής.
Βάλε τ αστέρια στο παράθυρο
λήθη την αυγή η πορφυρή άμμος θα σκορπίσει...
Ναι,μητέρα εσύ είχες το δίκιο
(το μερακλίδικο πουλί ποτέ φωλιά δεν κάνει έτσι θα βασανίζεται...μέχρι που να...)
ε σ ύ είχες ε γ ώ δεν ει...
(αλήθεια πότε πεθαίνουν
οιπροσωπικές αντωνυμίες?)
"ΗΧΟΙ-ΑΠΟΗΧΟΙ"-Β.ΚΑΠΛΑΝΗ
Nikitas ο καλύτερος τρόπος να ταξιδεύεις είναι να αισθάνεσαι , να αισθάνεσαι τα πάντα με όλους τους τρόπους , να αισθάνεσαι τα πάντα υπερβολικά ...
ΑΝΕΣΠΕΡΕ καλώς ήρθες στα ταξίδια μας
NYXTERINO πότε πεθαίνουν οι προσωπικές αντωνυμίες?
ΑΓΚΑΛΙΑ
"η άγκυρα του σώματος
φουνταρισμενη πολλές οργιές βαθιά
σε αγαπημένο στήθος
Η αγκαλιά
η πλημμυρίδα των χεριών
όταν ανοίγουν
αγανό σκοτάδι αμασχάλης
γύρω από γη παλιά
που ξέχασες
Η αγκαλιά
η νηνεμία της ανάσας
που ρέει αθόρυβη
και σ’ ακουμπά
σε αμοιβαία σάρκα
πλήρη"
Ελπίζω να απαντήθηκε η απορία σας, αγαπητέ mitos,αν και δεξιά στα "links" σας έχετε την απάντηση ,την ποιητική.
... των υπερβολών υπάρχει όριο;
για τις προσωπικές αντωνυμίες: πεθαίνουν όλες μαζί; απορία....
Για τις αντωνυμίες:αγαπητέ nikitas,αν πεθαίνουν όλες μαζί..θα σας απαντήσει ο mitos που ξέρει.Και η Βίκυ θα μπορούσε επίσης.
Πάντως η ποιήτρια απαντά ,νομίζω,με την "αμοιβαία σάρκα".
Μόνο τα δέντρα μένουν κι αυτά όχι για πάντα
με τα σχέδια του χρόνου φυλαγμένα στον σπόρο
τα δέντρα κατέχουν αλλά δεν μιλούν
όσο κι αν προσπαθείς τίποτα δεν γνωρίζεις...
(της Βίκυς επίσης)
-μήπως τα δέντρα τελικά γνωρίζουν πότε πεθαίνουν οι προσωπικές αντωνυμίες?
amica silentia lunae
ΠΡΟΣ ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ¨
Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ αρέσουν...
"Ο ουρανός δεν έχει άλλες ιστορίες,
άλλο σκοτάδι, φως κρυφό που δεν ειπώθη,
άλλη ψυχή να του χαλάμε για να κλώθει
πολέμους, έρωτες, λαμπρές εκεχειρίες. "
στον "ανώνυμο"
"Σου γράφω μέσ' από παράθυρα κλειστά,
εγώ που γιόρτασα πολύ με τους απέξω•
κι ένα που έστειλες απόψε για να παίξω
αγάπης φάντασμα, τι κόσμο συνιστά;
Σου γράφω ξέροντας, τα λόγια λιγοστά,
κλεισμένα βλέφαρα, σβησμένα μάτια - έξω
βραδιάζει δίχως αυτουργούς• σε τι να φταίξω,
ένας σωρός θλιμμένη σάρκα και οστά;
Μαντεύω πάνω μου το σχήμα τ' ουρανού,
και στο δωμάτιο πλανάται κάποιος πόνος:
είναι δικός μου, είναι μήπως αλλουνού;
Πριν κοιμηθώ σε συλλαβίζω επιμόνως,
Αγνή, Νάστια, Καρένινα, μαντάμ Αρνού.
Ποτέ δεν έμαθα να ζω τελείως μόνος"
"Πολλά τα θραύσματα κι ανεύρετα· οι πόνοι
δεν έχουν τίποτε να πουν για την πληγή·
κάποιο σκοτάδι σου θα είχε διαρραγεί,
για να θυμάσαι τέτοιο φως να σε σηκώνει.
Και πριν τα λόγια της αγάπης γίνουν σκόνη,
πως μεσιτεύουν οι σιωπές κι αυτομολείς
στον ουρανό, που καθρεφτίζεται πολύς,
και στον αιθέρα που παρήγορα νυχτώνει.
Κοιτάς, κι αμίλητος ο έναστρος καθρέφτης,
πέρα στη νύχτα, τόσο απέραντα παρών,
σε υποδέχεται βαθαίνοντας, και πέφτεις,
ο αφανής των κοσμημένων ημερών,
με τη βαρύτητα της πρώτης απορίας,
εδώ παράμερος, εκεί ψηλά παριάς."
"Ο γλύπτης που σου έστησε το άγαλμα
αυτοκτόνησε απο την ομορφιά του
και κανείς δεν έζησε απ αυτούς που το είδαν
για να μου πεί αν υπήρξε..."
"Εσύ φήμη μείνε εδώ στον ξακουστό Ερμή
να μαγνητίζεις βλέμματα - περίφερέ τα
στους όρθρινους μηρούς και το παφλάζον φύλο
δείξε τη χαλαρή αυταρέσκεια του χεριού σαν να μαδάει η στάθμη της ανύψωσης
αλλά μακριά από τον φόβο πως θα πέσει
ανάσυρε τη σκίαση που σέρνεται μεταξωτή αναβολή
ανάμεσα στο γόνατο και την τεμπέλα κάμψη"
"Δεν υπάρχει πια σε πεδιάδα ή λόφο η Μαργαρίτα,
η Μαργαρίτα ενώθηκε με το άπειρο.
Την έθαψα στο κοιμητήρι των ερώτων
λευκοντυμένη ανάμεσα στις τριανταφυλλιές και τις αλέες
κατάντικρυ απο την καλύβα τής σελήνης.
Ο αγέρας της χτυπάει το μετωπό μου
και εγώ ενα στοίχο δεν μπορώ να γράψω
αιώνιο, απλό και θείο σαν την ψυχή της..."
.................................
Τώρα ξανά πρωί σε πενθώ με το νου
στο γυμνό μου σκοτάδι
πνίγω πνίγω τον ιδεατό σου στρόβιλο
ν’ απομείνει το τίποτε πιο στυφό
(Οι αστέρες οι πλανήτες στο πάτωμα)
Μένω στο πένθος καταπίνω zantox
πάνω στη φέτα του πρωινού
τα αυγά μάτια σου με κοιτάζουν
το ζαμπόν το τηγάνι
Κλεοπάτρα Λυμπέρη
"θα σε βρώ!
'Οπου πατάς, πέφτουν πράσινα φύλλα..."
θα περιμένω
"Ω ασυλλόγιστα πουλιά που ξαναφέρνετε την Άνοιξη"
(Τ.ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ,που πέθανε σαν σήμερα)
-ο πιο τραγικός στίχος της ελληνικής ποίησης...
Λειβαδίτης Tάσος
Kάποτε θα θυμηθώ κάτι τόσο ωραίο, θά 'ναι φθινόπωρο σ' εκείνη τη μικρή πάροδο με τα υαλοπωλεία, εκεί που, όταν ξεπέσαμε, ο πατέρας πουλούσε ονειροκρίτες ― από τότε δεν ξαναβγήκα απ' τ' όνειρο κι όμως κρύωνα, αλλά μπορούσα τουλάχιστο να παραδοθώ στ' ανώμαλα πάθη μου: τη μελαγχολία ή το συνωστισμό ― γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, εγώ κανέναν ποτέ δεν αγάπησα κι αυτό το τρυφερό βλέμμα μου ήταν για εντελώς ιδιωτική χρήση
σαν την αθανασία
...σαν την αθανασία των ποιητών
"Αλλά οι καλύτερς στιγμές μου είναι τα βράδια,όταν ανοίγω το παράθυρο κι αφήνω ελεύθερα τα ωραία ωδικά πουλιά, που εκγυμνάζω τις ατέλειωτες ώρες της αιχμαλωσίας"
Θα αρχίσω να πιστεύω στην τηλεπάθεια.Και δη με ανώνυμους
"Αριάδνη,εγώ σου το λεγα
ο θεός σου πέθανε
κι ο ήρωας που λάτρευες παρέδωσε τα όπλα
πάει καιρός,αλλάξαν οι εποχές...
Ο μίτος και ο λαβύρινθος ένα".
- mitos χάθηκες...
"της Αλεξάνδρας το βουνό κανείς δεν τ' ανεβαίνει.."
"Στης νύχτας το μπαλκόνι
παγώνει ο ουρανός
κι είναι η αγάπη σκόνη
και τ όνειρο καπνός"
-αγαπητέ/ή nyxterno, η τηλεπάθεια ως μεταφυσική απορρίπτεται,ποιητικά όμως προσεγγίζεται...
Σίγουρα μιλώ με ποιητή-τρια(πιθανότερο το τελευταίο).Η τηλεπάθεια πάντα υποβοηθείται ,όπως καλά ξέρετε,και από "εξωλογικά" -"εξωκειμενικά" στοιχεία, όπως παράδειγμα ,η ανωνυμία.
"Ημουν και εγώ στον πόλεμο τοξότης,το ριζικό μου ενός ανθρώπου που ξαστόχησε..."
(η... ταυτότητά μου)
-to nyxterino ...
αν είναι αλήθεια
πως κάποιος άλλος Τεύκρος, ύστερα από χρόνια,
ή κάποιος Αίαντας ή Πρίαμος ή Εκάβη
ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος που ωστόσο
είδε ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια,
δεν το 'χει μες στη μοίρα του ν' ακούσει
μαντατοφόρους που έρχουνται να πούνε
πως τόσος πόνος τόση ζωή
πήγαν στην άβυσσο
για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.
Πάντως εσείς είστε σίγουρα ποιητής/τρια καιμάλλον επιστημονικά ειδικός/η στην ποίηση...
"Επάγγελμά μου? το ακατόρθωτο!"
to nyxterino... τα πλήρη στοιχεία μου!
................................
"Oύτε κι εσένα σε παρέσυρα στο φως
να σε διακρίνω.
Στάθηκα Πηνελόπη
στη σκοτεινή ολιγωρία σου.
Kι αν ρώτησα καμιά φορά πώς λύνεσαι,
πηγή αν είσαι ή κρήνη,
θα 'ταν κάποια καλοκαιριάτικη ημέρα
που, Πηνελόπες και όχι,
μας κυριεύει αυτός ο δαίμων του νερού
για να δοξάζεται το αίνιγμα
πώς μένουμε αξεδίψαστοι.
Aπό τον κόσμο των γρίφων
φεύγω ήσυχη.
Aναμάρτητη:
αξεδίψαστη.
Στο αίνιγμα του θανάτου
πάω ψυχωμένη."
"Δεν ωφελεί το παράπονο
ιδια παντού θα είναι η ζωή
με το σουραύλι των φιδιών στη χωρα των φαντασμάτων
με το τραγούδι των ληστών
στα δάση των αρωμάτων
με το μαχαίρι ενός καημού
στα μάγουλα της ελπιδας
με το μαράζι μιας άνοιξης
στα φυλλοκάρδια του γκιώνη"
προς nyxterino...
-δεν υπάρχουν μόνο... ποιήτριες, υπάρχουν και... ποιητές!!!
κι απ' την ανάποδη φοριέται η φαντασία και σ' όλα τα μεγέθη της
Δημοσίευση σχολίου