"Κάθε φορά που μου πρόσφεραν μια καρέκλα έπεφτα στην παγίδα.
Έτσι στέκομαι χρόνια τώρα όρθιος σά ν΄ ακούω τη Διεθνή."

ΔΕΙΛΙΝΟ
"Λεπτομέρειες ασήμαντες που κάνουν πιο οδυνηρές τις αναμνήσεις
και τα χρόνια μας, βαλσαμωμένα πουλιά, μας κοιτάζουν τώρα με μάτια ξένα -
αλλά κι εγώ ποιός ήμουν; ένας πρίγκηπας του τίποτα
ένας τρελός για επαναστάσεις κι άλλα πράγματα χαμένα
και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα
κι έτρεχα να τη σώσω.
Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ' έκσταση το δειλινό, είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον."

Tasos leibaditis

Τώρα τα βράδια κάθομαι σε μισοσκότεινα καφενεία και πίνω με πεθαμένους
φίλους
αλλά κι όταν έφυγα απ’ τα παιδικά μου χρόνια κρατούσα ένα γράμμα που δεν
έμαθα ακόμα που πρέπει να το πάω
και για κακή μου τύχη οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν κι αυτοί θνητοί.

Θυμάμαι τα παλιά προάστια και τα ηλιοτρόπια που σα μικροί αρχάγγελοι
παράστεκαν τους κήπους
θυμάμαι τις μικρές απόμερες κάμαρες όπου πέθανα για πράγματα
που δε θα γνώριζα ποτέ
θυμάμαι τις γυναίκες που αποκοιμήθηκα πάνω στο στήθος τους ενώ τα μακρινά
σφυρίγματα των τραίνων μ' έπαιρναν μαζί
θυμάμαι τα μεγάλα πλήθη στους δρόμους να τραγουδάνε τη Διεθνή.

Έξαλλου δε ζητήσαμε τη νίκη -
μονάχα λίγη μουσική...

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ, ΜΙΚΡΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΑ ΟΝΕΙΡΑ

Του Κώστα Βαξεβάνη


Ο Τεό και ο Σουτάι είναι φίλοι μου και συνεταίροι. Ο ένας Έλληνας και ο άλλος Τούρκος. Είναι ιδιοκτήτες ενός από τα πιο όμορφα εστιατόρια στο Βερολίνο. Φτωχοί μετανάστες και οι δύο στη Γερμανία πριν από χρόνια, κατάφεραν να επιβιώσουν στο σκληρό περιβάλλον της δουλειάς και των προκαταλήψεων. Στη Γερμανία δεν είχε ιδιαίτερη σημασία ποιoς είναι Έλληνας και ποιoς Τούρκος. Ήταν και οι δύο μετανάστες και για κακή τους τύχη, το ίδιο σκούροι. Στο εστιατόριο τους σήμερα, όλοι οι σερβιτόροι είναι παιδιά από διάφορες χώρες του κόσμου. "Multi culti” λέει ο Τεό γελώντας. Όταν πάω στο "Barist"(έτσι λέγεται το εστιατόριο) νοιώθω πολίτης του κόσμου. Ένας άνθρωπος ανάμεσα σε ανθρώπους. Και απολαμβάνω τις συζητήσεις με τον Σουτάι, που αναλύει πάρα πολύ καλά, πώς οι σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας χτίστηκαν έντεχνα πάνω στην ένταση και την αντιπαράθεση.

Το περιβάλλον και ο πολιτισμός του "Barist" είναι το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό αυτές τις μέρες, παρακολουθώντας κάποιους να στήνουν το σκηνικό της έντασης με τους μετανάστες. Να οικοδομούν πάνω στον αόριστο φόβο συγκεκριμένες αντιδράσεις.

Εδώ και μέρες κάποιοι ακονίζουν τα αντανακλαστικά του φόβου και τα ζωώδη ένστικτα. Ολόκληρη χώρα θα σύρει το χορό. Οι πάντες θα μπουν σε αυτόν. Ο μικροαστός, ως μαιτρέσα του φασισμού γιατί φοβάται για να υπάρχει.
Ο άνεργος για να μην του πάρουν τη δουλειά οι ξένοι, ενώ τα κοράκια αφεντικά είναι έλληνες. Ο φασίστας γιατί θέλει να είναι καθαρός μέσα στη βρωμιά του μυαλού του. Ο ανόητος γιατί ηδονίζεται να ανακαλύπτει χειρότερους απ αυτόν.

Φασισμός δεν είναι να συνστοιχίζεσαι με μια συγκεκριμένη ιδεολογία μόνο. Είναι να εγκαταλείπεις τη σκέψη για να ντυθείς με σχήματα και αφορισμούς. Μόνο που κάποια στιγμή επιστρέφουν. Και θα επιστρέψουν γιατί είμαστε όλοι μετανάστες. Και εμείς οι έλληνες, δυστυχώς στη χώρα μας...
www.koutipandoras.gr

ΠΡΑΞΗ ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΟΝΟΧΙΤΩΝΟΣ
Κάποια όνειρα που βλέπω, μ' αρέσει να τα διηγούμαι/.
Τι είδα χτες/.
Ένας ερημίτης κόβει λουλούδι και λέει στους μαθητάδες ολόγυρα: "Βλέπετε τίποτα σ' αυτήνε την πράξη;" Ο ένας λέει πως είναι αγάπη για τ' άνθη κι ομοίωση μαζί τους. Ο άλλος λέει πως είναι η μη-συνείδηση και τείνει σε κινήσεις μη-χρησιμότητας. Ένας άλλος αποκρίνεται πως ήτανε μια ανάπαυλα της αγιότητας. Ο ερημίτης πάει στο μίσχο, δένει το λουλούδι με σπάγγο, λέγοντας: "Ήτανε μια πράξη εξουσίας". Και έμεινε άφωνος έως θανάτου, κατά το όνειρο που είδα.
Νίκος Καρούζος, ΕΡΥΘΡΟΓΡΑΦΟΣ, 1988

Στην Ευρώπη βαρβαρότητα
στην Ελλάδα παλινόρθωση των βουρβόνων

Ασωτία και υποδοχή της, 3

"...
Περπάτησε λοιπόν ανάμεσα στις πέτρες
και μη σκεφτείς επιστροφή.
Άν σφάξω μόσχο
κρυφά θα τόνε σφάξω μοναχός τη νύχτα
και μοναχά για σένα.

Δυό ποτηράκια με κρασί θα βάλω
ένα για μένα κι ένα απέναντί μου
και στην υγειά θα πιώ της ασωτίας.
Μια θα ΄ν΄η ευχή μου
όρθιος μακριά μας πιά να ζήσεις
όπως θέλησες
με τη βοήθεια του Θεού
κι αν το μπορείς
χωρίς αυτήν
..."

Γιάννης Βαρβέρης, Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΟΝΟΣ