Τετάρτη, Νοεμβρίου 5



Ο Allen Ginsberg διαβάζει το περίφημο ποίημά του "America" που ...όλο και κάποια σχέση έχει με τη σημερινή μέρα...
http://www.youtube.com/watch?v=y6l_smqPvg0


Αμερική
Αμερική στα ‘δωσα όλα και τώρα είμαι ένα τίποτα.
Αμερική δύο δολάρια και είκοσι επτά σεντς 17 Ιανουαρίου, του 1956.
Δεν αντέχω μήτε τα λογικά μου.
Αμερική πότε θα πάψουμε τον ανθρώπινο πόλεμο;
Τράβα γαμήσου εσύ και η ατομική σου βόμβα.
Δε νιώθω καλά μη με σκοτίζεις.
Το ποίημα μου δεν θα το γράψω αν δεν έρθω στα συγκαλά μου.
Αμερική πότε θα γίνεις αγγελική;
Τα ρούχα σου πότε θα τα βγάλεις;
Πότε θα αντικρίσεις τον εαυτό σου μέσα απ’ το τάφο;
Πότε θα γίνεις ισάξια του εκατομμυρίου Τροτσκιστών σου;
Αμερική οι βιβλιοθήκες σου γιατί είναι γεμάτες δάκρυα;
Αμερική πότε θα στείλεις τα αυγά σου στην Ινδία;
Τις παράλογες απαιτήσεις σου τις σιχάθηκα.
Πότε μπορώ να μπω στο σούπερ μάρκετ και να ψωνίσω ότι χρειάζομαι με την ομορφιά μου;
Στο κάτω κάτω Αμερική εγώ κι εσύ είμαστε τέλειοι όχι ο κόσμος που θα ‘ρθει.
Οι μηχανές σου παραείναι για μένα.
Μ’ έκανες να θέλω άγιος να γίνω.
Για να λύσουμε αυτό το ζήτημα θα πρέπει να υπάρχει άλλος τρόπος.
Ο Μπάρροουζ είναι στη Ταγγέρη δεν το βλέπω να επιστρέφει, κακό σημάδι.
Είσαι στ’ αλήθεια απειλή ή κάνεις πλάκα;
Προσπαθώ να μπω στο θέμα.
Αρνούμαι το πάθος μου να παρατήσω.
Αμερική μη με ζορίζεις ξέρω τι κάνω.
Αμερική τα άνθη της δαμασκηνιάς πέφτουν.
Εδώ και μήνες δεν διαβάζω εφημερίδες, κάθε μέρα κάποιος δικάζεται για φόνο.
Αμερική νιώθω συμπάθεια για τους Γουάμπλις.
Αμερική σαν ήμουν μικρός ήμουν κομμουνιστής και δεν μετανιώνω.
Καπνίζω μαριχουάνα σε κάθε ευκαιρία.
Κάθομαι μέρες στο σπίτι μου μονάχος όντας σε αδιέξοδο και κοιτάζω τα ρόδα
Μέσα στη ντουλάπα.
Όταν πηγαίνω στην Τσάιναταουν μεθάω και ποτέ δεν πηδιέμαι.
Το έχω πάρει απόφαση θα ‘χουμε φασαρίες.
Θα ‘πρεπε να μ’ έχεις δει να διαβάζω Μαρξ.
Ο ψυχαναλυτής μου πιστεύει πως έχω απόλυτο δίκιο.
Δεν θα το πω το Πάτερ Ημών.
Έχω μυστικά οράματα και κοσμικές δονήσεις.
Αμερική δεν σου ‘χω πει ακόμα τι έκανες στον Θείο Μαξ σαν ήρθε απ’ τη Ρωσία.
Σε εσένα μιλάω.
Θα αφήσεις το περιοδικό Τάιμ να ελέγχει τα αισθήματα σου;
Έχω μανία με το περιοδικό Τάιμ.
Το διαβάζω κάθε εβδομάδα.
Το εξώφυλλό του με κοιτάζει κάθε φορά που ξεγλιστράω στου ζαχαροπλαστείου τη γωνία.
Το διαβάζω στο υπόγειο της Δημόσιας Βιβλιοθήκης του Μπέρκλεϋ.
Πάντοτε μου μιλά για τη υπευθυνότητα. Οι επιχειρηματίες είναι σοβαροί.
Οι παραγωγοί του σινεμά είναι σοβαροί. Όλοι είναι σοβαροί εκτός από μένα.
Μου φαίνεται πως είμαι εγώ η Αμερική.
Μιλάω ξανά στον εαυτό μου.
Η Ασία ξεσηκώνεται εναντίον μου.
Δεν έχω τη ευκαιρία του κινέζου.
Καλύτερα να αναλογιστώ τους εθνικούς μου πόρους.
Οι εθνικοί μου πόροι αποτελούνται από δυο τσιγαριλίκια με μαριχουάνα
εκατομμύρια γεννητικά όργανα μια αδημοσίευτη προσωπική λογοτεχνία
που πετάει σαν τζετ με 1400 μίλια την ώρα και είκοσι επτά χιλιάδες ψυχιατρεία.
Για να μην αναφέρω τις φυλακές μου ή τα εκατομμύρια των αδικημένων που ζουν
μέσα στις γλάστρες μου κάτω απ’ το φως πεντακοσίων ήλιων.
Κατάργησα τα μπορδέλα στη Γαλλία, σειρά τώρα έχει η Ταγγέρη.
Φιλοδοξώ να γίνω Πρόεδρος παρά το γεγονός πως είμαι Καθολικός.
Αμερική πώς να γράψω μια ιερή λιτανεία μες στη βλακεία που σε δέρνει;
Θα συνεχίσω όπως ο Χένρυ Φορντ οι στροφές μου είναι το ίδιο ατομικές όσο
και τα αυτοκίνητά του μα επιπλέον έχουν όλες τους διαφορετικά φύλα.
Αμερική θα σου πουλήσω τις στροφές μου για 2500 δολάρια το κομμάτι
με προκαταβολή δολάρια 500 λόγω των παλιών σου στροφών
Αμερική ελευθέρωσε τον Τομ Μούνευ
Αμερική σώσε τους Ισπανούς Δημοκράτες
Αμερική ο Σάκο και ο Βανζέτι δεν πρέπει να πεθάνουν
Αμερική είμαι τα παιδιά του Σκότσμπορο.
Αμερική σαν ήμουν επτά χρονών η μαμά μ’ έπαιρνε μαζί της σε κομμουνιστικών
οργανώσεων συγκεντρώσεις μας πούλαγαν στραγάλια μια χούφτα το κουπόνι
και το κουπόνι έκανε μια δεκάρα και οι ομιλίες ήταν ανοιχτές όλοι ήταν πράοι
και νοιάζονταν για τους εργάτες όλα ήταν τόσο τίμια δεν μπορείς
να φανταστείς πόσο ωραίο ήταν το κόμμα το 1935 ο Σκοτ Νίαρινγκ ήταν ένας
πελώριος γέροντας ένας πραγματικός κύριος η Μητέρα Μπλουρ το Αιώνιο Θηλυκό των απεργών του Μεταξιού με έκανε να κλαίω κάποτε είδα
Μπροστά στα μάτια μου τον Ίσραελ Άμτερ.
Όλοι τους πρέπει να ήταν κατάσκοποι.
Αμερική δεν θες στ’ αλήθεια πόλεμο.
Αμερική φταίνε ‘κείνοι οι βρωμο-Ρώσοι.
Οι βρωμο-Ρώσοι εκείνοι οι βρωμο-Ρώσοι και οι Κινέζοι. Κι εκείνοι οι βρωμο-Ρώσοι.
Η Ρωσία θέλει να μας φάει ζωντανούς. Η Ρωσία είναι τρελή υπερδύναμη. Θέλει να
κλέψει απ’ τα γκαράζ μας τα αυτοκίνητα.
Θέλει να κατακτήσει το Σικάγο. Χρειάζεται ένα αριστερό Reader’s Digest.
Θέλει να πάει τα εργοστάσια που φτιάχνουν αυτοκίνητα στη Σιβηρία.
Οι τρομεροί γραφειοκράτες της να ελέγχουν τα βενζινάδικα μας.
Δεν είναι καλή. Ξου. Αυτή θα μάθει γράμματα στους Ινδιάνους. Χρειάζεται
μεγάλους αραπάδες. Χα. Θα μας βάλει να δουλεύουμε δεκάξι ώρες τη μέρα.
Βοήθεια.
Αμερική τα πράγματα είναι σοβαρά.
Αμερική αυτή την εντύπωση σχηματίζω βλέποντας τηλεόραση.
Αμερική έτσι έχουν τα πράγματα;
Καλύτερα να μιλήσουμε στα ίσια.
Είναι αλήθεια πως δεν θέλω να πάω στο Στρατό ή να δουλεύω τόρνους
σε εργοστάσια εξαρτημάτων ακριβείας, είμαι μυωπικός και ψυχοπαθής
ούτως ή άλλως.
Αμερική βάζω τον ομοφυλόφιλο ώμο μου στον τροχό.


Μετ. Γ. Λειβαδάς

την μετάφραση μας υπέδειξε η εικονιζόμενη και γνωστή σας από παλαιότερη ανάρτηση φίλη του ιστολογίου Καρολίνα.
Καρολίνα σου υπενθυμίζω ότι ακόμη μας χρωστάς τη μετάφραση από τα ρωσικά τουВладимир Владимирович МАЯКОВСКИЙИ







16 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου διαλυμένα απ' την τρέλα, υστερικά, γυμνά και λιμασμένα, /να σέρνονται μέσα στους νέγρικους δρόμους την αυγή γυρεύοντας μια αναγκαία δόση,/ χίπστερς μ' αγγελικά κεφάλια να φλέγονται για την αρχαία ουράνια ένωση με την αστρική γεννήτρια μέσα στη μηχανή της νύχτας,/ που φτωχοί, κουρελιασμένοι με βαθουλωμένα μάτια στάθηκαν καπνίζοντας μέσα στο υπερφυσικό σκοτάδι τιποτένιων διαμερισμάτων, αιωρούμενοι πάνω από τις κορυφές των πόλεων βυθισμένοι στην τζαζ,/ που πρόταξαν τους εγκεφάλους τους γυμνούς στον ουρανό κάτω απ' τον εναέριο σιδηρόδρομο κι είδαν αγγέλους μωαμεθανούς να τρεκλίζουν φωτισμένοι σε ταράτσες πολυκατοικιών,/ που πέρασαν απ' τα πανεπιστήμια με ήρεμα ακτινοβόλα μάτια, με παραισθήσεις του Αρκάνσας και τραγωδία με το φως του Μπλέικ ανάμεσα στους μελετητές του πολέμου,/ που διώχτηκαν από τις ακαδημίες λόγω τρέλας και έκδοσης στίχων ανήθικων στου κρανίου τα παράθυρα,/ που διπλώθηκαν απ' το φόβο ξεντυμένοι σε αξύριστα δωμάτια, καίγοντας τα λεφτά τους στα καλάθια των αχρήστων.

nikitas είπε...

μια άλλη σελίδα της καρολίνας μας παρουσιάζεις...[θα ξεφυλλίσεις ολόκληρο το βιβλίο;]
το ρόλο της μακριάς κοτσίδας προσπαθώ να καταλάβω....

Όσο για την αμερική, την ομπάμια, μήπως - λέω τώρα εγώ - κάτι γίνεται;...

Ανώνυμος είπε...

"Η ειδήσεις για την έκβασι της ναυμαχίας, στο Άκτιον,
ήσαν βεβαίως απροσδόκητες.
Aλλά δεν είναι ανάγκη να συντάξουμε νέον έγγραφον.
Τ’ όνομα μόνον ν’ αλλαχθεί. Aντίς, εκεί
στες τελευταίες γραμμές, «Λυτρώσας τους Pωμαίους
απ’ τον ολέθριον Οκτάβιον,
τον δίκην παρωδίας Καίσαρα,»
τώρα θα βάλουμε «Λυτρώσας τους Pωμαίους
απ’ τον ολέθριον Aντώνιον».
Όλο το κείμενον ταιριάζει ωραία.

«Στον νικητήν, τον ενδοξότατον,
τον εν παντί πολεμικώ έργω ανυπέρβλητον,
τον θαυμαστόν επί μεγαλουργία πολιτική,
υπέρ του οποίου ενθέρμως εύχονταν ο δήμος·
την επικράτησι του Aντωνίου»
εδώ, όπως είπαμεν, η αλλαγή: «του Καίσαρος
ως δώρον του Διός κάλλιστον θεωρών—
στον κραταιό προστάτη των Ελλήνων,
τον έθη ελληνικά ευμενώς γεραίροντα,
τον προσφιλή εν πάση χώρα ελληνική,
τον λίαν ενδεδειγμένον για έπαινο περιφανή,
και για εξιστόρησι των πράξεών του εκτενή
εν λόγω ελληνικώ κ’ εμμέτρω και πεζώ·
ε ν λ ό γ ω ε λ λ η ν ι κ ώ που είν’ ο φορεύς της φήμης,
και τα λοιπά, και τα λοιπά. Λαμπρά ταιριάζουν όλα. "

Αφιέρωση,στην κυρία της πισίνας.

Ανώνυμος είπε...

To nyxterino

ПОЧЕМУ не могу отпустить?
Для чего так хочу удержать?
ПОЧЕМУ не стараюсь забыть?
ПОЧЕМУ мне так страшно понять?
ПОЧЕМУ ты молчишь - я не злюсь,
Обижаешь, а я всё прощаю?
ПОЧЕМУ потерять так боюсь?
ПОЧЕМУ каждый раз возвращаюсь?
ПОЧЕМУ слёзы ливнем из глаз?
ПОЧЕМУ, если ты не скучаешь?
Прячу гордость я в тысячный раз,
А ты снова меня забываешь...
ПОЧЕМУ не могу закричать?
ПОЧЕМУ не могу ненавидеть?
ПОЧЕМУ повторяю опять,
Что тебя мне так хочется видеть?
ПОЧЕМУ ты жестокий такой?
ПОЧЕМУ ты не хочешь заметить,
Что ты стал мне безумно родной?
ПОЧЕМУ ты не хочешь ответить?
ПОЧЕМУ эта глупая ночь
Заставляет в те дни возвращаться?
ПОЧЕМУ не могу я точь-в-точь
Для других, как тебе улыбаться?
ПОЧЕМУ замерзаю в жару?
ПОЧЕМУ столько глупых вопросов?
ПОЧЕМУ ты ушёл, а я жду...
И в душе, как на улице, осень...

Από την κυρία εκτός πισίνας

mitos είπε...

Στην ανώνυμη:
"Τα χείλη μου
περιτρέχουν τ' αφτί σου.
Τόσο μικρό και τρυφερό
πως χωράει
όλη τη μουσική;"

mitos είπε...

To nikitas

Ένα άστρο
έκαψε το σπίτι μου.

mitos είπε...

to nyxterino

Όσο απομακρύνεσαι
Σε πλησιάζω.

Ανώνυμος είπε...

"Ποιος άκουσε καταμεσήμερα
το σύρσιμο του μαχαιριού στην ακονόπετρα;
Ποιος καβαλάρης ήρθε
με το προσάναμμα και το δαυλό;
Καθένας νίβει τα χέρια του
και τα δροσίζει.
Και ποιος ξεκοίλιασε
τη γυναίκα το βρέφος και το σπίτι;
Ένοχος δεν υπάρχει, καπνός.
Ποιος έφυγε
χτυπώντας πέταλα στις πλάκες;
Κατάργησαν τα μάτια τους· τυφλοί.

Μάρτυρες δεν υπάρχουν πια, για τίποτε."

to mitos,to nikitas και στην αγαπητή ανώνυμη(δυστυχώς όχι μέσα στ' αυτάκι σας)

Ανώνυμος είπε...

"Κι ύστερα ήρθε η νύχτα! Και τ άστρα ήταν το τελευταίο σημάδι οτι αγαπηθήκαμε..."

Ανώνυμος είπε...

"Οταν παλιώνουν τα όνειρα,λυτρώνουν"

Ανώνυμος είπε...

Συνηθίζαμε να τριγυρνούμε τα βράδια ξυπόλυτοι. Για να μην ενοχλούνται οι αγαπημένες ψυχές. Μας συντροφεύανε τα αστέρια και το φεγγάρι μας καθοδηγούσε.

Όμως εκείνο το βράδυ τα σύννεφα μας κυνηγήσανε. Δεν ξέραμε γιατί. Μετά από χρόνια μας είπανε ότι τα καθοδήγησε ο οχτρός, ο αντίζηλος. Ζήλεια. Έπρεπε να το καταλάβουμε, λάθος μας. Τότε δεν ξέραμε, τρέξαμε να γλυτώσουμε… ξεστρατίσαμε, χάσαμε δρόμο.. χαθήκαμε.

Για σπίτι χρησιμοποιούσαμε τη όποια σπηλιά, όποιο χάλασμα βρίσκαμε στο δρόμο μας και των δέντρων τις κουφάλες…

Το άστρο πού στάλθηκε για να μας τιμωρήσει, έκαψε το σπίτι ενός φτωχού. Ενός φτωχού που μας λυπήθηκε και μας φιλοξένησε το προηγούμενο βράδυ..
Γιατί είχε αγνή κι άδολη ψυχή. Γιαυτό και τιμωρήθηκε…..
Γιατί κι ο θεός είναι άτυχος και γιαυτο και άδικος…

Ανώνυμος είπε...

"Είπες εδώ και χρόνια:
«Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός».
Και τώρα ακόμη σαν ακουμπάς
στις φαρδιές ωμοπλάτες του ύπνου
ακόμη κι όταν σε ποντίζουν
στο ναρκωμένο στήθος του πελάγου
ψάχνεις γωνιές όπου το μαύρο
έχει τριφτεί και δεν αντέχει
αναζητάς ψηλαφητά τη λόγχη
την ορισμένη να τρυπήσει την καρδιά σου
για να την ανοίξει στο φως."

nyxterino

nikitas είπε...

...όντως, είναι ζήτημα φωτός.
πόσο παράξενο, αλήθεια, το ορατό φωτίζεται από το αόρατο!!!...

Ανώνυμος είπε...

Δεν είμαι ένα θυμωμένο κορίτσι / Φαίνεται, λοιπόν, πως τους ξεγέλασα όλους / Κάθε που λέω κάτι δύσκολο για τον ψυχισμό τους / Το χρεώνουν στο θυμό μου / Και ποτέ στο φόβο το δικό τους / Και φαντάσου να είσαι ένα κορίτσι / Που προσπαθεί όλα επιτέλους να τα ομολογήσει / Ακόμη κι αν ξέρει πως θα προτιμούσαν / Ανέντιμη να ‘σαι και ευχάριστη

Anni DiFranco

mitos είπε...

"Σου στέλνω δυο ζευγάρια–
ξεπουπουλιασμένα αλλά
την κάνουν τη δουλειά τους.
Εσένα μπορεί να σου χρειαστούν.

Εγώ δεν πρόκειται πια να πετάξω.

Κοίτα μόνο να μην
εκτίθεσαι στα ρεύματα

της λήθης"

Ανώνυμος είπε...

"Το μακρινό και τ' άπιαστο
καλά το μοιραζόμαστε.
Να 'τανε και το κοντινό μας έτσι"