eidenai

Αρνητισμός και Αριστερά

Είναι όμως πολύ όμορφο αυτό που προσάπτουν στην αριστερά τώρα που έχει ταραχθεί κάπως το παραπέτασμα (ου μην αλλά... και το καταπέτασμα βρώσεως και πόσεως) του ναού.

Αρνητισμός σου λέει. Αμάρτημα μέγα.

Ξεχνώντας βεβαίως ότι η αμαρτία εμπεριέχει οιονεί τη μαρτυρία, αλλά τέλος πάντων. Πάνω στην άψη και στην ταραχή πολλά μπορεί να πει ο ταραγμένος. Αλλ' όμως είναι όμορφο να σου προσάπτουν μιαν αλήθεια έστω και με αρνητικό πρόσημο, θέλοντας να υποβιβάσουν όσα προσπάθησες χρόνια και χρόνια, όσα διέτρεξες και σε διέτρεξαν προκειμένου να είσαι όσο το δυνατόν ελεύθερος στον αυτοπροσδιορισμό σου. Αρνητισμός η αριστερά. Καταγγελτικός λόγος αυτή η αριστερά, ουδεμία σχέση έχων αυτός ο λόγος με την κυβέρνηση με τον σκεδασμό αυτού του τόπου. Κάτι δηλαδή σαν παιχνίδι άτακτων παιδιών των οποίων η ορμή αντλείται και εξαντλείται από το παιχνίδι καθ' εαυτό και πέραν τούτου ουδέν. Μήτε παρηγοριά, μήτε μέθοδος ονείρων, μήτε κοινός βηματισμός δικαιοπραξίας, μήτε βίος, μήτε τίποτε. Αυτό σου, λένε οι συστημικοί και οι χυδαίοι είρωνες (όχι οι Χείρωνες) είναι η αριστερά.

Η αριστερά που βγήκε απότομα από τη μέχρι τώρα αρμόδια λύπη της και πρέπει να την κάνει αλτάρι και κάμπο θερισμού για ό,τι μέλλει γενέσθαι.

Θα είναι δύσκολο, πολύπλοκο, θα έχει θύματα λαθών και λάθη θυμάτων όμως είναι αυτό που θα γίνει. Γιατί το γεγονός αυτού του είδους αριστερού λόγου δεν ήρθε τυχαία. Δεν προέκυψε από τις δημοσκοτίσεις (και δημοσκοπήσεις να τις πεις πάλι μέσα θα είσαι) και δεν υπάρχει χάριν αυτών. Ήλθε, από απίστευτα πολλές ώρες βημάτων συνεννούσεων, λαθών, ματαιώσεων, άγριας αντιπαράθεσης, ήλθε από χειρουργικής ακρίβειας συμπεράσματα της θεωρίας και της ποίησης, ήλθε ακόμη και από ένδοξες επιτυχίες θανάτου, ήλθε από παντού. Κι αυτός ο λόγος της αριστεράς δεν είναι μόνο ότι ανέβλυσε από μια τεράστια ποσότητα ολοκληρωμάτων της ζωής που έγινε ποιότητα, είναι και που ανέβλυσε από ποιότητες και ποιότητες του απείρως ελάχιστου ανεπαισθήτως που έγιναν ποσότητα τώρα και εδώ. Είναι κάτι που δεν θα καταλάβουνε ποτέ οι καθεστωτικοί της σκέψης, άρα και οι καθεστωτικοί των αισθημάτων. Δεν θα νιώσουν τα αισθήματα που προκαλεί η σκέψη, που με τη σειρά της επιστρέφει στα αισθήματα και εκείνα πάλι στη σκέψη, ώστε να ιδρύεται αενάως η πολιτική και αισθητική και λογική ύλη της υπάρξεως.

Δεν θα το καταλάβουνε, γι' αυτό λέω πως είναι πολύ όμορφο όλο αυτό το -κατά τη γνώμη τους- ατελέσφορο που προσάπτουν στην αριστερά.

Στην αριστερά βεβαίως που δεν είναι ακόμη -τη στιγμή που μιλάμε- ακριβώς επικίνδυνη: Είναι άγριο πράγμα της γνώσεως μια αριστερά επικίνδυνη γιατί τότε θα σημαίνει πως τα άλογα καλπάζουν και ο χρόνος επιταχύνεται μέσα στην καθημερινή πεδιάδα της τιμής που είναι η προσωπική συμμετοχή του καθενός στην αντίληψη της κοινής ζωής και του κοινού χώρου όπου το τώρα και τα πάντα, το όχι ακόμη και το ποτέ άλλοτε συμπλέκονται και γίνονται φίδια της μέδουσας, σκέψεις του ντε Καρτ και Πάρθια βέλη ικανά να σκοτώσουν και τους πιο επίμονους από τους Νεοπλατωνικούς: τους Σούφι. Φαίνεται πως η αριστερά των ημερών έχει τέτοια σκευή. Φαίνεται κιόλας πως ο αντίπαλος το ξέρει, γι' αυτό και επιτίθεται υποβιβάζοντας το ιστορικό γεγονός σε παρεμπίπτον σύμπτωμα του συστήματος. Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται και ευτυχώς που στην περίπτωσή μας η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Δεν είναι φάρσα.

Είναι η αρχή μιας νέας διεκτραγώδησης του τόπου και του χρόνου.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η διεκτραγώδηση θα γίνει. Χιλιάδες φορές δεν έχει γίνει. Μπορεί ούτε και τώρα. Περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Περί της ομορφιάς η οποία προσάπτεται στην αριστερά ως λάθος. Λες και η ομορφιά είναι το προπατορικό της αμάρτημα στο οποίο δεν πρέπει να υποπέσει για μια εισέτι φορά. Η ομορφιά του κινδύνου εννοείται. Η ομορφιά του κινδύνου για το κάθε συνυπάρχειν και όχι το συνυπάρχειν γενικώς και αορίστως.

Η ομορφιά του συνυπάρχειν στη γενική και προσωπική παιδεία, στη γενική και προσωπική αγωγή, το συνυπάρχειν απολύτως ανάμεσα στη θρησκεία και στην αθεΐα κι ανάμεσα στις τελετές που έχει ο λόγος και στις δύο αυτές εκδοχές.

Είναι επικίνδυνο το συνυπάρχειν που πρέπει οπωσδήποτε να καταλήγει στο υπάρχειν του καθενός εκτός συστημικών ορίων και συνόρων. Επικίνδυνο και άγριο. Δεν είναι εύκολο να αποδέχεσαι, δεν είναι εύκολο να σε αποδέχονται. Ας το επαναλάβουμε: δεν είναι εύκολο να σε αποδέχονται. Είναι ακριβώς αυτό, το στοίχημα της αριστεράς: να κατανοήσει το γιατί την αποδέχονται. Να διαχειρισθεί με όρους επανάστασης το γιατί και το διότι μιας ομιλίας που βρίσκεται στα σπάργανα κι ακόμη θηλάζει από το μητρικό γάλα του παρελθόντος και ξυπνάει τα χαράματα από εφιάλτες μέλλοντος.

Κλάμα βρέφους είναι η αριστερά του παρόντος.

Κι αυτό το ξέρουν πιο καλά οι γονείς της: το ίδιο το καθεστώς.

Γιατί από το καθεστώς προκύπτει η αριστερά.

Και ποιος γονιός δεν θέλει να κάνει το παιδί του σαν τα μούτρα του.

Και ποιο παιδί δεν θέλει να σκοτώσει τον γονιό του για να πάρει τη θέση του.

Και στο τέλος συμβαίνει. Ας το έχουμε υπ' όψη μας. Για να μη γίνει άσχημο -για μια ακόμη φορά- αυτό που προσάπτουν στην αριστερά. Κώστας ΚΑΝΑΒΟΥΡΗΣ /αυγή 24/2/08