ΠΡΟΣ ΕΓΚΩΜΙΑΣΜΟΝ
ΜΙΑΣ ΑΕΑΝΟΥ ΕΦΗΒΙΚΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ
(Legende)
ο χρήστος τσουτσουβής κι ο ιησούς χριστός
στεκόντουσαν σ' ένα αμπελάκι με το σούρουπο
έδειχνε ο τσουτσουβής τους τύπους των σφαιρών στο στήθος του
και αντεδείκνυεν ο ιησούς έναν τυφλό λεγεωνάριο
πιο πέρα στέκονταν η παναγιά συλλογισμένη
να δη από πού θ' ανάψη το κακό και θα βαρύνει τ' άδικο
ενώ στο δίπλα της αδάκρυτη η αδελφή του τσουτσουβή
έραβε σάβανα λευκά για την αιωνιότητα
έτσι αναλήφθησαν ο ναζωραίος κι ο τραχύς στους ουρανούς
περ' απ' τον θάνατο την τάχα μνήμη των ανθρώπων
κι ύφαινε σάβανα λευκά για την αιωνιότητα η παναγιά
κι η αδελφή του τσουτσουβή τραγούδαγε ένα σπασμένο σκότεινο άστρο
κι είδαν τον χρήστο τσουτσουβή γαμπρό μ' άψογο μανικιούρ
κι είδαν γαμπρό παντός τον μαραγκό με μαυρισμένα νύχια -
ξανά
κι η οβριά η μαρία κι η νότα τσουτσουβή τους λούσαν και τους μύρωσαν
κι ο κόσμος ύφαινε για μας σάβανο μαύρο την αιωνιότητα
Ηλίας Λάγιος
από τη συλλογή Μουζικούλες, 1997
26 σχόλια:
"... Δεν σ' τό 'πανε, ψυχούλα μου, που ο θάνατος νικήθηκε για πάντα;/
..................................
Απόψε οι πεθαμένοι ξαγρυπνούν μαζί σου/κι η μόνη μου παρηγοριά τα παιδικά της χρόνια στην Αθήνα/..."
"δια του στεφάνου, πάντα καταλεί τα ψέματα
φουστάνι πια, της ανθρωπότητας, και νάζι,
κι ως οι άκανθες, τρυπώντας, πλημμυρίζουν αίματα,
η μυστική θυσία τον θάνατο αγιάζει."
ο φ ε ι λ ή
Έσκυψα μάζεψα τις στάχτες ακριβές
Πύρινα βότσαλα τις έριξα σε άδολο νερό,
Γι' αυτό ιερό,
Των ανέμων ματαίωση.
Ο ήχος έγραψε στο σώμα του νερού
Ωραίους κύκλους τέλειους
Έτσι που οι κύκλοι πρέπει να 'ναι.
Γιάννης Ευθυμιάδης
"Και υπήρχαν μέσα μου κραυγές. Πολλά χρόνια, όσο θυμάμαι. Τις έπνιγα και ξαναρχίζανε, τις άκουγα που ανέβαιναν με ορμή, ακατάπαυστα κύματα, σε ώρες απροσδιόριστες. Έλεγα μέσα μου: κλείσε καλά το καπάκι. Τίποτα δεν πρέπει να ακουστεί, τίποτα να φτάσει στην επιφάνεια. Κραυγές του ονείρου και του φόβου, του ματωμένου κορμιού, της επιθυμίας, του θανάτου. Κι άλλες πολλές, κάθε φορά που σε περίμενα και δεν ερχόσουν. Όπως είπα, απέξω ήμουν κυριαρχημένος. Και τίποτα – έτσι νόμιζα – δεν ακουγόταν. Όμως αυτές ακουγόταν. Κυρίως το βράδυ μετά τη δύση του ήλιου ή το πρωί χαράματα που ξύπναγα κι έκλεινα το παράθυρο – με πείραζε το φως. Και κάθε νύχτα στο κρεβάτι μου προτού να κοιμηθώ. Σάββατο βράδυ 10-12, περπάτημα και καταβύθιση στο χώρο φανταστικών συναντήσεων, φανταστικών σκηνών και βασανιστηρίων. Η Κυριακή την άλλη μέρα πυρακτωμένες πέτρες πέφτανε από τον ουρανό..."
..όταν οι άνθρωποι αντιστρέφουν τους μύθους τους και αντανακλούν στους "άλλους" τον ίδιο τους τον εαυτό.
στον άγιο Ιωάννη το ΣιναΊτη
"Άσκημος, αξύριστος, ξευτελισμένος από το χρόνο, κάθομαι σε μια γυμνή καρέκλα, στη μέση του δωματίου, το φως πάνω από το κεφάλι μου με απογυμνώνει, είμαι ηλίθιος, κοιτάζω ανέκφραστα τον ξεφτισμένο σοβά του τοίχου, μένω καθισμένος εκεί, ώρες ολάκερες, μέρες ολάκερες, είναι όνειρο φωνάζω και ξυπνάω κι όμως υπάρχει φως, και κάθομαι έτσι μισόγυμνος στην άκρη του κρεβατιού..."
στην Αγία Αικατερίνη του Σινά
"Σσσς... μα κανείς, κανείς δεν ξέρει. Μήτε αέρας καν
Αν είναι αυτός που όταν στοχάζεσαι, τρελαίνει. Πιστευτός γίνεσαι
από μόνου σου
Επειδή
τα χέρια σου ήταν μαθημένα σε δεντρόκηπους όπου
Η θάλασσα εισχωρεί και τραβιέται γεμίζοντας μικρά λουλούδια
Φυσάει, φυσάει και λιγοστεύει ο κόσμος. Φυσάει
Φυσάει και μεγαλώνει ο άλλος· ο θάνατος ο πόντος ο γλαυκός
κι ατελεύτητος
Ο θάνατος ο ήλιος ο χωρίς βασιλέματα..."
ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΤΟΥ ΣΙΝΑ
"Πρέπει να πάψεις να φοβάσαι. Είναι απαράδεκτο να φοβάσαι. Υπάρχει τρόπος να ψάξεις, να καθορίσεις από πού κι από τι έρχεται αυτός ο φόβος. Ο φόβος είναι αθλιότητα, μην ξεπέφτεις εκεί. Πιάσε από την αρχή την γλώσσα σου. Κοίταξε τον τρόπο που εσύ την κάνεις να δουλέψει, να λειτουργήσει. Πως συνταιριάζεις τις λέξεις στη γλώσσα; Σε τι κανόνες, σε τι νόμους υπακούεις; Γιατί δεν γκρεμίζεις αυτό το καλοστημένο (ή δήθεν) γλωσσικό σου οικοδόμημα, γιατί δεν το ξαναφτιάχνεις από την αρχή, με άλλη γραμματική, με άλλη σύνταξη, με άλλες λέξεις, (ακόμα κι αυτό) άλλες σχέσεις, συναρτήσεις, δομές; Γιατί δέχεσαι υποταγμένος το κοινώς αποδεχτό νόημα, τη σημασία που σου έχει επιβληθεί αυτών ή εκείνων των λέξεων; Γιατί δεν τις τορπιλίζεις; Γιατί φοβάσαι; Δεν είναι αργά. Έτσι κι αλλιώς επικοινωνία δεν υπάρχει. Είναι απαράδεκτο να φοβάσαι."
στον Ερρίκο της Ναβάρρας
[...]"Γαλάζιο εφηβαίο
στη γύμνια που διατρέχουν τα μάτια στο διάστημα,
χωνευτήρι απύθμενο και μήτρα προαιώνια
γεννάς τον ουρανό της κάθε μέρας μου».
"τρίγωνο", Γιάννη Ευθυμιάδη
στον άγιο Ιωάννη το Σιναίτη
"Κοιτάχτε! μπήκε στη φωτιά! είπε ένας απ' το πλήθος.
Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν
στ' αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του
μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.
Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.
Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένoς να παραξενεύομαι.
Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;
Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;
Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.
Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις, μου είπαν.
Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.
Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.
Γινόταν ήλιος.
Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.
Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο..."
στην Αγία ΑΙΚΑΤΕΡΊΝΗ ΤΟΥ ΣΙΝΑ
"Τάχα θαρθείς;
Μια νύχτα Ελένη τάχα θα σε συναντήσω
όταν ο χρόνος θάναι ακίνητος από τα θαύματα
στεφανωμένη υποταγή κι ανάσταση τρεμάμενη;
Μες στην πελώρια πόλη του ύπνου θα συναντηθούμε
σάμπως σε μια αυτοκρατορία νεκρών ποιητών
κατάμεστη από σταλαχτίτες - ποιήματα
και τάχα θα μιλήσουμε θα κοιταχτούμε
λουλουδισμένοι κι άφωνοι με τη χωμάτινη καρδιά
να ζωντανεύει και να γίνεται
ξανά ένα ρόδο πορφυρό ξανά μια πυρκαγιά απαράμιλλη
τάχα θα σμίξουμε άλλη μια φορά
μια νύχτα που η σιωπή θάναι μια απέραντη σιωπή
εγώ γεμάτος διάστημα
εσύ γεμάτη μ' άστρα
πάντα άφθαρτη παρθένα ανέγγιχτη
μεταρσιωμένη;"
to mitos
φοβάμαι πολύ αυτούς που παντοιοτρόπως χειροκροτούνε,
εξαίρετο και γνωστότατο το ποίημα,
στη συνονόματη, των Μεδίκων
...Θέλω να κάνω μαζί σας,ότι κάνει η Άνοιξη με τις κερασιές...
στην όμορφη παρέα των... 50ς!
...το φεγγάρι να κολυμπάει στον ουρανό και ο θάνατος να μην έχει πια εξουσία...
στη Μπεάτε
εσείς θέλετε, η παρέα μπορεί;
!!!!!!
(εγώ δεν ξέρω, δεν ανήκω σ' αυτήν τη γενιά, από σπόντα είμαι εδώ!
συγχωράτε μου την..επέμβαση.
μπορεί και μάλιστα πολύ καλά!
στην...παιδούλα Αικατερίνη!
... πολύ το λιβάνι και δεν αντέχω. θα επιστρέψω με το που θα καθαρίσει η ατμόσφαιρα..
χαίρομαι,
για να το λέτε κάτι παραπάνω θα ξέρετε.
με τις ευχές μου.
εσύ παρα είσαι μεγάλος!
στο νικήτα
"Στή στοίχιση
με την εξουσία πιράνχας
πανικοβάλλομαι..."
στο Νικήτα
...ήμαρτον!!! ένα σχόλιο είπα να κάνω μετά από καιρό και με στέλνετε στον .. εξομολόγο ...
Στη Μπεάτε - Ελένη
¨"Ποιός σούμαθε να ξεφλουδάς το χρόνο μανταρίνι,
με χίλιους δυο οδηγούς τουριστικούς στ ασπρούλια χέρια σας?"
@ nyxterino
" Σε ξέρω? Σ είχα μάθει? Δεν με ξέρεις πλέον μήπως?
Ως είπε ο ποιητής θα είμαι του κορμιού σου ίππος
( Δεν τό πε ποιητής? Ανάθεμά μας), αρχίζει τουρναμέντο
Εγώ κερνάω βότκα, ουίσκι, σεμιφρέντο
Εγώ κερνάω εσένα, μόνο εσένα, εσύ πέραν
Εμού όλα τα γνωρίζεις. Και χλευάζει το υπερπέραν."
Στη μνηστή της Κόρινθος
" 'Ολο το strangers in the night είναι ένας stranger και μια Δήμητρα"
Οταν
παλιώνουν
οι
πατάτες,φυτρώνουν.
Οταν
παλιώνουν
τα
όνειρα,λυτρώνουν.
Θ.Γκόρπας
έχετε απόλυτο δίκιο-όχι, δε με ξέρετε.
και φυσικά, ούτε εγώ εσάς.
ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
@ nikitas
Λογάριασέ μας παντοτινούς των ψηφιδωτών
Δημοσίευση σχολίου