Τρίτη, Φεβρουαρίου 17

"Η σκόνη του χρόνου"

Μιά γκρίζα πάχνη που καλύπτει την πολιτική, την τέχνη , τα συναισθήματα...
Η ουτοπία του τρίτου φτερού, ότι χάσαμε σε άγγιγμα, ότι κερδίσαμε σε όνειρο...

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

"Ό,τι αγαπήσαμε μες στα ερείπια μιας εποχής, κάτω από τον πιο όμορφο ουρανό του κόσμου, και μες στις κατακόμβες της επίσημης πραγματικότητας, πάντα το φυλάμε στα φυλλοκάρδια μας, πάντα το σκεφτόμαστε σαν την ψίχα της ψυχής μας, πάντα το κρατάμε μακριά από της λήθης τη λίμνη."

(Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης)

mitos είπε...

'Όπως αργεί τ' ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο μαχαίρι
έτσι αργούν κι οι λέξεις ν' ακονιστούν σε λόγο.
Στο μεταξύ
όσο δουλεύεις στον τροχό
πρόσεχε μην παρασυρθείς μην ξιπαστείς
απ' τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.
Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι"

Άρης Αλεξάνδρου - Το μαχαίρι

Ανώνυμος είπε...

"Για να τις φθάσει να λάμπουν ο χρυσοχόος τις λέξεις του, προηγου-
μένως τις βουτά στο φαρμάκι. Γι' αυτό καθετί πικρό γοητεύει."

Ανώνυμος είπε...

"Όταν ο τελευταίος εσώπασε τζίτζικας,έγειρε η πορτοκαλιά να κοιμηθεί..."

(αφιερωμένο εξαιρετικά στους... ΜΥΛΟνάδες)

nikitas είπε...

.. μου θυμίζει τον χρυσό κανόνα της ... μηχανικής...

η πάχνη η απ' έξω κι η πάχνη της ψυχής.. διαλέγεις...
και προτιμάς τον ήλιο...

Ανώνυμος είπε...

Τυχαία απόψε κάθεσαι κοντά μου –
κι έχουν ήδη τα φώτα αναβοσβήσει
κι η μουσική σταμάτησε· η βραδιά μου
τελειώνει μ’ ήχους που ’χω συνηθίσει.

Η πόρτα μ’ ένα τρίξιμο θ’ ανοίξει,
στο δρόμο θ’ ακουστούν τα βήματά μου…
Κανένας πετεινός δεν θα λαλήσει
καθώς θα σκύβω πάλι στα χαρτιά μου:

«Δεν σ’ ήξερα, δεν μου ’χες καν μιλήσει·
τυχαία απόψε κάθισες κοντά μου.
Είχε μονάχα η πόρτα ανοιγοκλείσει

για μια στιγμή· αεράκι στα μαλλιά μου
κι έπειτα στα μαλλιά σου είχε θροΐσει
– σαν να μας άλλαζαν τα στέφανα του γάμου.»

ένα άτιτλο σονετάκι του Γιώργου Κοροπούλη,

για το συντηρητή της σελίδας.