Αυτά τα μάτια εξακοντίζουν βέλη. Κάνε να σβήσει τούτο το χαμόγελο. Η καρδιά ρέπει προς το ρεβόλβερ. Το λαρύγγι ονειρεύεται το ξυράφι. Σ ένα ασυνάρτητο δαιμονιακό παραλήρημα η νοσταλγία μου μεγαλώνει.
H προσφορά κι η ζήτηση ρυθμίζουνε την κοινωνία έλεγε ο μεγάλος αδερφός μου Mαρξ. Ένα μικρό, ανήθικο εμπόριο κάθε χειρονομία, κάθε λέξη, κι η πιο κρυφή σου σκέψη ακόμα, μεγάλα λόγια στις γωνιές των δρόμων, οι ρήτορες σαν τους λαχειοπώλες διαφημίζοντας όνειρα για μελλοντικές κληρώσεις τα αισθήματα στο Xρηματιστήριο, στα λογιστικά βιβλία δούναι και λαβείν, πίστωση, χρέωση, ισολογισμοί, εκπρόθεσμες συναλλαγματικές, μετοχές, χρεώγραφα κι ας κλαίει αυτή η γυναίκα στο δρόμο, τί σημασία έχει; «ζούμε σε μια μεγάλη εποχή», οι παπαγάλοι δεν κάνουν ποτέ απεργία μικροί, ανάπηροι μισθοί αγορασμένοι με νεκρές περηφάνειες γνώση αβέβαιη, πληρωμένη μ’ όλη τη βέβαιη νιότη σου, βρέχει νομίσματα, οι άνθρωποι τρέχουν σαν τρελοί να τα μαζέψουν νομίσματα όλων των εποχών, ελληνικά, ρωμαϊκά, της Bαβυλώνας, δολάρια ασημένια η βροχή είναι πυκνή, ανελέητη, πολλοί σκοτώνονται πλανόδιοι έμποροι αγοράζουνε τα πτώματα ― θα χρειαστούν μεθαύριο σαν ανεξόφλητες αποδείξεις της «μεγάλης μας εποχής», κι αυτούς τους λίγους στίχους χρειάστηκε ένα ολόκληρο θησαυροφυλάκιο πόνου, για να τους αποσπάσω απ’ τη φιλάργυρη αιωνιότητα, σαν τοκογλύφοι οι μέρες μας μάς κλέβουν τη ζωή, τί ζέστη, θε μου, κι όμως βρέχει, τί καιρός, μα δε θα μου τη σκάσετε εμένα, κύριοι, είμαι ιδιοφυία στο είδος σας, πίστωση, χρέωση, ο Pοκφέλλερ άρχισε πουλώντας καρφίτσες. Θα χτίσω, λοιπόν, κι εγώ ένα μεγάλο προστατευτικό σπίτι με τις πέτρες που μου ρίξατε σ’ όλη τη ζωή μου.
ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΑΚΟΣ O ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΚΗΠΟΣ Έχω τρεις κόσμους. Μια θάλασσα, έναν ουρανό κι’ έναν πράσινο κήπο: τα μάτια σου. Θα μπορούσα αν τους διάβαινα και τους τρεις, να σας έλεγα πού φτάνει ο καθένας τους. Η θάλασσα, ξέρω. Ο ουρανός, υποψιάζομαι. Για τον πράσινο κήπο μου, μη με ρωτήσετε.
Φαίδρα φαιδρή μου Φαιδρούλα απόψε θα χύσουμε αίμα, οδός Μαυρομιχάλη. θα ποδοπατήσουμε αισθήματα και αισθήσεις. Τυραννοκτόνοι!Δεν είναι για σένα η σωφροσύνη της Κυράς Λίμνης χανούμισσα εσύ χαμένων χαδιών πορταίτισσα της Μανίας,λέαινα της Ακρόπολής μου. Απόψε τα χαλάσματα...
"Μα τι συμβαίνει στην Λισσαβώνα; Ραγίζονται τοίχοι, συσσωρεύονται λέξεις πλουτίζεται η ρητορική στο ταξίδι των σελίδων χορεύει η σκέψη αστράφτει η τύχη και βροντοφωνεί mare tenebrosa! "
(στον,στην αγαπητό-ή ανώνυμο που με τόση ευλάβεια διατηρεί την ανωνυμία)
Στα σπλάχνα μου υπάρχει τώρα ενας μύλος, αλέθει το σκοτάδι της ηλικίας μου και δε σου λέω για τις φωνές που περπατάνε στο μυαλό,μήτε για κείνο το ποτάμι που περάσαμε προχτές και τα νερά του πλημμυρίζοντας απο παντού τη μνήμη...
του πατριώτη μου,Τακη Σινοπουλου
(κατα τ άλλα παραμένω ανώνυμος γένους... αρσενικού!)
Νύχτα ξυπνάει από μέσα και βγάζει έξω τα κεφάλια της από τις τρύπες του κορμιού μου προς τα χαράματα της κόβω ένα που πετάει αφρίζοντας ολόγυρα μα ο σφαγμένος λαιμός δικέφαλος την επομένη ξεφυτρώνει
χρόνια τώρα παλεύω κυκλωμένος από κεφάλια άλλα κομμένα και άλλα ανέγγιχτα που με απειλούν επίμονα έντομα στην εντατική
Καλώς ορίσατε όλοι σας απόψε στην κατακόκκινη αμηχανία. Εγώ ετοιμάζω σιγά -σιγά τα τελευταία μου αστραπόβροντα. Σαν βγείς στον πηγαομ'ο για το ρυάκι να μην εύχεσαι τ'ιποτ μονάχα το νεράκι να ξαναδοξάζεις
to nyxterino Το βλέμμα φτάνει άνετα στη Λισσαβώνα έχω σχεδόν αποδημήσει στα εναύσματα θάθελα να σου επιστρέψω την αφή σου χαρίζοντάς σου και τα δέκα μου δάχτυλα... Οσμίζομαι καταιγίδα στο έπακρο μα η καρδιά μου απουσιάζει στ΄ αγριολούλουδα
Στον ανώνυμο που μας τιμά με τους στίχους του ΄' είμαι σαν άκοπο βιβλίο που πάλιωσε στα μαυρισμένα ράφια της θεότητας διαθέτω μοχάχα την Άνοιξη διαθέτω τ΄αστέρια είμαι άλλωστε εγώ που ταρίχευσα μαζεύοντας όσο μπόρεσα χημικό σκοτάδι - την καθημερινότητα. " Νίκος Καρούζος
Στον Nikitas ¨Μου φαίνεται πως είμαι στου φωτός τα πρόθυρα τρισέρημος από σπίθες του μέλλοντος. Λατρεύω την απόλαυση βυσσινιά, τη στύση μέσα στο ρόδο. Σα να ΄χω πάθει λεκτική αφυδάτωση σα να ΄χω ξεράσει βοερά στην αχραντοσύνη."
Μόνο αυτοί που τρέφουν όνειρα απολαμβάνουν την πραγματικότητα
Να πείς εγώ
27 σχόλια:
Η ανάληψη του Μαγιακόβσκη
Αυτά τα μάτια εξακοντίζουν βέλη.
Κάνε να σβήσει τούτο το χαμόγελο.
Η καρδιά ρέπει προς το ρεβόλβερ.
Το λαρύγγι ονειρεύεται το ξυράφι.
Σ ένα ασυνάρτητο δαιμονιακό παραλήρημα
η νοσταλγία μου μεγαλώνει.
Αιώνας εμπορίου
H προσφορά κι η ζήτηση ρυθμίζουνε την κοινωνία
έλεγε ο μεγάλος αδερφός μου Mαρξ. Ένα μικρό, ανήθικο
εμπόριο
κάθε χειρονομία, κάθε λέξη, κι η πιο κρυφή σου σκέψη ακόμα,
μεγάλα λόγια στις γωνιές των δρόμων, οι ρήτορες σαν τους
λαχειοπώλες
διαφημίζοντας όνειρα για μελλοντικές κληρώσεις
τα αισθήματα στο Xρηματιστήριο, στα λογιστικά βιβλία
δούναι και λαβείν, πίστωση, χρέωση,
ισολογισμοί, εκπρόθεσμες συναλλαγματικές, μετοχές,
χρεώγραφα
κι ας κλαίει αυτή η γυναίκα στο δρόμο, τί σημασία έχει;
«ζούμε σε μια μεγάλη εποχή», οι παπαγάλοι δεν κάνουν
ποτέ απεργία
μικροί, ανάπηροι μισθοί αγορασμένοι με νεκρές
περηφάνειες
γνώση αβέβαιη, πληρωμένη μ’ όλη τη βέβαιη νιότη σου,
βρέχει νομίσματα, οι άνθρωποι τρέχουν σαν τρελοί να τα
μαζέψουν
νομίσματα όλων των εποχών, ελληνικά, ρωμαϊκά, της Bαβυλώνας,
δολάρια ασημένια
η βροχή είναι πυκνή, ανελέητη, πολλοί σκοτώνονται
πλανόδιοι έμποροι αγοράζουνε τα πτώματα ― θα χρειαστούν
μεθαύριο
σαν ανεξόφλητες αποδείξεις της «μεγάλης μας εποχής»,
κι αυτούς τους λίγους στίχους χρειάστηκε ένα ολόκληρο
θησαυροφυλάκιο πόνου, για να τους αποσπάσω
απ’ τη φιλάργυρη αιωνιότητα, σαν τοκογλύφοι οι μέρες μας
μάς κλέβουν τη ζωή, τί ζέστη, θε μου, κι όμως βρέχει,
τί καιρός, μα δε θα μου τη σκάσετε εμένα, κύριοι,
είμαι ιδιοφυία στο είδος σας, πίστωση, χρέωση,
ο Pοκφέλλερ άρχισε
πουλώντας καρφίτσες. Θα χτίσω, λοιπόν, κι εγώ ένα μεγάλο
προστατευτικό σπίτι
με τις πέτρες που μου ρίξατε
σ’ όλη τη ζωή μου.
Τ. Λειβαδίτης
ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΑΚΟΣ
O ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΚΗΠΟΣ
Έχω τρεις κόσμους. Μια θάλασσα, έναν
ουρανό κι’ έναν πράσινο κήπο: τα μάτια σου.
Θα μπορούσα αν τους διάβαινα και τους τρεις, να σας έλεγα
πού φτάνει ο καθένας τους. Η θάλασσα, ξέρω.
Ο ουρανός, υποψιάζομαι. Για τον πράσινο κήπο μου,
μη με ρωτήσετε.
"Τα μάτια που αγαπώ είναι πάντα εντόνως γαλανά
μόνο ο ουρανός είναι που έχασε την αντανάκλασή των. "
Νικήτας Ράντος
Φαίδρα φαιδρή μου Φαιδρούλα
απόψε θα χύσουμε αίμα, οδός Μαυρομιχάλη.
θα ποδοπατήσουμε αισθήματα και αισθήσεις.
Τυραννοκτόνοι!Δεν είναι για σένα
η σωφροσύνη της Κυράς Λίμνης
χανούμισσα εσύ χαμένων χαδιών
πορταίτισσα της Μανίας,λέαινα
της Ακρόπολής μου.
Απόψε τα χαλάσματα...
"Νικόλαος Κάλας"
Με τις λέξεις σου να είσαι πολύ προσεχτικός
όπως είσαι ακριβώς μ’ έναν βαριά τραυματισμένο που κουβαλάς στον ώμο.
Αρης Αλεξάνδρου
Προς nyxterino...
"Eίναι λέει που ακόμα δεν ασκήθηκα
στην μετάγγιση του ωμέγα..."
(ΕΚΤΩΡ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ
"Μα τι συμβαίνει στην Λισσαβώνα;
Ραγίζονται τοίχοι, συσσωρεύονται λέξεις
πλουτίζεται η ρητορική
στο ταξίδι των σελίδων χορεύει η σκέψη
αστράφτει η τύχη και βροντοφωνεί
mare tenebrosa! "
(στον,στην αγαπητό-ή ανώνυμο που με τόση ευλάβεια διατηρεί την ανωνυμία)
"Από φτωχιά συνείδηση,σκουριά νεκρής ψυχής
κι οι δυό κατοικημένοι!
Κάποτε ίσως νάμουν ποιητής,μα δεν θυμάμαι πότε!
εγώ δεν είμαι πλέον,εσύ?"
ΗΛΙΑΣ ΛΑΓΙΟΣ,3 χρόνια χωρίς τον Ηλία...
Αγαπητέ mitos,γιατί αυτή η εμμονή σου με το Ρίτσο?
ούτε "ΤΑ ΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΑΛΝΤΟΡΟΡ" να είχε γράψει...
"Η λύκαινα η κυρά μου τρέχει αναζητώντας τον χαμό~
χαμού χαμός χαμότατος, δικός μου ή δικός της."
Στα σπλάχνα μου υπάρχει τώρα ενας μύλος,
αλέθει το σκοτάδι της ηλικίας μου και δε σου λέω για τις φωνές που περπατάνε στο μυαλό,μήτε για κείνο το ποτάμι που περάσαμε προχτές
και τα νερά του πλημμυρίζοντας απο παντού τη μνήμη...
του πατριώτη μου,Τακη Σινοπουλου
(κατα τ άλλα παραμένω ανώνυμος γένους... αρσενικού!)
"αποστροφής" συνέχεια ,εμπλουτισμένη με μυθολογικά στοιχεία.Ομηρική τεχνική
ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ
Νύχτα ξυπνάει από μέσα
και βγάζει έξω τα κεφάλια της
από τις τρύπες του κορμιού μου
προς τα χαράματα της κόβω ένα
που πετάει αφρίζοντας ολόγυρα
μα ο σφαγμένος λαιμός
δικέφαλος την επομένη ξεφυτρώνει
χρόνια τώρα παλεύω
κυκλωμένος από κεφάλια
άλλα κομμένα και άλλα ανέγγιχτα
που με απειλούν επίμονα
έντομα στην εντατική
ξεχνώ ο αδαής να κάψω
κάθε κεφάλι όταν το κόψω
Καλώς ορίσατε όλοι σας απόψε στην κατακόκκινη αμηχανία.
Εγώ ετοιμάζω σιγά -σιγά τα τελευταία μου αστραπόβροντα.
Σαν βγείς στον πηγαομ'ο για το ρυάκι
να μην εύχεσαι τ'ιποτ
μονάχα το νεράκι να ξαναδοξάζεις
to nyxterino
Το βλέμμα φτάνει άνετα στη Λισσαβώνα
έχω σχεδόν αποδημήσει στα εναύσματα
θάθελα να σου επιστρέψω την αφή σου
χαρίζοντάς σου και τα δέκα μου δάχτυλα...
Οσμίζομαι καταιγίδα στο έπακρο
μα η καρδιά μου απουσιάζει στ΄ αγριολούλουδα
Στον ανώνυμο που μας τιμά με τους στίχους του
΄' είμαι σαν άκοπο βιβλίο που πάλιωσε
στα μαυρισμένα ράφια της θεότητας
διαθέτω μοχάχα την Άνοιξη διαθέτω τ΄αστέρια
είμαι άλλωστε εγώ που ταρίχευσα
μαζεύοντας όσο μπόρεσα χημικό σκοτάδι -
την καθημερινότητα. "
Νίκος Καρούζος
Στον Nikitas
¨Μου φαίνεται πως είμαι στου φωτός τα πρόθυρα
τρισέρημος από σπίθες του μέλλοντος.
Λατρεύω την απόλαυση βυσσινιά, τη στύση μέσα στο ρόδο.
Σα να ΄χω πάθει λεκτική αφυδάτωση σα να ΄χω
ξεράσει βοερά στην αχραντοσύνη."
Μόνο αυτοί που τρέφουν όνειρα απολαμβάνουν
την πραγματικότητα
... και πόσες φορές το ξύπνημα οδυνηρό...
...την "ιδίαν" πραγματικότητα...
Καλά βρε αδερφέ μην κάνεις έτσι, δε μας βλέπεις?
Επισκευάζουμε τώρα την κοσμοθεωρία.
πλάνες κοσμοθεωρίες που αποζητούν επισκευές, δηλαδή δεκανίκια, δηλαδή σακάτικες...
Νυχτώνει καὶ σήμερα.
Ἡ ἀγωνία λέει πάλι:
θὰ βοσκήσω τὸ μαῦρο.
Ο άνθρωπος δεν είναι λογικό όν. Μόνο αυτό που τον περιβάλλει έχει νόηση[148] [ηράκλειτος]
"Βραδάκι γιασεμιού και μές στους οίκους ανοχής
παίζουν πασιέντσες.
Για ποιούς υπήρξαμε;"
Από αυτό το άκρον άωτον
του ποιητικού μας λόγου εξέχει
από μνήμα πρόσφατο ρηχό
ένα χέρι που κρατάει ένα μολύβι
κι από νεκρούς και ζωντανούς
εξίσου το μισθό του διεκδικεί
Νάνος Βαλαωρίτης
"Δεν είμαι από αυτούς
που τους θάβουν εύκολα
έστω ακόμα κι εν ζωή όπου
πολλοί άθαφτοι κυκλοφορούν
στους δρόμους και στα σπίτια "
Δημοσίευση σχολίου