Δραπέτης Το παντελόνι του το άφησε στα δόντια των σκυλιών. Με το σακάκι του σκέπασε ένα άγαλμα.
του Τάσου Λειβαδίτη, Ποίηση, Τόμος 3, ΜΙΚΡΑ ΓΥΜΝΆΣΜΑΤΑ ΛΗΣΜΟΝΙΆΣ
6 σχόλια:
Ανώνυμος
είπε...
Το ελικόπτερο
«Βρώμικη μηχανή, μητέρα των σπιούνων κορανιών/ Δεν υπάρχει άβυσσος συγκρίσιμη μ' αυτή την έρημη πατρίδα,/ Με αυτό το κάρβουνο του ουρανού,/ Με αυτό το κάρβουνο του αέρα/ μολυσμένου από το βούισμα του φόβου...»
Κανείς δεν σκέφτηκε να κλείσει φεύγοντας την πόρτα κανείς δεν σκέφτηκε τον άνεμο που θα ‘ρχονταν σε λίγο κανείς δεν σκέφτηκε τι άφηνε και τι έπαιρνε κοντά του φύλλα μαχαίρια βλέμματα ή τα τελευταία λόγια που θα ‘διναν στην παρεξήγηση ένα τέλος. Θέλω να σ’ αγαπήσω μα δε γίνεται έχω αργήσει θέλω να σ’ αγαπήσω όσο δε μ’ αγάπησε κανένας να σκιστώ για σένα ν’ αλλάξω γειτονιά ν’ αλλάξω στέκια. Τώρα πελώρια άγνωστα χέρια ασυνείδητα με δέρνουν τώρα ξαφνικά νερά μου έκλεισαν όλους τους δρόμους τώρα παλιά τραγούδια λαϊκά βαραίνουν τον αέρα… Αν θα σε ξαναβρώ δεν ξέρω που θα σε τρακάρω πάλι σε πόλη ολοκαίνουργια με εναέριους δρόμους ή σε μοντέρνα ερημιά ή μες το τελευταίο σκοτάδι… Και θα ‘χω άραγε ακόμα την παλιά καρδιά;
Κυρίες και κύριοι αυτή είναι η τελευταία λέξη μας -η πρώτη και τελευταία λέξη μας- Οι ποιητές κατεβήκανε απ’ τον Ολυμπο. Για τους παλιότερους η ποίηση ήταν ένα είδος πολυτέλειας Για μας ωστόσο πρώτης ανάγκης είδος είναι: αδύνατο χωρίς αυτή να ζήσουμε. Σ’ αντίθεση με τους παλιότερους -κι αυτό το λέω με σέβας- εμείς υποστηρίζουμε ότι ο ποιητής δεν είναι αλχημιστής Ο ποιητής είν’ ένας άνθρωπος κι αυτός ένας χτίστης που χτίζει τον τοίχο του: ένας κατασκευαστής θυρών και παραθύρων. Εμείς κουβεντιάζουμε σε γλώσσα καθημερινή Σύμβολα καβαλιστικά δεν θέλουμε. [...] Δεν πιστεύουμε σε νύμφες ή τρίτωνες. Η ποίηση πρέπει να είν’ αυτό: μια κοπελιά ανάμεσα στα στάχυα ή να μην είναι τίποτε».
Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης Μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Λιδάκης
Είχα μια αγάπη μια φορά που' μοιαζε λίγο στη θλίψη μόνο με τη φτωχογειτονιά εκεί που η σκέψη ακροπατεί σαν το φονιά για να τη δει απ' τη γωνιά πώς να ξεφύγω.
Μοιάζουν οι δρόμοι μας σπαθιά που συναντιούνται μέσα στη νύχτα και ραΐζουν τη σιωπή αίμα στ' αχείλι και στο βλέμμα αστραπή πες μου ποιο στόμα να τα πει και πώς ξεχνιούνται.
Τ' όνειρο μικρή σαν χαθώ νωρίς κάμε φυλαχτό για να το φορείς ράψε δυο πουλιά με κλωστή χρυσή το 'να να 'μαι εγώ, τ' άλλο να 'σαι εσύ.
Πέρασε κόσμε κι η παράσταση θ' αρχίσει και θα τα πούμε σαν δυο φίλοι γκαρδιακοί που σμίξανε κάποια θλιμμένη Κυριακή σε μια ταβέρνα ερημική κι έχουν μεθύσει.
Άσπρο πουκάμισο θα βάλω απόψε πάλι να πέσει απάνω του σαν ταύρος ο καιρός δώσε μου μάνα την ευχή να βγω γερός πόλεμος είναι και χορός και παραζάλη.
Τ' όνειρο μικρή σαν χαθώ νωρίς κάμε φυλαχτό για να το φορείς ράψε δυο πουλιά με κλωστή χρυσή το 'να να 'μαι εγώ, τ' άλλο να 'σαι εσύ.
6 σχόλια:
Το ελικόπτερο
«Βρώμικη μηχανή, μητέρα των σπιούνων κορανιών/ Δεν υπάρχει άβυσσος συγκρίσιμη μ' αυτή την έρημη πατρίδα,/ Με αυτό το κάρβουνο του ουρανού,/ Με αυτό το κάρβουνο του αέρα/ μολυσμένου από το βούισμα του φόβου...»
(Νικάνορ Πάρα)
Τραγωδία, Θωμάς Γκόρπας
Κανείς δεν σκέφτηκε να κλείσει φεύγοντας την πόρτα
κανείς δεν σκέφτηκε τον άνεμο που θα ‘ρχονταν σε λίγο
κανείς δεν σκέφτηκε τι άφηνε και τι έπαιρνε κοντά του
φύλλα μαχαίρια βλέμματα ή τα τελευταία λόγια
που θα ‘διναν στην παρεξήγηση ένα τέλος.
Θέλω να σ’ αγαπήσω μα δε γίνεται έχω αργήσει
θέλω να σ’ αγαπήσω όσο δε μ’ αγάπησε κανένας
να σκιστώ για σένα ν’ αλλάξω γειτονιά ν’ αλλάξω στέκια.
Τώρα πελώρια άγνωστα χέρια ασυνείδητα με δέρνουν
τώρα ξαφνικά νερά μου έκλεισαν όλους τους δρόμους
τώρα παλιά τραγούδια λαϊκά βαραίνουν τον αέρα…
Αν θα σε ξαναβρώ δεν ξέρω που θα σε τρακάρω πάλι
σε πόλη ολοκαίνουργια με εναέριους δρόμους
ή σε μοντέρνα ερημιά ή μες το τελευταίο σκοτάδι…
Και θα ‘χω άραγε ακόμα την παλιά καρδιά;
Κυρίες και κύριοι
αυτή είναι η τελευταία λέξη μας
-η πρώτη και τελευταία λέξη μας-
Οι ποιητές κατεβήκανε απ’ τον Ολυμπο.
Για τους παλιότερους
η ποίηση ήταν ένα είδος πολυτέλειας
Για μας ωστόσο πρώτης ανάγκης είδος είναι:
αδύνατο χωρίς αυτή να ζήσουμε.
Σ’ αντίθεση με τους παλιότερους
-κι αυτό το λέω με σέβας-
εμείς υποστηρίζουμε
ότι ο ποιητής δεν είναι αλχημιστής Ο ποιητής είν’ ένας άνθρωπος κι αυτός
ένας χτίστης που χτίζει τον τοίχο του:
ένας κατασκευαστής θυρών και παραθύρων.
Εμείς κουβεντιάζουμε
σε γλώσσα καθημερινή
Σύμβολα καβαλιστικά δεν θέλουμε.
[...] Δεν πιστεύουμε σε νύμφες ή τρίτωνες.
Η ποίηση πρέπει να είν’ αυτό:
μια κοπελιά ανάμεσα στα στάχυα
ή να μην είναι τίποτε».
Στον ανέσπερο για τα εσπερινά
"Άσπρο πουκάμισο θα βάλω απόψε πάλι
να πέσει απάνω του σαν ταύρος ο καιρός
δώσε μου μάνα την ευχή να βγω γερός
πόλεμος είναι και χορός
και παραζάλη."
-μήπως έχεις αυτό το τραγούδι των Χαινηδων με τον Λυδάκη?δεν το ξέρω ολόκληρο...
Είχα μια αγάπη μια φορά
Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης
Μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Λιδάκης
Είχα μια αγάπη μια φορά που' μοιαζε λίγο
στη θλίψη μόνο με τη φτωχογειτονιά
εκεί που η σκέψη ακροπατεί σαν το φονιά
για να τη δει απ' τη γωνιά
πώς να ξεφύγω.
Μοιάζουν οι δρόμοι μας σπαθιά που συναντιούνται
μέσα στη νύχτα και ραΐζουν τη σιωπή
αίμα στ' αχείλι και στο βλέμμα αστραπή
πες μου ποιο στόμα να τα πει
και πώς ξεχνιούνται.
Τ' όνειρο μικρή σαν χαθώ νωρίς
κάμε φυλαχτό για να το φορείς
ράψε δυο πουλιά με κλωστή χρυσή
το 'να να 'μαι εγώ, τ' άλλο να 'σαι εσύ.
Πέρασε κόσμε κι η παράσταση θ' αρχίσει
και θα τα πούμε σαν δυο φίλοι γκαρδιακοί
που σμίξανε κάποια θλιμμένη Κυριακή
σε μια ταβέρνα ερημική
κι έχουν μεθύσει.
Άσπρο πουκάμισο θα βάλω απόψε πάλι
να πέσει απάνω του σαν ταύρος ο καιρός
δώσε μου μάνα την ευχή να βγω γερός
πόλεμος είναι και χορός
και παραζάλη.
Τ' όνειρο μικρή σαν χαθώ νωρίς
κάμε φυλαχτό για να το φορείς
ράψε δυο πουλιά με κλωστή χρυσή
το 'να να 'μαι εγώ, τ' άλλο να 'σαι εσύ.
[όχι πως είναι .. δύσκολο να το βρεις...]
Άνοιξα το συρτάρι μου με τα παλιά τεφτέρια
κι απ' τα πολλά τα χρέη σου, μου κάηκαν τα χέρια
Άνοιξα και την πόρτα μου, σαν ν' άνοιγα σε σένα
κι ήταν αγέρας και βροχή και φύλλα σκορπισμένα
Τα χρόνια μου τα βρήκανε σαν πεταμένα ζάρια
κι ήσουν εσύ που μ' έπαιξες και μ' έχασες δυο βράδια...
Ελευθερίου Μάνος
...άσχετο,αλλά κι αν σχετικό ήτανε τι μ' αυτό;...
Δημοσίευση σχολίου