Ο κυρ-Παντελής
Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
έχεις κατάστημα κάπου στη γη
πουλάς εμπόρευμα, βγάζεις λεφτά
πολλά λεφτά, πολλά λεφτά
Τις Κυριακές πρωί στην εκκλησιά
σταυροκοπιέσαι στην παναγιά
Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
έχεις και σύζυγο, κόρη, παιδί
μοντέρνα έπιπλα, έγχρωμη tv,
τρως τροφή πνευματική.
Μακρυά από κόμματα μην βρεις μπελά,
“Πατρίς,θρησκεία και φαμελιά”
Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
τι κι αν πεθαίνουνε πάνω στη γη
χιλιάδες άνθρωποι, χωρίς ψωμί,
μαύροι, λευκοί ή κίτρινοι.
Ο γιός σου μοναχά να ‘ναι καλά
ν’ αφήσεις τ’ όνομα και τον παρά.
Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
σκεύρωσες, σάπισες στο μαγαζί
τη νιότη ξόδεψες και την ορμή
για τη δραχμή, για το πετσί
δίπλα σου τ’ όνειρο, η ζωή και το φως
μα εσύ στο κουφάρι σου κλεισμένος εντός.
Ξέρεις πως δώσανε κυρ-Παντελή
άλλοι τα νιάτα τους και τη ζωή
να γίνει τ’ όνειρο φέτα ψωμί
να φας και ‘ συ κυρ-Παντελή;
Κι εσύ τι έδωσες κυρ-Παντελή;
πες μας τι έκανες σ’ αυτή τη γη;
πες μας τί άφησες κληρονομιά
που να εμπνέει τη νέα γενιά
Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
έντρομ, άβουλε συ φασουλή
βρώμισες τ’ όνειρο και την ψυχή
άδειο πετσί χωρίς ψωμί.
Έντιμοι άνθρωποι, νέα γενιά
θάψτε τους έντιμους μες στα (σκατά) σπαρτά
κι αυτούς που φτιάξανε τον Παντελή
σκουλήκι άχρηστο σ’ αυτή τη γη.
Στίχοι: Πάνος Τζαβέλας
14 σχόλια:
βία : η μαμή της ιστορίας
Εσύ γονιέ
που εκπαιδεύεις το παιδί σου σαν μοναχικό λύκο έτοιμο να κατασπαράξει τον διπλανό του για το δικό του "καλό" .
Εσύ δάσκαλε
που εξυμνείς την υπεροχή της ράτσας σου, της θρησκείας σου, της ιδεολογίας σου.
Εσύ παπά
με τις μεταφυσικές απειλές σου.
Εσύ κρατικέ παραγοντίσκε που καβάλησες το καλάμι της εξουσίας
Εσύ που φοράς την όποια του έθνους στολή
και καμαρώνεις σαν τον πορτιέρη του ξενοδοχείου στους περαστικούς, πάντα όμως σκυφτός και μ απλωμένο το χέρι στους πελάτες ή τ αφεντικά.
Εσύ φαρμακοποιέ
που κόβεις τα φάρμακα απ τον ανήμπορο και φτωχό επειδή σου καθυστερεί τα λεφτά το ταμείο του.
Εσύ τραμπούκε αυτοκινητιστή
που καβαλάς το θηρίο σου και όποιον πάρει ο χάρος
Εσύ γιατρέ
που χωρίς φακελάκι δεν κάνεις την επέμβαση.
Εσύ υπουργέ
που χαϊδεύεις τ αυτιά των πραιτοριανών
Εσύ δημοσιγραφόμπατσε που ξεχωρίζεις τα παιδιά ανάλογα με το πού συχνάζουν ή σε ποιο σχολείο πηγαίνουν
Εσύ νεοφασίζοντα δήμαρχε της Αθήνας
που μας απειλείς με την οργή των μπάτσων αν συνεχιστούν τα αυγά και τα νεράντζια των παιδιών και τότε , ω του χάους.
Εσύ μπάτσε
που παίζεις με το όπλο σου άμα δεν παίζεις το πουλί σου
Όλοι εσείς
είσαστε το πρότυπο του χθεσινού και προχθεσινού φονιά
Όλοι εσείς
τον στείλατε για να εκτελέσει
το παιδί
που έπαιζε με τους φίλους του,
άσπρους -μαύρους- κίτρινους -χριστιανούς και μουσουλμάνους,
μακρυμάλληδες και εξαρχιώτες ,
το κάθε παιδί
που βγάζει τη γλώσσα στις στολές και τις εξουσίες σας,
το παιδί
που δεν μπορείτε ν αντέξετε το χαμόγελό του...
ανθρωπάκια είστε για λύπηση...
μας πήρανε χαμπάρι !
Εσύ ,εργολάβε και μηχανικέ, που' κανες κοιλίτσα σχεδιάζοντας πισίνες και βίλες για τους κατέχοντες και ξεχνάς ότι δάσκαλοι ήταν αυτοί που σ' έμαθαν ν' αρθρώνεις το λόγο για να μπορείς να κάνεις τώρα τόσο εύκολες γενικεύσεις,βγάζοντας την ουρά σου απ' έξω.
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΦΙΛΩΝ ΤΟΥ ΑΛΕΞ
«Θέλουμε έναν καλύτερο κόσμο. Βοηθήστε μας. Δεν είμαστε τρομοκράτες, 'κουκουλοφόροι', 'γνωστοί - άγνωστοι'. Είμαστε τα παιδιά σας. Αυτοί, οι γνωστοί- άγνωστοι... Κάνουμε όνειρα -μη σκοτώνετε τα όνειρά μας! Έχουμε ορμή -μη σταματάτε την ορμή μας. Θυμηθείτε. Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς. Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη 'βιτρίνα', παχύνατε, καραφλιάσατε, ξεχάσατε.
» Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε. Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε, να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους. Μάταια. Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι και περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε. Δεν φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δεν δημιουργείτε! Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε. Υλη παντού. Αγάπη πουθενά. Πού είναι οι γονείς; Πού είναι οι καλλιτέχνες;
Γιατί δεν βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν; μας σκοτώνουν. Βοηθήστε μας...».
Υ.Γ Μη ρίχνετε άλλα δακρυγόνα,κλαίμε κι απο μόνοι μας.
-προσυπογράφω κλαίγοντας....
to nyxterino
"Κι οι δάσκαλοι της νεολαίας γδαρτάδες,
κόβουν στα μέτρα τους τους μαθητάδες,
κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς,
με ιδεώδεις υποτακτικούς,
που είναι στο μυαλό νωθροί,
μα υπακοή έχουν περισσή,
τους έχω βαρεθεί."
Κοινωνια της γενίκευσης ,του εύκολου θυμού εναντίον όλων και του γρήγορου εφησυχασμού.
"Λάθρα βιώσας" ή "λάθε βιώσας";
"Γύφτοι χαλκεύουν το μέλλον των καιρών"
(Α.Εμπειρίκος)
"Xαντάκια, σκουπιδότοποι, μαύρες μανάδες ολολύζοντας, ποιον σκότωσες εσύ, ποιον σκότωσες εσύ, πόσους σκοτώσαμε;
Tόσο αίμα και τα χέρια του Λουκά, κι' άλλα κομένα σύρριζα, τα βρίσκαμε στη ρεματιά μετά από μήνες φεύγοντας,
σήμερα εδώ, τη νύχτα αλλού,
φονιάδες, καταδότες, κλέφτες και μοιχοί, φαντάροι, χωροφύλακες, νοικοκυραίοι και μαγαζάτορες
κι' άλλοι πολλοί καβάλα στον καιρό κι' ανάμεσα".......
Νεκρόδειπνος,Σινόπουλος
ο κυρ-παντελής, κλασσικός τύπος σωστού οικογενειάρχη και επιτυχημένου συμπολίτη μας... εικόνα που για δεκαετίες, τι λέω;, και βάλε κοσμεί τη πινακοθήκη του μυαλού μας...
τόσα χρόνια που λές πως μεταλάχτηκε η εικόνα κι εντάχτηκε στα γονίδια - στο DNA- και έτσι προκύψανε οι κλώνοι του κυρ-παντελή..
γέμισε ο κόσμος, κυρ-παντελήδες από κούνια...
και όπως ξέρεις οι κλώνοι είναι πειθήνιοι σε ψυχοκατευθυνση... γιαυτό γέμισε η μικρή μας χώρα κανάλια πολλά.....
και παίζουν με τους κλώνους παρτίδες...
κάποια φορά όμως βραχυκυκλώνει το μυαλό - έχουνν μυαλό οι κλώνοι;- και τότε πάει στράφι η παρτιδα...
.....
έπειτα ξυπνάμε...
Βία στη βία όποιου ενδύεται εξουσιαστικές μεθόδους σε κάθε περίπτωση-περίσταση.
"μὲ τριγυρίζουν κλαίγοντας τρία μικρὰ παιδιὰ
δὲν ξέρω πῶς γίνηκε καὶ μὲ φωνάζουν μ ά ν α"
to mitos
Στα παιδιά που κοιμούνται στον πατημένο ουρανό
"Όλη τη νύχτα τύμπανα, φωνές, μεθυσμένα τραγούδια,
φωτιές στις πλατείες- κοκκίνιζε ο τόπος - κοκκίνιζαν τα κλεισμένα δωμάτια.
Ίσως να σφάζαν τ αγάλματα πάλι,
ίσως να καίγαν ομοιώματα θεών ή τυράννων. Ένα ποντίκι στεκότανε στα πόδια του Σταυρού και κοιτούσε με κόκκινα μάτια
απορημένο αν θα χτυπούσε στην ώρα του το ξυπνητήρι του μεταλλωρύχου, αν τούτη η πυρκαγιά της νύχτας θα κατέληγε στη μουσική"
Γ. Ρίτσος, ΈΦΥΓΑΝ, 20 XII 79
ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΛΤΕΖΑ
ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ
"...Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Όσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους, ενόχλησαν τους Έλληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα - εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ' τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ως τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ως τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.
Εξύβριση αρχής - έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής - έτσι είθισται ν' αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και δυστυχώς γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια - όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.
Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν' αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί μ' «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου... κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν ...ανακαλύπτονται. Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ."
ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ
"Να ζητάς μια θάλασσα
για να βρέξεις τα χείλη σου
μην αρκείσαι σε λίγες σταγόνες
που μπορείς να τις βρεις παντού.
Να ζητάς μια θάλασσα
για να κερδίσεις κάποτε
ένα ποτήρι νερό."
(Αραβανής Σπύρος, στο "ποιείν")
Δημοσίευση σχολίου