eidenai

Eισαγωγικές εξετάσεις και ποδόσφαιρο. Ανοίκειοι παραλληλισμοί

Ημερομηνία δημοσίευσης: 10/05/2009
Του Απόστολου Δεδουσόπουλου*

Έφθασαν, λοιπόν, οι μέρες της τελικής κρίσης. Δώδεκα χρόνια θητείας στα σχολικά θρανία, χιλιάδες ώρες στις αίθουσες και αντίστοιχες ώρες διδασκαλίας από δασκάλους, καθηγητές και φροντιστές, λίγους εμπνευσμένους και πολλούς βαριεστημένους, λίγους με γνώσεις και σεμνότητα, πολλούς επαρμένα αδαείς, λίγους να νοιάζονται και πολλούς να αδιαφορούν, λίγους να θυσιάζονται μέσα και έξω από τη σχολική αίθουσα και πολλούς δραχμοφονιάδες, άλλες τόσες ώρες μοναχικής «μελέτης», βρίσκουν εντός ολίγου τη δικαίωσή τους. Η διαδικασία των πέναλτι αρχίζει.

Εισαγωγικές εξετάσεις εν όψει, η αγωνία στο κατακόρυφο και οι «δρώντες παράγοντες» εν πλήρη δράση. Οι γονείς-παράγοντες να ακτινοβολούν αγωνία, νεύρα και υπολογισμό, «θα γράψει καλά να μπει σε καμιά αξιοπρεπή σχολή και εδώ στο σπίτι, ή θα έχουμε ενοίκια, έξοδα και τρεχάματα ανά την Ελλάδα, ο Θεός ξέρει σε ποιο τμήμα του κερατά, διάβασε ρε, λίγες μέρες μείνανε», οι φροντιστές - προπονητές δίνουν τις χιλιοειπωμένες οδηγίες, «τους ορισμούς αυτολεξεί, η μεθοδολογία των ασκήσεων..., τα κεφάλαια SOS τα μαθαίνουμε απ’ έξω», οι καθηγητές του Λυκείου-γυμναστές έχουν ήδη αποχωρήσει στο βάθος της εικόνας, «ό,τι μάθατε, μάθατε, ψυχραιμία και κάντε μια-δυο καλές επαναλήψεις».

Το κοουτσάρισμα τελειώνει, οι γονείς κάνουν τις τελευταίες φυσικοθεραπευτικές κινήσεις, μπας και χαλαρώσουν λίγο τα τεντωμένα νεύρα και μην έχουμε καμιά νευροψυχολογική κράμπα της τελευταίας στιγμής, υπόσχονται και κανένα πριμ, αναλόγως της οικονομικής κατάστασης. Οι υποψήφιοι φοιτητές έτοιμοι για τον στίβο των εξετάσεων και της ευγενούς άμιλλας, όπως αλλιώς λέγεται η αρένα.

Οι δημοσιογράφοι και τα ΜΜΕ έχουν πάρει θέση στις κερκίδες έτοιμοι να περιγράψουν τις φάσεις, να αξιολογήσουν τα θέματα -τρεις κατηγορίες, ως γνωστόν, εύκολα, βατά και δύσκολα- και να πάρουν τις αναγκαίες συνεντεύξεις από νικητές και νικημένους. Έχουν άλλωστε από δίπλα και τους σχολιαστές, έγκριτους φροντιστηριατζήδες, που με απόλυτη επάρκεια λύνουν τα θέματα και επισημαίνουν με περισσή επιστημονική και διδακτική παρρησία ότι «η απάντηση στο 3ο θέμα είναι από τη δεύτερη παράγραφο της 86ης σελίδας ως την τρίτη γραμμή της πρώτης παραγράφου της 87ης σελίδας του σχολικού εγχειριδίου».

Οι διαιτητές-βαθμολογητές τσεκάρουν τις κίτρινες και κόκκινες κάρτες να βγαίνουν εύκολα και αποστηθίζουν τις οδηγίες της Κεντρικής Επιτροπής Διαιτησίας -συγνώμη της Κεντρικής Επιτροπής Εξετάσεων, ήθελα να πω. Και τα μέλη της Επιτροπής εναρμονίζονται με τα πολιτικά κελεύσματα «εύκολα θέματα, να μπουν όσοι χωράνε, μη μείνουνε άδειες θέσεις και κλείσουν τμήματα ελλείψει πελατείας και φωνάζουν οι ταβερνιάρηδες και οι κεφετεριατζήδες και όσοι δώσανε το υστέρημά τους να μετατρέψουν στάβλους και αποθήκες σε ενοικιαζόμενα διαμερίσματα κατάλληλα για φοιτητές και κατσαρίδες».

Γιατί, ως γνωστόν, του Έλληνα μικρο-ιδιοκτήτη ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει, και αν ο αρμόδιος υπουργός δε βρει τρόπο να τον «διευκολύνει», έχει και αλλού υπουργούς που είναι περισσότερο ευάλωτοι στα λαϊκά αιτήματα. Άλλωστε, όλη η χωροθέτηση του ελληνικού πανεπιστημίου στην υπόθεση της περιφερειακής και τοπικής ανάπτυξης υποτάχθηκε. Ποιας επιστήμης, ποιου μέλλοντος, ποιας οικονομικής και κοινωνικής αναγκαιότητας; Απλά πράγματα, τόσο απλά, όσο το κλείσιμο του ματιού και το κτύπημα στην πλάτη με συνένοχη οικειότητα.

Σ’ αυτό το σκηνικό οι φουκαράδες υποψήφιοι μετατρέπονται σε τερματοφύλακες με διπλό ρόλο, κάτι σαν τον Νικοπολίδη πριν λίγες μέρες. Πρέπει να σκοράρουν, να ρίξουν τον ανώνυμο αντίπαλο στο χώμα, να γράψουν «καλύτερα». Και πρέπει να αποκρούσουν, να μην επιτρέψουν να μπουν στη ζωή τους, όλα όσα πλουσιοπάροχα μίζερα τους δώσαμε όλοι, παράγοντες και πρόεδροι, προπονητές και γυμναστές, δημοσιογράφοι, διαιτητές και υπουργοί. Να διατηρήσουν αμόλευτη τη ψυχούλα τους, το δικαίωμα να συγκινούνται, έστω και αν η συγκίνηση μπορεί να σημαίνει να χάσουν το πέναλτι. Οι παίκτες που είχαν λόγο να είναι συγκινημένοι, αυτοί που κτυπούσαν το τελευταίο πέναλτι της καριέρας τους, άλλωστε, το έχασαν.

Οι χιλιάδες υποψήφιοι είναι από κοινού στην αρένα, αλλά καθ’ ένας μόνος του. Δεν υπάρχουν πλήθη να επευφημούν ή να λοιδορούν. Ας δεχθούν τα σιωπηλά μας χειροκροτήματα και την προσωπική μου συγνώμη.

* Ο Απ. Δεδουσόπουλος είναι καθηγητής του Παντείου Παν/μίου