ΚΑΡΜΕΝ :Ο Αντόνιο «ξαναδιαβάζει» με απρόβλεπτα γοητευτικό τρόπο τον μύθο της Κάρμεν, υπογράφοντας μια σύγχρονη εκδοχή που έχει μεταφερθεί και στον κινηματογράφο από τον Κάρλος Σάουρα.Παράσταση μέσα στην παράσταση
Ενας χορευτικός ύμνος στην ελεύθερη, αφώλιαστη γυναίκα
Στο σχολείο, με κομμένη την ανάσα
Ήταν, πράγματι, εντυπωσιακό. Για δύο ολόκληρες ώρες δεν άκουγες ούτε έναν ξερόβηχα, ούτε ένα κιχ. Κι όμως δεν υπήρχε δράση. Ούτε υπόθεση. Ούτε κάποια συγκινητική σκηνή, ούτε κάποιο πέρασμα ικανό να σου κόψει την ανάσα. Ούτε κάποιος καταιγιστικός ρυθμός. Τίποτα από όλα όσα μάθαμε πως κρατάνε το ενδιαφέρον του θεατή.
Στην οθόνη ηγεμόνευε η απόλυτη αλήθεια. Η μυθοπλασία που δείχνεται πιο αληθινή από την ντοκουμενταρίστικη πραγματικότητα. Η σκηνοθεσία που μοιάζει να αναιρεί τον εαυτό της. Η ηθοποιία που δεν ξέρει από σχολές και τέτοια. Η κάμερα που μένει σχεδόν ακίνητη πάνω σε πρόσωπα. Κι ένας συνεχής διάλογος, μια συνεχής ροή προφορικού λόγου που σε άλλες περιπτώσεις θα χαρακτήριζε κανείς εντελώς αντικινηματογραφική.
Το «Ανάμεσα στους τοίχους», αναφέρεται στη ζωή μιας τάξης σε ένα σχολείο κάποιας περιοχής της Γαλλίας. Αναφέρεται, χωρίς να ωραιοποιεί τίποτα, στη σχέση καθηγητή και μαθητών, στην αυτοθυσία αλλά και στην κούραση του καθηγητή, στη δυσπιστία και την επιθετικότητα και τη σύγχυση των μαθητών, στο αδιέξοδο κάποιων δημοκρατικών θεσμών (από τα σημαντικότερα θέματα της ταινίας -θα πήγαινα τους ηγέτες των αριστερών κομμάτων, αλλά και τους κατά καιρούς «ηγέτες» του φοιτητικού κινήματος με το ζόρι να δουν την ταινία μόνο και μόνο γιʼ αυτό το θέμα), στην έλλειψη οποιασδήποτε ζεστασιάς στις διαπροσωπικές σχέσεις, στην κυριαρχία του «πολιτικώς ορθού» ακόμα κι εκεί όπου υποτίθεται ηγεμονεύει η ιδέα της εξέγερσης, στη δυσκολία συγκατοίκησης των διαφορετικών φυλών, στον αυτισμό της οικογένειας ως κοινωνικού πυρήνα και τέλος στα αδιέξοδα μιας ολόκληρης κοινωνίας, αφού στις αίθουσες του σχολείου και στη στενή μπετονένια αυλή ετοιμάζεται να βγει από το αυγό η κοινωνία του αύριο.
Από την "Αυγή ", ο συντάκτης του σχολίου μάλλον καθόταν δίπλα μου
Ήταν, πράγματι, εντυπωσιακό. Για δύο ολόκληρες ώρες δεν άκουγες ούτε έναν ξερόβηχα, ούτε ένα κιχ. Κι όμως δεν υπήρχε δράση. Ούτε υπόθεση. Ούτε κάποια συγκινητική σκηνή, ούτε κάποιο πέρασμα ικανό να σου κόψει την ανάσα. Ούτε κάποιος καταιγιστικός ρυθμός. Τίποτα από όλα όσα μάθαμε πως κρατάνε το ενδιαφέρον του θεατή.
Στην οθόνη ηγεμόνευε η απόλυτη αλήθεια. Η μυθοπλασία που δείχνεται πιο αληθινή από την ντοκουμενταρίστικη πραγματικότητα. Η σκηνοθεσία που μοιάζει να αναιρεί τον εαυτό της. Η ηθοποιία που δεν ξέρει από σχολές και τέτοια. Η κάμερα που μένει σχεδόν ακίνητη πάνω σε πρόσωπα. Κι ένας συνεχής διάλογος, μια συνεχής ροή προφορικού λόγου που σε άλλες περιπτώσεις θα χαρακτήριζε κανείς εντελώς αντικινηματογραφική.
Το «Ανάμεσα στους τοίχους», αναφέρεται στη ζωή μιας τάξης σε ένα σχολείο κάποιας περιοχής της Γαλλίας. Αναφέρεται, χωρίς να ωραιοποιεί τίποτα, στη σχέση καθηγητή και μαθητών, στην αυτοθυσία αλλά και στην κούραση του καθηγητή, στη δυσπιστία και την επιθετικότητα και τη σύγχυση των μαθητών, στο αδιέξοδο κάποιων δημοκρατικών θεσμών (από τα σημαντικότερα θέματα της ταινίας -θα πήγαινα τους ηγέτες των αριστερών κομμάτων, αλλά και τους κατά καιρούς «ηγέτες» του φοιτητικού κινήματος με το ζόρι να δουν την ταινία μόνο και μόνο γιʼ αυτό το θέμα), στην έλλειψη οποιασδήποτε ζεστασιάς στις διαπροσωπικές σχέσεις, στην κυριαρχία του «πολιτικώς ορθού» ακόμα κι εκεί όπου υποτίθεται ηγεμονεύει η ιδέα της εξέγερσης, στη δυσκολία συγκατοίκησης των διαφορετικών φυλών, στον αυτισμό της οικογένειας ως κοινωνικού πυρήνα και τέλος στα αδιέξοδα μιας ολόκληρης κοινωνίας, αφού στις αίθουσες του σχολείου και στη στενή μπετονένια αυλή ετοιμάζεται να βγει από το αυγό η κοινωνία του αύριο.
Από την "Αυγή ", ο συντάκτης του σχολίου μάλλον καθόταν δίπλα μου
10 σχόλια:
"ανάμεσα στους τοίχους" και αδιέξοδα, θεσμών και κοινωνίας....
"... με το ζόρι να δουν την ταινία μόνο και μόνο γιαυτό το θέμα..."
πιστεύεις ότι θα άλλαζε κάτι;
"Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας,δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας.
Κλέφτες!
Στα ψέματα παίζαμε."
Μ.Αναγνωστάκης
to mitos!
Αν και πιστεύω,πως κανένας στίχος δεν κινητοποιεί τις μάζες!
nyxterino,χάθηκες!
"Καταμελισμός
Είναι μια ορεινή αρραβωνιαστικά. Τα πρωινά μαζεύει χώματα από τα δέντρα και τ' απογεύματα εντάσσεται στα λυπηρά. Λέγεται ότι γύρω από την καρδιά της βρίσκεται ένας σπάγγος κάμποσων μέτρων για να κρατά δεμένο το συναίσθημα. Oμως στο πίσω μέρος του αριστερού, γύρω στον δέκατο σπόνδυλο, υπάρχει μια οπή κι αν ψιθυρίσει κανείς τη λέξη Μήτις ξεκινά να βγάινει η κλωστή αρχίζοντας το στικτό ταξίδι της στον έξω κόσμο.
-«Μήτις» αναφώνησε ο Βλαδίμηρος μια νύχτα που κοιμότανε η Ορεινή κι αίφνης άρχισε να προβάλλει από το δέρμα η περίτεχνη ταινία. Εννέα ώρες κράτησε η έξοδος στην Εχθρότητα. Μαζί της έβγαιναν αίματα, φλέβες, υγρά, φούγκες και κάποιες διακονίες. Oταν ο λώρος πλησίαζε στο τελευταίο μέτρο του χρησμού, μαύρισε στην επαφή του με το οξυγόνο. Τότε ξύπνησε και η κάτοχος του νοήματος. Το μόνο που ποτέ δεν έμαθε κανείς πώς γίνεται ένας τέτοιος μυς να τρέφεται από τον βουερό παλμό ενός μετάλλου."
to nyxterino!
Πάντα εξαιρετική και εύστοχη...Θα ήθελα πολύ να ήμουν μαθητής σου!
Και γω θα θελα να δω το άλλο μισό.
Εχω την αίσθηση πως...γνωριζόμαστε!
Αυτό είναι βέβαιο.Με τη φυσική ή τη μεταφυσική έννοια
"Κάποτε απαντημένοι στη στροφή
ακόμα λάμποντας απ' τα όνειρά τους
πριν τρίξει η ρόδα του πρωινού
και τους γεμίσει επικαιρότητα
Κι α!
Πώς φωτίστηκε ο σταθμός
κ' η χειραψία τους μισό φανταστική
τόσο ορατοί τόσο ονειρώδεις
"δος μου το σώμα σου"
"πάρε τα σκάφανδρα"
Αξαφνα
πυκνός κι αυτάρκης
πήγαινε βουλιάζοντας
ώσπου άνοιξε ο μυχός της γης
ο τελευταίος του κύκλος
Κι ο άλλος με τα πρητικά σαντάλια
τώρα στα θεωρεία τ' ουρανού-
κάποτε απαντημένοι
Πού;
Τέλεια παράλογοι"
"Σήμερα έρχομαι ν΄ αναγγείλω
πως ο ήλιος εκπέμπει
— παρακαλώ μην εκπλήττεσθε –
μες΄ απ΄ τον πυρήνα της γης
εκεί ανατέλλει και μεσουρανεί
ο ήλιος ο πραγματικός
Μεσουρανεί τρόπος του λέγειν
Για μας ειν΄ εκεί μες στα έγκατα
απ΄ τα Ουράλια και πιο ανατολικά
όταν τον ανεβάζει ο μεταλλωρύχος
το σώμα του ορμά ορχεοειδές
λάμπει μ΄ εκτυφλωτική γονιμότητα
μα πώς να πείσω την τυφλή εποχή
την Ηλεκτρική Εταιρεία τον αναμορφωτή
πώς να πείσω αυτόν τον μακρόχειρα
που έχει το θράσος να παρασταίνει τον κομμωτή
των επαναστάσεων;
"Εφτασε τέλος κι η στιγμή της εκσκαφής Το
πλήθος σκόρπισε δεν βρέθηκε κανένα οστούν Τα
σύλησε ο τυμβωρύχος είπε ο αρχαιολόγος Κι ο
ιερέας που ήρθε για τη μετακομιδή συμπλήρωσε
ουκ έστιν ώδε, κατά το ρηθέν υπό των προφητών
Αλλ' όταν έσβησε κι ο τελευταίος θόρυβος κι έμεινε
εκείνη ακουμπισμένη στο κιγκλίδωμα τότε το σώμα
του και πάλι σχηματίστηκε Μέγα μεγαλοστί το
σώμα του στο δάσος των σταυρών κι ο κραταιός
καυλός να υψώνεται χυμώδης προσκαλώντας την
Κι εκείνη -ας μη μιλάμε πια για σύμβολα- με τα ιμάτια ριγμένα γύρω της να ξαναγίνεται η γη κι αυτός ουράνιος σπορέας να την περιβρέχει"
Δημοσίευση σχολίου