Τρίτη, Νοεμβρίου 4

"με κλειστά μάτια
ολόγυμνη
στο κόκκινο χαλί
περιμένει
να βγάλει εκείνος τα παπούτσια του
τις κάλτσες του
να της ζυμώσει τα στήθη δυνατά
δυνατά με τα πλατιά του πόδια "
Γ. Ρίτσος

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Γάλα στα χείλη

"Περπατούσαμε μαζί πάνω
σε ζεστό τσιμέντο
όταν διαβήκαμε την
πόρτα του σπιτιού με τα πέπλα
και τα περσικά χαλιά να
βγαίνουν από παντού
-κρύος αέρας γεμίζει την κάμαρα-
καθίσαμε σε πολυθρόνα από
δέρμα που μύριζε παλιό καπνό
μου δίνεις στο χέρι
πράσινο πουλί από πέτρα
και μου ρίχνεις στα πόδια
δεκάδες μικρούς εραστές
-το σώμα κρυώνει-
τυλίγομαι το μαλακό
σου σάλι
ένας λιγνός άντρας μας προσφέρει
γεμάτο φλιτζάνι
-γλυκό γάλα στα χείλη-
τότε σε βλέπω κομμένη στα δύο
να θες να μάθεις
για τα χιλιάδες απερίσκεπτα
που διαβάζω όταν σε βρίσκω
και πάλι
στην παλάμη μου"

Ανώνυμος είπε...

"Στους τρικυμισμένουσ καθρέφτες
Των λυγμών
Θραύεται το ήρεμο πρόσωπο της
Αιωνιότητας
Κι όμως ακόμη ακούμε εντός μας
το φλοίσβιμα της ηρεμίας."

Γ.Ρίτσος

-mitos, τελικά μας έκανες με το Ρίτσο να ξαναθυμηθούμε τα φοιτητικά μας χρόνια...

Ανώνυμος είπε...

"Δίπλα στο μεγάλο
κανάλι με τους χίλιους εμπόρους
που αγοράζουν και πουλάνε σημάδια από γυαλί
εκεί που αρχίζει
η μαγεμένη γέφυρα των γκρίζων
βαρκάρηδων
της νότιας θάλασσας
κάθεται σκυφτός και
αγριεμένος
ο φύλακας της ραγισμένης
πολιτείας
με ένα φτερό στο χέρι
σκάβει ασταμάτητα
τα πέτρινα πλακάκια
του ξακουστού
βασιλιά.

Τα γρήγορα βήματα των περαστικών
ηχούν σαν σάλπιγγες οργής
που πίσω τους αφήνουν μικρά
νεκρά φτερά και σκόνη"

mitos είπε...

Περί αναψηλαφήσεων και άλλων τινών


"Η ιστορία των δυο μας όπως ξέρεις
είναι σαν άδειος κάλυκας οβίδας
γεμάτος από θάνατο κωφάλαλο
κι όμως οι κύριοι δικαστές
ακόμα δεν κατάλαβαν το ρόλο
που τα ζυγωματικά σου παίζουνε
στις αναψηλαφήσεις
όταν πικρίζει το χορτάρι πάνω τους
και φεύγουν τα μικρά κατσίκια
έτσι μπορεί να δικαστούνε πάλι
οι αθηναίοι στρατηγοί
για το ατύχημα στις αργυνούσες
δηλαδή να δικαστώ εγώ
ακόμη και για την πατρίδα που έχασα
στην πρέφα
και για την άπρεπη χειρονομία μου στα σκέλη σου,
ως εκεί ω αγαπημένη των καιρών.
Είσαι για μένα μια παράβαση
για την απαλλαγή των δικαστών
απ’ την ευθύνη που συντρίβει,
θα υποβάλλω ένα σχέδιο για τη στρογγυλότητα
των περιπτώσεων, ας πούμε της κοιλιάς σου
γλυκό μου πρόστιμο,
τιμάριθμέ μου."

Ανώνυμος είπε...

"Θυμήσου την ακανόνιστη πτήση της καρδιάς μου

τη συγκίνησή σου

των τριχών μου το τσαλάκωμα

όταν μαζί γελούσαμε θυμήσου

τον παραγεμισμένον μ’ ευωδίες αγέρα

που απ’ το πυρωμένο μου κορμί προβαίνει

το παχύ γκρίζο καουτσούκ των χαύνων βραδιών του χειμώνα

Όταν ακούγαμε να βαρούν καμπάνες τα ποντίκια

τρώγωντας παπαρούνες

Εσύ κι εγώ θυμήσου"

mitos είπε...

"Κι εμείς που ξεκινήσαμε
με αργυρές χίμαιρες κεντημένες
στ’ αλλόφρονα στήθια…
είχαμε ακούσει κωδωνοκρουσίες
ανάμεσα στ’ άστρα!..

Κι όμως κοιτάχτε που
κυκλωθήκαμε από τα βλέφαρα
των παρθένων..
Τ’ αστέρια με ραγισμένους τους ώμους
δεν θα μας δείξουν πια
άλλους δρόμους…"

Ανώνυμος είπε...

"Είναι στιγμές


Που όλα τα χελιδόνια


Καρτεράν τον ώμο σου


Να ξεχωρίσει μεσ' απ' τον ήλιο."

Ανώνυμος είπε...

Υπομονή!
Θα πήξει το δάκρυ,θα γίνει νησί!

Ανώνυμος είπε...

to nyxterino and mitos!


"Γδυθείτε επιτέλους την ποίηση!
Τι λαιμοδέτης θεέ μου!"

Ανώνυμος είπε...

Υποκλίνομαι στο (α)σύμπτωτο..αγαπητέ ανώνυμε.

Ανώνυμος είπε...

"Γιατί τόσα μνημεία στον Αγνωστο στρατιώτη
και ούτε ένα στον άγνωστο άνθρωπο?
Εμείς που θα βάλλουμε τα στεφάνια μας?"

Ανώνυμος είπε...

Στις εκβολές του ποταμού της λήθης,ίσως.