Ένα μικρό σχόλιο του Άγγελου Καλογερόπουλου στην Αυγή 10/12:
Γιατί ανάβουνε τόσα φώτα μπροστά στα έρημα εφηβικά τους μάτια; Γιατί στολίζουνε τα δέντρα μ’ αυτές τις ουδέτερες μπάλες; Η γιορτή έχει φύγει κάτω από κρότους και πυροβολισμούς. Το γαϊδουράκι πρόγκηξε… Τα παιδιά φεύγουνε σημαδεμένα από ορατές και αόρατες κάννες.
Ένας άδικος θάνατος ενός δεκαπεντάχρονου Αλέξη κάνει τα μάτια μιας δεκαπεντάχρονης Μαίρης να κλαίνε.
Δημοσιογράφοι, πολιτικοί, συνδικαλιστές μιλούν με κασέτα.
Ένα άγριο και ανεξέλεγκτο πάθος σαρώνει τον καταναλωτικό παράδεισο, ασκώντας τη δική του ιδιόμορφη εξουσία. Ο μπάτσος που κρύβουμε μέσα μας βρίσκεται σε ταιριαστή αρμονία με τον απέναντί μας μπάτσο. Οι κοινωνικές εκρήξεις αφήνουν πάντοτε αποκαϊδια, αδιαφορώντας για την ονομαστική του ενός, αφήνοντας αλώβητη τη γενική της εξουσίας.
Ο θάνατος του Αλέξη πρέπει να μας κάνει να σταθούμε στην απουσία της φωνής του ενός.
Τα δάκρυα της Μαίρης δεν πρέπει να γίνουν μίσος και οργή, να εκτονωθούν μέσα στα γενικά συνθήματα του – ειρηνικού ή αγριεμένου- πλήθους. Πρέπει να γίνουν νεράκι που ξαναφέρνει τη ζωή.
Η μόνη εφικτή επανάσταση είναι να καταλύσουμε το κράτος της βίας που κυριαρχεί μέσα μας. Να σπάσουμε τη βιτρίνα που προστατεύει μέσα μας τα κρυφά καταναλωτικά όνειρά μας.
Να βάλουμε τη μόνη πυρκαγιά που ξαναφέρνει τη ζωή.
Να γίνουμε μικρές μολότωφ της αγάπης.
6 σχόλια:
κανένας από τους μεγάλους δε μπορεί να καταλάβει τους μαθητές και τους φοιτητές και συνολικά τη νέα γενιά.κανένας δεν μπορεί να καταλάβει ότι κάθε σελίδα της "ιστορίας" γράφεται κυρίως αν όχι μόνο με το "όχι".κανένας από τους μεγάλους όσο κι αν λένε ότι είναι κοντά στη νεολαία δε μπορεί και δε θέλει ίσως να ξεβολευτεί. κανένας δε μπορεί να δεχτεί ότι δεν ξέρει κι ότι αυτό τον δεν ξέρει τον επικαλύπτει με ένα σωρό δικαιολογίες και αμπελοφιλοσοφίες.είναι οι γνωστικοί των ημερών που κοιτάνε πάνω απ΄όλα πως να πουλήσουν την πραμάτεια τους χτυπώντας μια στο καρφί και μια στο πέταλο.
ταιριάζουν γάντι οι στίχοι του λ.παπαδόπουλου ,μουσική μίκη και ερμηνεία σιδηρόπουλου: " κάποτε θάρθουν νασ ου πουν πως σε πιστεύουν,σ΄αγαπούν και πως σε θένε/έχε το νού σου στο παιδί,κλέισε την πόρτα με κλειδί,ψέματα λένε/κάποτε θάρθουν γνωστικοί λογάδες και γραμματικοί για να σε πείσουν/έχε το νου σου στο παιδί,κλείσε την πόρτα με κλειδί,θα σε πουλήσουν/και όταν θάρθουν οι καιροί που θάχει σβήσει το κερί στην καταιγίδα/υπερασπίσου το παιδί,γιατί αν γλιτώσει τοπαιδί υπάρχει ελπίδα"
"Χωρίς να υπάρχει στα χαρτιά μιά καταδίκη εις θάνατον
περιπλανώμαι σαν φυγόδικος απο την πρώτη μου στιγμή.
Ὅλοι μου λεν πως είμαι αθώος
γιατί σπανίως εννοούν τα πάμπολλά μου εγκλήματα.
Πως είμαι δήμιος, ασφαλως, δεν το πιστεύουν.
Μα εγώ φοβάμαι. Γιατί καλώς γνωρίζω
πόσες ωραίες μου πράξεις καρατόμησα•
πόσες φορες κλάδεψα τους βλαστούς μου•
πόσες φορές συναντήθηκα με τον άλλο μου δαίμονα
κ' έστριψα
στη μικρή
σκοτεινή
πάροδο.
Ολοι μου λεν πως είμαι αθώος
γιατί δε βλέπουν
τα κρεμασμένα
στους τοίχους
ομοιώματα•
τα συνετά και δίκαια έργα μου δε βλέπουν
έτσι καθώς περνούν σκυφτά
τις πύλες των φερέτρων μου.
όταν χτυπάει ο άνεμος την πόρτα μου
τρομάζω: Τώρα —λέω— έρχονται να με συλλάβουν•
έρχονται να με υποχρεώσουν και πάλι ν' αρνηθώ•
να πώ: Ουκ οιδα τον άνθρωπο.
Αυτόν που εντός μου κατοικεί
δεν τον γνωρίζω.
Ολοι μου λεν πως είμαι αθώος
και πως μπορώ ησύχως ν' αναπαύομαι•
να περπατώ ανενόχλητος στους δρόμους•
για τους κοινους κακούργους με απέχθεια να μιλώ
και ν' αποσύρομαι χωρις
την εντροπή του ενόχου.
Μα εγώ δεν αναπαύομαι. Τις νύχτες
με κυκλώνουν οι σκιές. Αγρια φαντάσματα
καραδοκούν πίσω απ' τις πόρτες μου.
Και δεν μπορώ να είμαι ο διαυγής•
ο καθαρός και αμόλυντος δεν είμαι•
κι ας μην υπάρχει στα χαρτιά
μιά καταδίκη
εις θάνατον."
"Ψυχή στους δρόμους
μόνο κλειστά μεγάλα γκρίζα παράθυρα
κι ένα φτωχό χιονόνερο που ζητιανεύει χιόνι"
"Ολο τον άδη γύρισα με δυο κεριά αναμμένα
κι άκουσα την χαρόντισσα που μάλωνε το χάρο,
χάρε γιατί μου το'φερες το πολυχαιδεμένο
που θέλει μανας γόνατα,θελει αδελφής αγκαλες.."
(δημοτικό μοιρολόι)
Πού πας με τόση ομορφιά;
Στο βάθος θάνατος.(Καρούζος)
Περνάει το κύμα της φωτιάς
καθώς ο αέρας πάνω από τις φυλλωσιές
λυγίζοντας τις κορφές των πραγμάτων τίποτα δεν του αντιστέκεται
τα πάντα προς την αγαπημένη του κατεύθυνση
ωθεί
είναι ένας λίβας
κι αν απλώσεις το χέρι
θα σου κάψει το δέρμα της ψυχής κι είναι ένα ρεύμα
που δεν τολμούμε να μπούμε οποιαδήποτε στιγμή
Δημοσίευση σχολίου