"...κάθε φορά απορώ και εξίσταμαι από το μέτρον σιωπής και απείθειας που έχουν οι άνθρωποι όταν αναιρούν τις συμβάσεις και συντηρούν στα χείλη τους την άκρη του γκρεμού, την αρμονία του χάους, το απύθμενο του όρκου μπροστά στον έρωτα και το απροσμέτρητο που βάζει ρούχα Κυριακής σε μια καινούργια -ανώνυμη ακόμη- απελπισία.
Τέτοιους ανθρώπους κάποτε τους στέλνανε στην εξορία και στην ακίδα του βασανιστή. Σήμερα έχουνε μπερδευτεί οι εξορίες, έχουνε μπερδευτεί τα βάσανα, έχουνε μπερδευτεί και οι εξιστορήσεις τους. Έχουνε μπερδευτεί και οι βασανιστές. Ακόμη και οι βασανισμένοι έχουνε μπερδευτεί. Και φυσικά ο λύκος στην αντάρα χαίρεται. Ό,τι είναι με το κάθε μορφής, υφής, συνταγής, υποταγής, σύστημα, χαίρεται. Χαίρεται ακόμη και το σύστημα της ιερής μνήμης των σφαγμένων. Όταν τα πράγματα ειδωλοποιούνται τα συστήματα χαίρονται. Διότι υπάρχουν. Άλλωστε η νεκρότητα είναι είδος ζωής. Είδωλο ζωής. Θρησκεία.
Και οι άνθρωποι που ΕΙΝΑΙ το χείλος του γκρεμού μένουνε πάλι μόνοι. Με μόνη συντροφιά το όρνεο να τους τρώει τα σπλάχνα. Με μόνη συντροφιά, πάει να πει, την αμφιβολία: Πράττω σωστά; Σκέπτομαι σωστά; Στο ενεστώτα. Διαρκώς στον ενεστώτα. Με τη συνείδηση πως αν καταφύγεις στον παρατατικό θα γίνεις σύστημα και τη βαθιά πεποίθηση πως αν καταφύγεις στον μέλλοντα (και μάλιστα στον τετελεσμένο) θα γίνεις θρήσκευμα. Δηλαδή χυδαίος τρόπος του πολιτεύεσθαι.
Για φαντάσου. Είναι να απορείς και να εξίστασαι."
Του Κ. Καναβούρη, ΑΥΓΗ 26/4/09
5 σχόλια:
"Φαντάσου να ήταν μόνο αυτό ο κόσμος μας. Φαντάσου να ήταν μόνο αυτό ο λόγος μας. Φαντάσου να ήταν μόνο αυτό το πρόσωπό μας στον καιρό και στον χρόνο."
http://www.youtube.com/watch?v=HUo8oxlxOtE
"Πέφτεις με το αλέξίπτωτο
και ακούς την εσωτερική μητέρα
να σου φωνάζει:
Την ευχή μου
και να μην ξαναπέσεις στα μαλακά...""
"Kοντά 'ναι το χρυσόφτερο και κατά δω γυρμένο,
π' άφησε ξάφνου το κλαδί για του γιαλού την πέτρα
κι εκεί γρικά της θάλασσας και τ' ουρανού τα κάλλη
κι εκεί τραβά τον ήχο του μ' όλα τα μάγια πόχει.
Γλυκά 'δεσε τη θάλασσα και την ερμιά του βράχου κι α δεν είν' ώρα για τ' αστρί θε να συρθεί και νά 'βγει.
(Xιλιάδες άστρα στο λουτρό μ' εμέ να στείλ' η νύχτα !).
Πουλί πουλάκι που λαλείς μ' όλα τα μάγια πόχεις,
ευτυχισμός α δέν ειναι το θαύμα της φωνής σου,
καλό δεν άνθισε στη γη, στον ουρανό, κανένα. Δεν το 'λπιζα να 'ν' η ζωή μέγα καλό και πρώτο !
Aλλ' αχ, αλλ' αχ, να μπόρουνα σαν αστραπή να τρέξω,
ακόμ', αφρέ μου, να βαστάς και να 'μαι γυρισμένος
με δυο φιλιά της μάνας μου, με φούχτα γη της γης μου !".
Kι η φύσις όλη τού γελά και γένεται δική του.
Eλπίδα, τον αγκάλιασες και του κρυφομιλούσες
και του σφιχτόδεσες το νου μ' όλα τα μάγια πόχεις.
Nιος κόσμος όμορφος παντού χαράς και καλοσύνης..."
-to gaspard
"Νά ΄χεις ένα δικό σου δέντρο
να κρυφτείς πίσω του
να παρακολουθείς το θάνατό σου
σ ένα πάγχρυσο λιόγερμα
φθινοπωρινό
μαδώντας ένα ένα τα φύλλα
ώσπου στο τέλος
να μείνεις γυμνός
με ψηλές μπότες ιππασίας."
Στον ανέσπερο
"Σε σκληρό καρφί έπεσε ένας τοίχος και ματώθηκε..."
to mitos
Δημοσίευση σχολίου