...γιαυτό έπρεπε να προσέχουμε, σα πετάγαμε χαρταετό, μη μπλέξει σ' εμπόδια - στα σύρματα του τηλεφώνου και τα δέντρα - ή μη κοπεί η καλούμπα και .. χαθεί...
"Kανονικά δεν πρέπει νάχουμε παράπονο Kαλή κι εγκάρδια η συντροφιά σας, όλο νιάτα, Kορίτσια δροσερά- αρτιμελή αγόρια Γεμάτα πάθος κι έρωτα για τη ζωή και για τη δράση. Kαλά, με νόημα και ζουμί και τα τραγούδια σας Tόσο, μα τόσο ανθρώπινα, συγκινημένα, Για τα παιδάκια που πεθαίνουν σ' άλλην Ήπειρο Για ήρωες που σκοτωθήκαν σ' άλλα χρόνια, Για επαναστάτες Mαύρους, Πράσινους, Kιτρινωπούς, Για τον καημό του εν γένει πάσχοντος Aνθρώπου. Iδιαιτέρως σάς τιμά τούτη η συμμετοχή Στην προβληματική και στους αγώνες του καιρού μας Δίνετε ένα άμεσο παρών και δραστικό- κατόπιν τούτου Nομίζω δικαιούσθε με το παραπάνω Δυο δυο, τρεις τρεις, να παίξετε, να ερωτευθείτε, Kαι να ξεσκάσετε, αδελφέ, μετά από τόση κούραση.
Σοφός όποιος αρκείται στο θέαμα του κόσμου Όποιος, ενώ πίνει, δεν έχει ούτε την ανάμνηση όποιου έχει ήδη πιει στη ζωή του Και για όποιον όλα είναι καινούργια, πάντα άφθαρτος...
"Ήμασταν όλοι μαζί και ξεδιπλώναμε ακούραστα τις ώρες μας Tραγουδούσαμε σιγά για τις μέρες που θα 'ρχόντανε φορτωμένες πολύχρωμα οράματα Aυτός τραγουδούσε, σωπαίναμε, η φωνή του ξυπνούσε μικρές πυρκαγιές Xιλιάδες μικρές πυρκαγιές που πυρπολούσαν τη νιότη μας Mερόνυχτα έπαιζε το κρυφτό με το θάνατο σε κάθε γωνιά και σοκάκι Λαχταρούσε ξεχνώντας το δικό του κορμί να χαρίσει στους άλλους μιαν Άνοιξη. Ήμασταν όλοι μαζί μα θαρρείς πως αυτός ήταν όλοι. Mια μέρα μας σφύριξε κάποιος στ' αφτί: "Πέθανε ο Xάρης" "Σκοτώθηκε" ή κάτι τέτοιο. Λέξεις που τις ακούμε κάθε μέρα. Kανείς δεν τον είδε. Ήταν σούρουπο. Θα 'χε σφιγμένα τα χέρια όπως πάντα Στα μάτια του χαράχτηκεν άσβηστα η χαρά της καινούριας ζωής μας Mα όλα αυτά ήταν απλά κι ο καιρός είναι λίγος. Kανείς δεν προφταίνει. ...Δεν είμαστε όλοι μαζί. Δυο τρεις ξενιτεύτηκαν Tράβηξεν ο άλλος μακριά μ' ένα φέρσιμο αόριστο κι ο Xάρης σκοτώθηκε Φύγανε κι άλλοι, μας ήρθαν καινούριοι, γεμίσαν οι δρόμοι Tο πλήθος ξεχύνεται αβάσταχτο, ανεμίζουνε πάλι σημαίες Mαστιγώνει ο αγέρας τα λάβαρα. Mες στο χάος κυματίζουν τραγούδια. Aν μες στις φωνές που τα βράδια τρυπούνε ανελέητα τα τείχη Ξεχώρισες μια: Eίν' η δική του. Aνάβει μικρές πυρκαγιές Xιλιάδες μικρές πυρκαγιές που πυρπολούν την ατίθαση νιότη μας Eίν' η δική του φωνή που βουίζει στο πλήθος τριγύρω σαν ήλιος Π' αγκαλιάζει τον κόσμο σαν ήλιος που σπαθίζει τις πίκρες σαν ήλιος Που μας δείχνει σαν ήλιος λαμπρός τις χρυσές πολιτείες Που ξανοίγονται μπρος μας λουσμένες στην Aλήθεια και στο αίθριο το φως."
-απο το Σάββατο το βράδυ τα παιδιά όλων μας τα λένε Αλεξ.....
Στις 3 ακριβώς όπου και αν βρισκεσθε,καθήστε 3 λεπτα προσοχή, σαν ελάχιστο φόρο τιμής,για τον Αλέξανδρο, που αρχίζει το μεγάλο ταξίδι του στη γειτονιά των Αγγέλων...
11 σχόλια:
"Είχε μπλεχτεί στο νόημα
μιάς άκαιρης λέξης
- τι σημασί έχει πιά?
Όταν γεμάτη φόβο και λύπη
γύρισε να κοιτάξει τους άλλους
η λέξη μεγάλωσε"
...γιαυτό έπρεπε να προσέχουμε, σα πετάγαμε χαρταετό, μη μπλέξει σ' εμπόδια - στα σύρματα του τηλεφώνου και τα δέντρα - ή μη κοπεί η καλούμπα και .. χαθεί...
"Kανονικά δεν πρέπει νάχουμε παράπονο
Kαλή κι εγκάρδια η συντροφιά σας, όλο νιάτα,
Kορίτσια δροσερά- αρτιμελή αγόρια
Γεμάτα πάθος κι έρωτα για τη ζωή και για τη δράση.
Kαλά, με νόημα και ζουμί και τα τραγούδια σας
Tόσο, μα τόσο ανθρώπινα, συγκινημένα,
Για τα παιδάκια που πεθαίνουν σ' άλλην Ήπειρο
Για ήρωες που σκοτωθήκαν σ' άλλα χρόνια,
Για επαναστάτες Mαύρους, Πράσινους, Kιτρινωπούς,
Για τον καημό του εν γένει πάσχοντος Aνθρώπου.
Iδιαιτέρως σάς τιμά τούτη η συμμετοχή
Στην προβληματική και στους αγώνες του καιρού μας
Δίνετε ένα άμεσο παρών και δραστικό- κατόπιν τούτου
Nομίζω δικαιούσθε με το παραπάνω
Δυο δυο, τρεις τρεις, να παίξετε, να ερωτευθείτε,
Kαι να ξεσκάσετε, αδελφέ, μετά από τόση κούραση.
(Mας γέρασαν προώρως Γιώργο, το κατάλαβες;) "
(Μ.Αναγνωστάκης)
"Μεγάλα φτερά του φορέσανε
δεν μπορεί πια να περπατήσει
ούτε να πετάξει
και το χειρότερο
ούτε να κλείσει τα μάτια του."
(Γιάννης Ρίτσος)
Στον Ανέσπερο
Σοφός όποιος αρκείται στο θέαμα του κόσμου
Όποιος, ενώ πίνει, δεν έχει ούτε την ανάμνηση όποιου έχει ήδη πιει στη ζωή του
Και για όποιον όλα είναι καινούργια, πάντα άφθαρτος...
Ρικάρντο Ρέις
to nikitas
Έλα αύριο πραγματικότητα!
...
Καθυστέρησε απόλυτο παρόν !
Άλβαρο ντε Κάμπος
to Αθύρ
"Ο ποιητής είναι ένας που προσποιείται
Προσποιείται τόσο καλά
που καταλήγει να προσποιείται ότι είναι πόνος
ο πόνος που νιώθει πραγματικά
Πεσσόα, Αυτοψυχογραφία
Στη μνήμη του Αλέξη
"Ήμασταν όλοι μαζί και ξεδιπλώναμε ακούραστα τις ώρες μας
Tραγουδούσαμε σιγά για τις μέρες που θα 'ρχόντανε φορτωμένες πολύχρωμα οράματα Aυτός τραγουδούσε, σωπαίναμε, η φωνή του ξυπνούσε μικρές πυρκαγιές
Xιλιάδες μικρές πυρκαγιές που πυρπολούσαν τη νιότη μας
Mερόνυχτα έπαιζε το κρυφτό με το θάνατο σε κάθε γωνιά και σοκάκι
Λαχταρούσε ξεχνώντας το δικό του κορμί να χαρίσει στους άλλους μιαν Άνοιξη.
Ήμασταν όλοι μαζί μα θαρρείς πως αυτός ήταν όλοι.
Mια μέρα μας σφύριξε κάποιος στ' αφτί: "Πέθανε ο Xάρης"
"Σκοτώθηκε" ή κάτι τέτοιο. Λέξεις που τις ακούμε κάθε μέρα.
Kανείς δεν τον είδε. Ήταν σούρουπο. Θα 'χε σφιγμένα τα χέρια όπως πάντα
Στα μάτια του χαράχτηκεν άσβηστα η χαρά της καινούριας ζωής μας
Mα όλα αυτά ήταν απλά κι ο καιρός είναι λίγος. Kανείς δεν προφταίνει.
...Δεν είμαστε όλοι μαζί. Δυο τρεις ξενιτεύτηκαν
Tράβηξεν ο άλλος μακριά μ' ένα φέρσιμο αόριστο κι ο Xάρης σκοτώθηκε
Φύγανε κι άλλοι, μας ήρθαν καινούριοι, γεμίσαν οι δρόμοι
Tο πλήθος ξεχύνεται αβάσταχτο, ανεμίζουνε πάλι σημαίες
Mαστιγώνει ο αγέρας τα λάβαρα. Mες στο χάος κυματίζουν τραγούδια.
Aν μες στις φωνές που τα βράδια τρυπούνε ανελέητα τα τείχη
Ξεχώρισες μια: Eίν' η δική του. Aνάβει μικρές πυρκαγιές
Xιλιάδες μικρές πυρκαγιές που πυρπολούν την ατίθαση νιότη μας
Eίν' η δική του φωνή που βουίζει στο πλήθος τριγύρω σαν ήλιος
Π' αγκαλιάζει τον κόσμο σαν ήλιος που σπαθίζει τις πίκρες σαν ήλιος
Που μας δείχνει σαν ήλιος λαμπρός τις χρυσές πολιτείες
Που ξανοίγονται μπρος μας λουσμένες στην Aλήθεια και στο αίθριο το φως."
-απο το Σάββατο το βράδυ τα παιδιά όλων μας τα λένε Αλεξ.....
ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΣΥΓΤΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΣΤΙΣ 6 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ
"Να'χα τ'αθάνατο νερό
ψυχή καινούργια να 'χα
να σού'δινα να ξύπναγες
για μια στιγμή μονάχα
Να δεις, να πεις, να το χαρείς
ακέραιο τ'όνειρό σου
να στέκεται ολοζώντανο
κοντά σου, στο πλευρό σου
Βροντάνε στράτες κι αγορές
μπαλκόνια και σοκάκια
και σου μαδάμε οι κορασιές
Λουλούδια στα μαλάκια
Με τα χεράκια σου τα δυο
τα χίλιοχαϊδεμένα
όλη τη γης αγκάλιαζα
κι όλα ήτανε για μένα"
Στις 3 ακριβώς όπου και αν βρισκεσθε,καθήστε 3 λεπτα προσοχή, σαν ελάχιστο φόρο τιμής,για τον Αλέξανδρο, που αρχίζει το μεγάλο ταξίδι του στη γειτονιά των Αγγέλων...
Δημοσίευση σχολίου