ΜΕΛΛΟΖΩΝΤΑΝΟΣ

"Αρνήθηκα να παραδοθώ 
Να σηκώσω ψηλά τα χέρια 
Σε αυτό που λένε ζωή

Δεν άφησα να πέσει κάτω 
Ούτε μια λέξη 
Έτοιμος πάντοτε για καβγά 
Όπλιζα τα κοντόκαννα λόγια μου 
Μήπως κάποτε σημαδέψουν σωστά

Όμως τα λόγια ποτέ δε βρίσκουν στόχο 
Ξώφαλτσα περνάνε απ’ τις ψυχές 
Οι πράξεις είναι που σκοτώνουν 
Αυτές δεν ξέρουν από γράμματα 
Όμως ποτέ δεν κάνουν λάθος πτώση 
Οι πράξεις είναι πάντα ευθύβολες 
Αρκεί να πέσουν σε χέρια αποφασισμένα

Εσύ όμως περίμενες 
Άλλοι να ανοίξουν πυρ 
Απροετοίμαστος συλλαμβάνεσαι 
Με κατάλοιπα πυρίτιδας στα δάχτυλα

Ίχνη μιας γραφής που στράφηκε εναντίον σου 
Που δε θα πυροδοτήσει ποτέ 
Μια κατά ριπάς πραγματικότητα

Λίγο να διστάσεις 
Και συνεχίζεις να ζεις 
Διάτρητος από λάθη 
Μελλοζώντανος 
Που παρακαλεί να του δοθεί 
Η χάρη να πεθάνει"

Ιπποκράτους 15, Ιωάννου

 

 

Μόνο οι γυναίκες 
Από του Βάρναλη τις μέρες ώς τα μερόνυχτα του Γκόρπα πολλά αλλάξανε της γης οι κολασμένοι δεν βρυχώνται, η καβαλίνα κι η ροδακινιά εξοστρακίσθηκαν και το κρασί δεν είναι άρωμα και πτήσις και αφρός μόνο οι γυναίκες, α, οι γυναίκες, δύστυχε Θωμά, όσο περνούν τα χρόνια γίνονται πιο όμορφες και πιο φασίστρες και πράμα φυσικό μάς βασανίζουν περισσότερο. 
Χρίστος Ρουμελιωτάκης, "Ξένος ειμί"