AΤα Υπόγεια Ρεύματα διασκευάζουν και ερμηνεύουν με το δικός τους τρόπο, 25 τραγούδια με πολιτικό-κοινωνικό περιεχόμενο, από το ευρύ ρεπερτόριο του Θάνου Μικρούτσικου, πάνω στους στίχους μεγάλων ποιητών (Β.Μαγιακόφσκι, Ν.Χιχμέτ, Μπ.Μπρεχτ, Γ.Ρίτσος, Α.Αλκαίος, Μ.Ελευθερίου, Μ.Αναγνωστάκης, Φρ.Βιγιόν, Κ.Τριπολίτης, Ν.Καββαδίας, Β.Μπίρμαν κ.ά.).
Ευχαριστούμε τον Ανέσπερο για την πρόσκληση στην εκτός προγράμματος χθεσινοβραδινή παράσταση στο METROPOLIS LIVE STAGE.
Ήταν μια πολύ δυνατή βραδιά.
4 σχόλια:
"Να γελάσεις απ' τα βάθη των χρυσών σου ματιών
είμαστε μες στο δικό μας κόσμο
Η πιο όμορφη θάλασσα
είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα
Κι αυτό που θέλω να σου πω
το πιο όμορφο απ' όλα,
δε στο 'χω πει ακόμα..."
-το ωραιότερο τραγούδι της βραδιάς
to mitos,
για τις τόσο επιτυχημένες αναρτήσεις του και τις ευαισθησίες του...
-εξαιρετική και η ανάρτηση για τις πανελλαδικές
αντιγράφω από τη σελίδα του φίλου Τάσου Δενελάβα:
Αντίο
Κάποτε μια νύχτα θ’ ανοίξω τα μεγάλα κλειδιά των τρένων για να περάσουν οι παλιές μέρες
οι κλειδούχοι θα χουν πεθάνει , στις ράγιες θα φυτρώνουν μαργαρίτες απ’ τα παιδικά μας πρωινά
κανείς δεν έμαθε ποτέ πως έζησα , κουρασμένος από τόσους χειμώνες
τόσα τρένα που δε σταμάτησαν πουθενά , τόσα λόγια που δεν ειπώθηκαν ,
οι σάλπιγγες βράχνιασαν , τις θάψαμε στο χιόνι
που είμαι ; γιατί δεν παίρνω απάντηση στα γράμματα μου ;
κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ’ την τύχη ή τις αντιξοότητες , αλλά
απ’ αυτό το πάθος μας για κάτι πιο μακρινό
κι ο αγέρας που κλείνει απότομα τις πόρτες και μένουμε πάντοτε έξω
όπως απόψε σε τούτο το έρημο τοπίο που παίζω την τυφλόμυγα με
τους νεκρούς μου φίλους .
Όλα τελειώνουν κάποτε . Λοιπόν αντίο ! Τα πιο ωραία ποιήματα
δε θα γραφτούν ποτέ ..
Τάσου Λειβαδίτη,
για τον ανέσπερο
"Ά, πότε θα γυρίσουμε, είναι αργά, φέρτε εν' αμάξι από κείνα τα παλιά
που στάθμευαν στις πλατείες των προαστίων ή απ’ αυτά που φτιάχνουν οι σκιές τ' απόβραδο
κι εγώ γιατί μεγάλωσα στη σκάλα; τι περίμενα; Φωνές μακρινές ακουσμένες στ' όνειρο
ή μια νύχτα ερήμωσης κι η ηδονή να κλαις σιωπηλά για πράγματα ξεχασμένα απ’ όλους
ούτε θα ξαναβρούμε εκείνη την εποχή που ζήσαμε ό,τι καλύτερο είχαμε: τον ερωτά για ένα χρωματιστό βότσαλο, τη μυστική ταφή ενός πουλιού
ή ένα γράμμα που πήγαμε στο ταχυδρομείο χωρίς διεύθυνση, γιατί ο παιδικός φίλος τού καλοκαιριού είχε φύγει ξαφνικά χωρίς να μας ειδοποιήσει, «μα δεν έχει διεύθυνση», είπε ο υπάλληλος — από τότε ξέρεις πως ο κόσμος δεν μπορεί να σου δώσει καμιά βοήθεια.
Έξαλλου ήρθε ο καιρός να παραδεχτούμε ότι δεν κάναμε κι εμείς τίποτα, σπουδαίο. Άλλα και ποιο είναι το σπουδαίο; Και σε τι θα βοηθούσε;
Άνθρωποι που μας ξεγέλασε η τύχη ή μας πρόδωσε τ' όνειρο
κι ώ μάταιες ελπίδες, πόσο σας αγαπήσαμε έναν καιρό.
Σελήνη 20 ήμερων απόψε... Πώς έφυγαν τα χρόνια!"
to nyxterino
η καλλιέπεια της ελευθερίας και η ανελευθερία, βασικές αιτίες της αρετής ή της χρηστότητας;
Δημοσίευση σχολίου