Παρασκευή, Ιανουαρίου 22

"Να σε κεντήσω στις μοναξιές
θριαμβικά θα δραπετεύσεις,
άγνωστη θα περιπλανηθείς
σε λεξιλόγια φτηνά
κι αργόσχολα θα σε θυμηθούν
οι τιμητές των ωραίων.
Πώς να σε πω
που αγκομαχάς ν' ανέβεις ένα στίχο!"

Κ. ΦΩΤΕΙΝΌΣ, ένας φωτισμένος δάσκαλός μας

Το απόσπασμα δάνειο από το blog fata morgana

6 σχόλια:

Αγαθάγγελος είπε...

έχεις χάσει τη φαντασία σου.

nikitas είπε...

"Μη λες πως γράφεις την ιστορία σου/ σε γυμνό κρανίο/ ενός άρρωστου σκοπού,/ θα 'ρτουν στιγμές ενός χρόνου μακρινού/ που όσα ονειρεύτηκες θα βγουν να σεργιανάνε ολόχαρα/ όταν θα ζεις σαν αστερόσκονη/ στ' άβατα ρείθρα τ' ουρανού./"

nikitas είπε...

"Τώρα ποιός να μετρήσει τους αχούς/ και το τραγούδι ποιός ν' ακούσει/ να ονειρευτεί τη λυγερή με τ' ασημένιο χτένι/ και τ' άγριο τριαντάφυλλο στην εμπασιά του κήπου!/ Τις πεθαμένες ώρες του μετράει/ σακατεμένος σκοινοβάτης/ σε αλλόκοτα τσίρκα,/ να κλαίει πίσω από τη μάσκα/ που χαμογελάει μπροστά/ στην αθλιότητα των καιρών!"

mitos είπε...

«Αχ, και να’ρθει μια άνοιξη τρελή / ν’ανθίσουν τα ωραία ρήματα / να φορέσουν τα καλά τους / οι επιθετικοί προσδιορισμοί / να πάρουν τα οστά πάλι τη σάρκα τους».

nikitas είπε...

"Ψηλά πήγαιναν οι κεκράχτες των ουρανών/ μα τα λάβαρα και τα συνθήματα/ σε τρύπια σεντόνια."...

"Υποδόριες οι ελπίδες έσκαφταν τη σάρκα/ για να φτάσουν στις φλέβες,/ έπρεπε ν΄ ανέβουν στον εγκέφαλο."

low profile είπε...

"...Ο δρόμος αυτός δεν τελειώνει δεν έχει αλλαγή Όσο γυρεύεις να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια,

εκείνους που έφυγαν

εκείνους που χάθηκαν μέσα στον ύπνο τους πελαγίσιους τάφους

όσο ζητάς τα σώματα που αγάπησες να σκύψουν

κάτω από τα σκληρά κλωνάρια των πλατάνων εκεί που στάθηκε

μία αχτίδα του ήλιου γυμνωμένη

και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε η καρδιά,

ο δρόμος δεν έχει αλλαγή κράτησα τη ζωή μου..."