Σάββατο, Νοεμβρίου 28


Tο Νησί στη Λίμνη

Θεέ μου, Αφροδίτη, Ερμή, προστάτη των κλεφτών,
Δώστε μου, σας παρακαλώ πολύ, εν ώρα ανάγκης
ένα μικρό καπνοπωλείο,
Με τα γυαλιστερά κουτάκια
στοιβαγμένα τακτικά στα ράφια
Και τον ανάριο, μυρωδάτο καπνό
και το σέρτικο
Και τον ξανθό Βιρτζίνια
σκόρπιο κάτω από τις γυαλιστερές, γυάλινες βιτρίνες,
Και μιά όχι και τόσο λιγδιασμένη ζυγαριά
Και τα τσουλάκια να μπουκέρνουν για καναδυό κουβέντες
του ποδαριού
Να πούνε την παρόλα τους και να σιάξουν λίγο τα μαλλιά τους.

Θεέ μου, Αφροδίτη, Ερμή, προστάτη των κλεφτών,
Δανείστε μου ένα μικρό καπνοπωλείο
ή στρώστε με σε κάποιο, τέλος πάντων, επάγγελμα
Μακριά από το κερατένιο τούτο επάγγελμα του λογοτέχνη
που πρέπει να 'χεις πάντα τα μυαλά σου τετρακόσια.

Μετ. Τάσος Κόρφης/giorgosmixos.blogspot.com

Με αφορμή τη χτεσινοβραδινή κουβέντα στο Μύλο

5 σχόλια:

Λίτσα είπε...

"Ο τυφλός χαμογέλασε.
Η αφή ήταν ή πιο αγαπημένη του αίσθηση.
Στηρίχτηκε στο μπαστούνι του.
Σήκωσε το κεφάλι του πιο ψηλά απ τα κεφάλια
Των άλλών.
Διασταύρωσε το δρόμο σαν άλογο που περπατά στη θάλασσα.
Άκουγε αδιάφορος πλην όμως ευκρινώς
Και τον ελαχιστότερο θόρυβο. Κάθε φωνή ανθρώπου.
«Να δεις που θα την δείρει»
« Να δεις που δεν θα γυρίσει σπίτι του απόψε»
Το βράδυ έπεσε να κοιμηθεί.
Ο σκύλος του έγλειψε τα δάχτυλα.
Στ’ όνειρό του είδε μια σελήνη σαν τουρλωτό βυζί,
Τρία κυπαρίσσια να του γνέφουν και μια
Μεγάλη λεωφόρο από κοκκινόχωμα που
Σήκωνε σκόνη και του έτσουζε τα μάτια"Νίκος Σπάνιας

ο ανθός της λίμνης είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=R3QARoWVYs0&feature=related

Μικρή Αρκτος είπε...

"Και στα όνειρά μου ακόμα με απαρνήθηκες

Και μου ‘στειλες μονάχα τις θεραπαινίδες σου..."

αρκτούρος είπε...

"τουλάχιστον ν αλλάζεις πότε πότε το νερό στις φωτογραφίες "

Λίτσα είπε...

"Η ευκολία να γραφεί ένα ποίημα
Η δυσκολία να γραφεί ένα ποίημα
Παίρνεις λίγο γαλάζιο και λίγο πράσινο για τα μάτια της
Λίγο λευκό και αφρώδες για τα χέρια της ή λίγο μελαχροινό
Προστρέχεις στην παρομοίωση
Η παρομοίωση είναι το ζωογόνο αίμα του ποιήματος
Ο καρπός στην κορφή του καρποφόρου δέντρου.
Παρομοιάζεις τους γλουτούς της με δίδύμα αλάβαστρα.
Το ποίημα – σώμα ανασταίνεται
Σε πιάνει απ το μανίκι ή το πέος καμιά φορά
Σου λεει μ’ έπλάσες είσαι ο Πλάστης μου
Τι θα με κάνεις τώρα;"