Παρασκευή, Αυγούστου 14


Όταν ντύνομαι, στολίζω ένα κομμάτι του πόθου μου που θα ξαστοχήσει

5 σχόλια:

αθυρ είπε...

Μια γυναίκα με μπούρκα καθισμένη σ' ένα πεντακάθαρο και ψυχαναγκαστικά τακτοποιημένο τραπέζι προσπαθεί να γευτεί τον αστακό που έχει μπροστά στο πιάτο της. Η συγκροτημένη/συγκρατημένη μορφή της παρουσιάζει το εξής παράδοξο: Από τη μία κρύβει το σώμα της και κατ' επέκταση τις ακρότητές του, τις εκφάνσεις του πάθους, την ταραχή, τις μεταπτώσεις, τη διέγερση ενώ ταυτόχρονα κάνει αισθητή την ύπαρξη της μάσκας/μπούρκας, μέσω της οποίας καθιστά γνωστό αυτό που δε θέλει να δείξει. Το υποκείμενο δηλώνει: Να γνωρίζεις, κάτι κρύβω από τον εαυτό μου και αυτό το κάτι πάω να το αποκρύψω και από σένα

Ανώνυμος είπε...

"ημερόφαντον όναρ"

mitos είπε...

"το αιμα μου τραβάει τις αγριες σκέψεις σου
η αναμέρρησή μας σπαρταράει χρόνια,
δίχως σώματα
σα σώματα που τάπνιξε ο δίκαιος πόθος τους
κι αφρίζει τώρα στα ρηχά μαδέρι η απουσία"
της Γεωργίας Τριανταφυλίδου, εκδ. ΑΓΡΑ

Ανώνυμος είπε...

"αίμα μου"

Ανώνυμος είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=fJZIm5FGOBo&feature=related