Δευτέρα, Οκτωβρίου 6


Ζητώ συγγνώμη που δεν απαντώ
Αλλά λάθος δικό μου δεν είναι
Που δεν αντιστοιχώ
Σ αυτόν που σε μένα αγαπάτε
Ο καθένας μας είναι πολλοί
Εγώ είμαι αυτός που νομίζω πως είμαι.
Άλλοι με βλέπουν αλλιώς
Καί πάλι λάθος κάνουν
Μη με παίρνετε γι άλλον
Κι αφήστε με ήσυχο.
Αν εγώ δε θέλω
Να βρώ τον εαυτό μου
Γιατί οι άλλοι για μένα να ψάχνουν"¨
FERNANDOPESSOA

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

.........

"Δεν κοιμάμαι, δεν κοιμάμαι,
περιμένω κάτι αποβράσματα σκοτάδια
να μπω στο ρετιρέ του Μάντη Κάλχα.
Θα τον σκοτώσω.
Με βούτηξε σ’ ολόκληρη θυσία
για να πνεύσεις.
Μα εσύ κουρνιάζεις, άπνοια,
πάνω σε κάθε προφητεία
με το πάσο σου. "

mitos είπε...

ΚΟΝΙΑΚ ΜΗΔΕΝ ΑΣΤΕΡΩΝ


"Χαμένα πάνε τα λόγια των δακρύων.
Όταν μιλάει η αταξία η τάξη να σωπαίνει
- έχει μεγάλη πείρα ο χαμός.
Τώρα πρέπει να σταθούμε στο πλευρό
του ανώφελου.
Σιγά -Σιγά να ξαναβρεί το λέγειν της η μνήμη
να δίνει ωραίες συνταγές μακροζωίας
σε ό,τι έχει πεθάνει.


Ας σταθούμε στο πλευρό ετούτης της μικρής
φωτογραφίας
που είναι ακόμα στον ανθό του μέλλοντός της:
νέοι ανώφελα λιγάκι αγκαλιασμένοι
Ενώπιον ανωνύμως ενθυμούσης παραλίας.
Ναύπλιο Εύβοια Σκόπελο ;
Θα πεις
και που δεν ήταν τότε θάλασσα."

Ανώνυμος είπε...

"στο πλευρό του ανώφελου"

Ανώνυμος είπε...

"Απολογισμός

Tι μας περίσσεψε απ’ το σκηνικό; Tο κάθισμα και τ’ άλλο κάθισμα, η απότομη στροφή του αέρα. Ή, ας πούμε, ο μακαρίτης ήλιος με τα τζάμια του και τα πουλιά του. Πώς προχωρούμε και συγκατανεύουμε, ναι, θα συναντηθούμε κάποτε, θα σε θυμάμαι. Ό,τι μετακινείται, ό,τι περνάει δίχως ν’ ακούγετα, μόλις ακούγεται μέσα στις λέξεις. Mεταστροφές, επαναλήψεις, χάσματα, η παραίτηση, προπάντων η παραίτηση. Eκείνο που έφυγε δίχως να φύγει, ο τοίχος ανασαίνει, η πέτρα έχει σκιά, τ’ αγκάθι έχει φεγγάρι, ο φτωχός θησαυρός απροστάτευτος απ’ τα δόντια του δάσους, η μικρή ξεχασμένη κοιλάδα στη σκάφη της σιωπής, με μια στάλα μαύρο νερό. Tι νομίζεις λοιπόν πως μας έχει απομείνει;"

Ανώνυμος είπε...

"Θέλω να κοιμηθώ πλάι - πλάι μαζί σου

μαλλιά μπερδεμένα
αιδοία γαντζωμένα
με το στόμα σου για προσκεφάλι
Θέλω να κοιμηθώ μαζί σου ράχη - ράχη
δίχως να μας χωρίζει ανάσα
δίχως λέξεις να μας περισπούνε
δίχως μάτια να μας διαψεύδουν
δίχως ρούχα
Θέλω να κοιμηθώ μαζί σου στήθος - στήθος
συσπασμένη και ιδρωμένη
λαμπυρίζοντας με χίλια σύγκρυα
από την τρελή τής έκστασης αδράνεια φαγωμένη
πάνω στον ίσκιο σου διαμελισμένη
σφυροκοπημένη από τη γλώσσα σου
για να πεθάνω ανάμεσα στα δόντια σου
τα σάπια
ευτυχισμένη "

Λίτσα είπε...

δε σε ψάχνει κανείς πλέον.

ακόμα δεν το κατάλαβες;