Στο μεγάλο ρολόι της πλατείας οι σπασμένοι δείχτες του
κατάργησαν τον χρόνο.
Η σκιά της Αριάδνης καθρεφτίζεται
τα μεσημέρια στους δρόμους
καβάλα στο ποδήλατο περιφέρεται ανήσυχη
σαν να γυρεύει κάτι
ίσως και η ίδια να μην ξέρει τι.

Αριάδνη, εγώ σου το ΄λεγα
ο θεός σου πέθανε
κι ο ήρωας που λάτρευες παρέδωσε τα όπλα
πάει καιρός, αλλάξαν οι εποχές
τώρα
το κουβάρι ξετυλίγεται πάνω στα βήματά σου
ο χορός του θρήνου
ο θρήνος του χορού
χαρτογραφούν αυτό που είσαι αλλά δεν γνωρίζεις

ο μίτος κι ο λαβύρινθος ένα.

...
Αριάδνη
οι καιροί αλλάζουν
ζητούν τα δικά τους παραμύθια.

ΒΙΚΤΩΡΙΑ ΚΑΠΛΑΝΗ, ΗΧΟΙ -ΑΠΟΗΧΟΙ, Είσοδος, ΕΚΔ. ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ

"Οι νύχτες του χειμώνα μεγαλώνουν
κλέβοντας τις έγνοιες της μέρας
ο ποιητής χάνεται για μια λέξη,

οι εραστές για μιαν απάντηση

οι αιχμάλωτοι απελευθερώνονται μ΄ένα μονάχα πυροβολισμό

το ουράνιο τόξο είναι η παράξενη αλληλογραφία
ανάμεσα σε δύο καταφρονεμένους."
Τ. Λειβαδίτης



The Dryad.
  της Evelyn De Morgan



"...

 μάζεψε τις σημαίες

πλύνε τες

κρέμασέ τες στο σύρμα

πλάι στις φανέλες και στα σώβρακα -

οι κήρυκες θ΄αργήσουν ακόμη"

 Γ. Ρ.,ΚΑΠΟΤΕ  12. ΧΙΙ. 77

 

"αν έχω αριστερότητα εκεί κάτω στους βουβώνες

είναι που ο μέγας μονομάχος πολιορκημένος

κάνει έξοδο

έχοντας μεταλάβει των αχράντων φωνηέντων"

Έκτωρ Κακναβάτος, Κως, Ιούνης 1994

Νοσταλγία

 Νostalghia,  Andrei Tarkovsky

Μεσ' από το βάθος των καλών καιρών

οι αγάπες μας πικρά μάς χαιρετάνε.

Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες.

κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις

που δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα,

δεν αγαπάς και δεν θυμάσαι, ας κλαις.

Ξάφνου θα ιδείς δυο μάτια γαλανά

- πόσος καιρός! - τα χάιδεψες μια νύχτα·

και σα ν' ακούς εντός σου να σαλεύει

μια συφορά παλιά και να ξυπνά.

Θα στήσουνε μακάβριο το χορό

οι θύμησες στα περασμένα γύρω·

και θ' ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε

και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.

Τα μάτια που κρεμούν - ήλιοι χλωμοί -

το φως στο χιόνι της καρδιάς και λιώνει,

οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες

οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί...


-Κώστας Καρυωτάκης-

Καὶ πῶς τοῦ παραδίνονταν λὲς καὶ τὰ μαύλισε

τὰ πράγματα Ρίχνανε στα πόδια τους τὶς

νικημένες τους σημαῖες τὰ ὅπλα τους τὰ

διάσημα τῆς ἀρχοντιᾶς τους κι ἀκόμα τοὺς

“Που είναι μια φλόγα
 να μας χαρίσει
την ησυχία της τέφρας!”,

ἀδένες τους ποὺ ἐκκρίνανε τὶς σημασίες

ἐκεῖνες τὶς ἀνείπωτες ποὺ ξεσηκώναν

τὰ αἰδοῖα τῶν Βακχῶν τὸσο ποὺ πιὰ δὲν ἔπαιρνε

ἄλλο κ´ ἔκανε πανιὰ γιὰ τὴν ἀλάλητη γιὰ τὴ  γυμνὴ βερυκοκιὰ νὰ τὴν κοιτάζει ἔφηβος

Ἀντίνοος τῶν βοστρύχων

Στράφι στράφι οἱ νίκες

Μὰ τὸ ποτάμι τὸν ἀκολουθοῦσε

τὸν περίμενε ὅλο ρουφῆχτρες

Κι αὐτὸς ἀνύποπτος τί ἀνισόπεδος

τί μὲ τὸ πλάσμα τῆς βαρύτητας σημαδεμένος

τί ἐραστὴς κατάνακρος μὲς στὴν ἀστροφεγγιὰ

στὴν ἀγγελοκρουσία

Τί μὲ τὸν ἄμωμο ἀγέρα ἀχόρταγος

τί μόνος μόνος καταμόναχος

γιὰ πάντα.

Κ´ οἱ φρόνιμοι: Ποιός εἶναι τοῦτος ὁ

πορφυρογέννητος τῆς ἐρημιᾶς καὶ τῆς ἀντάρας;

Ὁ δρόμος του χαράχτηκε περνάει ἀπ´ τὶς

ἀστραπὲς Ποὺ ὄχι μονάχα δὲ φυλάχτηκε ὁ

ἄμυαλος μὰ ποὺ τραβοῦσε κατεπάνω τους ὁ

μαυλισμένος δρομολόγιο τῆς κόλασης Κὶ πῶς

νὰ εἶναι ἡ θάλασσα ἀσπρόρουχο; μὰ τί λέει

ὁ τρελός; Πῶς τ´ ἄπαρτο ἁδόφραγμα ξέστηθος

ἥλιος; Καὶ ποῦ μαθὲς τὸ βρῆκε νά ´ναι τὸ

κάθε ἁλώνι μας τοῦ Χάρου καὶ τοῦ Διγενῆ; Τί

λέει ἐτοῦτος; Κι ἄν εἴτανε ὡς τό ´πε σμίλη

δὲν θά ´γλυφε τὴν πέτρα νὰ βγάλει ἄνεμο; Μὴν

κάποτε δὲν ρώτησε μιὰ θαλασσοσπηλιὰ ἄν εἶναι

κόρη μέλισσας; Κ´ ἐκείνη παραλοϊσμένη:

ἄχ νά ´σουνα ὁ καλός μου Κι ὅμως τῆς γύρισε

τὶς πλάτες κ´ ἔφυγε Τί νὰ ζητοῦσε; Τώρα

πάλι κοπάδι ἐλάφια ἡ λύπη του: ἡ ἀστρομάτα

ποὺ τὸν μάτιασε μιὰ παναγιὰ λαφίνα

τοῦ τό ´ταξε νὰ τόνε κάνει τοῦ θολοῦ νεροῦ

γιὰ πάντα



Ὅταν μετὰ αἰῶνες οἱ σκαπάνες

σ´ ἀρχαῖο τάφο βρίσκοντας τὰ ὀστά μου

θὰ δοῦνε πάνω τους νὰ φωσφορίζει τ´ ὄνομά σου

ἄραγε θὰ ξαφνιαστοῦν;

θὰ καταλάβουν;

θά ´ναι ὥς τότε ἀκόμα ὁ ἔρωτας

πνοὴ πρωιοῦ ἀπάνω στὸ τριφύλλι;

θὰ βλασταίνει ἀκόμα τοῦτο στὸν πλανήτη

ὅταν οἱ σκαπάνες;

Έκτωρ Κακναβάτος

.''Λοιπόν, σαν εστεμμένος να μου μέλλεται άραγες

να πεθάνω ή για κάποια Ελένη:

Σελώνοντας οι τρικυμίες, τα κύματα,

υποψήφιος είμαι φαίνεται και για τα δυο,

για του σύμπαντος τον θρόνο

και για τις χειροπέδες. ''

VLADIMIR MAIAKOVSKI

..

" Παράξενα φέγγει στη μνήμη μου η αρχή.


Είναι το φέγγρισμα

πίσω απ' το βράδυ, όταν το φως υποχωρεί απ' τις γωνιές,

όπως τα δίχτυα που απλώνουν στα τηλέφωνα κι ακούς

ένα ασυνάρτητο κενό μέσα στις ανοιχτές γραμμές,

μιαν έκσταση από άτεχνες φωνές μες απ' τα σύρματα,

το βράδυ στο σταθμό που συντροφεύει η θάλασσα,

δυο τρία βράχια κι ο κόρφος ανοιχτός δίχως ορίζοντα
κι ο ήλιος σα λυπημένη Κυριακή κοντά στα κάστρα.

Δεν θα ξεχάσω αυτό το φέγγος στο σταθμό

το πάθος που ξεπερνά την ευφροσύνη του κορμιού

και από σάρκα γίνεται πνευματική αγωνία,

η αγωνία που φέρνουν οι σβησμένες φωνές στο κατώφλι της νύχτας

η αγωνία που φέρνει η μοναξιά δίπλα στον άλλο,

η μοναξιά

μέσα στον άλλο, η μοναξιά μέσα στο πάθος του άλλου.

Όλα τελειώνουν στο τελευταίο σύνορο

χαμηλώνουν τα φώτα στο θάλαμο και σβήνουν

οι σιγανές πατημασιές.

Προσευχηθείτε

για τις σκοπιές που αγρυπνούν."


Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου- Σταθμός Λιτοχώρου

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Διονύσης Καρατζάς, Κόκκινη νύχτα

Χορεύεις και σκίζετ' η νύχτα

Μισό φεγγάρι στο λαιμό σου τινάζει τα όνειρα

και το άλλο μισό βυθίζει φως στο σκοτεινό κορμί μου.

Κι όταν τη μέση σου τσακίζεις σαν τόξο τ' ουρανού

αρχίζουν θάλασσες κι η σιωπή.

Κι όπως τα χέρια σου σηκώνουν τους ανέμους

ακίνητον με περιφέρεις στη φωτιά σου,

το θαύμα τούτων των χρωμάτων

που λάμπουνε στο χάσμα που άνοιξες στο μαύρο.



Από τη συλλογή Στα νερά βαθαίνει ο ουρανός (2001)

ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕΤΑΙΧΜΙΑΚΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ

Γυναίκα μεταιχμιακής ηλικίας γυμνή στο κρεβάτι μου.

Τα μάγουλά της βαμμένα

και το κορμί της μαραμένο στο φυσικό του χρόνο.

Την αγκάλιασα όπως το καμένο σπίτι

που ο μαραγκός δεν ήξερε από που να αρχίσει.

Κάθισα ξύπνιος ύστερα -και την κοίταζα.

Το πρόσωπο της μισό

είχε κάτι από όλους αυτούς που την κατοίκησαν.

Γυναίκα μεταιχμιακής ηλικίας.

Έπιπλα που κουβαλούσαν από τη γέννηση τους την ερημιά του μάστορα.

Γώργος Μαρκόπουλος

ΑΦΡΟΣ
Είναι οι πόθοι μιναρέδες στυλωμένοι

Λάμψεις του μουεζίνη στην κορφή τους

Φωτοβολίδες των κραυγών της οικουμένης

Πυγολαμπίδες σε συρτάρια κορασίδων

Που κατοικούν σε ακρογιαλιές μέσα σ’ επαύλεις

Και τρέχουν με ποδήλατα σε κήπους

Άλλες γυμνές άλλες ημίγυμνες κι’ άλλες φορώντας

Φορέματα με φραμπαλάδες και μποτίνια

Που στίλβουν την ημέρα και την νύχτα

Όπως τα στήθη τους την ώρα που βουτάνε

Μέσ’ στον αφρό της θάλασας.

 Ανδρέας Εμπειρίκος, «Ενδοχώρα»,

Στης  Πενθεσίλειας το σπαθί.

ΒΑΒΥΛΩΝ Η ΜΕΓΑΛΗ

Σάλπιγγες από ανάερο Σικελιανό

        φλάουτο από ανύπαντρο Καρυωτάκη.

/Στο φινάλε τι συνοδεύει τέτοιαν ώρα

       τις νυχτιάτικες κιθάρες…/.

Να το θέρος – ο έναστρος Ήφαιστος – ανοίγοντας

      ακρεούργητα ζητήματα μωρίας-:

             οι άθλιοι ευημεριστές

νοικιάζουν έναν ήλιο κρετίνο στα νησάκια τους

      μια θάλασσα φορεμένη

             στα σχέδια του χειμώνα.

Ξεδιαλέγοντας άναυδο τα βράδυα σχηματίζω τις φράσεις

        ποτίζοντας άνηθο ανασταίνω τα ήθη.

Δεν ξέρεις από έλευση ζωής

         κάπηλε χτηματία του χρόνου

                  δεν-ξέρεις-αριθμοσύνη.

Θ’ αποτελέσει θρίαμβο στα πιανίσιμα του μέλλοντος

           που κάπνιζα τις συλλαβές σκοτώνοντας

                    ζωύφια-δευτερόλεπτα.

Δε βαριέσαι; Τι Επίκτητος να σεργιανάς

          τι σωστά ντυμένος Αλ Καπόνε

με τη φαρδειά κορδέλα σου στο καπέλο σου

       με ρόδινες χοντρές γραβάτες…

Το γεγονός είναι ένα -: θα πεθάνεις.

         Χάσμα ο Σούμπερτ ανεξιχνίαστο.

ΦΑΡΕΤΡΙΟΝ (1981), Νίκος Καρούζος

ARROGANT GIRL

η Μαγδαληνή
ποιήτρια σπλάτερ ερώτων
κομίζει μύρα
προ του ενταφιασμού μου

arrogant girl
arrogant girl
χημικά φιλιά
υπερόπτες μηροί
τα μπεκερέλ του γυμνού

"Κρεολή Σελήνη", Β. Πολύζος, Απόπειρα, 2010

ΣΑΡΟΝ 1

"η Σαρον στέκεται μπροστά στο τέμπλο
δύο χαλκάδες
νωπό ζελέ
λυσίκομη
περιστερένια
μαντολινάτη
κι οι άγιοι χρεμεντίζουν
φτύνοντας τα χαλινάρια τους
το φως γλιστράει ανάμεσα
στις πευκοβελόνες τους
σαν χέλι"

"Κρεολή Σελήνη", Β. Πολύζος, Απόπειρα, 2010

ΣΑΡΟΝ 2

η Σάρον στέκεται μπροστά στο τέμπλο
λυχνία και στάμνος
χοάνη
κατακόμβη
κι οι άγγελοι
κατηφορίζουν μέσα της
ιματισμένοι και σωφρονούντες

στο δρόμο με τους πήλινους ανδριάντες
την εξαγόρασε ο καλός ποιμήν
αντί τιμής
δύο σηστερτίων

ΤΗΛΕΓΡΑΦΗΜΑ ΕΠΕΙΓΟΝ


Βάρκα ελήφθη

κουπί και θάλασσα όχι.

Αμέλησες ή τα έκλεψε η ίδια

η μεταφορική τους σημασία;

ΔΗΜΟΥΛΑ, ΕΥΡΕΤΡΑ

"..............................................
Καὶ μὴ γελᾶς καὶ μὴν κλαῖς καὶ μὴ χαίρεσαι


Μὴ σφίγγεις ἄδικα τὰ παπούτσια σου σὰ νὰ φυτεύεις πλατάνια

Μὴ γίνεσαι ΠEΠPΩMENON

ΠΡΕΣΠΕΣ  21/8/10

Γιατί δὲν εἶναι ὁ σταυραητὸς ἕνα κλεισμένο συρτάρι

Δὲν εἶναι δάκρυ κορομηλιᾶς οὔτε χαμόγελο νούφαρου

Οὔτε φανέλα περιστεριοῦ καὶ μαντολίνο Σουλτάνου

Οὔτε μεταξωτὴ φορεσιὰ γιὰ τὸ κεφάλι τῆς φάλαινας.

Εἶναι πριόνι θαλασσινὸ ποὺ πετσοκόβει τοὺς γλάρους

Εἶναι προσκέφαλο μαραγκοῦ εἶναι ρολόι ζητιάνου

Εἶναι φωτιὰ σ᾿ ἕνα γύφτικο ποὺ κοροϊδεύει τὶς παπαδιὲς καὶ νανουρίζει τὰ κρίνα

Εἶναι τῶν Τούρκων συμπεθεριὸ τῶν Αὐστραλῶν πανηγύρι

Εἶναι λημέρι τῶν Οὔγγρων

Ποὺ τὸ χινόπωρο οἱ φουντουκιὲς πᾶνε κρυφὰ κι ἀνταμώνουνται

Βλέπουν τοὺς φρόνιμους πελαργοὺς νὰ βάφουν μαῦρα τ᾿ αὐγά τους

Καὶ τόνε κλαῖνε κι αὐτὲς

Καῖνε τὰ νυχτικά τους καὶ φοροῦν τὸ μισοφόρι τῆς πάπιας

Στρώνουν ἀστέρια καταγῆς γιὰ νὰ πατήσουν οἱ βασιλιάδες

Μὲ τ᾿ ἀσημένια τους χαϊμαλιὰ μὲ τὴν κορώνα καὶ τὴν πορφύρα

Σκορπᾶνε δεντρολίβανο στὶς βραγιὲς

Γιὰ νὰ περάσουν οἱ ποντικοὶ νὰ πᾶνε σ᾿ ἄλλο κελλάρι

Νὰ μποῦνε σ᾿ ἄλλες ἐκκλησιὲς νὰ φᾶν τὶς Ἅγιες Τράπεζες

Κι οἱ κουκουβάγιες παιδιά μου

Οἱ κουκουβάγιες οὐρλιάζουνε

Κι οἱ πεθαμένες καλογριὲς σηκώνουνται νὰ χορέψουν

Μὲ ντέφια τούμπανα καὶ βιολιὰ μὲ πίπιζες καὶ λαγοῦτα

Μὲ φλάμπουρα καὶ μὲ θυμιατὰ μὲ βότανα καὶ μαγνάδια

Μὲ τῆς ἀρκούδας τὸ βρακὶ στὴν παγωμένη κοιλάδα

Τρῶνε τὰ μανιτάρια τῶν κουναβιῶν

Παίζουν κορῶνα-γράμματα τὸ δαχτυλίδι τ᾿ Ἅη-Γιαννιοῦ καὶ τὰ φλουριὰ τοῦ Ἀράπη

Περιγελᾶνε τὶς μάγισσες

Κόβουν τὰ γένια ἑνὸς παπᾶ μὲ τοῦ Κολοκοτρώνη τὸ γιαταγάνι

Λούζονται μὲς στὴν ἄχνη τοῦ λιβανιοῦ

Κι ὕστερα ψέλνοντας ἀργὰ μπαίνουν ξανὰ στὴ γῆ καὶ σωπαίνουν

Ὅπως σωπαίνουν τὰ κύματα ὅπως ὁ κοῦκος τὴ χαραυγὴ ὅπως ὁ λύχνος τὸ βράδυ.
..................."

Ν. ΓΚΑΤΣΟΣ , ΑΜΟΡΓΌΣ

C V
(1948-1960)

EΛBIEΛA, MEZ, DDT, INBI, ΩPΛ, OEΔB,

OΦH, AEK, OΣΦΠ, EPE, EΔA,

TTT, EEΣ, EIP, TAE, ΣΠAΠ, EHΣ, KTEΛ

(1961-1980)

ΔEΘ, XANΔ, ΠIKΠA, AXEΠA, WC, AΠΔ, IKY,

BBC, MGM, REM, UFO, 2CV, 4L, VW, MG, ΔX,

EΣO, ΣEAΠ, ΛOK, ΓEΣ, AM, AΣΔEN, KEBOΠ, APBXΠ, KΨM, BLR, ΓEEΘA, YENEΔ, TNT

OTE, ΔEH, OΣE, OA, EOT, EYΔAΠ, EPT,

TELEX, LP, HI-FI, B&O, CB, FM,

KOBA, KKE, KNE, EKKE, EAP, ΠAΣOK, ΔHKKI, ΔIANA, NΔ,

EΣA, KYΠ, EOKA,

HΠA (TWA, ITT, FBI, CIA, LA, JFK), DDR, EΣΣΔ (KGB, GPU),

WMF, AEG, NEFF, IBM,

ΠAOK, UEFA, ΠPOΠO, OΠAΠ,

ΦEK, ΠΔ, ΓEΣEE, AΔEΔY, TΣ, ΠΦ, OAEΔ
(1981-2008)

NΠIΔ, IKA, OE, EΠE, AΦM, AMA, ΔOY, ΦAEE, ΦΠA, ΛAΦKA, EKAΣ, AΣEΠ, ΣΔOE,

EΔE, AEΠ, OOΣA, KEΠ, OAKA,

IX, BMW, ABS, KOK, EΛΠA, KTEO,

TLS, KOA, EΛΣ, VIP, EKEBI, OΣΔEΛ,

FIR, FYROM, EOK, EE, OΠEK, KΠΣ,

ΓOK, YΠEXΩΔE, MDF, PVC, TEE,

EΛTA, EMY, ΔEKO, MHKYO,

ΣYPIZA, EΛAΣ, 17N, MAT, ΓAΔA,

EΣY, TEBE, EKAB, KAT, ΓNA, KAΠH, OAEE

HIV, HDL, LDL, LDH, RBC, TKE, PSA, γ-GT,

TV, VHS, FAX, SIM, PIN, PUK, SMS, MMS, 3G

EKAM, ATM, BTU, DHL, WWF, MME, AGB, EBU,

RPG, CD, DVD, DCC, DVD-ROM,

PC, UPS, RAM, MB, GB, HP, XP, USB, ADSL, MP3, i-POD, GPS,

DTP, RGB, CMYK, JPG, WWW, CERN

SOS
ΔHMHTPHΣ KAΛOKYPHΣ

Διαβάζει ένα βιβλίο προσηλωμένη ψυχή τε και σώματι. Και τι σώματι! Flocafe Aμαρουσίου εννέα και μισή το πρωί. Κάθε τόσο κάνει μια χειρονομία με τακτικότητα εκκρεμούς. Να ʼναι κάποιο μυγάκι που την ενοχλεί, ένας ανεπαίσθητος χαιρετισμός προς τον απέναντι νεαρό ή ένα άπαγε προς εμένα αφού,δεν μπορεί, θα ʼχει πιάσει το βλέμμα μου πάνω της ερωτηματικό, αυμαστικό, αποσιωπητικό.


Πάνω στην ώρα χτυπάει το κινητό της. Το σηκώνει και μιλάει ρώσικα, χειρονομώντας, σαν να τα γράφει στον αέρα. Ακούω, βλέπω, σωπαίνω κι ας μην καταλαβαίνω, μαγεμένος από την ενσαρκωμένη προσωδία της ομορφιάς της. Εύχομαι ποτέ να μην τελειώσει, μα κάποτε τελειώνει.

Ξαφνικά σηκώνει το ανοιχτό βιβλίο με το ένα χέρι στο ύψος του στήθους της και το κλείνει απότομα σαν μυγοπαγίδα. Το ανοίγει μετά προσεκτικά, φυσάει τη σελίδα και με κοιτάζει κατάματα. Χαμογελάω χαζά.

– Πούσκιν; τη ρωτάω.

– Πούσκιν, μου απαντάει.

– Ρωσίδα; της κάνω.

– Ουκρανή, διορθώνει.

Πουτάνα, σκέφτομαι.

– Όχι・ ποιήτρια, μου λέει.

Και ξανακάνει την ίδια χειρονομία-μυγάκι, που τώρα μεταφράζω άπαγε αμέσως, σίγουρος πλέον ότι τόση ώρα διάβαζε τις σκέψεις μου.
 
γυναικων, Μιχάλης Γκανάς

Αναγνωστάκης Μανώλης - Επιτύμβιον




Πέθανες κι έγινες κι εσύ: ο καλός.

Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.

Τριάντα έξη στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,

εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που πρόσφερες.

Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το 'ξερα τι κάθαρμα ήσουν,

τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.

Κοιμού εν ειρήνη δε θα 'ρθω την ησυχία σου να ταράξω.

(Εγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω

πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο).

Κοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,

ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης

Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ του  Μ. Σαχτούρη
"Το μυαλό μου κουρασμένο
 πώς έπεσα
 και τσακίστηκα
 τώρα
 με δεκανίκια
 χρυσά τρίγωνα, χρυσά τετράγωνα γύρω κρεμνάω
 τώρα η άσπρη φίλη μου, μαύρο φάντασμα
 τώρα η μαύρη φίλη μου άσπρο φάντασμα
 κι εκείνη που χάθηκε με τ' ασημένιο καρφί
 στον ποταμό
 δεν ξέρω ποιος; ο ήλιος ή το χιόνι
 δεν ξέρω ποια; τα χελιδόνια ή τα σπουργίτια
 μετράω ολοένα μετράω
 η μητέρα μου ολοένα κλαίει
 μετράει η μητέρα μου ολοένα μετράει. "

"Πεθαίνουν τα όνειρά μας μέσα στην εκπλήρωση.


Και μόνο εκείνα τ' άλλα, που η τύχη ή έστω οι περιστάσεις

τους αρνήθηκαν την ύπαρξη, εκείνα ζουν για πάντα.

Κι όταν, καμιά φορά, ξυπνάς τη νύχτα

τ' ακούς να πεταρίζουν μέσα σου, τεράστια κι άγρυπνα

σαν τα δυστυχισμένα βλέφαρα των τυφλών"
 
Τ.ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

e-mail
"Να παίρνεις γράμματα απ όλες τις γωνιές του κόσμου
κι εκείνο  το ένα, το ρημάδι, να μη λέει να φανεί"

Πρέπει τώρα να κάψω μία μία τις λέξεις
για να θυμηθώ ξανά το πρόσωπό σου
Ακολουθία  Fibonacci, Ευγενία Λουπάκη

"Αίφνης, μια φωτεινή κηλίδα
Ένα κορίτσι, με καλώδια στ αυτιά
Και πέντε σκουλαρίκια
Με τη γυμνή κοιλιά προτεταμένη
Κοιτάει μοβόρικα πίσω απ τα παρανο- ι-κά  μαλλιά του
Ας της χαμογελάσουμε σήμερα
Θα τη λοβοτομήσουμε αύριο"

Ακολουθία Fibonacci, Ευγενία Λουπάκη

το πλοίο μου στο λιμάνι

και τα πανιά του έχουν σκορπίσει

άκουσέ με ομορφούλα

χάιδεψέ μου το κεφάλι

δεν υπάρχει τίποτα πέρα από δω

τίποτα δεν έχει γίνει

τίποτα δεν θα ειπωθεί

beyond here lies nothin, BOB DYLAN





ΘΕΑΤΡΟ ΑΤΤΙΣ, ΜΑΟΥΖΕΡ

O διάβολος με το κηροπήγιο (Απάνθισμα Γ. Δουατζής)

...κι ύστερα ξανά μονάχος μ'ένα ωραίο παράθυρο στο χέρι, που το

είχα βρεί μες στ' όνειρο...

Σκέφτομαι, αλήθεια, γιατί όλα αυτά, αφού με πολύ λιγότερα μπορεί κανείς να χαθεί.

...η εξέγερση θα γίνει τα μεσάνυχτα, έλεγαν, "έτσι θα μάθουμε και την ώρα", είπε κάποιος...

Δώσε, λοιπόν, Kύριε, σε κάθε βιβλίο να υπάρχει μια σελίδα σκισμένη...

..." θα το βρείς, του λέω, αλλά ύστερα τί θα κάνεις! "

...ώ χρόνε, γέρο-υφαντή, άφησε μιά καλή ιστορία για το τέλος.

Eίμαι άντρας, και με μιά φτωχή βιογραφία πρέπει να ετοιμάσω

μιά δίκαιη αναχώρηση.

...στις έγκυες μάλιστα σήκωναν το φόρεμα

κι έβρισκαν πανάρχαια κλοπιμαία...

Yπάρχουν, αλήθεια, χιλιάδες τρόποι να κερδίσει κανείς τη ζωή του

μα ένας μόνο για να τη χάσει.

...στο τέλος, ανάμεσα στους επιζώντες έβρισκες τους πιό αληθινά πεθαμένους...

...και πές στους φίλους μας

πως έχασαν την αιωνιότητα, μονάχα εκείνοι που έπαψαν να τη

θυμούνται...

Φτωχή ανθρωπότητα, δεν πρόφτασες ούτε ένα μικρό κεφάλαιο να

γράψεις ακόμα...

Aλλά δεν μπορώ παρά να κλάψω, κάθε φορά που το χέρι μου αγγί-

ζει στον αφαλό της πόρνης

αυτά τα μικρά χνούδια - σαν κάποιος να μου συνεχίζει μια τρυφερή

διήγηση

απο πολύ μακριά...

..κι οι πραγματικές ιστορίες έγιναν σπάνιες.

...λύσσαγαν που τους ξέφευγα διαρκώς,

δεν ήξεραν

πως έπρεπε να πάω το γράμμα...

Kι όλα τα σχέδια για τη μεγάλη

απόδραση κλεισμένα σ' ένα μικρό άχρηστο κουτί,

έτσι που αν το άνοιγαν δε θά 'βρισκαν παρά λίγο χιόνι από έναν

παιδικό περίπατο...

...ή να πονέσω τόσο πολύ που ο Θεός να υπάρξει...

...κάθε φορά που κάποιος μπαίνει στη ζωή σου,

είναι σαν να σου παίρνει μια βελόνα γραμμοφώνου, ώσπου, τελικά,

πρέπει να τραγουδήσεις μόνος σου...

Συλλογιέμαι, αλήθεια, πως άν είχα μια αιωνιότητα στη διάθεσή μου

θ' αποτελείωνα, ίσως, αυτό το ταξίδι απ' την πόρτα μου ώς τ' αντικρινό περίπτερο... ...ώσπου ένα μικρό τυχαίο άστρο μου 'παιρνε και το τελευταίο επιχείρημα

πως δεν είναι ωραίος ο κόσμος!

...δεν έμεναν παρά τα λιγοστά φανάρια με το κίτρινο φως

κι η νοσταλγία ενός κόσμου έξω απ' τον κόσμο.

...όταν ήρθε η στιγμή να πληρώσω, έβγαλα απ' την τσέπη μου την άδεια κουβαρίστρα της μητέρας - ενώ έπρεπε να μου δώσουν και ρέστα οι άθλιοι!

...η εξέγερση έριχνε πάνω απ' την πόλη μιά σκάλα, σαν την προσευχή...

Eίμαι, λοιπόν, ξεγραμμένος

σαν το θαύμα που κάνει ακόμα πιό αβέβαιη τη ζωή...

...σαν τους φτωχούς συγγενείς που τους αφήνεις να σε κλέβουν,

για να νοώθεις πιό πλούσιος...

...αφού όλα όσα ζούμε απλώς περνούν

και μόνο αργότερα θα γίνουν μέσα μας.

...αφού η ομορφιά είναι το πιό συλλογισμένο απ' τα πένθη μας...

...κι ο οίκτος έχει ξύλινο πόδι κι ακούγεται...

...κι ο Bλαδίμηρος Iλιτς έκανε τον πεθαμένο για να μη συναντήσει το βλέμμα μου

(1975),Τάσος Λειβαδίτης

"Το επεισόδιο έληξε". Η βάρκα του έρωτα συντρίφτηκε πάνω στην καθημερινότητα. Έχω ξοφλήσει τους λογαριασμούς μου με τη ζωή. Προς τι, λοιπόν, η απαρίθμηση των αμοιβαίων πόνων, των συμφορών και των προσβολών; Να 'στε ευτυχισμένοι.»

"Δε μ' αρέσει να γράφω
επαναστατικές προκηρύξεις,
φιοριτούρες, έπη
και διθυραμβικές γελοιότητες.

Για έρωτες μ' αρέσει να μιλάω
και για φιλίες,
τυχαία περιστατικά
τσιτάτες διασκεδάσεις και οινοποσίες.

Τ' άλλα τ' αφήνω στους επίκαιρους!"

Nέστορας Ι. Πουλάκος "Βακχικόν".

ΣΤΗΝ ΠΑΡΈΑ ΤΗΣ ΚΑΝΕΛΛΑΣ 23/4/2010

Απόπειρα στο Άγιο Όρος

"Τίποτε μαραμένο κι όλα ευωδιαστά στον Άθω.
Μακάριες υγρασίες στους τοίχους
εξογκωμένο το σκοτάδι ως το ξημέρωμα
τραχιά κρεβάτια κι αγουροξυπνήματα ως αρμόζει.
Και βλοσυρή τροφή της αγιοσύνης.
Ήδη ανάερα σουρσίματα διαδρόμων
μυστήρια συνοφρύωσης και κρυφομιλήματα
από αβαρείς καλόγερους μας οδηγούν
στον απόλυτο θόλο :
εκεί προϊστορικά κεριά με τη σοφία τους άσβεστη
εκεί κι οι συνεχείς προσευχές
σαν χτύπος της καρδιάς.
Κανένας πια μες στην κατάνυξη δεν αμφιβάλλει
πως με ασφάλεια πλησιάζει η σωτηρία.

Κίνδυνος μέγας
κι απ τον οποίο με τη φυγή μας
πρέπει να σωθούμε"

Αφιέρωμα στους φίλους της απόπειρας

Και στην αναγεννημένη φίλη που στειλε τη βροχή για ν αλλάξω το νερό στις φωτογραφίες.
Μπαρ "το ναυάγιο " , 2η πρωινή, στο πέρασμα από τη πόλη των φαντασμάτων.

Κηδείας εγκώμιο

"Στις εκκλησίες Σου
θα με δεις να μπαίνω
μόνο σε κηδείες
Εκτός απ της απώλειας
την οργή και την οδύνη
πρέπει συχνά και τη νεκρώσιμη
ν ακούω ακολουθία.
Ν ακούω πως κάποτε
περ απ τους τ αγαθά
όλοι οι τα φαύλα πράξαντες
- και ποιος να εξαιρεθεί ?
απ τη γαλήνη των μνημείων θα εγερθούν
αβοήθητοι σε Ανάσταση, λες, Κρίσεως.
Τέλος πρέπει ν ακούω πως νίπτεις και τας χείρας
ότι ου ποιείς το Θέλημά Σου
αλλά εκείνο ενός αορίστου Πατρός
Κηδεία
τυφλή απειλή
υπόσχεσης αθέτηση.
Κηδεία
Μεγάλη εσύ Παρασκευή του ανθρώπου
δίχως Σάββατο"
Γ. ΒΑΡΒΕΡΗΣ, ο άνθρωπος μόνος

"Εδώ και σαράντα χρόνια
ο θάνατος στέκει πλάι μου
είναι μι ασπροντυμένη κοπέλα
κάθε μέρα μου ζυμώνει το ψωμί
μαντάρει τις κάλτσες
που και που ρίχνει μια κρυφή ματιά
και με κοιτάζει.

Κι εγώ γράφω κόκκινους στίχους
χτίζω γκρεμίζω πύργους
στην Ισπανία
και περνάνε χρόνια και χρόνια
ασπρίζουν τα μαλλιά της κοπέλας
ασπρίζουν τα μαλλιά του θανάτου
κάθε μέρα μου ζυμώνει το ψωμί
μαντάρει τις κάλτσες
κι όλο ρίχνει κλεφτές ματιές
ματιές απορημένες
σε μένα
που ατάραχος πάντα χτίζω
γκρεμίζω πύργους
στην Ισπανία"

Αναπόληση
"Θα καταργήσω τον ουρανό θα καταργήσω τη γη
και θ' αφήσω μόνο ένα ουζερί
για ένα πιοτό για ένα τραγούδι για ένα χορό
κ' εσύ
να περνάς απ' έξω."

"Το παντελόνι του το άφησε στα δόντια των σκύλων.
Με το σακάκι του σκέπασε ένα άγαλμα"
Τάσος Λειβαδίτης

Τον φάγαμε τον πούστη!

Ας σταθεί η Ελλάς του Νόμου και της Τάξης προσοχή μπροστά στις τέσσερις αυτές λέξεις του μεθυσμένου από θρίαμβο αστυνομικού, που διαπιστώνει ότι οι σφαίρες του βρήκαν τον ζωντανό τους στόχο στον Βύρωνα. Κι ας λέει τώρα ο χάρος με στολή ότι δεν το ήθελε, έκανε λάθος, νόμισε, διατελούσε εν συγχύσει, μπερδεύτηκε, άνθρωπος είναι κι αυτός. Εμείς κρατάμε τον πληθυντικό της αλήθειας: Τον φάγαμε! Πολλοί μαζί, καθείς με τα όπλα του. Και ξέρουμε ποιοι...

Τον φάγαμε για τα καλά μάλιστα! Επί ώρες περιφερόταν ο νεκρός χωρίς όνομα, χωρίς πατρίδα, παραλήπτης Κύριος οίδε πόσων σφαιρών χωρίς αποστολέα. Ούτε ο υπουργός του πένθους, ούτε η αστυνομία της «επιτυχίας», ούτε τα παμφάγα της ενημέρωσης μπορούσαν βρουν το όνομά του, την εθνικότητά του, την ταυτότητα των σφαιρών που τον σκότωσαν. Ενώ βρήκαν αμέσως τα πάντα για τους «άλλους», τους κακοποιούς. Και τα ονόματά τους και την αλβανική τους ρίζα και το όνομα του Αλβανού πατρός και το όνομα της Αλβανίδας μητρός και το ποινικό τους μητρώο και το πόσο αδίστακτοι είναι.


"Οι σάλπιγγες αναγγέλλουν κρεμάλες,
κι ασήμαντα ανθρωπάκια εξαγγέλλουν
όσα δεν θα μπορέσουν να κάνουν ποτέ".

"Μη γίνεσαι τυραννικός στις αναμνήσεις.
Δεν ζητάς μόνο την περίμετρο
των αισθημάτων που τους έδωσες προς φύλαξιν.
Επακριβή τη διάμετρο της έντασής τους απαιτείς.

Τρομάζουν."

'ΜΑΝΟΝ ΛΕΣΚΩ

Κανέναν έχω
αν κι εχεις εσύ τα όσια
Η συμπονετική εσύ
με τα βαΜμένα νύχια
Έχω αντισκωριακό
αν κι εσύ ξέρεις
πως ν αλλάζεις τη φθορά
κρατώντας λίμα'

Γ. Β. ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

"Να σε κεντήσω στις μοναξιές
θριαμβικά θα δραπετεύσεις,
άγνωστη θα περιπλανηθείς
σε λεξιλόγια φτηνά
κι αργόσχολα θα σε θυμηθούν
οι τιμητές των ωραίων.
Πώς να σε πω
που αγκομαχάς ν' ανέβεις ένα στίχο!"

Κ. ΦΩΤΕΙΝΌΣ, ένας φωτισμένος δάσκαλός μας

Το απόσπασμα δάνειο από το blog fata morgana

ISTANBUL DEC 2009

"Δύσκολο πάντα το χάραγμα της πρώτης γραμμής. Διαφαίνεται/ η πρόθεση του καλλιτέχνη, ο δισταγμός, η αβεβαιότητα του τέλους. Πιο/ πέρα/ το βήμα ελαφρώνει σα να πατάς επάνω σε πευκοβελόνες, στο λόφο/ διακρίνεις κάποιον που κουτσαίνει μ' ένα καλάθι σταφύλια/ η έγκυος γυναίκα κρατάει στην αγκαλιά της μια παχιά κίτρινη κότα/ μπορείς να τραβήξεις λοξά προς τη θάλασσα, ξέροντας πια/ τη μυρωδιά του αλατιού και του κομμένου ξύλου, ξέροντας ακόμα/ ότι στ' αμπάρι του αραγμένου πλοίου είναι δεμένο το καλό λιοντάρι,/ αυτό με τις πολλές πληγές, αυτό που κοιτάει σα μητέρα."

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΦΗΣΑΝ ΤΗ ΔΥΣΚΟΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ 2009

Η ΑΥΡΑ ΤΟΥΣ ΑΣ ΣΥΝΟΔΕΥΕΙ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΜΕΝΟΝΤΕΣ